Η αγαπημένη μας συντρόφισσα, η Ευανθία Αγγουράκη, έφυγε από τη ζωή στα 95 χρόνια της, πλήρης ημερών, στις 17 Ιούλη 2017.
Η Ευανθία Αγγουράκη γεννήθηκε το 1922 στη Ζαγορά Πηλίου. Εντάχθηκε στην Εθνική Αντίσταση το 1942, όταν η οικογένειά της έκρυψε έναν ανθυπολοχαγό στο πατρικό της σπίτι, με σκοπό να τον περάσει στις γραμμές του ΕΛΑΣ.
Το καλοκαίρι του 1943 συμμετέχει ενεργά σε διαδηλώσεις, σε διακίνηση κουπονιών της Εθνικής Αλληλεγγύης και εντύπων. Στο σπίτι της γίνονται οι συνεδριάσεις της Εθνικής Επιτροπής Αλληλεγγύης Βόλου.
Το Σεπτέμβρη του 1943 προδόθηκε η δράση της και φεύγει για την ελεύθερη περιοχή του Πηλίου, όπου έμεινε μέχρι το Δεκέμβρη. Ως τον Οκτώβρη του 1944 είναι υπεύθυνη του Λαϊκού Ιατρείου της Ζαγοράς. Στο Βόλο μένει μέχρι τη Συνθήκη της Βάρκιζας. Εκείνη την περίοδο γίνεται μέλος του Κόμματος.
Από το 1947 μέχρι το 1949 βρέθηκε σε κομματική αποστολή εκτός Ελλάδας. Ξαναμπήκε στην Ελλάδα και εντάχθηκε στον ΔΣΕ. Μετά την υποχώρηση εγκαταστάθηκε στη Ρουμανία, όπου δούλεψε στο μηχανισμό του Κόμματος.
Το 1950 παντρεύτηκε το μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ Γιώργο Αγγουράκη («Αλέκο Ψηλορείτη»), — ο οποίος έχασε τη ζωή του στην πολιτική εξορία σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα στο Βουκουρέστι της Ρουμανίας το 1967 — με τον οποίο απέκτησε δύο παιδιά τον Μπάμπη (στέλεχος και ευρωβουλευτής του ΚΚΕ που έφυγε πρόωρα από τη ζωή το 2014) και την Σμαράγδα.
Για μεγάλο χρονικό διάστημα δούλεψε στους ραδιοφωνικούς σταθμούς του Κόμματος («Ελεύθερη Ελλάδα» και «Φωνή της Αλήθειας»), τόσο κατά τη διάρκεια του αγώνα του ΔΣΕ, όσο και αργότερα στην πολιτική προσφυγιά.
Έμεινε στην πολιτική προσφυγιά μέχρι το 1975. Από το 1978 μέχρι το 2012 δούλεψε στον «Ριζοσπάστη». Στάθηκε αταλάντευτη σε όλες τις κρίσιμες στιγμές της πορείας του Κόμματος και του «Ριζοσπάστη», σε όλες τις μπόρες και τις δυσκολίες
Η όλη ζωή και δράση της συντρόφισσας Ευανθίας είναι δεμένη με το Κόμμα, με συνέπεια, ευθύνη, κομματικότητα και ήθος πρόσφερε και έφερε σε πέρας κάθε χρέωση που ανέλαβε.
Είμαστε τυχεροί, όσοι γνωρίσαμε την Ευανθία, ζήσαμε και δουλέψαμε μαζί της στο «Ριζοσπάστη». Δεν ήθελε να είναι «ξεχωριστή», ήταν απ’ τους ανθρώπους που ο Γιάννης Ρίτσος έγραφε: «όπως εκείνος που ’χει κάνει το καθήκον του».
Δεν έλεγε πολλά, όχι γιατί δεν είχε να πει. Ίσα- ίσα, με αυτά που έζησε, είδε και άκουσε, θα μπορούσε να γεμίσει πολλούς τόμους βιβλίων. Κι όταν ακόμα της ζητούσαμε να μιλήσει για πράγματα που έζησε από πρώτο χέρι και θα έπρεπε να καταγραφούν σαν πολύτιμη ιστορική μαρτυρία απαντούσε με μια αφοπλιστική μετριοφροσύνη: «Ε, δεν έκανα και τίποτα σπουδαίο…».
Η Ευανθία Αγγουράκη ήταν φτιαγμένη από εκείνα τα υλικά των απλών καθημερινών ανθρώπων που γίνονται πραγματικοί ήρωες χωρίς να το θέλουν και χωρίς να το ξέρουν, απλώς γιατί πιστεύουν ότι έκαναν αυτό που έπρεπε να κάνουν.
