Ένας αποχαιρετισμός
«Εφυγε»… Και τι σημαίνει έφυγε. Έτσι απλά φεύγουν οι άνθρωποι; Όχι. Πάντα κάτι αφήνουν πίσω τους. Το βηματισμό τους, τα πράγματα που άγγιξαν, τα πρόσωπα που χάιδεψαν, τα λόγια που ακούμπησαν κάπου, τις σκέψεις που εξομολογήθηκαν ή δεν εξομολογήθηκαν ποτέ.
Κι αν αυτοί που «φεύγουν» έζησαν το βίο τους όχι ατομικά, μα συλλογικά, βάδισαν στη ζωή με συνείδηση του χρόνου, του τόπου, της εποχής και της ιστορίας τότε δε φεύγουν. Με κάποιο τρόπο, καθόλου μεταφυσικό, μα στ’ αλήθεια πραγματικό, συνεχίζουν την περπατησιά τους πάνω στους ίδιους δρόμους ανοίγοντας καινούργιους, μικρούς, μεγάλους, φωτεινούς, τέτοιους που να αρμόζουν στον Ανθρωπο.
Και ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν (είναι) ο Θάνος Μικρούτσικος.
Ένας ανθρώπινος Άνθρωπος. Από εκείνους που δεν βούλιαξαν στην ηδυπάθεια της αναγνωρισιμότητας, από εκείνους που δεν στρίμωξαν το βίο τους στη ματαιότητα του ατομισμού, στη χυδαιότητα της ομφαλοσκόπησης και της αυτοαναφορικότητας. Από κείνους τους ποιητές της μουσικής που δεν έγραψαν με «χέρι υγρό», που δεν βούτηξαν στη γλοιώδη υποταγή στην εξουσία. Από εκείνους που είχαν απόλυτη συνείδηση (και συνάμα απόφαση) ότι ζωή και έργο είναι το υλικό αποτύπωμα των καιρών που έζησαν. Και έτσι πορεύτηκε, χωρίς να ξεχωρίσει τη ζωή του από το έργο του και χωρίς να ξεχωρίζει το έργο του από την ίδια τη ζωή που δεν περνούσε από μπροστά του σαν κάτι που συνέβαινε έξω από εκείνον. Που δεν την κοιτούσε από το βάθρο, αλλά εισχωρούσε στον πιο βαθύ πυρήνα της και από εκεί έπαιρνε την ουσία και τη μετουσίωνε σε τέχνη, όχι για εκείνον, μα για τους ανθρώπους. Τέχνη που να φτάνει στο μεδούλι του βίου, τέχνη που να ανυψώνει, που να ξεσηκώνει, που να ανοίγει τα πανιά του μυαλού και της ψυχής στο έρωτα, στον πόνο, στην αλληλεγγύη, στην εξέγερση, στην επανάσταση.
Γιατί η λογική δεν είναι κάτι ξέχωρο από το συναίσθημα, γιατί δεν υπάρχει συναίσθημα χωρίς σκέψη και σκέψη χωρίς συναίσθημα. Γιατί αν δεν βουτάει κανείς το μυαλό του και τη γραφίδα του εκεί που πατάει ο λαός δεν κάνει τέχνη, αλλά φτιασιδωμένη απολογία στη βαρβαρότητα. Και με τη βαρβαρότητα ο Θάνος Μικρούτσικος δεν συμβιβάστηκε. Και σε παρόντα χρόνο… δηλαδή στο συνεχή χρόνο του βίου των τραγουδιών του, με τη βαρβαρότητα δεν συμβιβάζεται, διαρκώς παρών, εν τη φυσική του απουσία, και ίσως πιο παρών από ποτέ.
Η κόκκινη σημαία Θάνο στα πόδια σου είναι το παράθυρο στα όνειρα του κόσμου, στη νιότη του κόσμου. Το τελευταίο τραγούδι που τόσο σιγά και τόσο βουερά συνάμα σε συντρόφευσε στον αποχαιρετισμό είναι βέβαιο πως θα γίνει βουερό ποτάμι που θα εκβάλει στις πολιτείες που ονειρεύτητες, που ονειρεύσεσαι, που ονειρευόμαστε.
Θα ξανασυναντηθούμε Θάνο, στις γειτονιές των εξεγερμένων, περήφανων, ανυπότακτων ανθρώπων. Έτσι κι αλλιώς…
