Από το facebook του Μανώλη Κλώντζα
Αν κάτι έχει καταρρεύσει πλάι στην επιτελική πολιτική “προστασίας” της κληρονομιάς και στην συνδεόμενη εμπορευματοποίηση της – έλλειψη πόρων είναι η λογική του αποκαλούμενου “περιβάλλοντος χώρου”!
Οι όροι “Προστασία” και “Ανάδειξη” χάνουν κάθε νόημα τους αν δεν λαμβάνουν υπόψη το οικοσύστημα των μνημειακών συνόλων με το οποίο αποτελούν αδιάσπαστη ενότητα.
Τα μνημεία δεν τεμαχίζονται, δεν οριοθετούνται με βάση την ανόργανη υλική υπόσταση τους και δεν μπορούν να υπάρξουν ως τέτοια μακριά από το ζωντανό ιστορικό τους οικοσύστημα το οποίο πρέπει να προστατεύεται με την ίδια ίσως και περισσότερη ευλάβεια και πάνω απ’ όλα διεπιστημονικά.
Εδώ έχει ευθύνες και η ίδια η UNESCO που επιτρέπει τέτοια διαχείριση της παγκόσμιας κληρονομιάς.
Αν η λογική της διάσπασης – τεμαχισμού των μνημειακών συνόλων σε αρχαιολογικού χαρακτήρα ανόργανη ύλη και “περιβάλλοντα χώρο” δεν έγινε φανερή με την καταστροφή στην Ακρόπολη των Αθηνών, με την καταστροφή του μνημειακού στη στάση μετρό Βενιζέλου στη Θεσσαλονίκη…
Αν δεν έγινε φανερή η καταστροφή που δρομολογείται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο ή στην “Ακαδημία Πλάτωνος” με την ανατροπή των οικοσυστημάτων των μνημείων…
Αν δεν έγινε φανερό με την καταστροφή του Ενιαίου Αρχαιολογικού χώρου του ισθμού Ιεράπετρας από βιομηχανικού τύπου Αιολικό πάρκο…
… τώρα η αναχρονιστική και προβληματική προσέγγιση και διαχείριση των μνημείων “λάμπει” από μόνη της αφήνοντας νεκρή ύλη υπό τη μορφή άνθρακα.
Ένα από τα πολλά ερωτήματα που προκύπτουν είναι το ερώτημα στο οποίο “τρακάρουν” όλες οι κυρίαρχες θετικιστικές – ανθρωποκεντρικές προσεγγίσεις:
— Ποια είναι η ποιοτική διαφορά ανάμεσα στις διάφορες μορφές νεκρής ύλης;
Δηλαδή, ποια η ποιοτική διαφορά ανάμεσα στο τσιμέντο, στην ανόργανη ύλη από ανατροπές του γεωλογικού ιστορικού – φυσικού προφίλ και του άνθρακα ;;
Καθώς όμως οι αλλαγές στη ποσότητα προκαλούν αλλαγές στην ποιότητα, να μη ξεχνάμε πως:
Σε τελική ανάλυση, το χειρότερο “τρακάρισμα” είναι αυτό με την ανθρώπινη φαντασία, βλακεία ….(ας βάλουμε οποία λέξη θέλουμε).
…
