Just in

Όλα τα νέα
Imerodromos logo
 

Οι ταινίες της… προηγούμενης εβδομάδας: Στα μαχαίρια – Ο Μπουνιουέλ στον λαβύρινθο με τις χελώνες

     Οι εταιρείες διανομής ακολουθούν τους δικούς τους νόμους και μάλλον δεν προηγείται προηγούμενη συνεννόηση. Πώς αλλιώς να εξηγήσω..

     Οι εταιρείες διανομής ακολουθούν τους δικούς τους νόμους και μάλλον δεν προηγείται προηγούμενη συνεννόηση. Πώς αλλιώς να εξηγήσω πως την προηγούμενη βγήκαν μαζί στις αίθουσες έξι ταινίες από αυτές που χαρακτηρίζουμε ως art cinema, ταινίες δηλαδή που έχουν εκ φύσεως ένα περιορισμένο ακροατήριο, κονταροχτυπήθηκαν σε περιορισμένη αρένα και κάποιες αποχώρησαν από τον στίβο. Θλιμμένη για τις δυο από τις τρεις επιλογές μου της προηγούμενης βδομάδας που πήραν το δρόμο για τα ράφια των εταιρειών διανομής, χαρούμενη γιατί τα ‘Άγρια Αγόρια’ συνεχίζουν έστω και σε μια αίθουσα για δεύτερη βδομάδα – η διαφήμιση στόμα με στόμα λειτουργεί ακόμα καλά στο ελληνικό κοινό –  σε μια κινηματογραφική εβδομάδα που αρχίζει να μυρίζει Όσκαρ, επανέρχομαι με δυο ταινίες από την προηγούμενη.

Στα μαχαίρια – Knives Out

2019

Διάρκεια: 130΄

Σκηνοθεσία: Ράιαν Τζόνσον

Πρωταγωνιστούν: Ντάνιελ Γκρέγκ, Κρις Έβανς, Άνα ντε Άρμας

Μια πετυχημένη συνταγή πάντα αποδίδει καρπούς, κι αυτό το ξέρουν πολύ καλά εκεί στη Δυτική Ακτή. Whοddunit ιστορία μυστηρίου με γνωστούς ηθοποιούς, τον Ντάνειλ Γκραίγκ στο ρόλο του (όχι και τόσο) δαιμόνιου ντεντέκτιβ, μια ιστορία μιας αυτοκτονίας που θα μπορούσε να είναι και δολοφονία, σκόρπια κίνητρα. ‘Ένα όμορφο παλιό σπίτι μέσα στο δάσος, δυο όροφοι και δυο σοφίτες που επικοινωνούν με σκάλες που τρίζουν, φανερά και κρυφά περάσματα. Ιδιοκτήτης του ένας συμπαθέστατος ογδονταπεντάχρονος ζάμπλουτος αυτοδημιούργητος συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων που γιορτάζει τα γενέθλια του και καλεί όλη του την οικογένεια, σκοπεύοντας να τους κάνει κάποιες σημαντικές ανακοινώσεις. Δεν θα τον βρει όμως η αυγή, καθώς το πρωί η νοσοκόμα του και αγαπημένη του φίλη Μάρτα τον βρίσκει στον καναπέ του γραφείου του με κομμένο τον λαιμό. Η αστυνομία έρχεται και αρχίζει να ανακρίνει όσους βρίσκονταν στο σπίτι. Κάπου στο βάθος του δωματίου, στη σκιά, παρακολουθεί την ανακριτική διαδικασία ένας πολύ γνωστός ντεντέκτιβ. Πώς βρέθηκε εκεί; Τι γυρεύει;

Με τα πόδια να πατάν με προσοχή πάνω στα χνάρια που έχει αφήσει η Άγκαθα Κρίστι στο υποείδος – μεγάλο σπίτι, δυσλειτουργική ευρύτερη οικογένεια με προβληματικές μεταξύ της σχέσεις, συγκέντρωση όλων σε ένα χώρο και ανάδειξη των συγκρούσεων που προκύπτουν, ένας θάνατος που θα μπορούσε να είναι και δολοφονία καθώς όλοι έχουν λόγους να θέλουν τον νεκρό νεκρό (ή τουλάχιστον έτσι νομίζουν)- o Τζόνσον θέλει η ταινία του να είναι ένα καυστικό σχόλιο στην ρατσιστική πολιτική του Τραμπ. Παρουσιάζοντας τη νεαρή μετανάστρια ως το μόνο πραγματικά συμπαθές άτομο στον περίγυρο του χαρισματικού Χάλαν – μια κοπέλα που μετά από δυο και κάτι ώρες ταινίας δεν θα μάθουμε την καταγωγή της καθώς κανένας συγγενής του εκλιπόντος δεν έχει μπει στον κόπο να μάθει από πού είναι- και ρίχνοντας αρκετή χολή στο μύθευμα του αυτοδημιούργητου ατόμου/επιχειρηματία  καταλήγει στο συμπέρασμα: Αμερικάνος δεν γεννιέσαι, γίνεσαι.

Ευχάριστη ταινία, αν και η αστυνομική πλοκή είναι κατώτερη των προσδοκιών. Καλές ερμηνείες, όχι και συνταρακτικές. Φεύγεις από την αίθουσα και στα δέκα λεπτά την έχεις ξεχάσει.

Ο Μπουνιουέλ στον λαβύρινθο με τις χελώνες – Buňuel en el laberinto de las tortugas

2019

Διάρκεια: 80’

Σκηνοθεσία: Σαλβαδόρ Σιμό

Με τις φωνές των: Χόρχε Ουσόν, Φερνάντο Ράμος, Λουίς Ενρίκε ντε Τομάς

Μερικές φορές το κινούμενο σχέδιο είναι ο πιο πρόσφορος τρόπος να μεταγράψεις μια εποχή και τους πρωταγωνιστές της. Με μια λιτή γραμμή που καταφέρνει να σχεδιάσει χώρους και ανθρώπους με πραγματικές διαστάσεις, ο υπεύθυνος για οπτικά εφέ σε πολλές παραγωγές του Χόλυγουντ Σαλβαδόρ Σιμό στήνει μια δική του ταινία animation με θέμα τον τρόπο που γύρισε το 1930 ο Μπουνιουέλ την τρίτη του ταινία, Ούρδες, Γη χωρίς Ψωμί.

Μετά την Χρυσή Εποχή, την ταινία που άλλους σόκαρε και άλλους ενέπνευσε, ο Μπουνιουέλ βρίσκεται στο στόχαστρο της Καθολικής Εκκλησίας (από τότε), οι αρχές της οποίας φροντίζουν να μην βρίσκει στη γαλλική πρωτεύουσα χρηματοδότηση για κανένα από τα σχέδια του. Απελπισμένος και μην έχοντας τι άλλο να κάνει ρίχνει μια ματιά σε ένα βιβλίο που του είχε δώσει ένας γάλλος οπερατέρ, μια εθνογραφία για την περιοχή της Ούρδες στην Εξτραμαδούρα της Ισπανίας, ένα μέρος ξεχασμένο από το Θεό μέσα στις άγονες οροσειρές. Στη γη εκείνη που έστειλε πριν από αιώνες τον Πισάρο και τον Κορτές να κατακτήσουν τον Νέο Κόσμο, οι άνθρωποι δεν είχαν πολλές φορές να βάλουν κάτι στο τσουκάλι και τα παιδιά πέθαιναν από ιάσιμες στον υπόλοιπο κόσμο ασθένειες.

Ο Μπουνιουέλ μιλάει για το σχέδιο στον φίλο του Ραμόν Ασίν, που ζει με τη γυναίκα του και τις δυο του κόρες στην Ουέσκα της Ισπανίας. Κι εκείνος που υπόσχεται πώς να κερδίσει ο λαχείο που αγοράζει μπροστά του θα χρηματοδοτήσει το ντοκιμαντέρ που έχει στο μυαλό του να γυρίσει ο Μπουνιουέλ στις Ούρδες. Και κερδίζει το λαχείο!

Παρακολουθούμε κι εμείς στα κλεφτά το πως συνέλαβε και ολοκλήρωσε μια σημαντική για την πορεία του ταινία ένας από τους μεγαλύτερους κινηματογραφιστές του εικοστού αιώνα. Χάρη στην ευχέρεια που έχει ο κόσμος του σχεδίου να πηδάει από τον όνειρο στην πραγματικότητα και πάλι πίσω στο όνειρο χωρίς ίχνος υπερβολής ή γελοιότητας, ζούμε μαζί με τον Μπονιουέλ την αγωνία και τους εφιάλτες του, το πώς η σχέση με τον πατέρα και τη μητέρα του καθόρισε τη ζωή και τη δημιουργία του, το πώς συνδιαλεγόταν συνέχεια με το θάνατο. Τον βλέπουμε να πλησιάζει για πρώτη φορά στη ζωή του μια περιοχή όπου κυριαρχεί μια αδιανόητη φτώχεια, να δοκιμάζει τις αντοχές του απέναντι στην πείνα, και την συναισθηματική πείνα, στην αρρώστια και τον θάνατο, να συγκινείται και να προκαλεί. Τον βλέπουμε ‘επί το έργω’, την ώρα που δίπλα στον οπερατέρ του στρώνει σκηνές, κι αν δεν του της προσφέρει η ζωή δεν διστάζει να τις δημιουργήσει μόνος, σκοτώνοντας ζώα χωρίς δεύτερη σκέψη. Γιατί εκείνο που προέχει μέσα στο μυαλό του, καθαρό παρά τους συνεχείς εφιάλτες, είναι να δώσει μια εικόνα δυνατή που θα βοηθήσει τους κατοίκους από τις Ούρδες. Και στο σημείο αυτό η πορεία του στη ζωή και την τέχνη παίρνει διαφορετικό δρόμο από τον παλιό του φίλο Σλαβαντόρ Νταλί, που επιλέγει τα σαλόνια του κάθε καθεστώτος.

Η ταινία μοιάζει αφιερωμένη στον Ραμόν Ασίν, τον αγαπημένο φίλο, τον ιδεολόγο  αναρχικό, εικαστικό και δάσκαλο, αυτόν που βοήθησε να γίνει το όνειρο πραγματικότητα. Η φιλία και τα αισθήματα των δύο αντρών δοκιμάστηκαν κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, καθώς ο Μπουνιουέλ πολλές φορές ακολουθούσε εσωτερικές κελεύσεις χωρίς να δίνει σημασία στους γύρω του, αγνοώντας τις ανάγκες και τις πεποιθήσεις των άλλων.

Πριν τους τίτλους τέλους μαθαίνουμε πως ο Ραμόν Ασίν και η γυναίκα του ήταν από τους  πρώτους δολοφονηθέντες από τα στρατεύματα του Φράνκο το 1936.  Πολλές δεκαετίες αργότερα, όταν είχε γίνει πια ένα μεγάλο όνομα στον κινηματογράφο, όταν είχε γυρίσει τους Ξεχασμένους από την Κοινωνία με το μυαλό στην Ούρδες, μπόρεσε να αποκαταστήσει την πρώτη κόπια και να τιμήσει τον φίλο του προσθέτοντας το όνομα του στην παραγωγή. Και μερικές δεκαετίες αργότερα γυρίστηκε η ταινία, για να τιμήσει και τους δύο.

 

Απόψεις