Επιμέλεια: Εύα Νικολαΐδου
Ο αείμνηστος Βασίλης Παπαβασιλείου τον θεωρούσε έναν πολύ ταλαντούχο ηθοποιό, σοβαρό, σεμνό και γι αυτό του ανέθετε σπουδαίους ρόλους. Ήταν πάντα κοντά του γιατί υπήρχε μεταξύ τους μια σχέση συγγένειας όχι μόνο θεατρικής αλλά και ψυχικής.
Αποφοίτησε από την Δραματική Σχολή Ε. Χατζίκου και από το Τμήμα Θεατρικών Σπουδών (ΕΚΠΑ). Έχει λάβει διακρίσεις στο 70ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας 2013 – Coppa Volpi, καλύτερης ανδρικής ερμηνείας (Miss Violence, σκην. Α. Αβρανάς), Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου – βραβείο Α ανδρικού ρόλου (Miss Violence), βραβείο Β΄ ανδρικού ρόλου 2016 (Νοτιάς), τιμητική διάκριση στο 32ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Δράμας (Μια νύχτα μαζί).
«Η Τέχνη του θεάτρου είναι τέχνη μαστορική και απαιτεί εκτός από τις εγκύκλιες σπουδές , επιπλέον μαθητεία δίπλα στους μάστορες της υποκριτικής δηλαδή στους κατά κοινή ομολογία Δασκάλους του είδους.
Ευτύχησα να συναντήσω έναν τέτοιο δάσκαλο στο πρόσωπο του Βασίλη Παπαβασιλείου, η συνάντηση μας κράτησε 25 χρόνια, και είχαμε την ευκαιρία να εργαστούμε σε πέντε συνολικά παραγωγές.
Η πρώτη στο Εθνικό Θέατρο με τον Οιδίποδα Τύραννο, η δεύτερη με μεγάλη χρονική απόσταση στο ΚΘΒΕ στο έργο του Μαριβώ, “Η δεύτερη έκπληξη του έρωτα, ακολούθησε η “Ελένη” του Ευριπίδη ,πάλι στο Κθβε, ξανά ο Μαριβώ με νέα διανομή, κατόπιν στο Εθνικό θέατρο ξανά στο έργο του Γκολντόνι “Ο Ιμπρεασάριος από τη Σμύρνη'' και τέλος στο Θέατρο Τέχνης με το έργο του Λαμπίς οι “Δύο Χέστηδες”.
Οι έξη αυτές παραγωγές εν τέλει ήταν και ένα είδος σταδίων της προσωπικής μου εκπαίδευσης στο σύστημα Παπαβασιλείου εάν υποθέσουμε ότι υπάρχει ένα τέτοιο σύστημα, πράγμα που ο ίδιος δεν υιοθέτησε ποτέ την ύπαρξη του.
Αυτό που έμαθα στη διάρκεια αυτής της εκπαίδευσης ιδίως στην δεύτερη φάση της στο ΚΘΒΕ στο Εθνικό Θέατρο και στο Θ. Τέχνης ήταν όχι τα μυστικά της υποκριτικής αλλά ένα καθολικό modus operandi επί σκηνής που φυσικά είναι άμεσα συνδεδεμένο και εκπορεύεται από ένα modus vıvendı. Έναν τρόπο ύπαρξης μου δίδαξε ο Βασίλης Παπαβασιλείου επί σκηνής και έναν τρόπο ζωής για να είναι κανείς υπαρκτός επί σκηνής. Και αυτός ο τρόπος δεν είναι άλλος από την απόλυτη διαθεσιμότητα από την απόλυτη επιθυμία να συναντήσεις τον Άλλον, αυτόν που έρχεται δηλαδή να σε συναντήσει, δηλαδή τον θεατή. Σπουδαίο μάθημα και μοναδική περιουσία».
