Just in

Όλα τα νέα
Imerodromos logo
 

Τελευταίο «αντίο» στον Φώτη Κοντόπουλο, «έναν υπέροχο άνθρωπο»

«Μαζευτήκαμε εδώ σήμερα στην κηδεία του Φώτη Κοντόπουλου, του πατέρα μου. Ήταν ένας καταπληκτικός γιος, αδελφός, φίλος, σύζυγος μα πάνω..

«Μαζευτήκαμε εδώ σήμερα στην κηδεία του Φώτη Κοντόπουλου, του πατέρα μου. Ήταν ένας καταπληκτικός γιος, αδελφός, φίλος, σύζυγος μα πάνω απ’ όλα ήταν ένας τέλειος πατέρας. Ήταν ένας έξυπνος, τίμιος, τολμηρός και καλλιεργημένος άνθρωπος. Αντιμετώπιζε με χιούμορ όλες τις καταστάσεις ακόμα και στις τελευταίες του στιγμές, οι οποίες ήταν βασανιστικές κι επίμονες γι’ αυτόν. Πάλεψε με τον καρκίνο για τρίτη φορά, μέχρι το τέλος.
 
Είναι άδικο που πέθανε σε ηλικία μόλις 48 ετών αλλά η ζωή προχωράει. Και όπως είπε ο Άλμπερτ Αϊνστάιν, η ζωή είναι σαν το ποδήλατο, για να διατηρήσεις την ισορροπία σου πρέπει να προχωράς. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε το παρελθόν αλλά να μαθαίνουμε απ’ αυτό. Ο πατέρας μου μπορεί να έφυγε από αυτόν τον κόσμο αλλά θα ζει πάντα στην καρδιά και στο μυαλό μας. Αυτός ήταν ο πατέρας μας, ένας υπέροχος άνθρωπος. Σας ευχαριστώ». 
 
Το κείμενο έχει γράψει η κόρη του Φώτη Κοντόπουλου Αναστασία και διάβασε στον αποχαιρετισμό του, σήμερα, η μικρότερη κόρη του Άννα. Το κείμενο των παιδιών τους, με την αγαπημένη μας Ελένη Τζιβρά, λέει πολλά και για το τι άνθρωπος ήταν ο Φώτης, ο αγαπημένος μας φίλος, σύντροφος και συνάδελφος, που του είπαμε το τελευταίο «αντίο», στο νεκροταφείο Πετρούπολης.  
 
Ήταν εκεί πολλοί από αυτούς που αγάπησαν κι εκτίμησαν  τον Φώτη Κοντόπουλο, δημοσιογράφο στον «Ριζοσπάστη» για 28 χρόνια, ο οποίος έφυγε από τη ζωή πρόωρα, σε ηλικία 48 ετών. 

Αν και νέος στην ηλικία, ο Φώτης ήταν από τους παλιότερους δημοσιογράφους της εφημερίδας, δοκιμασμένος σε πολλά ρεπορτάζ, αρχικά στο τμήμα της Νεολαίας και μετά στο Ελεύθερο και στην Οικονομία. Υπηρέτησε τον «Ριζοσπάστη» περισσότερο από τη μισή ζωή του: Απ’ όταν ήρθε στην εφημερίδα για να κάνει τα πρώτα του βήματα, νεολαίος τότε της ΚΝΕ, μέχρι τα δύσκολα χρόνια της αρρώστιας του, αναφέρει στο ρεπορτάζ από την κηδεία του Φώτη ο 902.gr. Kαι προσθέτει: Τον χαρακτήριζε η μεθοδικότητα στη δημοσιογραφική δουλειά και η ευθύνη που αισθάνονταν να είναι τεκμηριωμένα τα ρεπορτάζ, να εξαντλούν όσο το δυνατόν περισσότερες πηγές, να δίνουν απαντήσεις από τη σκοπιά της πολιτικής του ΚΚΕ. Παρά την ασθένειά του, κατάφερε να μη χάσει την επαφή με την εφημερίδα, ακόμα κι όταν αυτό γίνονταν σχεδόν ακατόρθωτο, στις δύσκολες καμπές του καρκίνου με τον οποίο πάλευε.

Στην κηδεία παραβρέθηκαν μεταξύ άλλων ο Κύριλλος Παπασταύρου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και διευθυντής του Ριζοσπάστη και ο Νίκος Σοφιανός, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του Κόμματος.

Εκ μέρους του «Ριζοσπάστη», τον Φώτη αποχαιρέτησε ο Περικλής Κουρμούλης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και αρχισυντάκτης της εφημερίδας. Μεταξύ άλλων ανέφερε: «Αν και είχαμε προετοιμαστεί εδώ και μέρες, ξέροντας ότι η μάχη που έδινε ο Φώτης στο νοσοκομείο ήταν άνιση και ίσως η τελευταία, ο πρόωρος θάνατός του μας συγκλόνισε.

Οπως μας συγκλονίζει και η μάχη που έδωσε όλα αυτά τα χρόνια στο πλευρό του η Ελένη, αναλαμβάνοντας το δύσκολο έργο της φροντίδας, αλλά και της διαχείρισης της αρρώστιας μέσα στην οικογένεια, χωρίς να λείψει από τη δουλειά της εφημερίδας. Και μάλιστα σε μια ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο, όπως αυτή της πανδημίας, με μεγάλες απαιτήσεις για το ρεπορτάζ της Υγείας στο οποίο είναι χρεωμένη.

Φώτη, είμαστε σίγουροι ότι η στράτευσή σου ως νεολαίος στην ΚΝΕ, η προσφορά σου στην εφημερίδα και η συμμετοχή σου στο συλλογικό αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, υπήρξε καθοριστική για αυτό το αίσθημα της πληρότητας που νοιώθουν όλοι όσοι “δεν έζησαν μάταια”, ακόμα κι αν η ζωή τους υπήρξε σύντομη, όπως η δική σου. Σ’ αποχαιρετούμε με μεγάλη θλίψη και συγκίνηση».

Στον συγκινητικό αποχαιρετισμό του ο φίλος του Φώτη, Παναγιώτης Θεοδωρόπουλος ανέφερε: 

Φώτη μου… Αυτή τη φορά δεν πρόλαβα να σε πάρω τηλέφωνο στις 6 Γενάρη για να σου πω χρόνια πολλά φίλε μου… Με πρόλαβε ο Μάκης ο Χολέβας. Λίγες ώρες νωρίτερα. Πάνο. Ο Φώτης έφυγε… Μέσα στη σιγή και τα δάκρυα που ακολούθησαν γεννήθηκαν εικόνες. Ξύπνησαν μνήμες. Εκείνες οι πρώτες μέρες στους διαδρόμους του Ριζοσπάστη, που οι λίγες πρώτες λέξεις που αντάλλαξα με τον ψηλό με τα μακριά μαλλιά. Ηταν αρκετές για να χτίσουν μια φιλία πολλών χρόνων.

Των καλύτερων μας χρόνων. Εκείνων που μαθαίναμε το ρεπορτάζ. Δουλεύοντας και τραγουδώντας. Δύο νέοι Κνίτες. Στα Πολυτεχνεία της δική μας γενιάς. Στις διαδηλώσεις. Στις πορείες. Στις μικρές και μεγάλες κινητοποιήσεις. Αλλά και στα καθημερινά. Δίπλα στους εργάτες, στους φοιτητές, στους μαθητές. Στους κατατρεγμένους. Σε όσους διεκδικούσαν το δίκιο τους. Στην αποστολή στη βάση της Σούδας όταν ακούγαμε χιλιάδες Κνίτες να τραγουδούν «πότε θα κάνει ξαστεριά» και να βουρκώνουμε… Ακόμα και στον κάμπο της Θεσσαλίας και ας μην ξέραμε από ποσοστώσεις. Γιατί όπως έγραψε και ο Παύλος ο Ριζαργιώτης είχες τη «φλόγα στα μάτια, τις ικανότητες και τη διάθεση για να προσφέρεις».

Στην εφημερίδα του Κόμματος. Μάθαμε να βάζουμε τις λέξεις στη σειρά με τέτοιο τρόπο ώστε να γίνονται κείμενα. Να αποτυπώνουν τη δύναμη των μικρών και μεγάλων αγώνων. Να αποτυπώνουν τον πόνο και τις ελπίδες του λαού. Να δίνουμε την είδηση με μοναδικό γνώμονα την αλήθεια. Και μετά τη δουλειά. Βγαίναμε για να ξανασυζητήσουμε για τη δουλειά. Για τη δημοσιογραφία που τόσο αγάπησες… Και μέσα στα 28 χρόνια της διαδρομής σου. Κατάφερες από τα πολλά ρεπορτάζ, όπου πέρασες. Να κατακτήσεις τη δύναμη της πένας. Μέσα από την τεκμηρίωση και την ανάλυση των κειμένων σου.

Σε εκείνα τα χρόνια. Θυμάσαι, τότε Φώτη. Ένα απόγευμα ήταν, όταν μου εκμυστηρευτικές το ενδιαφέρον σου για την Ελένη. Τη γυναίκα που έμελλε να είναι ο μεγάλος έρωτας σου, σε αυτή τη ζωή. Ο άνθρωπος σου. Ο σύντροφος σου. Η Ελένη σου. Και αυτό το σμίξιμο ήταν τόσο ιδιαίτερο. Τόσο μοναδικό. Μαζί χτίσατε μια όμορφη ζωή. Γεννήσατε δύο υπέροχα πλάσματα. Την Αναστασία και την Αννα.

Θυμάσαι Φώτη τότε. Που πια είχαμε μεγαλώσει. Και η ανεμελιά μας, είχε γίνει πατρική στοργή και αγάπη. Όταν χαζεύαμε τον γιό μου, τον Γιάννη και εσύ την κόρη σου, την Αναστασία να παίζουν στην παραλία. Γιατί σε εκείνο το ηλιοβασίλεμα είμαι σίγουρος ότι έβλεπες όλη τη ζωή. Ήσουν καλός και στοργικός πατέρας. Το ομορφότερο παιχνίδι των παιδιών σου. Ο δοτικός μπαμπάς τους…

Γιατί Φώτη μου ήσουν από αυτή την σπάνια στόφα των ανθρώπων που σε εκείνους που αγαπούσες. Σε εκείνους που εκτιμούσες. Σε εκείνους που είχαν ανάγκη. Σε εκείνους που πάλευαν και αγωνίζονταν έδινες και την ψυχή σου. Και αυτό το ξέρω καλά εγώ. Γιατί η περπατησιά σου πάνω στη γη ήταν βασισμένη σε εκείνη τη ρήση του Τσε ότι: «Η ζωή ενός ανθρώπινου πλάσματος αξίζει ένα εκατομμύριο φορές περισσότερο απ’ την περιουσία του πλουσιότερου ανθρώπου στη Γη»… Και αυτή τη γη θέλησες να την γνωρίσεις.

Γιατί αγαπούσες τη ζωή. Αγαπούσες εκείνα τα μακρινά ταξίδια. Στο Βιετνάμ και το Λαός με την Ελένη σου. Που τα περιέγραφες με εκείνο τον ιδιαίτερο τρόπο που μόνο εσύ ήξερες. Και νόμιζε ο συνομιλητής σου. Οτι είχε πάει και αυτός εκεί. Και πίστεψε με, πολλές φορές μίλησα σε παρέες. Για εκείνους τους δύο καλούς φίλους μου. Που πήγαν σε αυτούς στους μακρινούς τόπους. Και έμειναν ένα βράδυ μέσα σε ένα λεωφορείο στη ζούγκλα… Γιατί αυτά τα ταξίδια Φώτη για σένα ήταν κομμάτι της ζωής… Και αυτές οι περιγραφές. Οι τόσο ζωντανές. Με λεπτομέρεια. Ήταν και μέρος της σημαντικής επαγγελματικής διαδρομής σου. Και το «παράσημο» στο έδωσε ένας νεαρότερος συνάδελφος, ο Στέργιος από την Εφημερίδα των Συντακτών, που όταν έμαθε το χαμό σου, με πήρε τηλέφωνο συντετριμμένος και ανάμεσα στα άλλα μου είπε: «Για μένα ως νέο δημοσιογράφο κάθε συνάντηση με τον Φώτη ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία»…

Ταξίδι κάναμε και εκείνο το απόγευμα στο μπαλκόνι στην Πετρούπολη. Πριν μπεις για στο Χειρουργείο για την πρώτη μάχη απέναντι στην αρρώστια. Εκείνο το καλοκαίρι του 2014 που πίνοντας μπύρες που είπες: «Φίλε αύριο μπαίνω στον πόλεμο και μπορεί να μην ξαναπιούμε μπύρες». Φεύγοντας αγκαλιαστήκαμε. Και τότε ήμουν σίγουρος. Νίκησες. Και βρεθήκαμε και ξαναβρεθήκαμε. Και μιλήσαμε και ξαναμίλησαμε. Για όλα. Πολέμησες και νίκησες. Γιατί πάντα αυτό έκανες. Με εκείνη την πρωτόγονη ορμή σου. Που μερικές φορές σε έκανε αψή. Αλλά σίγουρο για το δίκιο σου. Ότι και αν έβαζες στόχο. Το έφτανες. Ετσι αποφάσισες να μπεις και να τελειώσεις το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, δουλεύοντας παράλληλα. Γιατί πίστευες στη δύναμη της γνώσης. Πίστευες βαθιά σε αυτό που έλεγε ο Λένιν : «Θα κάνατε τεράστιο λάθος να δοκιμάζατε να βγάλετε συμπέρασμα ότι μπορεί να γίνει κανείς κομμουνιστής, χωρίς να αφομοιώσει ό,τι έχει συσσωρεύσει η γνώση του ανθρώπου».

Κι αυτή τη γνώση προσπάθησες να κάνεις κτήμα σου. Για την παγκόσμια οικονομία. Για το επαναστατικό και εργατικό κίνημα. Αλλά σαν πραγματικός κομμουνιστής. Μέσα από την ίδια τη ζωή. Σε αυτή τη διαδρομή γεννήθηκε και η αγάπη και το πάθος σου για το σκάκι. Στις πολλές παρτίδες που έπαιζες με τον Κώστα τον Τρακόσα. Για το ποδόσφαιρο. Το «μπαλέτο της δικής μας τάξης». Τον κινηματογράφο. Το θέατρο. Τη Μουσική που επίσης αγαπούσες πολύ. Είχες ήδη μπει στη μάχη για τη ζωή σου… όταν ένα απόγευμα στο σπίτι της Δήμητρας Μυρίλλα, όπως μου διηγήθηκε, κουβεντιάζατε ώρες πολλές για τη μουσική κοιτάζοντας του δίσκους στη βιβλιοθήκη της… Γιατί για σένα η μάχη για την ζωή ήταν ακριβώς αυτό… Να ζεις, να δίνεις, να προσφέρεις, να μαθαίνεις. Και τώρα στα τελευταία θέλησες να μάθεις και κιθάρα…

Γιατί Φώτη μου ήθελες κάθε μέρα να ήταν ξεχωριστή. Φίλε μου σε αυτή την τελευταία παρτίδα δεν νίκησες… Δεν έπεσες όμως αμαχητί. Κάτι τέτοιο για σένα θα ήταν ξένο. Έδωσες τη μάχη μέχρι το τέλος …περήφανα.

Σήμερα εδώ στο τελευταίο αντίο. Είναι πολλοί άνθρωποι από αυτός που αγάπησες. Στη σκέψη μας όμως είναι και εκείνοι. Που όπως εσύ, έφυγαν νωρίς. Ο Κώστας ο Δέτσικας. Η Σοφία η Αδαμίδου. Ο Δάνης ο Παπαβασιλείου. Η Αριστούλα η Ελληνούδη. Ο Τάκης ο Τσίγκας.

Πίσω σου αφήνεις ανθρώπους που θα σε θυμούνται για πάντα. Φίλους, συντρόφους, γνωστούς. Αφήνεις όμως και ένα «λιοντάρι». Την Ελένη σου. Αυτή την σπουδαία γυναίκα που ξέρουμε ότι θα σταθεί όρθια… Με αυτόν το μοναδικό τρόπο που μόνο αυτή γνωρίζει… Για να μεγαλώσει τα παιδιά σας. Φροντίζοντας να έχουν πάντα στο μυαλό τον μπαμπά τους. Και να είναι περήφανα γι΄αυτόν.

Καλή αντάμωση Σύντροφε μου.
Καλή αντάμωση Φίλε μου.
Καλό ταξίδι Φώτη μου…»

Απόψεις