Το βράδυ της Παρασκευής κατατέθηκε στη Βουλή το πιο αντιδραστικό – αντεργατικό νομοσχέδιο με το οποίο η κυβέρνηση μεθοδεύει το γκρέμισμα κάθε συνδικαλιστικού δικαιώματος και κάθε εργατικής κατάκτησης από την κατάργηση του Οκτάωρου ως την απαγόρευση της απεργίας.
Το τελικό σχέδιο που κατατέθηκε είναι ακόμα πιο αντιδραστικό από αυτό που είχε παρουσιάσει η κυβέρνηση στις 12 Μάη.
Σε αυτό περιλαμβάνεται και νέο χτύπημα στο απεργιακό δικαίωμα απαγορεύοντας «επαναπροκήρυξη απεργίας που έχει κριθεί παράνομη από τη Δικαιοσύνη, από τη δευτεροβάθμια ή τριτοβάθμια συνδικαλιστική οργάνωση». Δηλαδή, απαγορεύεται στη δευτεροβάθμια ή τριτοβάθμια οργάνωση να καλύπτει απεργιακά ένα σωματείο που του απαγορεύθηκε να πραγματοποιήσει απεργία.
Ακόμα συμπληρωματικά θεσπίζεται «αστική ευθύνη για συνδικαλιστές οι οποίοι ασκούν βία ή γενικότερα προβαίνουν σε παράνομες πράξεις κατά τη διάρκεια απεργιών», σε μια ακόμα προσπάθεια τρομοκράτησης και οικονομικού στραγγαλισμού των συνδικάτων, με διατάξεις – λάστιχο που θα ενεργοποιούνται σύμφωνα με τα «θέλω» της εργοδοσίας για να χτυπηθεί το απεργιακό δικαίωμα.
Αυτό το νομοθετικό έκτρωμα πατάει στα αντεργατικά μέτρα που έχουν ψηφιστεί από όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις και εφαρμόζονται στους χώρους δουλειάς, τα οποία όμως τώρα γενικεύονται. Γι’ αυτόν το λόγο πρέπει να βρεθούν στο στόχαστρο των εργαζομένων όλοι οι νόμοι της εργασιακής ζούγκλας, της κατάργησης των ΣΣΕ και της κυριακάτικης αργίας, της περιστολής του δικαιώματος στην απεργία και τη διαδήλωση κ.ο.κ., στην κατεύθυνση δηλαδή που ήδη οργανώνουν την πάλη τους δεκάδες συνδικαλιστικές οργανώσεις.
Ειδικά οι νέοι εργαζόμενοι, η νέα βάρδια της εργατικής τάξης, έχοντας το βλέμμα στραμμένο στο ακόμα χειρότερο «αύριο» που της ετοιμάζουν, έχει ακόμα περισσότερους λόγους να βγει στον αγώνα ενάντια στο νομοσχέδιο.
Αυτό το νομοσχέδιο, όσο το σκαλίζουν δεν διορθώνεται τόσο περισσότερο δηλητήριο βγάζει για τα εργατικά δικαιώματα. Τόσο χειρότερο γίνεται μετά από κάθε πρόταση και «σύσταση» που κάνουν όσοι τάχα βλέπουν περιθώρια «διορθώσεων» και «βελτιώσεων» στο αντεργατικό τερατούργημα, που παίρνει το δρόμο προς τη Βουλή. Αυτό το νομοσχέδιο δεν διορθώνεται. Μόνο χειρότερο μπορεί να γίνει για την εργατική τάξη και μόνο καλύτερο για την εργοδοσία.
Με ένα πλέγμα διατάξεων που η μία συμπληρώνει και ενισχύει την άλλη, το αντεργατικό έκτρωμα έρχεται να υψώσει νέα αλλεπάλληλα εμπόδια πάνω στο ήδη αντιδραστικό οικοδόμημα των προηγούμενων κυβερνήσεων, να αφαιρέσει όπλα από τους εργαζόμενους και να ενισχύσει τη δύναμη της εργοδοσίας ώστε να τσακίζει τα εργατικά δικαιώματα. Μάλιστα, αυτά προωθούνται τη στιγμή που τις τελευταίες δεκαετίες στη χώρα μας οι 9 στις 10 απεργίες βγαίνουν από τα δικαστήρια παράνομες ή καταχρηστικές!
Οι διατάξεις κατά του απεργιακού δικαιώματος έρχονται να συμπληρώσουν και να ανοίξουν τον δρόμο της εφαρμογής στις υπόλοιπες ανατροπές του αντεργατικού τερατουργήματος, στην κατάργηση του 8ωρου και την επιβολή απλήρωτου 10ωρου, στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας σε επιπλέον κλάδους και επαγγέλματα πέραν όσων ήδη ισχύει, στην πλήρη απελευθέρωση των απολύσεων και με μειωμένη αποζημίωση, στη δίωξη και ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης.
Οι αντιδραστικές διατάξεις
Συγκεκριμένα, το νομοσχέδιο βάλλει εναντίον του απεργιακού δικαιώματος κατά την πραγματοποίηση της απεργίας, καθώς:
- Εισάγει την έννοια της «Ελάχιστης Εγγυημένης Υπηρεσίας σε κλάδους κοινής ωφέλειας κατά τη διάρκεια της απεργίας», σε μια προσπάθεια να νομιμοποιηθεί η απεργοσπασία. Η κυβέρνηση ουσιαστικά απαγορεύει το απεργιακό δικαίωμα στους κλάδους αυτούς, αφού προβλέπει ότι σε μέρα απεργίας το συνδικάτο πρέπει να διασφαλίζει «τουλάχιστον το ένα τρίτο της συνήθως παρεχόμενης υπηρεσίας κατά τη διάρκεια απεργίας σε επιχειρήσεις δημόσιου χαρακτήρα ή κοινής ωφέλειας». Αυτό σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι ουσιαστικά στερούνται το απεργιακό δικαίωμα, αφού για παράδειγμα στις συγκοινωνίες, για να κινηθεί έστω και ένας συρμός Μετρό ή για να απογειωθεί έστω και ένα αεροπλάνο, πρέπει όλοι οι εργαζόμενοι να είναι στα πόστα τους. Στόχος είναι να μετατραπεί η απεργία σε μια συμβολική πράξη, με την κυβέρνηση προφανώς να ονειρεύεται «απεργίες» όπως αυτές που γίνονται σε άλλες χώρες, με εργαζόμενους που δουλεύουν αλλά φορούν ένα περιβραχιόνιο…
- Επιπρόσθετα στην παραπάνω διάταξη, το νομοσχέδιο υποχρεώνει το συνδικάτο που προκηρύσσει απεργία να έχει καθορίσει εκ των προτέρων το προσωπικό ασφαλείας ή, όπου απαιτείται, το προσωπικό της «ελάχιστης εγγυημένης υπηρεσίας», και να το διαθέτει στην πράξη στον εργοδότη, διαφορετικά η προκήρυξη απεργίας απαγορεύεται.
- Τρίτο κατά σειρά, το νομοσχέδιο απαγορεύει και την περιφρούρηση της απεργίας, την υπεράσπιση δηλαδή του αγώνα από τους ίδιους τους απεργούς, επικαλούμενο το «δικαίωμα στην εργασία» (απεργοσπασία στην καθομιλουμένη) τη μέρα της απεργίας.
- Παράλληλα, δίνει τη δυνατότητα στην εργοδοσία, με τον ισχυρισμό ότι ασκήθηκε «σωματική ή ψυχολογική βία» κατά την περιφρούρηση της απεργίας, να προσφεύγει σε δικαστή και η απεργία να διακόπτεται με δικαστική απόφαση, ανοίγοντας τον δρόμο για τη νομιμοποίηση κάθε είδους προβοκατόρικης ενέργειας.
Εκτός όμως από την πραγματοποίηση απεργίας, το νομοσχέδιο προσθέτει εμπόδια και στη διαδικασία για τη λήψη απόφασης για απεργία.
Ειδικότερα, πάνω στην προηγούμενη απεργοκτόνα διάταξη του ΣΥΡΙΖΑ, που υποχρεώνει σε αυξημένη συμμετοχή (50%+1) στη Γενική Συνέλευση πρωτοβάθμιου σωματείου που αποφασίζει απεργία, προστίθενται τα εξής:
- Προϋπόθεση για να μπορούν τα συνδικάτα να προκηρύσσουν απεργίες, όπως και να διαπραγματεύονται και να υπογράφουν ΣΣΕ, να αναπτύσσουν δηλαδή συνδικαλιστική δράση, είναι να αποδεχτούν το «φακέλωμά» τους στο Γενικό Μητρώο Συνδικαλιστικών Οργανώσεων Εργαζομένων (ΓΕΜΗΣΟΕ), το οποίο θα βρίσκεται στα χέρια του υπουργείου Εργασίας, προς «πάσαν χρήσιν».
- Απαγορεύεται η προκήρυξη απεργίας από τη συνέλευση ενός συνδικάτου, αν εκ των προτέρων δεν εξασφαλίζεται σε κάθε μέλος του η εξ αποστάσεως (ηλεκτρονικά, διαδικτυακά) συμμετοχή στη Γενική Συνέλευση, όπως και η εξ αποστάσεως συμμετοχή του στην ψηφοφορία. Μάλιστα η δυνατότητα αυτή και όλη η διαδικασία πρέπει να προβλέπεται και στο καταστατικό του σωματείου, ανοίγοντας τον δρόμο για να παρεμβαίνει ακόμα πιο άμεσα η εργοδοσία στη λειτουργία των σωματείων.
- Μπαίνουν περισσότερες προϋποθέσεις για την άσκηση του δικαιώματος της απεργίας (προειδοποίηση του εργοδότη ή της συνδικαλιστικής του οργάνωσης 24 τουλάχιστον ώρες πριν από την πραγματοποίησή της) ακόμα και στην περίπτωση που το σωματείο αποφασίζει στάσεις εργασίας. Με τον τρόπο αυτό επιχειρείται ο περιορισμός της δυνατότητας άμεσης αντίδρασης των εργαζομένων ενός χώρου, όταν η εργοδοσία πλήττει τα δικαιώματά τους (απολύσεις, μη καταβολή μισθών, απάντηση σε ένα εργατικό «ατύχημα» κ.λπ.).
- Η διαδικασία για έγγραφη προειδοποίηση που επιδίδεται με δικαστικό επιμελητή στον εργοδότη ή στους εργοδότες που αφορά, και περιλαμβάνει τη μέρα και ώρα έναρξης και λήξης της απεργίας, τη μορφή της, τα αιτήματα της απεργίας και τους λόγους που τα θεμελιώνουν και αφορά τις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας, επεκτείνεται στο σύνολο των επιχειρήσεων, δυσκολεύοντας περαιτέρω την προκήρυξή της. Επιπλέον, προκύπτει ζήτημα για το ποιος θα κρίνει εκ των προτέρων το βάσιμο ή όχι των λόγων προκήρυξης της απεργιακής κινητοποίησης.
Νέα επίθεση στο δικαίωμα της απεργίας και στα δευτεροβάθμια όργανα
Στα παραπάνω, ο υπουργός Εργασίας Κ. Χατζηδάκης συμπεριέλαβε στο σχέδιο νόμου που κατέθεσε στη Βουλή την Παρασκευή πρόσθετη διάταξη με την οποία απαγορεύει στα δευτεροβάθμια συνδικαλιστικά όργανα (Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα) να καλύπτουν μια απεργία που βγήκε παράνομη ή και καταχρηστική από το δικαστήριο, προκηρύσσοντας αυτά απεργία.
Μιλώντας σε τηλεοπτικό σταθμό το περασμένο Σάββατο και σχολιάζοντας την πρόσφατη απεργία στο Μετρό, είπε ότι «θα φέρουμε ρύθμιση με βάση την οποία δεν θα μπορεί να συνεχίζεται αυτό το γαϊτανάκι» (εννοώντας τις απεργιακές κινητοποιήσεις) και πρόσθεσε ότι δεν γίνεται τα δικαστήρια να κηρύσσουν την απεργία παράνομη και μετά να έρχεται το Εργατικό Κέντρο και να προκηρύσσει ξανά απεργία!
Ετσι, το πρώτο χτύπημα σε επίπεδο πρωτοβάθμιου σωματείου που έδωσε ο ΣΥΡΙΖΑ, με την αυξημένη απαρτία για απεργιακή απόφαση και την υπονόμευση του απεργιακού δικαιώματος, συμπληρώνεται από τη ΝΔ με το χτύπημα και στα δευτεροβάθμια όργανα, τις Ομοσπονδίες και τα Εργατικά Κέντρα.
Με τον τρόπο αυτό, μάλιστα, η κυβέρνηση ανακινεί και ζήτημα για τις αρμοδιότητες και τα περιθώρια που έχουν τα δευτεροβάθμια συνδικαλιστικά όργανα να δράσουν, αφού στην πράξη μια τέτοια διάταξη τους αφαιρεί το δικαίωμα να προκηρύσσουν απεργία σε κάποιον χώρο ευθύνης τους. Επιπλέον, ανοίγει επικίνδυνα μονοπάτια γενικότερα για τη δράση και τα δικαιώματα των δευτεροβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων, καθώς η απαγόρευση προκήρυξης απεργίας μπορεί να αποτελέσει την απαρχή για αμφισβήτηση κάθε μορφής συνδικαλιστικής τους δράσης (π.χ. Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας) και να τα καταστήσει διακοσμητικά όργανα, χωρίς πραγματικές αρμοδιότητες. Με τον τρόπο αυτό, μετά τη θεσμοθέτηση των «ενώσεων προσώπων» των εργοδοτικών αυτών φορέων μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, δίνεται άλλο ένα χτύπημα στη δομή, στην οργάνωση και στην έκφραση του εργατικού κινήματος.
Πρόκειται για μέτρο που έρχεται να υπηρετήσει τον γενικότερο σχεδιασμό της εργοδοσίας για αδυνάτισμα της εργατικής εκπροσώπησης και οργάνωσης σε όσο γίνεται πιο περιορισμένο πεδίο, όσο γίνεται πιο αδύνατη και πιο απομονωμένη (πιο κοντά στην επιχείρηση, όπως υποστηρίζουν και τα ευρωενωσιακά κείμενα), ενώ στην πραγματικότητα στοχεύουν στο ξεμονάχιασμα των εργαζομένων, στην υπονόμευση της κλαδικής διεκδίκησης και της αναμέτρησης σε κλαδικό επίπεδο με τη εργοδοσία. Ταυτόχρονα, υπονομεύεται και το στοιχείο της αλληλεγγύης που οι δευτεροβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις μπορούν πιο αποτελεσματικά και πιο πλατιά να οργανώσουν, εκφράζοντας συνολικά τον αγώνα των εργαζομένων του κλάδου απέναντι σε κράτος και εργοδοσία.
Απεργία στις 10 Ιούνη – Δεν υπάρχει άλλος δρόμος – να παραλύσει η χώρα
Για τους εργαζόμενους δεν έχει μείνει άλλη επιλογή από το να μπουν ορμητικά στον αγώνα για την απόσυρση αυτού του αίσχους, που ανοίγει την «πόρτα» στα ακόμα χειρότερα, να απαιτήσουν το ξήλωμα όλου του αντεργατικού νομικού οπλοστασίου που χρόνια τώρα και βήμα βήμα διαμορφώνει τους όρους ζωής και δουλειάς – λάστιχο
Γι’ αυτό αποκτά τεράστια σημασία η διαμόρφωση ενιαίου πανεργατικού πανελλαδικού απεργιακού μετώπου, με Συνδικάτα και Ομοσπονδίες, με συνδικαλιστικές οργανώσεις που ξεκαθαρίζουν ότι οι εργαζόμενοι δεν κάνουν βήμα πίσω, δεν «συζητούν» το νομοσχέδιο, δεν διαπραγματεύονται τους όρους σφαγής τους. Από αυτήν τη σκοπιά αποτελεί κριτήριο η στάση κάθε συνδικαλιστικής οργάνωσης απέναντι στις «ανατροπές του αιώνα», απέναντι στην επέκταση της απλήρωτης δουλειάς, στο νέο χτύπημα στο απεργιακό δικαίωμα και την υπονόμευση της συλλογικής οργανωμένης δράσης των εργαζομένων.
Με αυτό το κριτήριο οργανώνεται η πανεργατική απεργία στις 10 Ιούνη, με προοπτική κλιμάκωσης. Τώρα να οργανωθεί αποφασιστικά αυτή η κρίσιμη μάχη, να νεκρώσουν οι χώροι δουλειάς, να είναι χιλιάδες οι νέοι εργαζόμενοι που θα πλημμυρίσουν τους δρόμους. Και να διατρανωθεί ότι οι εργαζόμενοι δεν θα γίνουν σκλάβοι στον 21ο αιώνα, ότι διεκδικούν 7ωρο – 5ήμερο – 35ωρο, κόντρα στην απλήρωτη δουλειά όποτε και όπως θέλει ο εργοδότης.
ΠΑΜΕ: Δεν υπάρχει δεύτερη σκέψη,
δεν υπάρχει διαφορετικός δρόμος
Το ΠΑΜΕ σε ανακοίνωσή του καλεί στις απεργιακές συγκεντρώσεις, «να παραλύσει η χώρα απ’ άκρη σ’ άκρη, από κλάδο σε κλάδο, σε κάθε χώρο δουλειάς». «Η κυβέρνηση της ΝΔ μάς κήρυξε πόλεμο φέρνοντας νομοσχέδιο με τις “ανατροπές του αιώνα”! Στο υπάρχον αντεργατικό οπλοστάσιο που έχουν εξασφαλίσει οι επιχειρηματικοί όμιλοι απ’ όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις, η κυβέρνηση της ΝΔ επιδιώκει να προσθέσει ένα νομοσχέδιο που θεμελιώνει γερά όλα τα μέτρα που πέρασαν με αφορμή την πανδημία, επεκτείνει την “ευελιξία” και δυναμώνει την ένταση της εκμετάλλευσης», σημειώνει. Και καλεί «όλους τους εργαζόμενους, τη νεολαία, τις γυναίκες, όλες τις ζωντανές δυνάμεις του εργατικού – λαϊκού κινήματος και τις εκατοντάδες συνδικαλιστικές οργανώσεις, που όλο αυτό το διάστημα βρίσκονται μπροστά στην οργάνωση του αγώνα, να πάρουν την υπόθεση της απεργίας και της κλιμάκωσης των αγώνων στα χέρια τους!
Να δυναμώσει ένα ενιαίο απεργιακό μέτωπο σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα (…) Οι εργαζόμενοι και τα σωματεία τους να προσπεράσουν την ηγεσία της ΓΣΕΕ, που βρίσκεται σε διατεταγμένη υπηρεσία στη διάθεση της κυβέρνησης και των εργοδοτικών ενώσεων. Ολους αυτούς τους μήνες έχει δώσει τον καλύτερο εαυτό της για να στηρίξει τα κυβερνητικά μέτρα, για να περάσει το αντεργατικό νομοσχέδιο σε συνθήκες νηνεμίας!». «Οσα ψέματα κι αν χρησιμοποιούν η κυβέρνηση και οι εργοδοτικές ενώσεις, όσο φτιασίδωμα προσπαθεί να του ρίξει η ηγεσία της ΓΣΕΕ, το νομοθετικό έκτρωμα ΔΕΝ ΔΙΟΡΘΩΝΕΤΑΙ!
Το ΠΑΜΕ καλεί στον απεργιακό αγώνα για:
- Να αποσυρθεί τώρα το νομοσχέδιο – έκτρωμα!
- Να καταργηθούν οι νόμοι της διευθέτησης, της “ευελιξίας”, του χτυπήματος των Συλλογικών Συμβάσεων και της ΕΓΣΣΕ, του παγώματος των μισθών, οι νόμοι που μετατρέπουν την Ασφάλιση σε τζόγο. Να καταργηθούν οι απεργοκτόνοι νόμοι του ΣΥΡΙΖΑ (νόμος Αχτσιόγλου) και του χτυπήματος των διαδηλώσεων (νόμος Χρυσοχοΐδη), τα αντεργατικά μέτρα που πέρασαν με αφορμή την πανδημία.
- Ζωή και δουλειά με δικαιώματα, με αυξήσεις στους μισθούς, στις συντάξεις, στις κοινωνικές παροχές.
- Μείωση του εργάσιμου χρόνου, για 7ωρο – 5ήμερο – 35ωρο».
ΠΗΓΗ: ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 5-6 Ιούνη, σελ. 3 – 10
