Επιμέλεια: Εύα Νικολαΐδου
Όπως η μέλισσα παίρνει από κάθε λουλούδι τους καλύτερους χυμούς, έτσι και ο Δημήτρης Καταλειφός άνθισε στο θέατρο ως ηθοποιός και σκηνοθέτης με τους χυμούς της γνώσης, της παιδείας, του ταλέντου του.
«Φοίτησα – λέει — στην δραματική σχολή του «Πέλου Κατσέλη» από το 1972-75. Το 1973 είχα δασκάλα την Νίκη Τριανταφυλλίδη. Ήταν πανέμορφη. Όλοι ήμασταν ερωτευμένοι μαζί της. Ήταν εξαιρετική ηθοποιός, δασκάλα και ανήσυχος χαρακτήρας. Για πρώτη φορά άκουσα από δάσκαλο να μας συμβουλεύει ότι ένα από τα πιο πολύτιμα εργαλεία στην υποκριτική είναι το να ασχοληθείς με το παρελθόν του ήρωα που παίζεις. Να αξιοποιήσεις την φαντασία σου και να πλάσεις τον ρόλο. Μας συμβούλευε για κάθε ρόλο να αγοράζουμε ένα τετράδιο όπου θα γράφουμε τις σκέψεις μας, τις αισθήσεις, τις εικόνες μας για το έργο που θα ανεβάζουμε. Οι περισσότεροι σου έλεγαν να μιμηθείς τους ήρωες ενώ η Νίκη Τριανταφυλλίδη μας δίδασκε να πλάθουμε τον ρόλο μέσα από τον εαυτό μας και την προσωπικότητα μας.
Σε αυτήν χρωστάω αυτό το ταξίδι με την φαντασία σαν μια πολύτιμη συμβουλή και προσπαθώ να την εφαρμόζω μέχρι σήμερα. Μάθημα αποτελούσε επίσης να παρακολουθείς την ίδια να παίζει στην σκηνή που ήταν πάντα καθηλωτική. Είχε γενναιοδωρία, πληθωρικότητα και υπέροχη φωνή. Ως νεαροί τότε σπουδαστές νιώθαμε ανασφαλείς. Μας βοηθούσε να αποκτήσουμε αυτοπεποίθηση και σιγουριά. Εμένα μάλιστα μου έδειξε εμπιστοσύνη όταν ως δευτεροετή φοιτητή με πήρε στον θίασο της για να παίξουμε την «Θηλιά» του Γιώργου Σκούρτη μέσα στην δικτατορία.
Ξεκινήσαμε από την Πάτρα. Ήταν μια παραγωγή της δασκάλας μου, με τον τότε σύζυγό της τον ηθοποιό Κώστα Μεσσάρη. Τα χρήματα ήταν λιγοστά αλλά το πάθος τους για την παράσταση μεγάλο. Κάναμε πρόβες σε μια ταβέρνα στην Πλάκα, που μας την είχαν παραχωρήσει δωρεάν. Η σκηνοθεσία ήταν επίσης του δασκάλου μου Χρίστου Παπαδημούλη. Είχε έρθει από τη Ρωσία, παιδί πολιτικών προσφύγων. Θυμάμαι με νοσταλγία τον ενθουσιασμό μου που η δασκάλα μου με είχε εμπιστευθεί να παίξω σε μια επαγγελματική παράσταση και μάλιστα κοντά της. Όταν φτάσαμε στην Πάτρα, όπου θα παίζαμε στον κινηματογράφο Πάνθεον, η Νίκη με πήρε μαζί της για να μοιράσουμε διαφημιστικά φέιγ βολάν στο Πανεπιστήμιο ώστε να έρθουν στην παράσταση φοιτητές. Κάτι καταφέραμε αφού το θέατρο ήταν γεμάτο επί τρεις ημέρες. Το έργο ήταν σπονδυλωτό κι εγώ έβγαινα σε τρεις
μεγάλες σκηνές . Στη μια από αυτές με καταχειροκρότησαν. Πιο πολύ κι από μένα το ευχαριστήθηκε εκείνη. Μετά την τελευταία παράσταση φύγαμε ο θίασος με ένα πούλμαν. Όλοι ήμασταν νέοι, χαρούμενοι για την επιτυχία της παράστασης και μέσα στο πούλμαν παίζαμε διάφορα παιχνίδια που τότε συνηθίζονταν πολύ στις παρέες. Η Νίκη πρωτοστατούσε. Ήταν μια βραδιά γλυκιά κι εμείς αγαπημένοι κι ευτυχισμένοι. Αυτή ήταν η πρώτη μου επαγγελματική εμφάνιση και την χρωστάω στην αγαπημένη μου δασκάλα.
Τα τρία καλύτερα χρόνια της ζωής μου ήταν της σχολής. Μαζευόμασταν όλοι οι σπουδαστές με μια δίψα για μάθηση σε ένα υπέροχο κτήριο στην Νέα Σμύρνη όπου στεγαζόταν η σχολή και ακούγαμε με δέος την Αλέκα Κατσέλη, τον Γιώργο Εμιρζά, ενώ ορθοφωνία έκανε ο Πέτρος Λαχαΐτης.
Ευγνωμοσύνη φυσικά χρωστάω και στον αγαπημένο μου δάσκαλο Πέλο Κατσέλη. Θα τον χαρακτήριζα επίσης και παιδαγωγό. Ήταν αξέχαστα χρόνια που ζωντανεύουν μόνο νοσταλγικά μέσα από αναμνήσεις.»
