Χθες βράδυ στο Ηρώδειο, η μουσική της Ευανθίας Ρεμπούτσικα σημάδεψε μνήμη και φαντασία για να μας ταξιδέψει στη Μεσόγειο. Το ηφαίστειο που σιγοκαίει στην καρδιά της Μεσογείου μεταμορφώθηκε σε μια μουσική εξέγερση όταν ακούγαμε τα τεράστια τύμπανα να χτυπάνε και τις υπέροχες γυναικείες φωνές από την Τουρκία, την Αίγυπτο, το Ισραήλ, την Ισπανία, τη Γαλλία. Μια κοσμοπολίτικη χοάνη καλλιτεχνών μας ταξίδεψε από τον Βόσπορο στο Νείλο μέσα από μια μουσική πανδαισία μιας δεκαπενταμελούς ορχήστρας που μας εντυπωσίασε.
Ο μουσικός περίπατος της Ευανθίας Ρεμπούτσικα, το βιολί της, ήταν μια μαγεία. Έβλεπες ένα πλάσμα στην σκηνή να χορεύει, να κινείται με χάρη, φορώντας μια ασυνήθιστη φούστα από βολάν και άσπρο πουκάμισο. Θύμιζε παλιά παραμύθια μιας άλλης ζωής, με σύγχρονη αφήγηση. Γιατί η Ευανθία Ρεμπούτσικα, όταν κρατάει το δοξάρι και ηχοποιούνται οι χορδές του βιολιού της, αφηγείται. Βλέπεις χρώματα, τοπία, εικόνες, ανθρώπους. Το όργανο γίνεται η ανάσα της, ο σφυγμός της, ψηλαφίζεις τους ήχους της μουσικής της. Το βιολί τρέμει στα χέρια της, μήπως κάνει καμιά παραφωνία. Τόση δύναμη έχει πάνω του. Είναι η ζωή της.
Κάποια στιγμή περιφερόταν ανάμεσα στον κόσμο, ξεσηκώνοντας το κοινό να συμμετέχει σ’ αυτό το μουσικό ταξίδι. Προς το τέλος, γονάτισε, παίζοντας βιολί πάνω στην σκηνή. Έγινε, τότε, η θρησκεία της. Μια βυζαντινή εικόνα όπου ο καθένας έζησε μέσα του, το δικό του άγιο. Έριξε τα τελευταία της φώτα στο «Γιασαλάμ», σε στίχους του Άρη Δαδαράκη, σε άλλους πολιτισμούς, στην Αλεξάνδρεια, που είναι ένα πολύτιμο πετράδι της ελληνικής διασποράς. Αυτόν τον καμβά της συνάντησης με τις χώρες της Μεσογείου, τον κεντούσε καιρό με πάθος, δύναμη και δοξασία.
Ανάμεσα στο κοινό, η πιστή της φίλη Λίνα Νικολακοπούλου, η Έλλη Πασπαλά, ο Μάριος Φραγκούλης, ο Θοδωρής Βουτσικάκης. Συγκινητική ήταν η παρουσία της Μαίρης Χρονοπούλου και η αγκαλιά του κόσμου που τη χαιρετούσε.
