Επιμέλεια: Εύα Νικολαΐδου
Ο Νίκος Καραθάνος δεν στήνει τα έργα του πάνω στην άμμο, που σαν παιδάκι τα γκρεμίζει ο χρόνος με το πόδι, όπως λέει ο Καρυωτάκης στη «Φθορά». Αντέχουν γιατί έχουν τις ανάσες του, τ’ αποτυπώματά του, κομμάτια της καρδιάς του.
Γεννήθηκε για να διακριθεί στο θέατρο. Αυτό κουβαλάει χρόνια τώρα. Οφείλει πολλά στον δάσκαλό του, Γιώργο Μιχαλακόπουλο.
«Ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος μας ένιωθε σαν παιδιά του. Νοιαζόταν και για την τέχνη και για την ψυχή μας με βαθιά έγνοια. Δεν έκανε διακρίσεις. Δεν ξεχώριζε κανέναν. Παλλόταν το σώμα και το πνεύμα του με μόνιμη αγωνία τι μπορούσε να μας δώσει που να γίνει χρήσιμο σ’ αυτή τη συνάντησή μας.
Κάναμε παρέα κι εκτός σχολής. Μάλιστα, θυμάμαι, πηγαίναμε στην Αίγινα ώστε να παρακολουθήσουμε εργαστήρια, μαθήματα γιατί ήταν μέλος του συμβουλίου του ΚΕ.ΘΕ.Α. Πίστευε ότι ο κόσμος των αδύναμων, των παρεξηγημένων, των τρελών, είναι πιο φυσικός απ’ τον κανονικό που ζούμε. Αθώωνε την τρέλα. Ήταν πολιτικό ον χωρίς να πολιτικολογεί.
Εκδήλωνε μια αφάνταστη τρυφερότητα όπως αγαπάς και φροντίζεις ένα κατοικίδιο, ένα ανυπεράσπιστο πλάσμα. Μας συμβούλευε: «Μη σταματάτε να ανεβαίνετε και τους άλλους ορόφους στο πνεύμα σας».
Η τεχνική του ήταν μια αποκαλυπτική διεργασία. Όταν μας συναντούσε έβγαζε ήχους, κραυγές, μυστικά σήματα, όπως μιλάς σε δικούς σου ανθρώπους χωρίς να το καταλάβουν οι άλλοι. Έτσι εκδήλωνε την αγάπη του, φωναχτά.
Ένας πρωταγωνιστής μιας τέτοιας διάστασης, θα μπορούσε να είναι πιο απόλυτος, αποστασιοποιημένος. Κι όμως κρατούσε ισορροπίες όπως ένας κανονικός άνθρωπος. Δεν ήταν κοσμικός. Αλλά για τους φίλους αφιέρωνε χρόνο να τους παρηγορήσει, να τους στηρίξει ή να βοηθήσει και να ηρεμήσει κάποιον.
Όταν συνομιλούσες μαζί του, διέκρινες μια αμφιβολία, αναρωτιόταν για κάποια θέματα. Έβλεπες ένα τρακ, όπως έχει ένας ηθοποιός πριν από την παράσταση. Είχε διαίσθηση και ψυχικό πλάτος. Ταλανιζόταν η ψυχή του για την έννοια της τέχνης και της υποκριτικής. Δεν κουβαλούσε ποτέ κάτι κατασκευασμένο. Όσο κι αν είχε όπλα μέσα του ήταν απροστάτευτος και ακάλυπτος.
Κάνανε εκπληκτικά δίδυμα με τους Διαμαντόπουλο και Μοσχίδη. Με τους συμπρωταγωνιστές τους δημιουργούσε αδελφική σχέση. Συνεχώς, ένιωθε την ανάγκη της ύπαρξης ενός άλλου ανθρώπου και όταν ταίριαζε μαζί του, αυτό τον εξύψωνε.
Το εκρηκτικό του χιούμορ είναι γνωστό. Αυτό μας έφερνε πιο κοντά. Γινόταν οικείος. Καμιά φορά, το χρησιμοποιούσε και δόλια για να μας κάνει να νιώσουμε άνετα.
Ο δάσκαλός μας Γιώργος Μιχαλακόπουλος ήταν για μένα και τους χιλιοαγαπημένους μου συμμαθητές στη Δραματική Σχολή του Εθνικού θεάτρου ένας σταθμός στη ζωή μας.
Ένας υπέροχος άνθρωπος, ένας ονειρικός καλλιτέχνης κι ένας δάσκαλος που αγαπούσε τους μαθητές του. Ποτέ στα μάτια του δεν είδα τίποτε άλλο από αγάπη, ακόμα κι όταν θύμωνε, ακόμα κι όταν ήταν εξαντλημένος από τις παραστάσεις. Ήταν όλος εκεί να σε μάθει, να σε προστατεύσει, να νοιαστεί για ό, τι μας τυραννούσε, ήθελε να βλέπει μακριά.
Τον βασάνιζε το τι θ’ απογίνουμε στο μέλλον του βίου μας. Γι’ αυτό και νιώθω ότι όπου και να είναι πια, δεν μας έχει εγκαταλείψει ποτέ».
