Πέρα από την όποια έξυπνη ή κρύα εξυπνάδα που θα ακουστεί, όποιος βίωσε με κάποια συνειδητότητα τη μεταπολίτευση – δηλαδή κάτι ελάχιστοι – διακρίνει σ΄ αυτόν τον ανασχηματισμό την τραγική όσο και εκ προοιμίου ατελέσφορη προσπάθεια να διατηρηθούν στο πλαίσιο του προσχήματος οι ευρύτερες δυνατές συναινέσεις δηλαδή το ξεχείλωμα στα άκρα .
Στον χώρο του πολιτισμού επί παραδείγματι η πασοκοθρεμμένη κ. Ζορμπά έρχεται να μας θυμίσει τόσο τις καλές για τον καιρό τους εκδόσεις Οδυσσέας με βιβλία με τα οποία ζήσαμε καλά για (ειδικά η δυσεύρετη πια μικρού μεγέθους λογοτεχνική σειρά του Οδυσσέα ήταν ένας κι ένας τίτλος ) μεγάλο χρονικό διάστημα αλλά και την θητεία της στο ΕΚΕΒΙ όπου οι εντυπωσιασμοί και οι επικοινωνιακές μπουρμπουλήθρες θριάμβευσαν και το Ε.ΚΕ. ΒΙ μας άφησε χρόνους. Την ξαναβρίσκουμε ακμαία να βγάζει τον άρτο και την ματαιοδοξία την επιούσια στο Σύριζα.
Ο Μιχάλης Καλογήρου από μωρό παιδί στον σωλήνα του Συνασπισμού περιμένοντας προφανώς την επετηρίδα και έχοντας όμορφα υπερασπιστεί τον καταδιωγμένο από τους μηχανισούς καταστολή Σακκά, για όσους θυμούνται, έρχεται να μας γεμίσει νοσταλγία και να εξαργυρώσει με θεσμικό τρόπο τα αντιεξουσιαστικά χόμπι του μπαμπά Συριζα πριν αναλάβει γονεϊκες ευθύνες. Βέβαια το πρότυπο στο μοντέλο πως να αποδομούμε το αστικό κράτος δημιουργώντας νέα τζάκια και νέα κούτσουρα από τη θέση της κυβέρνησης είναι πάντα το ΠΑΣΟΚ
Όσο για τη θέση της Κατερίνας Παπακώστα σαν υφυπουργός Προστασίας του Πολίτη (αυτό είναι και το πιο νευραλγικό υπουργείο τελικά στις μέρες μας αλλά έπρεπε να έχει και ολοκληρωμένη ονομασία: Υπουργείο προστασίας του πολίτη από τον πολίτη) ο Συριζα ξεπερνά τα όρια της δημιουργικής αυτοκαταστροφής για να λανσάρει την πιο ολοκληρωμένη δημιουργία του στο είδος Κόμμα Συγκυβέρνησης.
Νομίζω επιτέλους οτι οι κανόνες μεταγραφών στο ποδόσφαιρο και τα τηλεοπτικά κανάλια αποδεικνύονται κάπως λιγότερο ελαστικοί αλλά ακόμα και στα κανάλια φαίνεται να υπάρχει ένα μίνιμουμ απαιτήσεων που στη Βουλή δεν κρίνεται απαραίτητη.
Και πως αντιδρά μια σεβαστή μερίδα του αγνού και αμόλυντου και διακόσια χρόνια αθώου λεβεντοέλληνα πως αλλιώς παρά εξάρωντας την Χρυσή Αυγή. Εκτός δηλαδή από την ντροπή της Πατρίδας -που εξ΄αντικειμένου η μισή ντροπή είναι δική της -υπάρχει και μια άλλη αξιολογική κλίμακα η Ντροπή του Ανθρώπου και και ο λαός μας παρουσιάζει αυξανόμενα αξιόλογες επιδόσεις. για τα κυβικά του πάντα. Η σοσιαλδημοκρατία που ανοίγει τον δρόμο στον φασισμό σε όλη την σκηνική της αποθέωση ,χάρμα οφθαλμών. Απολαμβάνουμε δηλαδή κακά αντίγραφα από μερικές απ΄τις χειρότερες σελίδες της επαναλαμβανόμενης μας ιστορίας. Σαν φάρσα βέβαια αλλά νομίζω με τον ίδιο ή και χειρότερο – θα δείξει – λογαριασμό.
Σαν τα παλιά καλά χρόνια της Πλάκας που έγιναν της πλάκας.
«Έχω φέρει δεύτερο καλσόν»
