Από τον «Ριζοσπάστη»
Ο Φώτης τελικά δεν τον ξεπέρασε εντελώς τον καρκίνο. «Εφυγε» στα 48 του χρόνια, νέος και πάντα ωραίος.
Ηταν ένα από εκείνα τα νέα παιδιά μιας μεγάλης φουρνιάς που ήρθαν στον «Ριζοσπάστη» σε μια πολύ δύσκολη περίοδο. Λίγο καιρό μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης και τη διάσπαση του ΚΚΕ, όταν πολλοί είχαν απογοητευτεί και τα είχαν παρατήσει, κάποιοι είχαν μεταπηδήσει «αλλού» και μαζί με άλλους που είχαν περάσει «απέναντι» πολεμούσαν το Κόμμα.
Αυτά τα παιδιά – αγόρια και κορίτσια – με τη φλόγα στα μάτια να προσφέρουν, αλλά και με ικανότητες, στρώθηκαν αμέσως στη δουλειά. Ρεπορτάζ συνεχώς, ρεπορτάζ παντού. Πρώτα και κύρια στα εργοστάσια και στους άλλους χώρους δουλειάς όπου χτυπάει η καρδιά της εργατικής τάξης. Αλλά και στους τόπους όπου ζει και αγωνίζεται η αγροτιά – ο Φώτης καθώς και σχεδόν όλα τα παιδιά αυτής της φουρνιάς κάλυπταν, μαζί με την αφεντιά μου, δημοσιογραφικά, τους πολύχρονους και σκληρούς αγώνες των Θεσσαλών ξωμάχων στα μπλόκα – στα μικρομάγαζα όπου αγκομαχάει για το μεροκάματο ο βιοτέχνης και ο μικρέμπορος, στα σχολειά και στα πανεπιστήμια όπου η νεολαία κοπιάζει για γνώση και μόρφωση, στις πλατείες και στους δρόμους όπου οι απόμαχοι της δουλειάς δίνουν μάχες για μια υπόλοιπη ζωή με αξιοπρέπεια.
Γεννημένος και μεγαλωμένος στην Αθήνα, ο Φώτης δεν είχε και μεγάλη σχέση με το χωριό και την αγροτιά. Ετσι, την πρώτη φορά που ανέβηκε στη Θεσσαλία και πήγαμε στα μπλόκα, ένιωθε «έξω από τα νερά του». Πιο πολύ τον δυσκόλευε η «θεσσαλική διάλεκτος» που για έναν Αθηναίο είναι μάλλον ακαταλαβίστικη. Ομως, η θέλησή του ν’ ανταποκριθεί στο καθήκον του ρεπορτάζ που του είχε ανατεθεί από την εφημερίδα, μαζί, βεβαίως, με την κομμουνιστική του εκτίμηση κι αγάπη για τον φτωχό εργαζόμενο άνθρωπο, αλλά και την απλότητα, την αμεσότητα και τη φιλικότητα με την οποία του μιλούσαν και του συμπεριφέρονταν οι ξωμάχοι των μπλόκων, τον βοηθούσαν γρήγορα να προσαρμοστεί.
Επί 28 χρόνια ο Φώτης συνέχιζε, μέσα από τις στήλες του «Ριζοσπάστη», να προσφέρει στους αγώνες των εργαζομένων, του λαού μας, για το ψωμί και το δίκιο, για μια καλύτερη ζωή, για τη σοσιαλιστική – κομμουνιστική κοινωνία.
Φώτη, λίγα τα χρόνια που έζησες, αλλά για σένα που τα έζησες παλεύοντας για το κομμουνιστικό όραμα ο χρόνος έχει άλλο μέγεθος. Μια στιγμή αυτού του ονείρου δεν μπορεί να συγκριθεί ούτε με δεκάδες χρόνια μιας «άχρηστης ζωής».
Καλό ταξίδι, φίλε, και τα δέοντα σε όλους όσοι «έφυγαν» με την ικανοποίηση ότι κάπως συνέβαλαν στον αγώνα για να γίνει αυτό το όραμα πραγματικότητα.
