Γιάννης Μαυριτσάκης, Rayman ούρλιαξε. Σκηνοθεσία: Περικλής Μουστάκης. Θέατρο Σφενδόνη
Καύσωνας. Βασισμένο σε διηγήματα της Βίβιαν Στεργίου. Σκηνοθεσία: Γιάννης Παναγόπουλος. Στέγη Ιδρύματος Ωνάση.
Ευγένιος Λαμπίς, Οι δυο χέστηδες. Σκηνοθεσία: Βασίλης Παπαβασιλείου. Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν (Φρυνίχου)
Ανέστης Αζάς – Πρόδρομος Τσινικόρης, Romáland. Μια φορά κι έναν καιρό ήταν και δεν ήταν. Στέγη Ιδρύματος Ωνάση
Σάιμον Στόουν, Γέρμα. Σκηνοθεσία Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, Θέατρο του Νέου Κόσμου – Θέατρο Πόρτα
Πολύς ο λόγος με αφορμή πρόσφατες παραστάσεις στην Επίδαυρο, όπως αυτές της πάντα προκλητικής Λένας Κιτσοπούλου (Σφήκες) ή του διεθνώς αναγνωρισμένου Φρανκ Κάστορφ (Μήδεια). Η έγκυρη κριτική κατέθεσε τις έστω και αντικρουόμενες σε κάποια σημεία εκτιμήσεις-αξιολογήσεις της. Το πρόβλημα είναι ότι μια παρα-κριτική ημιμάθεια απλώθηκε, ως είθισται, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και από εκεί σε σκανδαλοθηρικά έντυπα ή τηλεοπτικές εκπομπές, η οποία, με αφορμή τις παραπάνω παραστάσεις, επανέφερε στο προσκήνιο θρησκευτικό-εθνικιστικά στερεότυπα και προκαταλήψεις περί ιερότητας και άλλα συναφή που θεωρούσαμε ότι τα είχαμε πλέον αφήσει πίσω.
Έλλη Παπαδημητρίου, Η Ανατολή. Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος. Θέατρο του Νέου Κόσμου.
Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης, Στον παράδεισο. Σκηνοθεσία: Μαρία Αιγινίτου – Γιώργος Παλούμπης. Θέατρο Arroyo.
Λένος Χρηστίδης, Η εκδρομή. Σκηνοθεσία: Θανάσης Μεγαλόπουλος. Θέατρο Άλφα
Ομάδα Όχι Παίζουμε/UrbanDig Project, Δίψα. Σκηνοθεσία: Γιώργος Σαχίνης. Θέατρο Φούρνος
Αλμπέρ Καμύ, Η παρεξήγηση. Σκηνοθεσία: Γιάννης Χουβαρδάς. Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν-Φρυνίχου
Fuck me. Δραματουργία-χορογραφία-σκηνοθεσία: Marina Otero. Στέγη Ιδρύματος Ωνάση.
Περιοδεύων θίασος, κείμενο-σκηνοθεσία: Ελεάνα Γεωργούλη. Θέατρο ΕΛΕΡ
Μαργκερίτ Ντυράς, Χιροσίμα αγάπη μου. Σκηνοθεσία: Νίκος Διαμαντής. Θέατρο Σημείο.
Ιάκωβος Καμπανέλλης, Ο Διάλογος -- «μια συνομιλία και μη συνομιλία ανάμεσα σε δύο πρόσωπα». Σκηνοθεσία: Σπύρος Μπέτσης. Χώρος Απαράμιλλον