Δύο ώρες «ανάσας και αέρα» κρύβουν ολόκληρο μουσικό σύμπαν. Ανάσα είναι η ψυχή. Αέρας η ελευθερία. Αυτά έσμιξαν δύο συνδημιουργοί, η Λίνα Νικολακοπούλου και ο Παρασκευάς Καρασούλος, σ’ ένα μουσικό μεθύσι στο Gazarte.
Η Λίνα χάρισε μια καινούρια εικόνα μπολιασμένη πάνω στην παλιά. Άνοιξε τα μάτια μας σε νέο τύπο όρασης, ακόμα και υπό το φως των κεριών. Τρεις νέες θεϊκές φωνές, του Απόστολου Κίτσου, του Παναγιώτη Λάμπουρα και του Θοδωρή Νικολάου, έδωσαν μια νέα υπόσταση στους στίχους της, με ένα μόσχευμα πλούτου ψυχής και πυκνότητας συναισθήματος.
Η ανάσα της Λίνας είναι τα τραγούδια της. Ο αέρας κατοικεί μέσα της. Η αύρα της θάλασσας τη λύτρωνε. Την ελευθέρωνε όταν την αγνάντευε από τα Μέθανα όπου μεγάλωσε. Τότε ενορχήστρωνε τα σχήματα, τα χρώματα, τις ανθρώπινες ψυχές πάντα αναγεννημένες. Σ’ αυτήν την αύρα και στον ουρανό, πετούν οι έρωτες και μας ανυψώνουν, με τους στίχους της Λίνας και του Παρασκευά. Ο ίδιος μας εντυπωσίασε με τους υπέροχους στίχους των τραγουδιών του. Γράφει:
«Δεν έχω άλλη περιουσία, απ’ την ψυχή μου, ούτε και θέλω.
Κι αυτός ο κόσμος δεν χωράει τα «γιατί» μου.
Και έτσι μένω μες στο κενό.
Έναν ορίζοντα ανοιχτό, να περιμένω από ένα κίνημα ψυχής
της γης ν’ ακούσω τη φωνή μονάχα θέλω».
Η Λίνα πήρε στα χέρια της το ανεκπλήρωτο όνειρο του ανθρώπου και το έκανε ποίηση – στίχο. Τα τραγούδια της είναι μια δικαίωση. Μπορεί να γράφει για έναν οδοιπόρο που «κυκλοφορεί κι οπλοφορεί» μέσα στο πλήθος, όμως έχει πάνω του τη μοίρα των ανθρώπων. Τη ευγνωμονούμε για την πνευματική σοδειά που μας αφήνει και που την ανανεώνει συνεχώς. Η συγκομιδή φαίνεται αργεί ακόμα.
Η βραδιά στο Gazarte, έκλεισε με τη «Σωτηρία της ψυχής» που το τραγούδησαν όλοι. Μέσα σ’ έναν λαό που βράζει, που καταρρέουν τα ιδανικά, σε μια πατρίδα γονατισμένη, με τέτοιες μουσικές βραδιές δε νιώθεις ανυπεράσπιστος.
