Ήρθα, μαζί με τους γονείς μου, μετανάστης ή πρόσφυγας (δεν ξέρω τελικά τι από τα δύο) στην όμορφη και παλιά αυτή χώρα της Ευρώπης. Πάω ήδη Γυμνάσιο ελληνικό (Έλληνας δεν είμαι), μαθαίνω όλα τα σπουδαία αυτής της χώρας στην Ιστορία και στα Αρχαία, κάνω μαθηματικά και φυσική και γεωγραφία και άλλα πολλά. Θαυμάζω τις τέχνες των Αρχαίων Ελλήνων, μαθαίνω για το θέατρο που γεννήθηκε στη χώρα αυτή και τη φιλοσοφία τους και πολλά άλλα θαυμαστά.
Πάντως, καλλιτεχνικά μαθήματα δεν θα κάνουμε στο Λύκειο. Άκουσα πως τα κατήργησε η κ. Υπουργός, παρόλο που καταλαμβάνουν πολλές ώρες του Προγράμματος σε όλες τις Δυτικές χώρες, ακόμη και σε Αραβικές…Μάλλον εδώ δεν έχουν ανάγκη τα καλλιτεχνικά, αφού αυτά τα κάνανε ήδη οι αρχαίοι τους πρόγονοι.
Στο Πρόγραμμα, όμως, υπάρχουν σε όλες τις τάξεις τα θρησκευτικά, εννοείται τα ορθόδοξα χριστιανικά μόνο, αφού, φαίνεται, πώς η όμορφη αυτή χώρα, σε αντίθεση με τις άλλες ευρωπαϊκές, έχει κάτι σαν θεοκρατικό καθεστώς.
Αυτό, όμως, που απολαμβάνω πιο πολύ καθημερινά είναι η πρωινή προσευχή. Άκουσα, μάλιστα, ότι πριν κάποια χρόνια κάποιοι θέλησαν να την καταργήσουν στα καλά καθούμενα! Αν είναι δυνατόν! Μπαίνουμε όλοι σε σειρές, ανά τάξη και ανά τμήμα, καλά στοιχισμένοι, χριστιανοί ορθόδοξοι, καθολικοί, μουσουλμάνοι, Εβραίοι, ινδουιστές και ότι άλλο υπάρχει σε θρησκεία, και ο Γυμνασιάρχης μας καλεί ένα ελληνόπουλο ορθόδοξο να πει την πρωινή μας προσευχή. Το καημένο, μοιάζει συνεχώς να μπερδεύεται με τις άγνωστες λέξεις που έχει αυτή η προσευχή και ο Γυμνασιάρχης μας συνεχώς το διορθώνει θυμωμένος και παίρνει ώρα πολλή μέχρι να την πει ολόκληρη, τσάτρα-πάτρα. Μπερδεύομαι κι εγώ γιατί αυτή η προσευχή μοιάζει και δεν μοιάζει με τα ελληνικά που μαθαίνουμε.
Ξέχασα να πω ότι ο Γυμνασιάρχης μας έχει ξεκαθαρίσει ότι όλα τα παιδιά πρέπει να είμαστε παρόντες στην πρωινή προσευχή, ότι το μάθημα αρχίζει με την προσευχή. Και όποιος δεν θέλει να είναι στην προσευχή, να έρθουν οι γονείς του να το δηλώσουν γραπτώς, για να κάθεται χώρια, αλλού από τους συμμαθητές του. Δεν νομίζω ότι υπήρξε γονιός μετανάστης που τόλμησε να έρθει να υπογράψει κάτι τέτοιο που θα σήμαινε αυτόματα διαχωρισμό του παιδιού του από την τάξη του…
Έχω μάθει διάφορα για τους Χριστιανούς Ορθόδοξους, αφού, ευτυχώς, ο Γυμνασιάρχης μας, με την ευκαιρία της όποιας γιορτής, θα βγάλει λόγο εξηγώντας μας θρησκευτικά θέματα που ταυτίζουν τον Έλληνα με τον Χριστιανό Ορθόδοξο. Το ένα είναι αλληλένδετο με το άλλο, το ένα δεν υπάρχει χωρίς το άλλο. Άρα, εγώ, που δεν είμαι Χριστιανός Ορθόδοξος, παρόλο που θα τελειώσω το ελληνικό σχολείο και ίσως το Πανεπιστήμιο, δεν θα γίνω ποτέ μου Έλληνας; Και τι θα είμαι;
Βέβαια, έχω λιγάκι μπερδευτεί, γιατί ακούω ότι στη Βουλή των Ελλήνων υπάρχουν και Μουσουλμάνοι βουλευτές και αναρωτιέμαι αν κι αυτοί είναι Έλληνες…Μάλιστα, κάποιος, κάτι είπε γι’ αυτούς, αλλά δεν κατάλαβα καλά.
Μεταξύ των άλλων που έμαθα από τον Γυμνασιάρχη μας είναι ότι όταν επιστρέφουμε από τις διακοπές του Πάσχα των Ελλήνων, οι Έλληνες μεταξύ τους όταν συναντηθούν στον δρόμο, και για 40 μέρες, αντί για άλλο χαιρετισμό, λένε «Χριστός Ανέστη» και ο άλλος πρέπει να ανταπαντήσει «Αληθώς».
Το δοκίμασα κι εγώ, αφού έτσι μας μάθανε στο σχολείο, και όταν συνάντησα τον γείτονα, τον περιπτερά, τον φούρναρη, την κυρία στο ταμείο του σούπερ μάρκετ, είπα με τα σωστά μου ελληνικά, αντί για καλημέρα, «Χριστός Ανέστη». Όμως, όλοι, μα όλοι τους, με κοίταξαν περίεργα, μουρμουρίζοντας ένα απλό «καλημέρα», ή ένα «γεια σου». Και συμπέρανα ότι ούτε ο γείτονας, ούτε ο περιπτεράς, ούτε ο φούρναρης, ούτε η κυρία στο σούπερ μάρκετ είναι Έλληνες! Για φαντάσου!!!
Πολύ αγαπώ την πρωινή μας προσευχή και μετρώ τις μέρες που θα ξανανοίξουν τα σχολεία για να μάθω κι άλλα πράγματα για το τι σημαίνει Έλληνας.
Για την αντιγραφή
Δημήτρης Τσατσούλης
*Ο Δημήτρης Τσατσούλης είναι καθηγητής Σημειωτικής του Θεάτρου και Θεωρίας της Επιτέλεσης στο Πανεπιστήμιο Πατρών.
