του Ανδρέα Μπαρδάκη (*)
Στον Ήφαιστο Κομοτηνής, εδώ και πολλά χρόνια, κείτεται στο κρεβάτι του, ανήμπορος και καθηλωμένος, αφού αδυνατεί να σηκωθεί για να πάει ακόμα και μέχρι την τουαλέτα του σπιτιού του, ο υπέρβαρος κ. Σιαχίν Σερήφ, με βάρος που λέγεται ότι φτάνει περίπου τα τριακόσια εξήντα (360) κιλά.
Δύο χρόνια έχουν περάσει – κατόπιν μακροχρόνιου αγώνα από τη διαδικτυακή κοινότητα «Συνήγορος των ΑμεΑ» που τον υποστηρίζει, και κατόπιν εξώδικης πρόσκλησης – που ο κ. Σιαχίν έλαβε θετική απάντηση για πιθανή οριστική θεραπεία από το Γενικό Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο του Ρίου Πατρών, το οποίο παρήγγειλε ειδικές εξετάσεις, αλλά καμία εξέλιξη δεν έχει υπάρξει από τότε.
Με αποτέλεσμα, φυσικά, η υγεία αυτού του ανθρώπου με πολλαπλές παθήσεις, να επιδεινώνεται όσο περνάει ο καιρός ενώ πολύ συχνά σφαδάζει από τους πόνους, αβοήθητος, αφού για να τον δει ένας γιατρός θα πρέπει πρώτα να κινηθεί γη και ουρανός μέσα από τις κλήσεις, τις διαμαρτυρίες και τις καταγγελίες που κάνουμε, όπου βρούμε, στις υπηρεσίες, στα υπουργεία, στα νοσοκομεία, στα media, στους πολιτικούς, με επιστολές, ασκώντας μέσα κοινοβουλευτικού ελέγχου μέσω βουλευτών, στους διάφορους θεσμικούς φορείς και γενικά «ενοχλώντας» την κοινωνία ώστε να ευαισθητοποιηθεί γι’ αυτόν τον άνθρωπο που έχει μείνει εγκαταλελειμμένος στη μοίρα του…
Δύο πράγματα χρειάζεται:
Α): Προσωρινή λύση στο πρόβλημα του για κάθε φορά που πονάει.
Αρκετά συχνά, χρειάζεται έναν γιατρό να πηγαίνει σπίτι του για να τον εξετάσει, για να του χορηγήσει μια παυσίπονη ένεση ή ένα αναλγητικό φάρμακο επειδή σφαδάζει από τους πόνους.
Το νοσοκομείο δηλώνει αναρμόδιο λόγω επειδή υπάγεται στο σύστημα δευτεροβάθμιας υγείας, που σημαίνει ότι παρέχει υπηρεσίες υγείας μόνο στον χώρο του νοσοκομείου, ενώ οι γιατροί των ΤΟΜΥ (Τοπικές Μονάδες Υγείας), που ανήκουν στο σύστημα πρωτοβάθμιας υγείας, είτε είναι μονίμως άφαντοι, είτε δηλώνουν ότι δεν κάνουν κατ’ οίκον επισκέψεις. Δοκιμάστε να τους καλέσετε για να το διαπιστώσετε κι εσείς – αν τους βρείτε!
Β): Οριστική λύση στο πρόβλημα που αντιμετωπίζει.
Δηλαδή, να χάσει βάρος για να μπορέσει να μετακινείται, κάπως δηλαδή να αυτοεξυπηρετείται, έστω και σε πολύ μικρό βαθμό. Χρειάζεται να τον αναλάβει το Γενικό Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο του Ρίου Πατρών που δέχεται να του κάνει θεραπεία (το μοναδικό ειδικό τμήμα στην Ελλάδα).
Επομένως, οι αρμόδιοι (Υπουργός Υγείας, 4η ΥΠΕ Μακεδονίας και Θράκης, Νοσοκομείο Κομοτηνής, Νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης, Γενικό Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ρίου Πατρών, Πυροσβεστικό Σώμα, Δήμος Κομοτηνής), θα πρέπει να οργανώσουν να γίνει η διακομιδή του ασθενή όπου κρίνεται απαραίτητο για τις αναγκαίες εξετάσεις και θεραπείες.
Ασχολούμαι με τον κ. Σιαχίν από το 2019 και φροντίζω να έχω στενή επικοινωνία μαζί του. Μαζί με τον τέως Διοικητή του Νοσοκομείου Κομοτηνής και με τη βοήθεια του Δήμου, κάποιων τοπικών συλλόγων και με τη βοήθεια εθελοντών πολιτών, καταφέραμε τότε να προμηθεύσουμε με ιδιωτική δωρεά από βιοτεχνία, ειδικό στρώμα για υπέρβαρους, να τον επισκέπτεται «Βοήθεια στο Σπίτι» του δήμου Κομοτηνής, να του δοθούν από δωρεές πολιτών απαραίτητες ηλεκτρικές συσκευές για το σπίτι, π.χ. πλυντήριο, για να διευκολύνεται η αφοσιωμένη σύζυγός του που τον φροντίζει με υπομονή και αγάπη (τον διατηρεί πεντακάθαρο), να του χορηγείται σε συστηματική βάση αναλώσιμο υγειονομικό υλικό, καθώς επίσης να του χορηγηθεί το εξωιδρυματικό επίδομα από το ασφαλιστικό του ταμείο (εδώ βοήθησε ο τέως Διοικητής του νοσοκομείου Κομοτηνής, ο οποίος έστειλε ιατρούς για να εξετάσουν τον κ. Σιαχίν ώστε να του συντάξουν τον Εισηγητικό Φάκελο Παροχών Αναπηρίας που ήταν απαραίτητος για να υποβληθεί αίτηση στο Κέντρο Πιστοποίησης Αναπηρίας (ΚΕΠΑ), το οποίο έστειλε Υγειονομική Επιτροπή για να τον εξετάσει ώστε να αξιολογήσει την αναπηρία του. Ο κ. Σιαχίν έχει βαριά αναπηρία 85% από πολλαπλές παθήσεις λόγω της παχυσαρκίας του. Είναι δηλαδή άτομο με αναπηρία, πράγμα που σημαίνει ότι θα έπρεπε να καλύπτεται και από τα δικαιώματα που ορίζονται από τη Σύμβαση του ΟΗΕ για τα Δικαιώματα των ΑμεΑ (Ατόμων με Αναπηρίες), πέρα από τα θεμελιώδη δικαιώματα των ασθενών.
Διάφοροι κύκλοι και άτομα, τα οποία δεν μπορώ να αναφέρω σε δημόσια θέα, κατά καιρούς έχουν επικοινωνήσει μαζί μου για να μου συκοφαντήσουν αυτόν τον άνθρωπο, για να ενοχοποιήσουν το θύμα, για να με πείσουν ότι πρέπει πάψω να ασχολούμαι μαζί του επειδή δεν το αξίζει ή ότι δεν αξίζει τον κόπο.
Μέχρι που άτομο σε υψηλή θέση ευθύνης νοσοκομείου μου είχε πει το εξής, ακριβώς έτσι: «Δεν μπορούμε να ασχολούμαστε με τους υπέρβαρους που θέλουν να καταναλώνουν τέσσερις με πέντε κατσαρόλες φαγητό ημερησίως»!
Ναι, καλά διαβάσατε! Έτσι ακριβώς μου είπε και ήταν και γιατρός!
Μου τον έχουν βγάλει τρελό – ενώ όμως δεν υπάρχει βεβαιωμένη ψυχιατρική πάθηση πέρα από την κατάθλιψη από την οποία εύλογα υποφέρει. Για να μην πω και για τον γιατρό που κατά τη διάρκεια της καραντίνας λόγω της πανδημίας αρνιόταν να πάει σπίτι του αν δεν έκανε πρώτα rapid test! Μα πώς να έκανε rapid test; Αφού οι φαρμακοποιοί δεν έρχονταν στο σπίτι (και δεν προβλεπόταν κιόλας από τον νόμο)!
Ο πραγματικός λόγος όμως για όλα αυτά τα παράδοξα που διαβάσατε είναι άλλος:
Από την πλευρά του αγώνα που δίνω γι’ αυτόν τον άνθρωπο, εδώ και χρόνια, φαίνεται ότι «χαλάει τη σούπα» πολλών δήθεν κοινωνικών φορέων και κυρίως των κομμάτων.
Από την άλλη πλευρά, ο κ. Σιαχίν Σερήφ είναι ίσως η πιο ενοχλητική υπόθεση πανελλαδικώς αφού μας υπενθυμίζει την αρχή της αναλογίας κόστους-οφέλους στην υγεία – ή με πιο απλά λόγια:
Μια μόνιμη θεραπεία για τον κ. Σιαχίν θα κόστιζε πολλά χρήματα στη δημόσια υγεία επειδή είναι φτωχός!
Το λεγόμενο “Cost-Benefit Ratio”, που είπε ο κ. Πνευματικός, αν και η αλήθεια είναι ότι αυτό δεν είναι κάτι το καινούργιο, δεν ανακάλυψε ξαφνικά τον τροχό ο καθηγητής Πνευματικός…
Απλά, αυτό είναι το σύστημα που χρησιμοποιείται στις καπιταλιστικές κοινωνίες!
Αυτό που με υπερηφάνεια η Κούβα “ξεβρακώνει”, αφού, παρόλο που είναι φτωχή χώρα, μπορεί και προσφέρει τις καλύτερες υπηρεσίες υγείας (εμείς ούτε και στα καλύτερα όνειρά μας…) ακόμα και στον πιο φτωχό πολίτη!
Αντίθετα, εμείς πληρώνουμε φόρους, φακελάκια και φροντιστήρια για να έχουμε…Υγεία-Παιδεία-Πρόνοια, κόμματα και Πρωθυπουργούς που εκτοξεύουν φανταχτερές δηλώσεις περί προσβάσεως των πολιτών στο τέλειο εθνικό μας σύστημα υγείας…
Χθες, ασχολήθηκα δέκα ώρες, ασταμάτητα, χωρίς να κάνω διάλειμμα, παρά μόνο για φαγητό, με “αναπάντητες κλήσεις παντού”, που έλεγε και η Παπαρίζου στο τραγούδι, για να καταφέρω να τον επισκεφτεί (τον κ. Σιαχίν) ένας γιατρός (ο Θεός να τον έχει καλά τον γιατρό, μουσουλμάνος και γλυκός άνθρωπος) που του σύστησε να πάρει δύο depon επειδή δεν ξέρουν τι άλλο να του χορηγήσουν αφού τον έχουν μετατρέψει σε κινητό φαρμακείο (γι’ αυτό είδατε κι εκείνα τα μελανώματα στο στήθος του, τα οποία τον πονάνε, από τα φάρμακα είναι).
Συμπέρασμα: Κάθε φορά που θα πονάει ο Σιαχίν και δεν θα του περνάει με τίποτα ο πόνος θα πρέπει να αφιερώνω δεκάωρα… Για να ζητάω το αυτονόητο, το στοιχειώδες… Για να του δώσουν στο τέλος δύο depon!
Εθνικό Σύστημα Υγείας, κυρίες και κύριοι… Να το χαιρόμαστε! Εμείς το πληρώνουμε, από τους φόρους μας. Με έναν τέως και ενδεχομένως αυριανό Πρωθυπουργό να δηλώνει ότι δεν διαπραγματεύεται την προσβασιμότητα κάθε πολίτη στις καλύτερες υπηρεσίες υγείας… Ναι, ναι… Το διπλό ντεπόν είναι οι καλύτερες υπηρεσίες υγείας.
Πριν από λίγο επικοινώνησα πάλι με τον κ. Σιαχίν.
Πονάει. Εξακολουθεί και πονάει.
Τι να του κάνει το depon;
(*) Ανδρέας Μπαρδάκης,
ακτιβιστής για τα δικαιώματα των ΑμεΑ
δημιουργός της διαδικτυακής κοινότητας «Συνήγορος των ΑμεΑ»
