Είναι η εκκένωση το σύνθημα της εποχής μας; Η νεαρή συγγραφέας, ηθοποιός και σκηνοθέτις Χρύσα Κολοκούρη εκμεταλλεύεται την έννοια της εκκένωσης για να συμπεριλάβει σε αυτή πραγματικές όσο και σουρεαλιστικές καταστάσεις που βιώνουμε καθημερινά. Με σύντομα διασταυρούμενα «μονόπρακτα» δημιουργεί ένα έργο με χιούμορ, καυτηριάζοντας σύγχρονες καταστάσεις και απίθανες ανατροπές, που μοιάζουν, ωστόσο, εξίσου πιθανές.
Σε έναν οίκο ανοχής που συστεγάζεται στην ίδια πολυκατοικία με ένα γραφείο τελετών, ένας πελάτης προσπαθεί να πείσει την ιδιοκτήτρια να μετακομίσει, καθώς όχι μόνο το κτήριο, αλλά ολόκληρο το τετράγωνο θα μετατραπεί σε Airbnb, αποκαλύπτοντας τελικά ότι εξυπηρετεί συμφέροντα μιας εταιρείας. Η εκκένωση, λόγω εξευγενισμού της περιοχής, είναι υποχρεωτική.
Στο γραφείο του Πρωθυπουργού δημιουργείται αναστάτωση, καθώς αυτός πεθαίνει. Οι στενοί συνεργάτες του κρίνουν σκόπιμο να αποκρύψουν το γεγονός, έως ότου προετοιμάσουν για τη διαδοχή του πρόσωπο της αρεσκείας του. Το οποίο δεν είναι άλλο από τη νεαρή υπουργό Πολιτικής Προστασίας και Κλιματικής Αλλαγής. Προκειμένου να αποκτήσουν τον πολύτιμο χρόνο που τους είναι αναγκαίος για την αναμόρφωση της υποψηφίας, σκαρφίζονται τη δημιουργία αναταραχής λόγω επίπλαστου κινδύνου από κατακλυσμούς, φωτιές και άλλα τρομερά καιρικά φαινόμενα, την ανακοίνωση των οποίων διοχετεύουν στα φιλικά ΜΜΕ και με τις επαναλαμβανόμενες αποστολές μηνυμάτων μέσω 112. Έτσι, ένα εργαλείο έγκαιρης ενημέρωσης των πολιτών για αυτοπροστασία ανάγεται σε εργαλείο εξυπηρέτησης ύποπτων πολιτικών συμφερόντων. Η πολιτικοποίηση των καιρικών φαινομένων και οι ανύπαρκτες καταστροφές που αποσοβούνται από μια ικανή υπουργό…
Ένα κλειστοφοβικό ζευγάρι, αφού έχει από καιρό προγραμματίσει την έξοδό του έχοντας συμβουλευτεί τα δελτία καιρού και όλα τα σχετικά, πέφτει θύμα των επαναλαμβανόμενων μηνυμάτων του 112, πληροφορούμενο ότι η φωτιά πλησιάζει σταδιακά στην περιοχή του, στη γειτονιά του, στον όροφό του, φέρνοντάς το σε απόγνωση. Η εκκένωση επιβάλλεται.
Και ενώ τα δελτία ειδήσεων για τα επικίνδυνα καιρικά φαινόμενα επαναλαμβάνονται εμβόλιμα, ένας άντρας αναζητά ελπίδα μονολογώντας, ριγμένος στα σκαλοπάτια των επειγόντων ενός νοσοκομείου.
Απέναντι στις ίντριγκες αυτοσυντήρησης μιας αυτιστικής πολιτικής εξουσίας και της ανεξέλεγκτης επιχειρηματικότητας τοποθετείται ο φοβισμένος, αποκαρδιωμένος, παθητικοποιημένος πολίτης μέσω της σαρκαστικής όσο και τρυφερής γραφής της συγγραφέα, η οποία χρησιμοποιεί ως όπλο της το χιούμορ και την υπερβολή για να περιγράψει καταστάσεις οικείες, καθημερινές, όσο και δραματικές.
Με την ίδια ανάλαφρη και παιγνιώδη διάθεση, η Χρύσα Κολοκούρη σκηνοθετεί το έργο της, μέσα σε ένα λιτό και ευμετάβλητο σκηνικό της Ελένης Παλόγλου, που τις επιμέρους δράσεις των επεισοδίων αναδεικνύουν οι φωτισμοί του Γιώργου Βλαχονικολού. Χαρακτηριστικά των προσώπων τα σύγχρονα κοστούμια της Αναστασίας Κάππα, μεταμορφώνονται με επιπλέον απλά ενδυματολογικά κομμάτια, ενώ τη μουσική επιμέλεια αναλαμβάνει ο Χρύσανθος Χριστοδούλου.
Στους ρόλους των ιστοριών εναλλάσσονται οι Λουκία Ανάγνου, Μαρίσσα Φαρμάκη και η ίδια η σκηνοθέτις, ακολουθώντας μια λιτή, καθημερινή υποκριτική γραμμή, τονίζοντας έτσι το παράλογο των καταστάσεων, ενώ τους αντρικούς ρόλους αναλαμβάνει ο Συμεών Τσακίρης: ένας έμπειρος, πολυσχιδής ηθοποιός, εκφραστικός, με αξιοθαύμαστη φωνητική γκάμα, που χρησιμοποιεί ως εργαλείο διαφοροποίησης των προσώπων που υποδύεται σε κάθε διαφορετική ιστορία, συμβάλλοντας τα μέγιστα στην ποιοτική ανάδειξη της παράστασης.
Η Χρύσα Κολοκούρη, με ένα κείμενο που σαρκάζει την τρέχουσα ελληνική πραγματικότητα χωρίς φόβο και αναστολές, εντάσσεται στους σύγχρονους δημιουργούς που με κοινωνική ευαισθησία γίνονται οι σχολιαστές αλλά και καταγραφείς της παντοιοτρόπως πάσχουσας κοινωνίας μας, χωρίς να καταφεύγει στα εύκολα τσιτάτα, σε διδακτισμούς και καταγγελτικές απλοποιήσεις.
Οι φωτογραφίες είναι της Αναστασίας Γιαννάκη.
*Ο Δημήτρης Τσατσούλης είναι Ομότιμος Καθηγητής Παν/μίου Πατρών.
Πρόσφατο βιβλίο του:
Θεόδωρος Τερζόπουλος – Ο Σκηνοθέτης στο Μεταίχμιο, Εκδόσεις 24γράμματα, 2024.
