Πρώτη μεταπολίτευση. Όλοι γύρω μοιάζαν επαναστάτες, με δυσκολία μπορούσε να κυκλοφορήσει μια γυναικούλα που την ενδιέφερε μόνο η πρόοδος των παιδιών της και η ιδιωτική ζωή των καλλιτεχνών εκτός κι αν επρόκειτο για τη Μερκούρη. Πιτσιρικάς , γύρισα στο γυμνάσιο μετά το καλοκαίρι της βαρύγδουπης επιστροφής Καραμανλή και βρήκα τους εννιά στους δέκα συμμαθητές μου, αυτούς που πριν έξι μήνες δεν γνωρίζαν όύτε Λουντέμη, ούτε Ρίτσο, τελειωμένους συντρόφους.
Δεκατεσσάρων χρονών απότομη μετάβαση από το Μπλέικ και τον Μικρό Σερίφη στο «Κριτική της Πολιτικής Οικονομίας» και την «Αθλιότητα της φιλοσοφίας” της οποίας η γενιά μου πρώτα βεβαιώθηκε για την αθλιότητά της και μετά έμαθε κάνα δυο πράγματα γι αυτήν. Τον Μαρξ όμως τον παίζαμε στα δάχτυλα ήταν το κυνήγι των Πόκεμον εκείνης της εποχής.
Οι κινηματογράφοι ήταν το συμπλήρωμα της διαδήλωσης. Εκεί να σ΄έχω ο κόσμος γέμιζε τα καθίσματα και καθόταν τελικά και κάτω στη μοκέτα ή στέκονταν όρθιοι κολλημένοι στον τοίχο κατά μήκος των διαδρόμων. Τα συνθήματα και τα δυνατά σχόλια του κοινού ήταν στην πραγματικότητα αυτό το οποίο πλήρωνες για να μπεις στην κατάμεστη αίθουσα η οποία πρόβαλλε ταινίες του Μικλος Γιάντσο του Αντρέι Βάιντα, του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Ο Φασμπίντερ άργησε δυο χρόνια βγήκε μαζί με το Πασόκ περίπου όταν ήδη διαφαινόταν η κοσμογονική αλλαγή που θα μας συνέβαινε.
Μία από τις δέκα ταινίες που συγκλόνισαν τα ταμεία των επαναστατών αιθουσαρχών ήταν και το 1900 του Μπερτολούτσι και μαζι τα 3/4 του μαρξισμού που καταλάβαινα στην εφηβεία μου. Τότε μου άρεσε τρομερά το πρώτο μέρος , το ηρωικό και έκφυλο. Το δεύτερο μέρος με τα λαϊκά δικαστήρια , τις προδοσίες και τους ανταγωνισμούς των συντρόφων δεν κάλυπτε τα σεξουαλικά μου ενδιαφέροντα στα δεκάξι μου. Άργησα να το εκτιμήσω όσο του άξιζε όσο και να συνειδητοποιήσω ότι παρά την μονότονη επανάληψη των ίδιων επιχειρημάτων για το σωστό και το λάθος των συντρόφων διήρκεσε πολύ περισσότερο από το σύντομο μπροστά του κομμάτι των ηρωισμών.
Όταν μετά δυο τρία χρόνια είδα και τον εξαιρετικό «Κομφορμίστα» και εικοσάρης πια το «Τελευταίο ταγκό» έλεγα Μπερτολούτσι και κολλούσαν τα μάτια μου. Τότε είχα την αίσθηση ότι η ζωή θα κυλίσει έτσι σαν προεπαναστατική περίοδος και ότι με επηρέαζε και άγγιζε την ψυχή μου θα διαρκούσε αιώνια και πολύ μετά από μένα. Ήταν αγκαλιά όλο αυτό το κλίμα και σιγουριά οι μεγαλύτεροι μου με την αίγλη του αντιχουντικού αγώνα με τον αγωνιστικό ναρκισσισμό τους.
Πριν τρία χρόνια ,καλοκαίρι πήρα τον ανηψιό μου για να μην σκυλοβαρεθώ και για να του κάνω τον έξυπνο και τον πήγα να δούμε τον «Τελευταίο αυτοκράτορα». Εγώ το είχα ξαναδεί καμιά εικοσιπενταριά χρόνια πριν και μου είχε φανεί πολύ θεαματικό και η πιο βαρετή ταινία του Μπερτολούτσι. Ο μικρός είδε σχεδόν όλη την ταινία με ανοιχτό το στόμα αλλά το «Θείε είχες δίκιο» ακούστηκε στα αυτιά μου πολύ ειρωνικό και θλιβερό. Εγώ τελικά την έβλεπα για πρώτη φορά. και στα μάτια μου ξεδιπλωνόταν η σημαντική και παρακμιακή ιστορία ενός κινέζου Καισαρίωνα ενός εντελώς καβαφικού αυτοκράτορα. Και κατάλαβα, οι ταινίες του Μπερτολούτσι θα είχαν διάρκεια, θα κρατάγανε για πολύ πιο μετά από μένα.
