Επιμέλεια: Εύα Νικολαΐδου
Η Ελένη Γερασιμίδου έχει τα χαρακτηριστικά του δασκάλου της Ζίζου Χαρατσάρη. Καλοσύνη, δημιουργικότητα και σπουδαίο ταλέντο. Τον Ζίζο Χαρατσάρη τον αποκαλούσαν «χελιδόνι της σαλονικιώτικης θεατρικής άνοιξης». Με τα φτερά αυτού του χελιδονιού πετάει τόσα χρόνια η Ελένη, χτίζοντας με μεράκι ζεστές, θεατρικές φωλιές, με φως και όνειρα, όπως είναι και το δικό της θέατρο, «Από Κοινού».
«Ο δάσκαλος μου, ο αγαπημένος, αξέχαστος δάσκαλος που μας άφησε νωρίς χτυπημένος από βαθιά στενοχώρια εξ αιτίας ανάλγητης συμπεριφοράς και απαξίωσης της δουλειάς του.
Έλληνας “εξ Αιγύπτου” κοσμογυρισμένος, με πτυχίο Αρχαιολογίας και ανώτερες σπουδές Μουσικής, λάτρης του Τσιτσάνη και του Βαμβακάρη, συνεργάτης του Θεάτρου Τέχνης και κυρίως σπουδαίος δάσκαλος.
Ο Κυριαζής (Ζίζος) Χαρατσάρης
Στο σπίτι σχολείο μαζευόμασταν εκτός διδακτικού ωραρίου κι απέναντι από την είσοδο μας υποδεχόταν η Κυρία Χαρίκλεια με την πόρτα του δωματίου της πάντα ανοιχτή για να καμαρώνει τα “παιδιά” του Ζίζου της.
«Όταν γυρνάτε από τη μπουάτ τη νύχτα κι είναι το φως ανοιχτό, χτυπάτε μου να τα πούμε» μας παρότρυνε ο δάσκαλος.
Δάσκαλος τρυφερός χωρίς επίδειξη γνώσεων και φιγούρες, χωρίς ξιπασιές και υπεροψίες, σου μιλούσε με χιούμορ και καταλάβαινες τί πρέπει να διορθώσεις. Θυμάμαι ένα διάστημα που πέρασε χωρίς να παρακολουθώ. Δεν πήγαινα καν, διότι στην ουσία ήμουν τεμπελόσκυλο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα λόγια του όταν με είδε: «Κοκόνα μου θα έρχεσαι ή να την κλείσω τη Σχολή;» Ήταν ο τρόπος του για να μου πει ότι αξίζει να συνεχίσω. Σίγουρα πάντως δεν ήταν για το μηνιάτικο που το δίναμε όποτε θέλαμε ή όποτε είχαμε και πόσους σπούδασε χωρίς αντίτιμο!
Κάθε μήνα είχαμε καθιερώσει το πάρτυ ρεφενέ στο σπίτι μας, στο Πανόραμα όπου τραγουδούσαμε όλα τα τραγούδια που θέλαμε χωρίς φόβο μέχρι το πρωί. Εκεί ο δάσκαλος πρωτοστατούσε στο γλέντι, τραγουδώντας με την ωραία φωνή του ρεμπέτικα μετά τα απαγορευμένα λόγω χούντας δικά μας ξελαρυγγιάσματα. Αλλά απολαμβάναμε και πολλές γιορτές στη σχολή με τον ίδιο να παίζει στο αρμόνιο, τι άλλο; Τσιτσάνη!
Λάτρευε τον Μένανδρο και τον Αριστοφάνη, αλλά και το μοντέρνο θέατρο.
Μετάφραζε απευθείας από το αρχαίο κείμενο και καμιά φορά μας ρωτούσε σεμνά, πώς να πει πιο άμεσα μια λέξη.
Όλο το ιστορικό Θεατρικό Εργαστήρι της Τέχνης, η πρώτη εν Ελλάδι πρωτοποριακή ομάδα θεάτρου, που προέκυψε από το πρώτο θεατρικό τμήμα του ΑΠΘ, σπούδασαν την τέχνη τους στον Ζίζο. Αναφέρομαι στους Σαλονικιούς βέβαια: Ελένη Μακίσογλου, Στέλιος Γούτης, Ρούλα Πατεράκη, Κώστας Γακίδης, Λευτέρης και Θανάσης Παπαδημητρίου και πόσοι άλλοι ηθοποιοί που δεν ξέχασαν ποτέ τον δάσκαλό τους όπως η Νίκη Τσιγκάλου, η Πέρυ Ποράβου και βέβαια ο αγαπημένος και καμάρι του, ο σπουδαίος Σωτήρης Τζεβελέκος.
Συμμαθητές μου ο Μιχάλης Μόσιος, πλασμένος για ρόλους κλασικούς (μην απορείτε καθόλου), ο Μιχάλης Γούναρης που χάθηκε νωρίς, ο Νικόλας Άσημος που δώσαμε μαζί διπλωματικές, ο Στράτος Τρίπκος, ο Κώστας Χαλκιάς που πήγε μετά στον Κουν και ο αγαπημένος Τάσος Μπαντής για ένα διάστημα πριν ακολουθήσει την ένδοξη σταδιοδρομία του στην Αθήνα και δυστυχώς μας λείπει από το Ελληνικό Θέατρο η ευρυμάθεια και το σκηνοθετικό ταλέντο του.
Αισθάνομαι περήφανη για τη Σχολή και τον δάσκαλο μου που μου μετέδωσε την αγάπη και την αφοσίωση στο επάγγελμα μου, χωρίς ξιπάσματα και δηθενιές, χωρίς ανταγωνισμούς και υποχωρήσεις, με τη λαχτάρα για γνώση και προσφορά.
Η μορφή του μένει πάντα χαραγμένη στη μνήμη και κυρίως στην καρδιά μου.
Ο δάσκαλος μου ο Ζίζος θα παραμείνει ο πρώτος μου αξέχαστος και μοναδικός ΔΑΣΚΑΛΟΣ.
