Επιμέλεια: Εύα Νικολαΐδου
Είναι η γη της ομορφιάς από όπου μπορείς να κόψεις κλαδιά ελιάς ώστε να τον στεφανώσεις για τα ταλέντα του. Φωνή, ερμηνεία, εμφάνιση, ευαισθησία και κυρίως σεβασμός στον άνθρωπο. Ο Βασίλης Παπαβασιλείου τον καθόρισε στη ζωή του.
«Ένα μεγάλο μέρος της προσωπικότητας, της χάραξης, του χαρακτήρα ενός ανθρώπου οφείλεται στις συναντήσεις που είχε την ευλογία ή τη δυστυχία να έχει στη ζωή του. Ένα άλλο υπόλοιπο μέρος οφείλεται στο dna. Σε αυτό που μπορούμε να πούμε εκλαϊκευμένα ό,τι είναι γραμμένο να σου συμβεί. Από το πού θα γεννηθείς, από ποιους θα γεννηθείς, τι θα σου κληροδοτήσουν, τι θα κληρονομήσεις από τον χαρακτήρα σου, τι θα λατρέψεις στη ζωή σου και τι θα σιχαθείς. Ο πρώτος δάσκαλος λοιπόν είναι η φύση. Είναι πάρα πολύ γενικό.
Μετά ερχόμαστε στους φίλους τους παιδικούς. Κι εκεί μπορείς να βρεις έναν άνθρωπο που θα αρχίσει να σου δημιουργεί αισθήματα. Είναι μεγάλη περιουσία το αίσθημα, το συν αίσθημα και η εν συν αίσθηση. Τι θα αποκτήσεις δηλαδή στην πορεία της ζωής σου για να σου καθορίσουν τις επιλογές, τη συγκίνηση και το δάκρυ, είτε της χαράς είτε της λύπης.
Μετά ερχόμαστε στο σχολείο. Εκεί πραγματικά μπορείς να βρεις μαζί με τους καθηγητές που βαριούνται και κάποιους καθηγητές διαμάντια που έρχονται με μεγάλη όρεξη και μια φιλοσοφική κυρίως διάθεση – που συνήθως είναι εκτός διδακτικής ύλης – και σου ανάβουνε φωτάκια μέσα στο μυαλό, σου ανοίγουνε παράθυρα. Εγώ είχαν έναν τέτοιο καθηγητή στο Γυμνάσιο, τον κο Καρούσσο. Πραγματικά μας έκανε συζητήσεις και εκτός ύλης. Συνήθως αυτές συναρπάζουν πολύ τα παιδιά.
Μετά έρχεται η τέχνη. Εκεί δεν πετάς τίποτα. Όλοι οι καθηγητές στη σχολή έχουν να σου αφήσουν κάτι. Πρωτοποριακό, κλασσικό, ξεπερασμένο. Στο ξεπερασμένο και στο κακό εντάσσεται και το θέατρο που βλέπεις. Εν ολίγοις πρέπει να εκμεταλλεύεται κανείς στη ζωή του όλους τους καθηγητές που τον επηρέασαν, καλούς και κακούς. Εγώ δεν το πετάω το κακό. Μου είναι εξαιρετικά χρήσιμο.
Θα έλεγα όμως ότι ένας άνθρωπος ο οποίος με έμαθε να κολυμπάω μέσα στη τέχνη, στην φιλοσοφία και στην θεατρική ματιά ήταν ο Βασίλης Παπαβασιλείου. Είχε σκηνοθετήσει τον Οιδίποδα Τύραννο που πήγε στο Κολοσσαίο και μετά στην Αμερική. Είναι η μόνη φορά στη ζωή μου που από τις πρώτες μας μέρες και συναντήσεις, άνοιξα ένα τετράδιο και χωρίς να ξέρω στενογραφία, προλάβαινα να γράψω φράσεις που έλεγε. Αν σας τις διαβάσω τώρα θα σας καλύψω ένα μεγάλο μέρος της θεατρικής τέχνης και της ζωής. Με αναφορές σε βιβλία, φιλοσόφους, ιδέες, θεατρικά παραδείγματα, ανθρώπους του θεάτρου, ηθοποιούς. Ήταν ένας άνθρωπος που θα ήθελα να τον έχω δίπλα μου σε όλη μου τη ζωή και όλες τις ώρες της ημέρας. Να τον ακούω.
Απ’ όλα αυτά που σας είπα, κατέληξα στον Βασίλη.»
