Σαν σήμερα, στις 24 Απριλίου 1792, γράφτηκε η Μασσαλιώτιδα (Marseillaise), πολεμικό επαναστατικό άσμα, που έγινε ο ύμνος της Γαλλικής Επανάστασης και κατόπιν Εθνικός Ύμνος της Γαλλίας. Συνθέτης του έργου ήταν ο λοχαγός του Μηχανικού Κλοντ Ζοζέφ Ρουζέ ντε Λιλ και ονομάστηκε αρχικά  Πολεμικό Άσμα για τη Στρατιά του Ρήνου.

Μασσαλιώτιδα (Marseillaise) ονομάστηκε, επειδή τραγουδήθηκε από τους στρατιώτες της Μασσαλίας που έφτασαν στο Παρίσι και συμμετείχαν στην εξέγερση της 10ης Αυγούστου 1792, η οποία οδήγησε στην κατάργηση της Μοναρχίας, μεσούσης της Γαλλικής Επανάστασης. Η Μασσαλιώτιδα έγινε για πρώτη φορά Εθνικός Ύμνος της Γαλλίας στις 14 Ιουλίου 1795, ανήμερα της έκτης επετείου από την Πτώση της Βαστίλης.

Απαγορευμένη κατά τη διάρκεια της Αυτοκρατορίας και της Παλινόρθωσης, επειδή θεωρήθηκε επαναστατικό τραγούδι, η Μασσαλιώτιδα ξαναβρήκε την αίγλη της στην Επανάσταση του 1830, όταν ο Εκτόρ Μπερλιόζ την ενορχήστρωσε και την αφιέρωσε στον Ρουζέ Ντε Λιλ. Απαγορεύθηκε εκ νέου από το φιλοναζιστικό καθεστώς του Βισί, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Το Σεπτέμβριο του 1944, με εγκύκλιο του Υπουργείου Παιδείας, η Μασσαλιώτιδα παίζεται στα σχολεία για να γιορτασθεί η Απελευθέρωση και να τιμηθούν οι μάρτυρες. Τα Συντάγματα του 1946 και 1958 καθιέρωσαν την Μασσαλιώτιδα ως τον Εθνικό Ύμνο της Γαλλίας (Άρθρο 2).

Για πολλά χρόνια η Μασσαλιώτιδα ήταν ο Ύμνος του Διεθνούς Επαναστατικού και Αριστερού κινήματος. Οι στίχοι της Διεθνούς (The Intenationale) γράφτηκαν το 1870 από τον Εζέν Ποτιέ πάνω στη μουσική της Μασσαλιώτιδας.

Η Μασσαλιώτιδα της Κομμούνας — La Marseillaise de la Commune

Το 1871 υιοθετήθηκε ως Ύμνος της Παρισινή Κομμούνας, μια παραλλαγή του Εθνικού Ύμνου της Γαλλίας. Πιο πιθανό είναι οι στίχοι να ανήκουν σε κάποια κυρία Ζυλ Φορ. Οι στίχοι ζητάνε από τους Γάλλους να μην ακολουθούν πια βασιλιάδες και στέμματα, γιατί στα χέρια τους κυλάει το αίμα των μέχρι τότε πολέμων, αλλά να ενωθούν κάτω από τη σημαία της επανάστασης, να βαδίσουν στρατιωτικά χωρίς ηγεμόνα, όπως γράφει το ρεφρέν. Μόνο έτσι μπορούν να υπερασπιστούν την πόλη τους, την ελευθερία τους, να έχουν ψωμί.

Είναι χαρακτηριστικό από τις τελευταίες στροφές ότι η πάλη έχει στο επίκεντρο τον εργάτη:

         «Μην φωνάξετε νέους νόμους,
         ο λαός είναι κουφός σε αυτά που λέτε!!
         Αρκετά με τις επίσημες φράσεις,
         αρκετά με τα λόγια χωρίς σημασία!!

         Γάλλοι η πιο όμορφη νίκη
         είναι η κατάκτηση των δικαιωμάτων σας,
         αυτά είναι τα μεγαλύτερα επιτεύγματά σας
         που θα καταγραφούν στην ιστορία!

         Λαέ!! Ας είναι η τιμή ο οδηγός σου
         και η δικαιοσύνη οι νόμοι σου.
         Ο εργάτης να μην πεινά πια
         για να σκεπάζει ο βασιλιάς τους ώμους του με μανδύες!

         Από τα βάθη της σκοτεινής νύχτας
         που μας αλυσόδενε η μοναρχία,
         υψώνεται η δάδα της ελευθερίας
         να ανατείλει και να λάμψει στον κόσμο!