Επιμέλεια: Εύα Νικολαΐδου
Ζυμώθηκε πολλά χρόνια με το θέατρο. Πλάθει τους ρόλους του με επιτυχία. Τους στολίζει με την ομορφιά του. Τους στερεώνει με το ταλέντο του.
Τελευταία επιτυχία του: «Όταν έκλαψε ο Νίτσε», στον πρωταγωνιστικό ρόλο του Γιόζεφ Μπρόιερ, γιατρού που θεραπεύει τον Νίτσε. Θα συνεχιστεί και δεύτερη χρονιά. Τώρα ετοιμάζει με τον σκηνοθέτη Γιάννη Χουβαρδά, για το έργο «Οιδίπους» τον ρόλο του κορυφαίου στον χορό.
Από το θέατρο του άφησαν το αποτύπωμά τους ο Δημήτρης Μαυρίκιος, ο Νίκος Καραθάνος και η Λένα Κιτσοπούλου. Όμως, καθοριστικό ρόλο έπαιξαν στη ζωή του δύο καθηγήτριές του από το σχολείο.
«Είχα δύο καθηγήτριες φιλολόγους, την κυρία Μουσχή και την κυρία Αντωνία Μπούρα. Στην Αμαλιάδα.
Η κυρία Μουσχή, μας δίδασκε μ’ έναν εξαιρετικό τρόπο το μάθημα. Μας έκανε να το αγαπήσουμε. Τα χρόνια εκείνα ήμουν ανώριμος και μπορώ να πω αθώος όπως όλα τα παιδιά. Δεν είχα καταλάβει ότι όταν μεγαλώνουμε και σιγά σιγά πεθαίνουμε αυτό προκαλεί πόνο και η απώλεια έντονα συναισθήματα. Το ερμήνευα πιο αδιάφορα. «Εντάξει μωρέ μεγάλωσες, σιγά σιγά θα πεθάνεις», έλεγα. Σαν κάτι φυσιολογικό και όμορφο. Ότι σε κούρασε η ζωή.
Μας ρώτησε, λοιπόν, αυτή η φιλόλογος τι πιστεύουμε για τους μεγάλους ανθρώπους όταν πλησιάζει η τελευταία τους ώρα. Εγώ απάντησα ανάλογα με αυτό που πίστευα. Εκείνη διαφώνησε: «Όχι, θέλουν κι αυτοί να ζήσουν ακόμη και σε προχωρημένη ηλικία».
Η καθηγήτριά μου Αντωνία Μπούρα, με την οποία κάναμε ιδιαίτερα στο Λύκειο για Πανελλήνιες, Ιστορία κι Έκθεση, θυμάμαι ότι πέρα από την ικανότητά της να μεταδίδει με δικό της, μοναδικό τρόπο, εξέπεμπε μια γλύκα και σοβαρότητα που θυμάμαι ακόμη.
Στην τάξη τους έκανα και γελούσαν πολύ. Τότε ένιωσα για πρώτη φορά ότι έχω λίγο χιούμορ. Δεν σκεφτόμουν ποτέ ότι θα γίνω ηθοποιός. Όταν είχα δει, όμως, τον Ρινόκερο του Ιονέσκο σε σκηνοθεσία Ιορδανίδη, με τον Μιχαλακόπουλο και τον Μοσχίδη, κάτι με ταρακούνησε.
Όταν είσαι μικρός και ξεκινάς, κι έχεις αποφασίσει ότι θα δώσεις σε δραματική σχολή, βλέπεις αυτούς τους ηθοποιούς σαν μεγαθήρια. Υπήρχε μια γοητεία. Μου φαινόταν αριστούργημα αυτό που έβλεπα στην κεντρική σκηνή του Εθνικού. Επίσης, ένιωσα κάτι ξεχωριστό στη σχολή με την Βαλάκου. Ο Νίκος Μπουσδούκος όταν ήρθε, έδωσε μια νέα πνοή γιατί μας έκανε ομάδα και καταφέραμε να κάνουμε μερικά έργα με πολύ σημαντικό τρόπο».
