- Θέλει Αρετήν … Τι είναι η Αρετή, παππού; Η αυτογνωσία (γνώθι σ’ αυτόν) είναι, η φιλία είναι, ο σεβασμός, η ευγένεια, η κατανόηση, η μεγαλοψυχία, η ανιδιοτέλεια, η δικαιοσύνη. Είναι.
Το μέτρον
- Θέλει Τόλμην… Τι είναι η Τόλμη, παππού; Η αποφασιστικότητα είναι, η γενναιότητα, το θάρρος, η ανιδιοτελής «έκθεση». Το απρόβλεπτο βήμα εμπρός.
Η ρήξη.
- Η Ελευθερία… παππού; Ο αυτοσεβασμός, η αυθυπαρξία, η απουσία εξαναγκασμού, η άνευ επιρροών έκφραση γνώμης, η δυνατότητα έκφρασης δίκαιης βούλησης.
Η Νεφελοκοκυγία, είναι, Δημήτρη μου.
- Και κατά Κάλβον… Χρείαν έχομεν Αρετής… Χρείαν έχομεν Τόλμης. Για να είμεθα Ελεύθεροι. Για να έχομεν Ελευθερίαν. Όπως η Καλή Κυρία. Που για άλλη μια φορά μας ξάφνιασε. Με την γεύση του πικραμύγδαλου.
CHE FECHE …IL GRAN RIFIUTO.
«Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα που πρέπει το μεγάλο ΝΑΙ ή το μεγάλο ΟΧΙ να πούνε…»
«Και λέγοντάς το πέρα
πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησή του» (Κ. Καβάφης)
Άφησα να περάσει λίγο ο καιρός. Μέχρι να εξαντληθούν τα «πρωτοσέλιδα». Πρώτα οι «δικοί». Στενοί. Και… λιγότερο στενοί. Από σεβασμό. Μεγάλο. Γιατί ούτε που θα τόθελα, ποτέ, το μικρό, ταπεινό μου κείμενο – ευκαιρίας, τάχα μου, δοθείσης – να συνδεθεί απαραίτητα και οπωσδήποτε, άκομψα, με μια πράξη ζωής – Ανδρομάχη – . Και ευθύνης – Αντιγόνη – μιας εξαιρετικά αξιοπρεπούς, αγαπημένης κυρίας… Που τυχαίνει επαγγελματικά – (προτιμώ … για ελάχιστους, βέβαια, αυτό, τον όρο «ερασιτέχνης») να βρίσκεται σε ένα ξεχωριστό του μέτρου και της καθημερινότητας, χώρο. Αυτόν της Μουσικής.
- …. «Της αγάπης αίματα με πορφύρωσαν…»
- … «Στην τέντα της κληματαριάς το καλοκαίρι ανασαίνει…»
- … «Τα δυό σου χέρια πήρανε, βεργούλες και με δείρανε….»
Και γι’ αυτό και κατανοητή και αποδεκτή η τόση αναστάτωση, η ανησυχία και συγκινισιακή φόρτιση από την μελλοντική – αναγγελθείσα αξιοπρεπώς, στην εκπομπή «σημείον αναφοράς», πάντα, του κυρίου Φώτη Απέργη στο Δεύτερο πρόγραμμα – απουσία από τα «δρώμενα» μιας εξόχως σοβαρής και λάμπουσας κυρίας του χώρου.
Που ισχύουν, τα σχόλια, αυτονοήτως κατά γράμμα, κατά πνεύμα και καρδιά και για την συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων. Όλα τα καλούδια… Όλα τα τρυφερά (ως της πρέπουν…) αγαπητικά και σεβαστικά σχόλια «αποχαιρετισμού» των ανθρώπων της συναδελφικής ομάδας και των … δια βίου εκλεκτών «οπαδών».
Ο λόγος, τώρα, που εγώ παίρνω… τον λόγο, για ένα θέμα ενδιαφέρον, από χέρι, επίκαιρο και αβανταδόρικο (λόγω, κύρια, της δημοφιλίας της αποχωρούσας Καλής Κυρίας) είναι γιατί πιστεύω πολύ, πως η σημαντική – καθαρά προσωπική, ασφαλώς – αυτή απόφαση (πολυσήμαντη) ξεπερνάει κατά πολύ τα όρια ενός στενά επαγγελματικού κύκλου. Και εμπεριέχει – φως φανάρι Φαναριώτικο – διακριτά μηνύματα. Όχι μόνο προς σεβαστά τινά μέλη του επαγγελματικού συναφιού αλλά πολύ περισσότερο προς ένα ετερόκλητο, μανδαρινοκρατούμενης νοοτροπίας, συχνά προκλητικό, πλήθος βολεμένων αποδεκτών.
Γι’ αυτό και ο σαφής συμβολισμός της απόφασης αυτής… «ως πράξεως σπουδαίας και τελείας… μέγεθος εχούσης…»
(«κομμάτι» από τον ορισμό του Αριστοτέλη για την τραγωδία, αυτό) δεν θα πρέπει, επ’ ουδενί, να υποβαθμισθεί.
Να υποβαθμισθεί… εγκλωβίζοντας το νόημά του συμβολισμού σε μονοδιάστατες, βολευτικές και γλυκερές ανώδυνες ερμηνείες συναισθημάτων. Και ούτε, ακόμα χειρότερο, να κρίνεται η απόφαση αυτή μόνο από το … επιθυμούμενο αποτέλεσμα. Του πόσα, δηλαδή, καντάρια συγκίνησης και πόσες ημέρες πρωτοσέλιδων (τύπος,,, «αφιερώματα» σε ραδιόφωνα… σε sites) προσφέρει στην αγορά το πραγματικά (… πτωχεία αισθητική πλέον) σημαντικό αλλά και πιασάρικο αυτό γεγονός.
Γιατί οι αποδέκτες – «κοινωνία ένοχη – κοινωνία σκάρτη» – μπορεί και πρέπει να είναι … είναι πάμπολλοι. Όλοι οι, εν δυνάμει, διαμορφωτές γνώμης και κουμανταδόροι, ανά τους αιώνες, αυτής της κοινωνίας. Μέσα στην οποία καλείται να επιβιώσει (βράζει) ο απλός, ο δύστηνος πολίτης.
Η κυρία Αλεξίου – ιέρεια Διός, Διονύσου, Αφροδίτης, – οικεία βουλήσει, αποχώρησε από τους Ναούς και τα Ιερά των Μουσών. Μόλις έκρινε πως – δικό της κριτήριο – αυτό θα έπρεπε να πράξει. Και το έπραξε. Σαν έτοιμη από καιρό…. Έθεσε – όχι τρίτοι … «ε – θε – σε» – εαυτόν εκτός «κάδρου». Και Σκηνής … παρέδωσε «τιμαλφή». Στέλνοντας το ηχηρό μήνυμα σε όλους που, «από κτήσεως Ρώμης» γαντζωμένοι (νομενκλατούρα και ιντελιγκέντσια πολιτική, οικονομική, πολιτισμική) στα ακροκέραμα της εξουσίας, απολαμβάνουν και κουλαντρίζουν το επίπεδο δυστυχίας των «ανωνύμων».
«Ταπεινό Ναϊδριον εις τα ριζά του βουνού…» (Παπαδιαμάντης) μπορεί να είναι τώρα η επόμενη επιλογή της τολμηρής κυρίας Αλεξίου… αλλά, τι μ’ αυτό, όταν έτσι… «πέρα πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησή του».
Αυτό εισπράττω εγώ από την «σπουδαίαν πράξιν και τελείαν», της κυρίας Αλεξίου. Αυτό ας αναζητούμε πλέον μετά παρρησίας, να αναδεικνύεται, καθημερινά στην κοινωνία. Αυτό ας επιβραβεύουμε…
Έρρωσθε κυρία Αλεξίου.
…. Εμείς «Εις Ανάμνησιν Στιγμών Ελκυστικών.»
(Τίτλος Βιβλίου Παναγιώτη Κουνάδη)
Κρατάμε τρυφερά :
«Το χρυσό κουρέλι
που στα μαλλιά της φόραγε η Νεφέλη
να ξεχωρίζει απ’ όλες μες στ’ αμπέλι…»
… Σαν φυλαχτό της Πρώτης μας Αγάπης.
* O Δημήτρης Φεργάδης είναι συνταξιούχος. Ιστορικό στέλεχος της Βιομηχανίας της ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑΣ σε ΚΟΛΟΥΜΠΙΑ και MINOS – EMI. Συγγραφέας του βιβλίου «Με αφορμή την ΚΟΛΟΥΜΠΙΑ. Η Βιομηχανία της δισκογραφίας στην Ελλάδα κατά τον 20ο αιώνα», Εκδόσεις ΚΨΜ
