Παίρνοντας υλικό από διηγήματα της Βίβιαν Στεργίου των βιβλίων της Μπλε υγρό και Δέρμα, ο Γιάννης Παναγόπουλος και η Ομάδα του δημιουργούν μια περφόρμανς με αναφορές στο ελληνικό καλοκαίρι, αποδομώντας την ωραιοποιημένη του τουριστική εικόνα.
Ήδη, το σκηνικό του Δήμου Κλιμενώφ προδιαθέτει για την ανατρεπτική ματιά της σκηνοθεσίας. Ένα σπιτάκι, κάπου παραθαλάσσια, μπουκωμένο από καδράκια ποικίλης προέλευσης, εικονοστάσι με κεριά, κ.ά., εντός του οποίου κυριαρχεί μια πληθωρική γυναικεία φιγούρα της οποίας τα χαρακτηριστικά σεμεδάκια σχηματίζουν ακόμη και πέπλο που κρύβει το πρόσωπο ή ντύνουν το καπέλο της. Μια παραδοσιακή γυναίκα της οποίας το κοστούμι προσθέτει επιπλέον όγκο, καθιστώντας την εξωπραγματική, και η οποία σε λίγο θα αρχίσει να κάνει τις καθημερινές της εργασίες ή να πλένεται σε μια σκάφη, να μιλάει με τους τουρίστες που λιάζονται στην παραπλήσια παραλία με τα λιλιπούτεια μαγιό.
Πέριξ του οικίσκου απλώνονται καλαμιές, στις οποίες δεν μπορεί να αποφύγει κανείς να μην εντοπίσει διακειμενικές αναφορές στο σκηνικό επιδαυρίων παραστάσεων, όπως άλλωστε και στη στρόγγυλη αμμουδιά στα δεξιά, που παραπέμπει σε αμμώδη ή χωμάτινη ορχήστρα άλλων επιδαυρίων παραστάσεων. Καθώς, το ελληνικό καλοκαίρι είναι μεν συνυφασμένο και με Επίδαυρο, η παράσταση, όμως, αρκείται στη διακειμενική αυτή αναφορά της, εστιάζοντας στις μικρές καθημερινές συνήθειες των ανθρώπων. Η καλοκαιρινή ραστώνη επιτρέπει το ανέμελο λιάσιμο στην παραλία, το μεσημεριανό καφεδάκι, το τάβλι, τις αναγκαίες βεντάλιες που κινούνται σε ειρωνικό πολλαπλασιασμό, την παρουσία της ομιλητικής Αμερικάνας τουρίστριας που τραβάει τα βλέμματα των ανδρών, η οποία ενθουσιάζεται από τον ήλιο , τη θάλασσα, τα αρχαία, αυτά που σε μορφή τουριστικών ενθυμίων βρίσκονται διάσπαρτα στην αμμουδιά! Ενδιαφέρεται ακόμα και να επενδύσει εδώ, να αγοράσει το σπίτι της γυναίκας. Μια Ελλάδα προς πώληση, πρόσφορη στις golden visas.
Από την άλλη, ο νεαρός με τις επιχειρηματικές φιλοδοξίες, βγάζει λόγο για την ανικανότητα των συντοπιτών του να δουν ότι το μέλλον είναι ακριβώς στην εκμετάλλευση της γης τους, την τουριστικοποίησή της, παραθέτοντας όλα τα κοινότυπα επιχειρήματα υπέρ μιας διαστρεβλωμένης εικόνας ανάπτυξης, για να καταλήξει θλιβερά να τρέξει στη μέτρια δουλειά του, αφού περιποιηθεί τη γριά μάνα του. Οι ιδέες του «δαιμόνιου» Έλληνα και η οικτρή του πραγματικότητα.
Η σιωπηλή είσοδος της μαυροντυμένης γιαγιάς με το πολύχρωμο τσεμπέρι είναι αυτή η άλλη εικόνα της Ελλάδας. Κι αυτή, ενώ γύρω της διαδραματίζονται ποικίλες δράσεις με λογύδρια ή φορτισμένους μονολόγους, αποσπασματικούς, σπαράγματα καταστάσεων και ιδεών, θα διατηρήσει την αλαλία της, έως ότου πεθάνει εξίσου σιωπηλή και θα τοποθετηθεί σε ένα νεκροκρέβατο, με ένα άδειο πλαίσιο εικόνας στο προσκεφάλι και καλυμμένη από υπερμεγέθη ψεύτικα άχρωμα λουλούδια, σαν μια εξ αντιθέτου διακειμενική αναφορά στον πολύχρωμα ανθοστόλιστο επιτάφιο της πρόσφατης παράστασης της Lindita, συνοδευόμενη από υπερφυσικές υπάρξεις.
Τα καταπληκτικά κοστούμια του Δήμου Κλιμενώφ κινούνται μεταξύ των απλών καθημερινών και των εντυπωσιακών εξωπραγματικών, δίνοντας μια σουρεαλιστική προέκταση στην πεζή καθημερινότητα των προσώπων, ενώ στην ίδια κατεύθυνση συμβάλλουν άλλωστε και οι απρόσμενες εικόνες ταμπλώ βιβάν, που τέμνουν τις δράσεις και αναδεικνύονται με τους κατάλληλους φωτισμούς της Εβίνας Βασιλακοπούλου. Σημαντικό ρόλο στην παράσταση παίζει και η μουσική του Jeph Vanger.
Πέντε νέοι ταλαντούχοι ηθοποιοί αναλαμβάνουν να πλέξουν σε ενιαία περφόρμανς τα κειμενικά σπαράγματα, με κεντρική μορφή την πληθωρική γυναίκα που ερμηνεύει με λιτότητα και αμεσότητα η Νατάσα Σφενδυλάκη. Δίπλα της, η Ζωή Μυλωνά (δίγλωσση λόγω και της καταγωγής της), αφοπλιστική, μεταξύ άλλων, τουρίστρια, ο Ιωάννης Μπάστας και ο Γιάννης Καράμπαμπας με την ωραία εκφορά λόγου, η Αναστασία Δέλτα, με το εντυπωσιακό χορευτικό του τέλους (κινησιολογία της Κατερίνας Φώτη) και, στον ρόλο της αμίλητης καθηλωτικής γιαγιάς ο Γιάννης Παναγόπουλος.
Ο τελευταίος σκηνοθέτησε μια φαινομενικά ανάλαφρη περφόρμανς με επίκεντρο τη χαλαρότητα της ζέστης του καλοκαιριού, στην ουσία, όμως, δημιούργησε μια γλυκόπικρη κωμωδία για την ελληνική θλιβερή (σουρεαλιστική) μας πραγματικότητα.
Η δραματουργία οφείλεται στην ίδια την Ομάδα, Novus.
Οι φωτογραφίες είναι της Πηνελόπης Γερασίμου.
*Ομότιμος Καθηγητής Παν/μίου Πατρών. Τελευταίο βιβλίο του:
Θεόδωρος Τερζόπουλος. Ο σκηνοθέτης στο μεταίχμιο (εκδ. 24γράμματα, 2024)
