Μαζεύονται πολλά χρόνια που όλο και με μεγαλύτερη ένταση τα οικοσυστήματα μας σε αναλογία με τους χώρους εργασίας έχουν εξελιχθεί σε πεδία ραγδαίων βίαιων μεταλλάξεων. Οι μεταλλάξεις αυτές έχουν αφήσει και αφήνουν το καταστροφικό αποτύπωμά τους στον μεταβολισμό των οικοσυστημάτων μας στην ψυχοσωματική και ψυχοκοινωνική υγεία όλων όσων λειτουργούν ως ζωντανές υποστάσεις στα πλαίσιά τους. Οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής σε βαθιά κρίση λόγω της υπερσυσσώρευσης κερδών, οδηγούν το υπερσυσσωρευμένο κεφάλαιο να αναπαραχθεί (πέρα από την εκμετάλλευση της εργασίας) και στο πιο απομακρισμένο εμβληματικό φυσικό ιστορικό τοπίο, και στον τελευταίο μνημειακό τόπο και στην πιο επουσιώδη κοινωνική μας σχέση. Η εμπορευματοποίηση και οι λογικές εκμετάλλευσης μεταλλάσσουν κάθε τι ιστορικό και φυσικό. Αφενός οδηγεί τις κοινωνίες μας σύσσωμες στην καταστροφική κρεατομηχανή ζωής που αποκαλούμε πόλεμο και αφετέρου μετατρέπει τους τόπους μας σε πεδία συσσώρευσης νεκρής ύλης. Ότι έκφραση ζωής και πολιτισμού γλιτώνει από τις ανάγκες για κάλυψη εντελώς εξωφυσικών και άχρηστων αναγκών, χάνεται από την ανατροπή των γεωλογικών φυσικών ιστορικών χαρακτηριστικών των φυσικών ιστορικών τοπίων μας και των πολιτισμικών σχέσεων που αναπτύσσονται ιστορικά εντός τους. Κάθε μέρα που περνάει η αξία της ανθρώπινης ζωής και της εργασίας ευτελίζεται.
Οι εξελίξεις αυτές ούτε τυχαίες είναι, ούτε όμως είναι νόμοι του Μωυσή. Το ότι έχουμε ως γήινο σύστημα περάσει σε μια επικίνδυνη για τον ίδιο τον χαρακτήρα της ζωής κατάσταση είναι μια πραγματικότητα επιβεβαιωμένη από τις επιστήμες του γήινου συστήματος αλλά και από αρκετούς αρχαιολόγους.
Ο καθοριστικός παράγοντας των αρνητικών αλλαγών και μεταλλάξεων δεν είναι ούτε ο καιρός όπως ορισμένοι πολιτικοί θέλουν να μας πείσουν ούτε είναι αποτέλεσμα του στραβού του ριζικού μας.
Η αποκαλούμενη από την πολιτική ελίτ και την αγοραία επιστήμη “κλιματική κρίση” είναι μια από τις συνέπειες και όχι η αιτία! Αυτός είναι ο λόγος που η εποχή μας ορίζεται από τις επιστήμες του γήινου συστήματος (με τρόπο αυστηρό στην βάση παγκόσμια συγχρονισμένων υλικού χαρακτήρα στοιχείων) ως “εποχή της Ανθρωποκαίνου” και όχι της “Κλιματοκαίνου” ή κάποιας “Νεοτερικότητας”.
Είναι ο σύγχρονος Ανθρώπινος πολιτισμός μας δηλαδή οι κοινωνικές σχέσεις μας, οι σχέσεις παραγωγής μας και ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος της παραγωγής μας που προκάλεσαν και επιταχύνουν τις διεργασίες μετάλλαξης των οικοσυστημάτων μας και του ιστορικού μεταβολισμού τους. Για τον λόγο αυτό οι διεργασίες αυτές δεν απαντούν μόνο στην Ελλάδα. Με διαφορετικές ίσως εκφράσεις και με διαφορετική ένταση ανάλογες μεταλλάξεις και οι αλλαγές απαντούν με συγχρονισμένο τρόπο σχεδόν σε όλο τον πλανήτη μας.
Τα χρόνια που πέρασαν εκατοντάδες συλλογικότητες ανά την Ελλάδα σήκωσαν ανάστημα και με συλλογικό τρόπο προσπάθησαν να αντισταθούν σε αυτόν τον οδοστρωτήρα που καταστρέφει την κοινή κληρονομιά μας δηλαδή τα εμβληματικά γεμάτα ζωή βουνά μας, τα μνημειακά τοπία μας και μνημειακά σύνολα μας.
Η πίκρα από τις καταστροφές και τις ήττες δεν έβαλε κάτω αυτό το κίνημα υπεράσπισης της ζωής και του ιδιαίτερου πολιτισμού που αυτή αναβλύζει. Οι συλλογικότητες μας απέκτησαν σιγά σιγά πείρα και ανέπτυξαν την μεταξύ τους αλληλεγγύη και αυτό ανεξάρτητα από τις όποιες διαφορετικές επιμέρους απόψεις. Στην προσπάθειά μας αυτή βρήκαμε απέναντί μας τους μηχανισμούς του κράτους και των εταιριών. Βρήκαμε απέναντί μας τις πολιτικές της αποκαλούμενης “πράσινης μετάβασης” της ΕΕ και των κομμάτων που την στηρίζουν. Βρήκαμε όμως απέναντι, ίσως με ορισμένες εμβληματικές εξαιρέσεις και την τοπική διοίκηση στις περιφέρειες και τους δήμους.
Η δυνάμεις που σαν τα κοράκια πέφτουν απάνω στα φυσικά ιστορικά τοπία μας και στους μνημειακούς τόπους μας είναι τεράστιες. Είναι ευθέως ανάλογες του τεράστιου διεθνούς συσσωρευμένου κεφαλαίου που οδηγείται για αναπαραγωγή (μέσω λχ του ταμείου ανάκαμψης) σε αυτές ακριβώς τις αξίες που εμείς υπερασπιζόμαστε. Κάπως έτσι γεμίζει όλη η Ελλάδα σιγά σιγά με νεκρή ύλη από σκόνη και γεωλογική ύλη νταμαριών ή από βιομηχανικού τύπου υλικά. Κάπως έτσι ακόμα και τα αναγνωρισμένα μνημεία μας δεν γλυτώνουν από τις μεταλλάξεις που προκαλεί η νεκρή ύλη και την εμπορευματοποίηση. Οι φωνές που είχαμε δίπλα μας στα δημοτικά και περιφερειακά συμβούλια ήταν ελάχιστες.
Δεν χωράει καμία αμφιβολία πως όλα αυτά τα χρόνια η “Λαϊκή Συσπείρωση” από την Πίνδο ως την Ικαρία και από τον Έβρο ως τα Χανιά με ενιαίες και συλλογικά επεξεργασμένες θέσεις στήριξαν τον αγώνα μας. Μετέφεραν τις αγωνίες μας και την φωνή μας στα δημοτικά και περιφερειακά συμβούλια, μετέφεραν την αντίσταση στην βουλή και την ευρωβουλή. Στο διάστημα που έρχεται η φύση της εξέλιξης των πραγμάτων θα απαιτήσει ακόμα περισσότερες οργανωμένες δυνάμεις.
Ένα είναι σίγουρο. Δεν μπορούμε να αφήσουμε την κατάσταση στην τύχη.
Τις δύσκολες μέρες που πέρασαν με τις πυρκαγιές και τις πλημύρες οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ και της Λαϊκής Συσπείρωσης από την πρώτη στιγμή βρέθηκαν δίπλα στους πληγέντες.
Το σύνθημα «ο Λαός σώζει το Λαό» δεν ακουγόταν πια μόνο στους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας ή στα σπίτια που οι εταιρίες κόβουν το ρεύμα και το νερό αλλά και μες τις φλόγες ή τις λάσπες.
Είναι απαίτηση της νέας φυσικής ιστορικής εποχής μας, όχι η σημερινή αναρχία αλλά ο επιστημονικός σχεδιασμός από μια επιστήμη που δεν θα παράγει αλλότριες αξίες για το πολυεθνικό κεφάλαιο.
Είναι ανάγκη των καιρών και της ίδιας της ζωής μια επιστήμη ανοιχτή στην κοινωνία.
Είναι ανάγκη που βάζει η ίδια η ζωή η ανάπτυξη της συλλογικής μας οργάνωσης και συνεργατικότητας που θα επιβάλει δήμους και περιφέρειες που θα υπερασπίζονται τη ζωή, την κοινή κληρονομιά μας και όχι τις εξωφυσικές ανάγκες του κεφαλαίου. Για δήμους και περιφέρειες που θα υπερασπιστούν τις ζωές μας και τα οικοσυστήματά μας από την ανεξέλεγκτη αγοραία χρήση των νέων ψηφιακών τεχνολογιών που δεν ανήκουν και άρα δεν μπορούν να ελεγχθούν απ’ εμάς.
Ακριβώς για αυτούς τους λόγους η ενδυνάμωση της συλλογικής μας οργάνωσης και η ισχυροποίηση της Λαϊκής Συσπείρωσης σε δήμους και περιφέρειες είναι ανάγκη των καιρών.
Για να μπορούμε αύριο από καλύτερες θέσεις να υπερασπιστούμε τη ζωή, τα φυσικά ιστορικά τοπία μας την κληρονομιά μας στο σύνολό της.
Μαύρο σε όλους εκείνους που εμπλέκονται σε αυτή την εξελισσόμενη την πλανητικού διαμετρήματος καταστροφή των οικοσυστημάτων μας και σε όλους εκείνους που δεν έχουν τίποτα να πουν για την υπεράσπιση των ανθρώπων της εργασίας και του πολιτισμού.
Μανώλης Κλώντζας, Αρχαιολόγος
– Ινστιτούτο Φυσικής-Πολιτιστικής Κληρονομιάς , Τσεχία
– Μέλος της “Επιτροπής Πολιτών Ιεράπετρας”- Κάτοχος του βραβείου “Ευρωπαϊκής Αρχαιολογικής Κληρονομιάς” της “Ευρωπαϊκής Ένωσης Αρχαιολόγων”
-Μέλος του συλλόγου “Εμείς που σπουδάσαμε στον Σοσιαλισμό”
–Υποψήφιος με την “Λαϊκή Συσπείρωση” Ιεράπετρας
