Ο Λένος Χρηστίδης (Φρανκφούρτη, 1968) εμφανίζεται στα γράμματα ως μυθιστοριογράφος το 1995 με την ιδιάζουσα γραφή τού Bororo. Νεανική, φρέσκια, με χιούμορ και ειρωνεία για τα κακώς κείμενα της κοινωνίας θα είναι η γραφή του και στα Χαστουκόψαρα (1997), ενώ με μια σχεδόν ουτοπική υπόθεση θα καθιερωθεί και στο θέατρο με το έργο του Οι δύο θεοί (2001), το οποίο θα ανέβει με επιτυχία στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.
Την ανατρεπτική του ειρωνεία θα επαναλάβει στο πρόσφατο έργο του Η εκδρομή (2021), την οποία σκηνοθέτησε ο Θανάσης Μεγαλόπουλος, ο οποίος συνδέεται με τα έργα του Χρηστίδη ήδη από την εποχή των παραστάσεων εφηβικού θεάτρου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, όπου ο πρώτος υπήρξε βοηθός της Σοφίας Βγενοπούλου. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει ήδη η κατάλληλη τριβή μεταξύ των δύο δημιουργών, ώστε το χιουμοριστικό πνεύμα του συγγραφέα να βρίσκει σωστή υλοποίηση επί σκηνής.
Η εκδρομή αφορά την εκδρομή που επιχειρούν τα μέλη ενός συλλόγου, με την πλήρη σύνθεση του Διοικητικού του Συμβουλίου. Πρόκειται για τον Σ.ΠΑ.ΘΥ.ΔΙ.Α (Σύλλογος για την ΠΑση ΘΥσία ΔΙατήρηση της Αισιοδοξίας), έναν σύλλογο που αρνείται πεισματικά να αποδεχτεί την όποια δυσάρεστη κατάσταση που επικρατεί στην κοινωνία, προβάλλοντας αντίθετα μια υπέρμετρη αισιοδοξία, που δεν κάνει άλλο από το να αναπαράγει την πολιτική ιδεολογία μιας ανύπαρκτης ευτυχίας, παραβλέποντας ή εθελοτυφλώντας μπροστά στα φαινόμενα διαφθοράς των εξουσιαστικών μηχανισμών, της επικρατούσας εκμετάλλευσης, της αισχροκέρδειας.
Η εξαμελής παρέα των «αισιόδοξων», έχοντας ξεκινήσει για μια χαρούμενη εκδρομή με αυτοκίνητο, ξαφνιάζεται όταν συναντά, για παράδειγμα, την άνευ λόγου επιβολή προστίμων με τη χυδαία συμπεριφορά αστυνομικών οργάνων, τις υπέρογκες απαιτήσεις ενός συνεργείου για μια βλάβη του αυτοκινήτου της και άλλα σχετικά απρόοπτα, ωστόσο γρήγορα τα προσπερνά με την υπέρμετρη αισιοδοξία της, τραγουδώντας το σχετικό άσμα του Συλλόγου. Τίποτα δεν θα της κλονίσει την πίστη της σε μια διάχυτη ευτυχία που οφείλεται σε μια διακυβέρνηση αρίστων.
Επί σκηνής, η εξαμελής παρέα και μια ανθρώπινου μεγέθους αρσενική κούκλα που κατανεύει σε όλα βρίσκεται στριμωγμένη σε ένα «αυτοκίνητο» (σκηνικά της Ελένης Παπαναστασίου), οδηγώντας χαρίεσσα «προς τον γκρεμό», όπως σημειώνεται στο πρόγραμμα. Οι έξι ηθοποιοί, εύστοχα καθοδηγημένοι σκηνοθετικά, με τη συμβολή στην κινησιολογία της Κατερίνας Γεβετζή, δημιουργούν ένα ανθρώπινο πολύχρωμο «μπουκέτο» γεμάτο ενέργεια, με τα χαμόγελα μονίμως χαραγμένα στα πρόσωπα, με τα μικρά τους αναπηδήματα, τις απόλυτα συντονισμένες στάσεις των σωμάτων τους σε κάθε υποτιθέμενη στροφή ή αναπήδηση λόγω των κακοφτιαγμένων δρόμων, εξίσου απόλυτα συντονισμένοι μεταξύ τους χειρονομιακά όσο και λεκτικά. Πρόκειται για τις κυρίες του Συλλόγου Μαντώ Γιαννίκου, Μαρία Μπαλούτσου, Μυρτώ Πανάγου, Δανάη Τίκου, όλες τους με τα υπέροχα κοστούμια, καπέλα, γυαλιά, ομπρέλες που σχεδίασε η Τζίνα Ηλιοπούλου, η κάθε μία διακρινόμενη από το δικό της χρώμα: μωβ, κίτρινο, πράσινο, ροζ. Μαζί τους οι δύο κύριοι του Συλλόγου, ο Ορέστης Τζιόβας και ο Γιάννης Οικονομίδης (Johnny O.), με επίσης άψογη ενδυματολογία. Όλοι τους εξαιρετικοί.
Στους ποικίλους βοηθητικούς ρόλους, όπως και εκείνων των άξεστων και κακότροπων, που προσπαθούν να κλονίσουν το συναίσθημα της μόνιμης αισιοδοξίας, η Ειρήνη Δένδη και ο Γιώργος Σκαρλάτος: οι δικές τους επεμβάσεις, όπως και οι ενοχλητικές ειδήσεις που ακούγονται κάθε φορά που η παρέα θα ανοίξει το ραδιόφωνο για να ακούσει μουσική και το οποίο θα κλείσει πάραυτα, είναι τα στοιχεία εκείνα που επιχειρούν να διαταράξουν τον εμμονικά αισιόδοξο μικρόκοσμό τους, γι’ αυτό και τα απορρίπτουν εθελοτυφλώντας ή τα προσπερνούν ως τυχαία συμβάντα.
Η όλη σκηνική οργάνωση των επιβατών του αυτοκινήτου είναι, όπως ειπώθηκε, άψογη στη λεπτομέρεια, αν εξαιρέσουμε κάποιες μεγαλύτερες του δέοντος παύσεις. Δεν συμβαίνει το ίδιο και με τα δύο βοηθητικά πρόσωπα, τα οποία, αν και εκπροσωπούν φορείς «αταξίας», θα έπρεπε, ίσως, να επεμβαίνουν με μια αντίστοιχα οργανωμένη-κωδικοποιημένη σκηνοθετικά δράση, ώστε να δημιουργείται μια εξ αντιθέτου συμμετρία και να μην προκαλούν απλώς έναν σχεδόν αυτοσχεδιαστικό «θόρυβο». Αυτό θα έκανε τις «δυσάρεστες» παρεμβάσεις τους περισσότερο ευανάγνωστες, και, πράγμα σημαντικό, θα τόνιζε τον πραγματικό τρόπο λειτουργίας της κοινωνίας, αυτόν που διαγράφουν τα μέλη του Συλλόγου από το οπτικό τους πεδίο.
Η κατασκευή και διδασκαλία εμψύχωσης της κούκλας οφείλεται στον Camilo Betancour, ενώ η μουσική επιμέλεια στον Αντώνη Αθανασόπουλο.
Εν κατακλείδι, μια αναντίρρητα πρόσχαρη παράσταση, με γλυκόπικρο χιούμορ, που θίγει το ζήτημα των πεισματικά εθελοτυφλούντων, απομονωμένων στην πλαστή αισιοδοξία τους πολιτών, η οποία, σίγουρα, θα μπορούσε να απευθύνεται και σε ένα εφηβικό κοινό.
Οι φωτογραφίες είναι του Στάθη Γαλαζούλα.
* Ο Δημήτρης Τσατσούλης είναι Ομότιμος Καθηγητής Σημειωτικής του Θεάτρου
και Θεωρίας της Επιτέλεσης Παν/μίου Πατρών
