Ήταν και τότε Αύγουστος του 1917, στη Θεσσαλονίκη, όταν στην Άνω Πόλη, σ’ ένα προσφυγικό σπίτι, δυο προσφυγοπούλες άναψαν καζάνι για τη μπουγάδα τους. Πετάχτηκαν δυο σπίθες δίπλα στον αχυρώνα, φυσούσε και Βαρδάρης και κάηκε η πόλη. Η ιστορική μεγάλη πυρκαγιά. Από τότε πέρασε ένας αιώνας και δεν έχουμε μάθει ότι δεν ανάβουμε ποτέ φωτιά με αέρα και ξηρασία. Αυτή είναι η κατηγορία των εμπρηστών από αμέλεια. Μάλλον, ενδεχόμενο δόλο, γιατί και η αμέλεια έχει διαβαθμίσεις.
Στην πυρκαγιά της Θεσσαλονίκης, οι πυροσβέστες ήταν στελέχη ιδιωτικών εταιρειών. Έσβηναν τη φωτιά από τα σπίτια που ήταν ασφαλισμένα στην εταιρεία τους. Από την απροσεξία των δύο γυναικών, που τελικά αθωώθηκαν, θησαύρισαν οι εταιρείες. Εμείς παίρνουμε τους εποχικούς πυροσβέστες, με μισθό για να βοηθήσουν και γίνονται οι ίδιοι εμπρηστές. Συνέλαβαν έναν που άναψε έξι εστίες. Ποιος ξέρει τα κριτήρια, τις γνωριμίες που είχε (μου θυμίζει σταθμάρχη). Αυτή είναι η κατηγορία των εμπρηστών από πρόθεση.
Επί τριάντα χρόνια, κάθε καλοκαίρι καίγεται η χώρα μας και όλα τα μέτρα αποφασίζονται πάνω στις στάχτες, εκ των υστέρων. Η δικαιολογία είναι ότι φταίει η κλιματική αλλαγή και οι δυνατοί άνεμοι. Όταν όμως ζητούσε την ψήφο, ο κ. Μητσοτάκης, δεν υποσχέθηκε ότι θα κυβερνάει ανάλογα με τα κέφια των ανέμων. Ούτε ότι θα εξαρτηθεί η επιτυχία της κυβέρνησης από την κλιματική αλλαγή.
Όλα αυτά είναι γνωστά και περιμέναμε μέτρα πρόληψης. Όμως, σαν σύγχρονοι Νέρωνες – κι αυτός σε δυναστεία ανήκε – αποχαυνωμένοι οι υπεύθυνοι της κυβέρνησης, παρακολουθούν τη θανατηφόρα πορεία των πυρκαγιών. Γιατί αν οι Ναζί έστελναν στο Άουσβιτς με πορείες θανάτου τους Εβραίους για να τους κάψουν στους φούρνους, η πορεία της κυβέρνησης, με την ανικανότητά της, μας εξοντώνει με αργό θάνατο, απανθρακώνοντας τα πάντα.
Τα δάση είναι η ζωή, το οξυγόνο μας. Το λεκανοπέδιο ασφυκτιά. Η Ελλάδα αργοπεθαίνει και οι νεκροθάφτες θα είστε εσείς. Καμία πρόληψη. Κανένα ενδιαφέρον. Μη επαρκή μέσα πυρόσβεσης. Αδιαφορία για τις επιπτώσεις. Ζούμε στο έλεος των ανέμων. Μόνο που αυτός δεν ήταν υποψήφιος στις εκλογές.
Στη χώρα όπου γεννήθηκε η τραγωδία την αναβιώνουμε κάθε χρόνο.
