Σήμερα, 12 Ιανουαρίου, στις 3 μ.μ. στο νεκροταφείο Πετρούπολης, θα πραγματοποιηθεί η κηδεία του αγαπημένου μας Φώτη Κοντόπουλου. Η σορός του θα είναι στο νεκροταφείο από τις 2 μ.μ.
Ο Φώτης έφυγε πρόωρα από τη ζωή στις 5 Ιανουαρίου. Ο «Ημεροδρόμος» με μεγάλη οδύνη έγραψε για την απώλεια του αγαπημένου μας φίλου, συντρόφου και εξαιρετικού συναδέλφου, Φώτη Κοντόπουλου, ο οποίος ήταν δημοσιογράφος για 28 χρόνια στον «Ριζοσπάστη».
Με τον Φώτη, οι περισσότεροι από εμάς, βαδίσαμε μαζί για πολλά χρόνια στον «Ριζοσπάστη». Δεν είναι μόνο ότι συνεργαστήκαμε σε ρεπορτάζ. Με τον Φώτη ζήσαμε μαζί, μοιραστήκαμε σκέψεις, προβλήματα, χαρές και λύπες. Ο Φώτης, άλλωστε, ήταν άνθρωπος με αναλυτική σκέψη που άκουγε τον συνομιλητή του και αφουγκραζόταν τι συμβαίνει στην κοινωνία. Για πολλούς από εμάς ήταν πάντα εκεί. Όποτε και αν το χρειαστήκαμε…
Με τον Φώτη γελάσαμε παρέα, αφού το προσωπικό του χιούμορ πάντα τον συνόδευε, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές.
Ο Φώτης ήταν δημοσιογράφος στον «Ριζοσπάστη» επί 28 χρόνια. Ένας ικανός συνάδελφος που αναζητούσε πάντα την τεκμηρίωση και το επιχείρημα, στα κείμενα του. Γεννήθηκε το 1975 στην Αθήνα και από τα μαθητικά του χρόνια οργανώθηκε στην ΚΝΕ. Μετά τη σχολή δημοσιογραφίας που ολοκλήρωσε, ξεκίνησε να εργάζεται στον «Ριζοσπάστη», όπου και παρέμενε μέχρι τον πρόωρο χαμό του. Ήταν από τους δημοσιογράφους που πέρασαν από πολλά ρεπορτάζ και τελευταία χρόνια έγραφε για θέματα Οικονομίας.
Στην Ελένη του, στην Ελένη μας, στην Ελένη Τζιβρά, τη φίλη, τη συντρόφισσα και την σπάνια συνάδελφο, παρόλο που ξέρουμε πως τα λόγια αυτές τις στιγμές δεν φτάνουν, θέλουμε να εκφράσουμε την αγάπη μας και στήριξη μας, γνωρίζοντας πως είναι ένας σπουδαίος άνθρωπος. Κουράγιο και δύναμη για τη ζωή που έρχεται. Και ξέρουμε ότι η Ελένη θα σταθεί όρθια… Με αυτόν το μοναδικό τρόπο που μόνο αυτή γνωρίζει…
Στον αποχαιρετισμό μας για τον Φώτη, τον αγωνιστή της ζωής και τον στοργικό πατέρα, δημοσιεύουμε ένα κείμενο του με τίτλο «Ερχόμαστε…» (Ριζοσπάστης 14-6-2008) το οποίο καταφέρνει να περιγράψει για τι άνθρωπο μιλάμε:
Οδός Λευκωσίας και Κύπρου, στην Κυψέλη. Μεσημέρι του Ιούνη και ήδη ο ήλιος στο κέντρο της πρωτεύουσας κάνει την ατμόσφαιρα αποπνικτική. Σ’ αυτήν τη γωνιά, στον λαβύρινθο που δημιουργούν τα στενά δρομάκια, δύο κάδοι σκουπιδιών, ξεχειλισμένοι από τα απορρίμματα των περιοίκων, με τα καπάκια τους να χάσκουν ανοιχτά, αποπνέουν μυρωδιές που κάνουν τους περαστικούς να ανοίγουν το βήμα τους και να κλείνουν με τα χέρια τις μύτες τους. Ομως, σ’ εκείνη τη γωνιά του δρόμου, εκτός από την άσχημη μυρωδιά των κάδων υπάρχει και κάτι ακόμη που τραβάει την προσοχή του βιαστικού περαστικού. Τραγούδια παιδικά σε γλώσσες που θυμίζουν ελληνικά διανθισμένα με λέξεις άλλες, ξένες, γέλια, φωνές και κάπου κάπου ανάμεσά τους κλάματα. Ναι, εκεί, ακριβώς δίπλα στους κάδους σκουπιδιών, στο ισόγειο μιας χαρακτηριστικής, άχρωμης πολυκατοικίας της δεκαετίας του ’60, βρίσκεται ένας παιδικός σταθμός.
Κάνω ένα βήμα πιο μπροστά και στέκομαι στο πεζοδρόμιο, προσπαθώντας να κρατήσω την αναπνοή μου και να δω τους πιτσιρικάδες που ξεσηκώνουν τη γειτονιά. Ενας μικρός ξανθός, πηγαίνει «δικάβαλη» βόλτα με το τρίκυκλο πλαστικό του όχημα, μέσα στα ελάχιστα τετραγωνικά της, ας πούμε, «αυλής» του παιδικού σταθμού, μια μικρή… ρασταφάρι. Τριγύρω τους, ένας χαμός από μικρούς διαβόλους: Ολα τα χρώματα του κόσμου μαζί μπλεγμένα, μια κοπέλα – νηπιαγωγός; – κυριολεκτικά εξουθενωμένη, προσπαθεί να τα φέρει βόλτα, αλλά, φαντάζει δύσκολο.
Στην είσοδο του σταθμού η ταμπέλα πληροφορεί, όποιον διερχόμενο θελήσει να διαβάσει: «Αδελφές της Σιέρα – Λεόνε, Παιδικός Σταθμός». Παιδικός σταθμός; Περισσότερο με αποθήκη παιδιών μεταναστών πρόκειται, παρά με παιδικό σταθμό. Βέβαια κανένα κρατικό κονδύλι δεν έχει δοθεί για τη δημιουργία του. Μετανάστες από την αφρικανική αυτή χώρα, με το υστέρημά τους, κατάφεραν και νοίκιασαν – έναντι υψηλού αντιτίμου φυσικά – εκείνο το ισόγειο, μετατρέποντάς το σε παιδικό σταθμό. Στην πορεία ήρθαν και άλλα πιτσιρίκια, γόνοι εργατών, από άλλες, «ισότιμες» – τι φοβερή λέξη κι αυτή – ευρωπαϊκές χώρες. Πολωνία, Βουλγαρία, Ρουμανία κ.ά. Οι ιδρυτές του σταθμού δεν έκλεισαν σε κανέναν την πόρτα. Μόνο που τώρα πια, τα πιτσιρίκια, παίζουν κυριολεκτικά το ένα πάνω στο άλλο και επιπλέον, σε απόσταση μισού μέτρου από τις εξατμίσεις των διερχόμενων αυτοκινήτων και τους κάδους σκουπιδιών.
Εκεί λοιπόν, πλάι στα σκουπίδια, τα παιδιά των προλετάριων περιμένουν τους γονείς τους. Βέβαια, είναι νωρίς ακόμη, 1 μετά το μεσημέρι, και στις «Μανωλάδες» της Αθήνας, η δουλειά τραβάει κι άλλο. Πολλά χρόνια λειτουργεί αυτός ο σταθμός. Σκέφτομαι, τα εργοδοτικά εγκλήματα, ή κομψότερα, εργατικά ατυχήματα που συμβαίνουν κάθε μέρα. Πότε και για ποιο απ’ όλα αυτά τα πιτσιρίκια, ο πατέρας ή η μάνα δε θα πάει να το πάρει; Σκληρή η πραγματικότητα. Ο ξανθός πιτσιρίκος κατάφερε να πάει τη ρασταφάρι φίλη του ένα μέτρο βόλτα για να πέσουν και οι δύο στο πλάι, μαζί με το πλαστικό τους τρίκυκλο. Ο μικρός με κοιτάζει φευγαλέα. Γέλιο μαζί με τη γλυκιά πονηριά του μπόμπιρα που μόλις έκανε τη διαολιά του. Σαν να λέει, «έρχομαι»… Κρατάω το βλέμμα του και κατηφορίζω προς Αχαρνών. Ξέρω, ότι το ταξικό μίσος που στέλνει τα πιτσιρίκια να παίζουν μέσα στα σκουπίδια, θα επιστραφεί. Εμείς, εδώ είμαστε, για να επιστραφεί εκεί που πρέπει και όπως πρέπει…
