Η Ελλάδα ξαναβρήκε χθες την αγωνιστική της εικόνα στο Ηρώδειο ακούγοντας το μεγαλειώδες έργο «Ρεμπέτικο» του Σταύρου Ξαρχάκου, μετά από σαράντα χρόνια. Έργο υπέροχο, με τραγούδια που ρέουν μέσα τους οι πληγές μιας εποχής. Δεν επουλώθηκαν κι έτσι, παραμένει ζωντανό.
«Μάνα μου Ελλάς», «Το Δίχτυ», «Καίγομαι», «Το Πρακτορείο» (το ερμήνευσε ο ίδιος), κ.α. Τραγούδια που σε διαπερνούν σαν φλόγα. Μεγαλόψυχα, αναλλοίωτα. Όπως είναι σημαδεμένα από τον χρόνο, έξι χιλιάδες άνθρωποι στο Ηρώδειο, τα χάραξαν με τις φωνές τους, πάνω στις πέτρες, τραγουδώντας τη μοίρα ενός λαού, παρατημένου στους ανέμους και στις φλόγες των πυρκαγιών.
Η θεϊκή μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου έγινε κραυγή, ιδίως όταν τραγουδούσαμε «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα… τα παιδιά σου σκλάβους ξεπουλάς». Η ιστορία αυτής της ανθολογίας του ρεμπέτικου, ξεκινάει από το 1983, τότε που ο σκηνοθέτης Κώστας Φέρρης, σκηνοθέτησε και παρουσίασε σε σενάριο του ίδιου και της Σωτηρίας Λεονάρδου, την ταινία «Ρεμπέτικο». Ο Σταύρος Ξαρχάκος εμπνεύστηκε και με το μουσικό κλειδί του ταλέντου του, ξεκλείδωσε τους καημούς, τις πληγές, βασανισμένων και βιοπαλαιστών. Κατάφερε να καθρεφτίζεται μέσα από τις μελωδίες του η ανυπότακτη Ελλάδα.
Δεν νιώσαμε ότι βρισκόμασταν σε ένα αρχαίο θέατρο με εξέδρες και μεγαλοπρεπείς φωτισμούς, αλλά σε πάλκο. Μεταμόρφωσε τον χώρο σε μια μεγάλη αυλή με τους δεκαπέντε μουσικούς του, όπου όλοι μας μια παρέα, συμμετείχαμε και τραγουδούσαμε. Μας μετέφερε όλη την ατμόσφαιρα της εποχής εκείνης. Ο βουλευτής του ΚΚΕ Νίκος Αμπατιέλος που καθόταν δίπλα μου, σιγοτραγουδούσε συγκινημένος, από τις ιστορικές μνήμες που έσμιξαν σε αυτή την ιστορική συνάντηση.
Η παρουσία του Σταύρου Ξαρχάκου ήταν ανεπανάληπτη. Χωρίς να κρατάει μπαγκέτα, όπως συμβαίνει με όλους τους μαέστρους. Ορμητικός, σβέλτος, με ψυχή κι ενθουσιασμό έδινε το ρυθμό άλλοτε με τη γροθιά ή με τα δάχτυλα άλλοτε με όλο του το σώμα, κυκλοφορώντας ανάμεσα στους εξαιρετικούς μουσικούς καθώς και στους τραγουδιστές Ηρώ Σαΐα και Ζαχαρία Καρούνη.
Στο τέλος, μετά από ένα δεκαπεντάλεπτο χειροκρότημα, ο Σταύρος Ξαρχάκος, μας αφηγήθηκε την ιστορία πώς ο Σταυράκης έγινε Σταύρος. Στα δεκαεννιά του χρόνια, ο αξέχαστος βάρδος Γιάννης Παπαϊωάννου, τον παρακίνησε να γράψει την πρώτη του μουσική. Άξιζε η βραδιά και μόνο για ν’ ακούσει κάποιος αυτό το ανέκδοτο τραγούδι.
Στην παράσταση συμμετείχαν με αλφαβητική σειρά:
Ανδρεάδης Θανάσης: ψάλτης Βασίλας Γρηγόρης: μπουζούκι, τραγούδι Βεργόπουλος Φώτης: μπουζούκι, τραγούδι Δρογκάρης Βασίλης: ακορντεόν Ζάκκας Ηρακλής: μπουζούκι, τραγούδι Καρούνης Ζαχαρίας: τραγούδι Καψοκαβάδης Αλέξανδρος: τζουράς, τραγούδι Κολοβός Κωνσταντίνος: ψάλτης Κουμεντάκης Λάζαρος: ψάλτης Λίβανος Δημήτρης: μπουζούκι, τραγούδι Μέρμηγκας Θοδωρής: κιθάρα, τραγούδι Νεοφυτίδης Νεοκλής: πιάνο Νικόπουλος Γιώργος: κιθάρα, τραγούδι Ξαρχάκος Σταύρος: ενορχήστρωση – διεύθυνση ορχήστρας Παππάς Γιώργος: μπουζούκι, τραγούδι Πάππος Μανώλης: μπουζούκι, τραγούδι Πασχαλίδης Βαγγέλης: σαντούρι Ρέππας Δημήτρης: μπουζούκι, τραγούδι Σαΐα Ηρώ: τραγούδι Τζίκας Αντώνης: κόντρα μπάσο Τρασάνης Χάρης: ψάλτης
