Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 οι λαοί της Ευρώπης αλλά και του κόσμου ολόκληρου βρίσκονται αντιμέτωποι με δομικές ανατροπές στο επίπεδο των πολιτικών και κοινωνικών τους δικαιωμάτων. Ένας ακήρυχτος πόλεμος της άρχουσας τάξης κατά των λαών τους προκαλεί από τότε κλιμακούμενες αρνητικές συνέπειες στις ζωές των εργαζομένων και στην ζωή ως τέτοια. Οι συνεχόμενοι πόλεμοι που έχουν πια λάβει τον χαρακτήρα παγκοσμίου ιμπεριαλιστικού πολέμου είναι μια από τις σοβαρότερες συνέπειες όπως μια άλλη συνέπεια είναι ο πολλαπλασιασμός των κερδών και της οικονομικής ισχύος των ελίτ — η φτωχοποίηση πλατιών λαϊκών μαζών.
Η επίθεση όμως αυτή κατά των λαών δεν έπεσε από τον ουρανό. Οι δυτικές ελίτ βάσισαν τις ανατροπές που δρομολόγησαν σε ένα καλά σχεδιασμένο ιδεολογικό αφοπλισμό του εργατικού κινήματος στοχοποιώντας τις πιο μαχητικές και οργανωμένες δυνάμεις του. Οι δυτικές αστικές τάξεις, σε αγαστή συνεργασία με τις νέες ελίτ της Ανατολικής Ευρώπης, από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 επέβαλαν με πραξικοπηματικό τρόπο τον αντικομουνισμό ως κρατική ιδεολογία. Αυτό δεν ήταν καθόλου εύκολο σε ένα περιβάλλον που ακόμα και μετά τις ανατροπές οι λαοί (όπως λ.χ. στο δημοψήφισμα στην ΣΕ που με υψηλότατα ποσοστά απόλυτης πλειοψηφίας άνω του 80%) και παρά τις πιέσεις, απαιτούσαν την σοσιαλιστική προοπτική και τη μη αλλαγή του χαρακτήρα του κράτους. Σε άλλα κράτη όπως η Τσεχοσλοβακία αναγκάστηκαν να συστήσουν “θίασο ηθοποιών” για να υποδυθεί νεκρό από την “βία της αστυνομίας” ή να μαζέψουν πολιτικό προσωπικό στην κυριολεξία από τα κρεβάτια τους για να γίνει κατορθωτό να στελεχωθεί μια νέα εθνοσυνέλευση με τρόπο που να μη “βάζει μάτι” ο πραξικοπηματικός χαρακτήρας των αλλαγών που επέβαλε η άρχουσα ελίτ.
Ακρογωνιαίος λίθος της εξαπάτησης των λαών από τις κυρίαρχες ελίτ έγινε η περίφημη “υπόθεση Κατίν”. Πάνω στην παραχάραξη της “υπόθεσης Κατίν“ θεμελιώθηκε από τις ελίτ όλη σχεδόν η νέα κυρίαρχη κρατική ιδεολογία στις χώρες της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης.
Έως σήμερα σε συνθήκες απόλυτης χειραγώγησης και διώξεων των αρνητών, οι δύο συνέταιροι, δυτικές και ανατολικές Ευρωπαϊκές αστικές ελίτ συνεργάζονταν αγαστά για τον πρωταρχικό τους ανατρεπτικό σκοπό στοχεύοντας τους εργαζόμενους και το κομμουνιστικό κίνημα.
Ας πιάσουμε το θέμα από μια άλλη άκρη.
Οι αρχαιολόγοι μέσα από την διαλεκτική προσέγγιση της ύλης στον (ιστορικό) χρόνο δεν ασχολούνται μόνο με ζητήματα εξέλιξης των τεχνοτροπιών ή των υλικών κατασκευής κλπ. Ασχολούνται στην ίδια βάση με την προβληματική της εξέλιξης των πολιτισμικών διαδικασιών, των κοινωνιών, των κρατικών δομών και θεσμών κλπ. Έτσι η προβληματική των συνδεόμενων διαδικασιών κρατικών καταρρεύσεων σε μακρο-ιστορική βάση είναι ένας από τους τομείς που οι αρχαιολόγοι έχουν ασχοληθεί συστηματικά και η συσσωρευμένη γνώση έχει βοηθήσει στο να έχουμε σήμερα ένα σχετικά καλό επίπεδο στα ζητήματα κατανόησης των προϊστορικών ή των ιστορικών πολιτισμικών σχέσεων και γενικά της ιστορικής εξέλιξης.
Σήμερα οι διαδικασίες κρατικών καταρρεύσεων προσεγγίζονται με τρόπο ουδέτερο: ως αναγκαία, ραγδαία απλοποίηση περίπλοκων σχέσεων. Ιστορικά, η ραγδαία αύξηση των “αναγκαστικών (υποχρεωτικών) δαπανών” για την επιβολή (επιτελικότητα) της κυριαρχίας των ελίτ σε εποχές κρίσεων, είχε συνήθως ως αποτέλεσμα, εκτός λ.χ. την αύξηση της πολυπλοκότητας των πολιτισμικών σχέσεων με αρνητική επίδραση στον τρόπο λειτουργίας των κρατικών δομών και το ραγδαίο βάθεμα των αντιθέσεων εντός των κυρίαρχων ελίτ που αντανακλά στην αμφισβήτηση ακόμα και της κυρίαρχης ιδεολογίας. Αυτή η διάσταση συνθέτει ιστορικά μια από τις αιτίες που κρισιακές φάσεις δρομολογούν κρατικές καταρρεύσεις. Στον ένα ή στον άλλο βαθμό τόσο οι θεωρίες κρίσεων όσο και οι συνδεόμενες θεωρίες κρατικών καταρρεύσεων συνθέτουν χρήσιμα εργαλεία και για την προσέγγιση του σήμερα. Έτσι, δεν είναι καθόλου παράξενο που πολλές φορές ακόμα και οι ίδιοι οι αρχαιολόγοι “μένουν με το στόμα ανοικτό” από τις αναλογίες της εποχής μας με άλλα ιστορικά ή προϊστορικά παραδείγματα. Σήμερα η νέα φυσική ιστορική εποχή μας δρομολογεί ραγδαίες αλλαγές και μεταβάσεις που κάνει την διαδικασία κατανόησης και πρόβλεψης αρκετά δύσκολη. Η εμπλοκή πολλών επιστημονικών κλάδων συνθέτει σήμερα μια αναγκαιότητα της ίδιας της νέας από εξελικτική άποψη εποχής μας. Πάραυτα οι ενδείξεις και αποδείξεις βαθέματος της σύγχρονης συστημικής κρίσης πολλαπλασιάζονται. Παράλληλα υπάρχουν αρκετές ενδείξεις που παραπέμπουν σε ιστορικές αναλογίες κρατικών καταρρεύσεων.
Στην εποχή μας οι κυρίαρχες ελίτ των Ευρωπαϊκών κρατών βάσισαν την ιδεολογία τους εκτός των άλλων και σε ένα χυδαίο αντικομμουνισμό. Οι ανατροπές του χαρακτήρα των κρατικών δομών τις αρχές της δεκαετίας του 90΄, στην μισή σχεδόν Ευρώπη(!!) έφεραν στα ρετιρέ της ιστορίας νέα κράτη, νέες γεωπολιτικές σχέσεις, νέους δρόμους μεταφοράς εμπορευμάτων, νέους συσχετισμούς και νέες μορφές ταξικής σύγκρουσης και κυρίως νέες μεταβολικές σχέσεις των κοινωνιών με τα οικοσυστήματα. Αυτό που στην ουσία όμως δεν άλλαξε ήταν το μεγαλύτερο μέρος των κυρίαρχων ελίτ. Το χαρακτηριστικό αυτό δεν απαντά όπως θα ήταν λογικό μόνο στην δυτική , βόρεια και μεσογειακή Ευρώπη. Απαντά (με μια πρώτη ματιά παράδοξα) και στην κεντρική όπως και στην ανατολική Ευρώπη.
Η παρατήρηση αυτή καταδεικνύει τον χαρακτήρα των αλλαγών στις κρατικές δομές της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης όπως καταδεικνύει και το ξεκάθαρο ταξικό υπόβαθρο των διαδικασιών αυτών.
Οι ευρωπαϊκές ελίτ δρομολόγησαν από τότε μια αντικομμουνιστική ρητορική που έλαβε τον χαρακτήρα κρατικής ιδεολογίας. Ενώ τις βαθιές ρίζες σε δύση και ανατολή μπορούμε να τις εντοπίσουμε αμέσως με την συνθηκολόγηση της Γερμανίας και την μετάλλαξη των κομμουνιστικών κομμάτων σε μαζικά – πολυσυλλεκτικά “αριστερά” κόμματα διαχείρισης (παρά τις δομικές αντιθέσεις με τα καπιταλιστικά κράτη στο επίπεδο της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, παρόμοιες σε γενικές γραμμές παρέμεναν οι εκμεταλλευτικές μεταβολικές σχέσεις με τα οικοσυστήματα. Ένα γεγονός που αφενός δρομολογούσε μια σταδιακή ενσωμάτωση στις διεθνείς αγορές αγαθών, “πόρων” ενέργειας, εμπορευμάτων. Αφετέρου επιτάχυνε τις Ανθρωποκαινικές διαδικασίες όπως η αποξένωση των πληθυσμών της υπαίθρου από τους τόπους τους μέσω μιας κλιμακούμενης πίεσης για εμπορευματοποίηση α) των πρωτογενών αγαθών με όρους βιομηχανικής παραγωγής και β) των λεγόμενων “πόρων”), οι ραγδαίες διαδικασίες με αντεργατικό και αντικομμουνιστικό χαρακτήρα δρομολογήθηκαν από τα ίδια τα κέντρα εξουσίας- από τις ίδιες τις κρατικές δομές. Καθώς δοσμένες ελίτ διαχειριζόταν τόσο τα κεφάλαια από το διεθνές εμπόριο, όσο και την διοίκηση των κρατικών δομών, η πίεση για αύξηση της εμπορευματικού χαρακτήρα εκμετάλλευσης του φυσικού πλούτου και των πρωτογενών αγαθών ήταν ένας μονόδρομος που ερχόταν σε σύγκρουση τόσο με τον χαρακτήρα του κράτους όσο και με τα αντικειμενικά συμφέροντα της εργατικής τάξης. Έτσι, η υπέρμετρη αύξηση της παραγωγής και η αύξηση του όγκου των εμπορευματικών κεφαλαιακών εισροών λειτούργησε κύρια ως μηχανισμός για την ισχυροποίηση της διαχειριστικής ελίτ ενώ δεν οδηγούσε σε μια ανάλογη καλυτέρευση του επιπέδου ζωής της εργατικής τάξης. Μια ταξική αντίθεση είχε δρομολογηθεί. Η νέα κυρίαρχη ελίτ κάτω από την κόκκινη σημαία της απελευθέρωσης της εργατικής τάξης από την εκμετάλλευση, συνδεόταν όλο και περισσότερο με τις ροές του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου υποσκάπτοντας θεσμούς και δημοκρατικές διαδικασίες εργατικού ελέγχου . Παράλληλα οι διαδικασίες αυτές επιτάχυναν και τις δρομολογημένες ανατρεπτικές Ανθρωποκαινικές διεργασίες. Το καταστροφικό υλικό αποτύπωμα των πολιτισμικών διεργασιών στα οικοσυστήματα, ενώ σε καμιά περίπτωση δεν ταυτιζόταν, δεν είχε ουσιαστικές ποιοτικές διαφορές από τις Δυτικές χώρες. Σε κάθε περίπτωση, ενώ υπήρξαν τομείς παραγωγής ή τόποι που η καταστροφική επίδραση των πολιτισμικών “αναγκών” στα οικοσυστήματα της υπαίθρου και των πόλεων ήταν τεράστια, το συνολικό αποτύπωμα των Αθρωπόκαινων διεργασιών δεν μπορεί να συγκριθεί με το καταστροφικό αποτύπωμα του καπιταλισμού σε πλανητικό επίπεδο. Αυτό έχει να κάνει με τον χαρακτήρα του κράτους και με την δημοκρατικότερη βάση που (παρά τα προβλήματα στον τρόπο εφαρμογής του) προσέφερε ο κεντρικός σχεδιασμός. Αν θεωρήσουμε ως μεγαλύτερο έγκλημα του σύγχρονου ανθρώπινου πολιτισμού της Ανθρωποκαίνου την πρωτόγνωρη από φυσικο-ιστορική άποψη εξαφάνιση ειδών η επίδραση της ΣΕ και των κρατών της ανατολικής Ευρώπης ήταν σίγουρα ασύγκριτα μικρότερη. Οι Ανθρωπόκαινες διεργασίες άρχισαν να ταυτίζονται και να πλέκονται με εκείνες στις καπιταλιστικές χώρες από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 και μετά. Η έναρξη της σημερινής πολεμικής σύγκρουσης βρήκε και τα δύο στρατόπεδα με ανάλογο πολιτισμικό υλικό αποτύπωμα στα οικοσυστήματα κάτι που αποδεικνύει δια της αντανάκλασης στην ύλη και τον ίδιο τον χαρακτήρα του πολέμου ως ιμπεριαλιστικό. Από αυτή την άποψη ο βασικός υπεύθυνος πλανητικού διαμετρήματος εγκλημάτων έχει βάλει εδώ και πολλές δεκαετίες την ανεξίτηλη σφραγίδα του στις ζωές μας και την ζωή ως τέτοια. Έχει όνομα και επίθετο. Είναι ο κρατικο-μονοπωλιακός Καπιταλισμός.
Ας γυρίσουμε τώρα στην ΣΕ την περίοδο των ανατροπών.
Στις 16 Οκτωβρίου 1992 το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ενωσης (ΚΚΣΕ) τραβιέται σε δίκη. Έξι μήνες νωρίτερα είχε νομοθετικά χαρακτηριστεί από την κυρίαρχη ελίτ ως οργάνωση αντισυνταγματική. Η ελίτ αυτή με τρόπο πραξικοπηματικό αφού σταδιακά απαξίωσε, ανέτρεψε τις δημοκρατικές διαδικασίες ελέγχου ξεκινώντας ένα πάρτι απαλλοτρίωσης κοινωνικής περιουσίας και ταυτόχρονης άμεσης πλέον ενσωμάτωσης στο διεθνές εμπορευματικό και χρηματιστικό κεφαλαιοκρατικό σύστημα. (Τους ήταν εξαιρετικά εύκολο καθώς παρέλαβαν μια οικονομία στον ένα ή στον άλλο βαθμό μέρος των διεθνών εμπορευματικών σχέσεων που ενίσχυε με φθηνές πρώτες ύλες, φθηνή ενέργεια και φθηνά εμπορεύματα τον παγκόσμιο καπιταλισμό). Επρόκειτο, βεβαίως, για μια δίκη σκοπιμότητας, η οποία στόχο δεν είχε απλά να εξοντώσει πολιτικά και ηθικά το ΚΚ στη συνείδηση του κόσμου ή να διαγράψει την προσφορά αμαυρώνοντας το ιστορικό του παρελθόν και τις θυσίες για την υπεράσπιση των ελευθεριών και της ζωής. Η απόφαση αυτή, στην ουσία, ήταν μια προσφορά ενσωμάτωσης στο διεθνές κεφαλαιοκρατικό εμπορευματικό σύστημα και στις κυρίαρχες ελίτ της δύσης. Από την άλλη εξασφάλιζε στις διαχειριστικές αυτές ελίτ την οικονομική και πολιτική κυριαρχία τους πάνω στην εργατική τάξη.
Τη μέρα της δίκης, κατά τη συνεδρίαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Ρωσικής Ομοσπονδίας, οι εκπρόσωποι Σ. Σαχράι και Α. Μακάροφ του μόνιμου ηγετικού στελέχους του ΚΚ και προέδρου Μπόρις Γιέλτσιν (που είχε για αρκετά χρόνια εκμεταλλευτεί το κρυφό σύστημα “αγοροπωλησίας” επικερδών κομματικών και διοικητικών θέσεων), ανακοίνωσαν στους συνηγόρους της υπεράσπισης την ενσωμάτωση νέου φακέλου στα υλικά στοιχειοθέτησης. Ο φάκελος περιλάμβανε μερικά “μόλις εντοπισθέντα” στα Αρχεία, “άκρως απόρρητα” έγγραφα, τα οποία υποτίθεται στοιχειοθετούσαν την ευθύνη ανώτατων καθοδηγητικών οργάνων του Κ.Κ στην δολοφονία των Πολωνών αξιωματικών στο Κατίν. Τα “νέα” αυτά υλικά στοιχειοθέτησαν την κατηγορία νομιμοποιώντας ταυτόχρονα την πραξικοπηματική απαλλοτρίωση από την άρχουσα ελίτ τόσο των δημοκρατικών – κοινωνικών δικαιωμάτων όσο και των μέσων παραγωγής ή οικοσυστημάτων ολόκληρων.
Αξίζει να σκεφτούμε πως πάνω στην κατηγορία αυτή εδράστηκε και όλη η μετέπειτα έως σήμερα ιδεολογική κυριαρχία των αστικών τάξεων και οι διώξεις σε ΚΚ. Η ΕΕ βιάστηκε να ενσωματώσει την εκδοχή αυτή στο νομικό της σύστημα θεσμοθετώντας έτσι στην ουσία την Ναζιστική εκδοχή της δολοφονίας. Στην ουσία οι πρώην αποικιοκρατικές ελίτ ήταν εκείνες που οδήγησαν στο Β παγκόσμιο πόλεμο, που στήριξαν για δεκαετίες κρατικές δομές απαρτχάιντ και συμμετείχαν σε πλήθος αποικιακού χαρακτήρα εγκληματικών επεμβάσεων. Καπιταλιστικές ελίτ και οι κρατικές δομές τους που μέχρι και στις αρχές της δεκαετίας του 90 δίωκαν με ρατσιστικό τρόπο χιλιάδες πολίτες τους ακόμα και για τις διαφορετικές σεξουαλικές τους σχέσεις, εν μια νυκτί αναβαπτίστηκαν σε θεματοφύλακες των ελευθεριών.
Φυσικά, από τότε, χάρη στην εγκληματολογικού – αρχαιολογικού μάλιστα χαρακτήρα έρευνα έχει αποδομηθεί πλήρως η ναζιστική εκδοχή. Ναζιστική εκδοχή που έτρεξαν από το 1990 να αγκαλιάσουν οι δυτικοευρωπαϊκές και ρωσικές, ανατολικοευρωπαϊκές ελίτ. Κυρίως όμως η ερευνητική δουλειά του Αμερικανού ακαδημαϊκού Grover FURR ήταν εκείνη που ενταφίασε από επιστημονική άποψη και σε διεθνές επίπεδο τις μηχανορραφίες και τις πλαστογραφίες των ελίτ και των υπηρεσιών τους. Το 2011 και το 2012 μια κοινή πολωνική-ουκρανική αρχαιολογική ομάδα ανακάλυψαν κονκάρδες δύο Πολωνών αστυνομικών οι οποίες καταδεικνύουν πως οι συγκεκριμένες εκτελέσεις εκεί πραγματοποιήθηκαν όχι νωρίτερα από το 1941. Πάραυτα, ακόμα έως σήμερα, η αποδοχή από το επίσημο Ρωσικό κράτος της ναζιστικής εκδοχής για την οποία είχε γράψει ακόμα και ο Γκέμπελς στο ημερολόγιό του κατακλύζει τα ΜΜΕ και πλήθος επιστημολογικούς ιντερνετικούς κόμβους όπως η Wikipedia. Για δεκαετίες η “συμφωνία κυρίων “ μεταξύ των δυτικών και Ρωσικών ελίτ προστατευόταν ως κόρη οφθαλμού από τις Ρωσικές κρατικές δομές.
Ας θυμηθούμε εδώ τι αναφέραμε για τις κρατικές καταρρεύσεις και πως αυτές κατανοούνται μέσα από μια διαλεκτικά υλιστική προσέγγιση των πολιτισμικών διεργασιών και διαδικασιών. Να συμπληρώσουμε εδώ την οργανική σχέση ανάμεσα στις κρατικές καταρρεύσεις ως μηχανισμοί ραγδαίας απλοποίησης πολύπλοκών πολιτισμικών σχέσεων με τους πολέμους. Ο σημερινός εντελώς νέος στην ιστορία των πολέμων ιμπεριαλιστικός πόλεμος, δείχνει σωρευτικά με την Ανθρωπόκαινο μετάβαση να δρομολογεί και να επιταχύνει δομικές διεργασίες και διαδικασίες.
Τι πρέπει να έχουμε υπόψη μας όταν μιλάμε για πολέμους:
Τι είναι ο πόλεμος ως πολιτισμικό “φαινόμενο” στην ιστορία των ανθρώπινων κοινωνιών;
Υπήρχαν πάντα στο διάβα της εξέλιξης του ανθρώπινου πολιτισμού πόλεμοι;
Κυρίαρχες ανθρωποκεντρικές προσεγγίσεις συνήθως επικεντρώνουν στο συμπέρασμα των κοινωνικών και ανθρωπιστικών επιστημών που θεωρεί πως ο πόλεμος σε γενικές γραμμές αποτελεί μια πράξη βίας μέσω της οποίας προσπαθούμε να εξαναγκάσουμε τον αντίπαλο να εφαρμόσει την βούλησή μας. Ακόμα, ότι ο πόλεμος είναι συνέχεια της πολιτικής με άλλα (βίαια) μέσα. Κλαούζεβιτς (που εισήγαγε αυτήν την οπτική) και οι της ίδιας λογικής επίγονοί του, βλέπουν αυτές τις εκφράσεις πολιτισμού ως διαρκείς και σταθερές για τις ανθρώπινες κοινωνίες και την ανθρώπινη φύση. Ως παρατηρήσεις είναι σε ένα βαθμό τουλάχιστον για την εποχή μας από κάποια άποψη ορθές αλλά μένουν και κατά κάποιο τρόπο στην επιφάνεια.
Ο πόλεμος, στην ουσία, είναι ένας αναβαθμός στην εξέλιξη του ανθρώπινου μας πολιτισμού που χαρακτηρίζει όλους εκείνους τους κοινωνικούς σχηματισμούς από την εποχή που κυριαρχούν ως μορφές κοινωνικής οργάνωσης οι κρατικές δομές. Η εκμεταλλευτική σχέση των κρατικών δομών με τα οικοσυστήματα τους, έχει τις απαρχές της στην προϊστορική εποχή της αγροτικής επανάστασης με τον εκπολιτισμό των φυτών στα ανθρώπινα οικοσυστήματα. Μεταλλάχθηκαν έτσι ριζικά οι έως τότε φυσικές μεταβολικές σχέσεις των ανθρώπινων ομάδων με τα οικοσυστήματα. Η ανάγκη επέκτασης για εκμετάλλευση ζωής που δρομολόγησε, έγινε ο καταλύτης που επέβαλε τόσο τις κρατικές δομές όσο και τις πολεμικές συγκρούσεις για τον άμεσο έλεγχο – διαχείριση των στρατηγικών για την κάθε εποχή “πόρων” και μορφών ενέργειας ακόμα και εντός των ομάδων. Έτσι, ιστορικά, οι πόλεμοι συνδέθηκαν άμεσα με τον ανταγωνισμό για την πρόσβαση και τον έλεγχο των κυρίαρχων ελίτ σε αυτά. Πρόκειται για ένα πολιτισμικό μηχανισμό των ελίτ στις εκμεταλλευτικές κοινωνικές μορφές παραγωγής. Οι πόλεμοι με τρόπο ραγδαίο, βίαιο (και αιματηρό) καταστρέφουν, μεταλλάσσουν και μετασχηματίζουν: ζωή, οικοσυστημικούς όρους, δυνάμεις και σχέσεις παραγωγής, προς όφελος μερίδας των ανταγωνιζόμενων κυρίαρχων ελίτ. Συνθέτει παράλληλα ένα μηχανισμό ραγδαίου μετασχηματισμού και απλοποίησης των περίπλοκων πολιτισμικού χαρακτήρα σχέσεων (καθώς η αχαλίνωτη ανάπτυξη τους σε περιόδους κρίσεων τις μεταλλάσσουν τις σχέσεις αυτές σε βαρίδια ωθώντας τις κρατικές δομές ενίοτε και σε κατάρρευση – με ότι αυτό συνεπάγεται ακόμα και για την φυσική ύπαρξη μερίδας των ελίτ). Συμπερασματικά, οι πόλεμοι καθ’ όλη την μέγα-εποχή μας από την περίοδο που εμφανίζονται κρατικές δομές έχουν ένα ξεκάθαρο πολιτισμικό υπόβαθρο συνδεμένο με τις εκμεταλλευτικές ανάγκες επέκτασης. Έχουν όμως και ένα διακριτό ταξικό χαρακτήρα.
Γίνεται εύκολα αντιληπτό από τα παραπάνω πως ο χαρακτήρας των πολέμων και ειδικά μάλιστα στην σημερινή νέα από φυσική – ιστορική άποψη εποχή μας, με τις δομικές μεταβάσεις που την χαρακτηρίζουν, δεν θα ήταν δυνατόν να μην επιδράσουν καταλυτικά στις γεωπολιτικές πολιτισμικές σχέσεις ακόμα και στην ίδια την ιδεολογία των κρατικών δομών. Ο σημερινός, παγκόσμιου χαρακτήρα ιμπεριαλιστικός πόλεμος είναι συνέπεια της συστημικής κρίσης και της κρίσης των κρατικών δομών. Δρομολογεί πιέσεις στην ισχύ των ελίτ και στην ικανότητά τους να πείθουν τις υπάλληλες τάξεις. Δεν είναι έτσι τυχαία η ένταση της επιτελικότητας των κρατικών δομών. Μια άλλη συνέπεια είναι οι αδύναμες λόγω του πολέμου ανταγωνιστικές σε διεθνές επίπεδο ελίτ να επανακαθορίζουν την σχέση τους με τις κοινωνίες. Κάτι τέτοιο φαίνεται σήμερα να δρομολογεί εν μέσω ιμπεριαλιστικού παγκόσμιου πολέμου η ελίτ της Ρωσίας για να πετύχει την ιδεολογική αποδοχή της από την εργατική τάξη στις επιλογές της ή ακόμα και να αλλάξει τις σφαίρες επιρροής στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα προσεγγίζοντας πλατιές κοινωνικές ομάδες.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να γίνει κατανοητή η είδηση “βόμβα” από την Μόσχα η οποία δεν πέρασε ούτε στα ψιλά των δυτικών ΜΜΕ:
Στις 12 Απριλίου ο Μιχαήλ Μιάγκοφ, επιστημονικός διευθυντής του Ιστορικού Στρατιωτικού Ινστιτούτου της Ρωσίας αποκάλυψε μέσω του TASS πως πρόσφατα αρχειακά έγγραφα (που ως δια μαγείας αποχαρακτηρίστηκαν στις σημερινές συνθήκες) από την FSB ήταν πια διαθέσιμα.
Όπως τόνισε, τα πρόσφατα αποχαρακτηρισμένα αρχειακά έγγραφα και στοιχεία αποδεικνύουν πως οι Γερμανοί ήταν εκείνοι που τοποθέτησαν στο Κατίν τα πτώματα των Πολωνών στρατιωτικών. Οι Ναζί έφτιαξαν επίσης μια διεθνή επιτροπή από χώρες δορυφόρους της Ναζιστικής Γερμανίας φέρνοντας δεκάδες δημοσιογράφους για να καλύψουν και να δημοσιοποιήσουν το γεγονός κατόπιν εντολής των Γερμανών, είπε ο Μιάγκοφ. (Στην ουσία δεν μάθαμε κάτι νέο καθώς αυτό ακριβώς είχε γράψει με κυνική ακρίβεια ο Γκέμπελς στο ημερολόγιό του.) Το θέμα συνεπώς δεν είναι τόσο το τι είπε ο επιστημονικός διευθυντής αλλά το ποιος το είπε, πότε το είπε και το γιατί (μετά τόσα χρόνια).
Τόνισε μάλιστα ότι πιστεύει πως τα γεγονότα στο δάσος Katyn με εκείνα στη Bucha, “μοιάζουν πολύ στον προκλητικό τους χαρακτήρα, μόνο που τότε ήταν το ναζιστικό καθεστώς και σήμερα έχουμε να κάνουμε με το νεοναζιστικό καθεστώς του Κιέβου”.
Νωρίτερα, η Διεύθυνση FSB για την Περιφέρεια του Σμολένσκ προχώρησε στον αποχαρακτηρισμό αρχειακών εγγράφων σχετικά με τα εγκλήματα που διέπραξαν οι Ναζί στην περιοχή του Σμολένσκ κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου (μέρος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου) της Σοβιετικής Ένωσης κατά της εισβολής της Ναζιστικής Γερμανίας), συμπεριλαμβανομένων υλικών για την εκτέλεση Πολωνών και του πως έγινε η παραποίηση της “Υπόθεσης Katyn” από τις γερμανικές μυστικές υπηρεσίες. Από τα αρχειακά έγγραφα προκύπτει ότι Πολωνοί στρατιώτες εκτελέστηκαν στο Κατίν από γερμανικά στρατεύματα κατοχής και όχι από αξιωματικούς του υπουργείου Εσωτερικών της Σοβιετικής Ένωσης!
Σύμφωνα δηλαδή με το πρόσφατα αποχαρακτηρισμένο αρχειακό υλικό ήταν ο Γερμανικός κατοχικός στρατός τον Ιανουάριο του 1943 που σκότωσε τους Πολωνούς στρατιώτες και αξιωματικούς στην υπό Γερμανική τότε κατοχή περιοχή Σμολένσκ και στη συνέχεια έθαψαν τα σώματά τους στο δάσος Κατίν. Το αρχειακό υλικό της FSB περιλαμβάνει ένα σύνολο από ιστορικά αρχεία, καταγεγραμμένες υπηρεσιακά πληροφορίες και ειδικές αναφορές από την υπηρεσία αντικατασκοπείας του Σμολένσκ από το 1944-1945. Μεταξύ των εγγράφων είπε πως είναι η έκθεση ανάκρισης και η προσωπική μαρτυρία του Γερμανού στρατιωτικού Walter Eber, ο οποίος τον Ιανουάριο του 1943, ως οδηγός στο γερμανικό 567ο Ειδικό Τάγμα Μεταφορών, μετέφερε τους Πολωνούς στρατιώτες και αξιωματικούς από ένα στρατόπεδο κοντά στο Μίνσκ στα περίχωρα του Σμολένσκ, όπου οι Ναζί τους σκότωσαν. Αποκάλυψε πως συνολικά στάλθηκαν εκεί περίπου 1.000 αιχμάλωτοι πολέμου με 20 οχήματα των 6 τόνων! (tass.com/society)
Μεταξύ των εγγράφων – καταθέσεων είναι και η μαρτυρία του Πολωνού, μέλους της επιτροπής που είχε συσταθεί από τους Ναζί, Μπόλεσλαβ Σμέκταα. Ο Σμέκταα κατέθεσε ότι πριν από τον πόλεμο εργαζόταν ως δικαστικός γραμματέας του στρατοδικείου της 14ης πολωνικής μεραρχίας ενώ στη συνέχεια είχε αναλάβει υπεύθυνος για τους Ρώσους εργάτες στο γερμανικό εργοστάσιο Fokke-Wulf.
“Τον Απρίλιο του 1943, διορίστηκε από τους Ναζί ως μέλος επιτροπής για τη διερεύνηση της μαζικής δολοφονίας Πολωνών στρατιωτών και αξιωματικών. Ένας από τους διοικητές της Υπηρεσίας Ασφαλείας των SS της περιοχής του Πόζναν, ο Γκέππνερ, στα πλαίσια της προκαταρτικής συζήτησης ενημέρωσε την εξεταστική επιτροπή πως η επίσκεψή τους στο Κατίν θα είχε προπαγανδιστικούς σκοπούς και ότι κατά την επιστροφή τους από εκεί θα έπρεπε να δηλώσουν δημόσια ότι είδαν προσωπικά 12.000 σορούς Πολωνών αξιωματικών».
Στη συνέχεια η υπηρεσία ασφαλείας των SS σύμφωνα με την κατάθεσή του «υποχρέωσε τα μέλη της επιτροπής να μιλήσουν μπροστά σε συγκεντρωμένους Πολωνούς εργάτες με προπαγανδιστικές αναφορές για την επίσκεψή τους στο Κατίν. Όπως προκύπτει από το σύνολο των αρχειακών εγγράφων τα κείμενα των εκθέσεων (αναφορών) επιμελήθηκαν και λογοκρίθηκαν από την υπηρεσία ασφαλείας των SS.
Ο διαβόητος ιατροδικαστής της ναζιστικής Γερμανίας, καθηγητής Γκέρχαρντ Μπούτζ (Gerhard Butz), διορισμένος να ηγηθεί μιας ομάδας που ξέθαψε τον μαζικό τάφο Πολωνών στρατιωτών και αξιωματικών στο δάσος του Κατίν τον Μάρτιο του 1943, πλαστογράφησε τουλάχιστον δύο φορές τα αποτελέσματα της επιτόπιας εξέτασης, όπως προκύπτει από μαρτυρίες του εργαστηριακού βοηθού του, του ανώτερου σημαιοφόρου του γερμανικού στρατού Λούντβικ Σνάιντερ (Ludwig Schneider), που περιέχονται στο αποχαρακτηρισμένο αρχειακό υλικό της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Ασφαλείας.
Τα έγγραφα παραδόθηκαν από το γραφείο της FSB της περιφέρειας Σμολένσκ στο Κρατικό Αρχείο Σύγχρονης Ιστορίας της Περιφέρειας Σμολένσκ στο πλαίσιο του έργου No Statute of Limitations. Το αρχείο περιλαμβάνει πιστοποιητικά, πληροφορίες και ειδικές εκθέσεις της υπηρεσίας αντικατασκοπείας Smersh (Θάνατος στους κατασκόπους), με ημερομηνία 1944-1945.
«Ο Μπουτζ επεξεργάστηκε τα αποτελέσματα των εξετάσεων. (…) «Μου έδωσε εντολή να βοηθήσω έναν Γάλλο αντιπρόσωπο, του οποίου το επώνυμο δεν θυμάμαι. Αυτός ο καθηγητής μου έδωσε ένα μαχαίρι που βρέθηκε σε έναν τάφο για εξέταση και μου ζήτησε να προσδιορίσω αναλυτικά το ποσοστό οξειδίου του σιδήρου. Πραγματοποίησα την ανάλυση πολύ προσεκτικά και διαπίστωσα ότι το ποσοστό οξείδωσης του σιδήρου στο δείγμα που μου δόθηκε ήταν 23,3%, το οποίο δήλωσα σε αντίστοιχη έκθεση. Παρέδωσα την έκθεση στον Μπουτζ για ανάγνωση και υπογραφή. Έχοντας μελετήσει τα αποτελέσματα της ανάλυσης, φαινόταν πολύ δυσαρεστημένος. Άρχισε να μου φωνάζει, λέγοντας ότι δεν ήμουν σε θέση να κάνω τη δουλειά μου αρκετά καλά και αντί για το ποσοστό 23,2% έγραψε 68,2% και στη συνέχεια με διέταξε να ξαναγράψω την πράξη, πράγμα που έκανα», κατέθεσε ο Σνάιντερ.
Εξήγησε πως «ένα τέτοιο ποσοστό οξείδωσης πιστοποιούσε ότι το μαχαίρι είχε παραμείνει στον τάφο για πολύ περισσότερο από ό, τι έδειξαν τα πραγματικά αποτελέσματα της ανάλυσης».
«Μετά από αυτή την πλαστογραφία που διέπραξε ο Μπουτς, έγινε αρκετά σαφές για μένα ότι οι Πολωνοί είχαν πυροβοληθεί από τους Γερμανούς μετά την κατάληψη του Σμολένσκ», δήλωσε ο Σνάιντερ, ο οποίος ήταν φοιτητής στο Χημικό Ινστιτούτο του Βερολίνου πριν καταταγεί στη Βέρμαχτ.
Επίσης, ο Μπουτζ, σύμφωνα με τον μάρτυρα, παραποίησε τα αποτελέσματα της εξέτασης του υφάσματος στρατιωτικής στολής που ανακτήθηκε από τον μαζικό τάφο, η οποία πραγματοποιήθηκε από έναν άλλο τεχνικό εργαστηρίου, τον υπολοχαγό Κάρλ Σμίτζ. «Ο Σμιτς είπε ότι ήταν βέβαιος ότι οι πυροβολισμοί των Πολωνών πραγματοποιήθηκαν από τους Γερμανούς το 1941», κατέθεσε ο Σνάιντερ.
Ο βοηθός του εργαστηρίου σημείωσε επίσης ότι ακόμη και πριν η επιτροπή αρχίσει να εργάζεται, ο Μπουτζ έλαβε οδηγίες από έναν αξιωματικό της Γκεστάπο με το όνομα Χίλμπερς, ο οποίος «έγινε ο πραγματικός επικεφαλής της εργασίας του εργαστηρίου μας για την υπόθεση Κατίν και ήταν αξιοσημείωτο ότι ο καθηγητής Μπουτζ τον υπάκουε άνευ όρων σε όλα».
«Ο ίδιος ο Μπουτς έκανε αυτοψίες μόνο σε 2-3 πτώματα, ενώ τον υπόλοιπο χρόνο πήγαινε από το ένα μέλος της επιτροπής στο άλλο και τους έλεγε συνεχώς ότι υπήρχαν αδιαμφισβήτητα στοιχεία ότι ο πυροβολισμός των Πολωνών αξιωματικών πραγματοποιήθηκε από τους Μπολσεβίκους το 1940», πρόσθεσε ο μάρτυρας.
Επικεφαλής της επιτροπής υποθέσεων Κατίν
Ο Butz ήταν μέλος του Εθνικοσοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος (NSDAP) και μέλος των SS από το 1933, και από το 1935 ήταν επικεφαλής του κλάδου των δυνάμεων ασφαλείας του Reichsfuehrer SS (SD) στην Ιένα. (tass.com/society)
Έχουμε έτσι μια είδηση “μεγατόνων” με αποχαρακτηρισμένο αρχειακό υλικό που ανατρέπει εκ θεμελίων την βάση πάνω στην οποία δομήθηκε η αγαστή συνεργασία των ελίτ δύσης και Ρωσίας κατά των λαών τους καθ’ όλη την περίοδο από τις ανατροπές στην ΣΕ. Σήμερα ο πόλεμος και η σύγκρουση των καπιταλιστικών ελίτ, ξεκάθαρα πια, δρομολογεί εξελίξεις εντός των ίδιων των συγκρουόμενων συνασπισμών αλλά και σε κοινωνικό και οικοσυστημικό επίπεδο.
Ο καπιταλισμός και η άρχουσες τάξεις, για άλλη μια φορά, στην προσπάθειά τους να σωθούν, “εθεάθησαν να τρέχουν γυμνές” με τα “κλοπιμαία παραμάσχαλα”. Η Ρωσική ελίτ αναγκάστηκε να αποκαλύψει τον βαθιά αντεργατικό χαρακτήρα της, αφού τόσα χρόνια, σε συνθήκες μη πολέμου, εκμεταλλεύτηκε την παραποίηση (που και η ίδια συμμετείχε ενεργά) για να εγκαθιδρύσει την εξουσία της και να οδηγήσει σε τελική ανάλυση τους λαούς της ΣΕ στον εθνικισμό και στους εμφύλιους πολέμους.
Από την άλλη, η άρχουσες τάξεις της ΕΕ και του δυτικού συνασπισμού, επισφράγισαν μέσω της δημοσιοποίησης του αρχειακού υλικού τον ιστορικά, με πολλαπλούς τρόπους επιβεβαιωμένο αντιδραστικό χαρακτήρα τους. Η στήριξη των εθνικιστικών, ρατσιστικών και νεο-αποικιοκρατικών ιδεών και δυνάμεων ήταν και είναι το μοναδικό ίσως σταθερό διαχρονικά χαρακτηριστικό των πολιτικών τους.
Ταυτόχρονα όμως φωτίζεται και ο σκοτεινός ρόλος της σοσιαλδημοκρατίας και της αποκαλούμενης ευρωπαϊκής αριστεράς. Στις δεκαετίες που πέρασαν από το 1992 με τρόπο συστηματικό και “επιστημονικό” έκαναν τον “αριστερό ψάλτη” στις ναζιστικές μηχανορραφίες και παραχαράξεις ενώ στήριξαν τις απαγορεύσεις και τις διώξεις κομμουνιστών και εργατικών σωματείων στις χώρες της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης. Εξάλλου, οι σημερινές εκφυλισμένες στάσεις τους σε σχέση με τον πόλεμο και σε σχέση με τις αποικιοκρατικές – ρατσιστικές πρακτικές γενοκτονίας των κοινωνιών της Παλαιστίνης είναι η καλύτερη απόδειξη.
Σε κάθε περίπτωση ο αποχαρακτηρισμός του αρχειακού υλικού είναι μια πολιτική απόφαση της Ρωσικής ελίτ, αποτέλεσμα των διεργασιών εκείνων που δρομολόγησε η παγκόσμιου χαρακτήρα πολεμική ιμπεριαλιστική σύγκρουση. Η μετατόπιση από τα θεμέλια εκείνα πάνω στα οποία οικοδομήθηκε η σύγχρονη Ρωσική κρατική υπόσταση και ιδεολογία είναι προϊόν της έντασης των εσωτερικών και εξωτερικών πιέσεων που φαίνεται να ασκούσαν ισχυρές πιέσεις στις κυρίαρχες ελίτ και στην κρατική δομή. Επιλογές μετατόπισης σαν αυτή, με βάση πάντα τις ιστορικές αναλογίες από φάσεις κρίσεων και καταρρεύσεων, συνθέτει έναν αναγκαστικό ελιγμό της κυρίαρχης ελίτ για την αποφυγή της κρατικής κατάρρευσης συσπειρώνοντας ταυτόχρονα νέες κοινωνικές δυνάμεις σε εσωτερικό και διεθνές επίπεδο και μεταφέροντας το πρόβλημα στον αντίπαλο.
Ίσως το γνωστότερο παράδειγμα ως αναλογία είναι αυτό της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας στα χρόνια του “Μεγάλου Κωνσταντίνου”. Η “εν μια νυκτί” μετατόπιση της ιδεολογικής – πολιτισμικής αναφοράς των κρατικών δομών (με την υιοθέτηση εκδοχής του Χριστιανισμού) απέτρεψε την δρομολογημένη κατάρρευση προσφέροντας παράλληλα νέες δυνατότητες και δυνάμεις στο κράτος ενώ εξασφάλισε και παράτεινε: αφενός την άρχουσα θέση της ελίτ και αφετέρου την δεινή θέση των υπάλληλων τάξεων.
Άλλο νεότερο, αλλά λιγότερο γνωστό αναλογικό παράδειγμα, είναι η ιδεολογική μετατόπιση της φεουδαρχικής αυτοκρατορικής ελίτ των Αψβούργων στις καπιταλιστικές μεταρρυθμίσεις και οι συνέπειες που δρομολόγησε η μετατόπιση αυτή για τους υποτελείς τους και τα οικοσυστήματα της περιοχής.
Οι υπάλληλες τάξεις, οι εργαζόμενοι, δεν πρέπει να φαντάζονται ούτε στα όνειρά τους πως ορισμένες κυρίαρχες αστικές ελίτ, μια στιγμή “ξύπνησαν” και θα αρχίσουν τώρα να υπερασπίζονται τα δικαιώματα και τις ζωές εκείνων που δημιουργούν με την εργασία τις ζωτικές αξίες από την εκμετάλλευση των οποίων οι άρχουσες τάξεις εξασφαλίζουν την ύπαρξη τους.
Η αναλογία του παραδείγματος της ιδεολογικής μετατόπισης της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και τι σήμαινε αυτό για τις υπάλληλες τάξεις δίνει την απάντηση.
Όπως “λέει” η λαϊκή σοφία με διττό νόημα : “Κι αν είσαι και παπάς με την αράδα σου θα πας”.
Μανώλης Κλώντζας, Αρχαιολόγος
—Grover Furr (2019) The Mystery of the Katyn Massacre: The Evidence, the Solution, Erythros Press and Media, LLC, ISBN, 0692134255, 9780692134252
— Grover Furr (2013) The “Official” Version of the Katyn Massacre Disproven? Discoveries at a German Mass Murder Site in Ukraine.
https://www.tandfonline.com/doi/abs/10.1080/08854300.2013.795268