Είναι ένας τύπος που λέγεται Μουμτζής. Μάλιστα, αυτός ο τύπος νομίζει ότι κάνει δημοσιογραφία και αρθρογραφία, επιχειρώντας σχεδόν με κάθε του πρόταση να αντιστρέψει την πραγματικότητα, να δικαιολογήσει την περιβόητη… αγορά και, φυσικά, να τα «βάλει» με κάθε λογής κινητοποίηση.
Τελευταίο του «χτύπημα» ήταν το άρθρο του με τίτλο «Και οι ξαπλώστρες είναι απαραίτητες», που δημοσιεύτηκε (που αλλού;) στην «Καθημερινή». Από τον τίτλο και μόνο καταλαβαίνουμε που το πάει ο κύριος αυτός.
Αλλά, όσο και αν μας προϊδεάζει ο τίτλος του, δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε το μέγεθος της αθλιότητας του κειμένου. Ευθύς εξαρχής λοιπόν αυτός ο τύπος μας ξεκαθαρίζει πως «είμαι πολύ επιφυλακτικός όταν ακούω τη λέξη «κίνημα». Συνήθως τα κινήματα είτε χειραγωγούνται από τους ακραίους είτε εργαλειοποιούνται από αντισυστημικές συλλογικότητες ποικίλων και ετερόκλητων ιδεολογικών ρευμάτων».
Αφού ξεκαθάρισε πως οτιδήποτε έχει σχέση με κίνημα… «κάτι» του κάνει, μετά μας λέει πως το «κίνημα της πετσέτας» έχει μια σωστή αφετηρία -την ελεύθερη πρόσβαση στις παραλίες- αλλά… κινδυνεύει να μετατραπεί σε… κίνημα κατά της ξαπλώστρας.
Και ο κ. Μουμτζής έρχεται, με την «πένα» του, να μας προστατεύσει από αυτήν την… παρεκτροπή! Διότι, όπως λέει και ο τίτλος, και οι ξαπλώστρες «είναι απαραίτητες».
Και πώς το αιτιολογεί; Θαυμάστε:
«Είναι λογικό να υπάρχει μια μεγάλη κατηγορία ιδιαίτερα πλούσιων τουριστών που η παραμονή τους στην ακτή είναι κάτι μεταξύ διασκέδασης, επίδειξης και δημοσίων σχέσεων. Αυτοί οι άνθρωποι –και είναι πολλοί– δεν πάνε να κάνουν το μπάνιο τους. Κατεβαίνουν στην αμμουδιά για να τους δουν και για να δουν. Είναι λογικό να μη θέλουν δίπλα στην ακριβοπληρωμένη ξαπλώστρα τους να έρθει μια τετραμελής οικογένεια με την ομπρέλα της, την πετσέτα της και τα ταπεράκια της. Ετσι παίζεται το παιχνίδι παγκοσμίως. Εκτός αν θέλουμε να επιστρέψουμε στην εποχή του μπατιροτουρισμού. Να αναβιώσουμε την ανοησία που εκστόμισε ο αείμνηστος, σε στιγμές τριτοκοσμικού οίστρου, πως δεν θα γίνουμε τα γκαρσόνια της Ευρώπης. Σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο, το ζήτημα δεν είναι αν θα είμαστε γκαρσόνια ή όχι, αλλά αν θα είμαστε καλά και επιτυχημένα γκαρσόνια – πάντα με τη μεταφορική έννοια. Από τη στιγμή που ο τουρισμός είναι η βαριά βιομηχανία μας, το ζητούμενο είναι πλέον τι προϊόν παράγουμε και σε τι συσκευασία το πουλάμε».
Πραγματικά, δεν έχουμε τι να πρωτοσχολιάσουμε.
Σίγουρα όμως ο κ. Μουμτζής είναι σε κάτι βοηθητικός: ό,τι κι αν υποστηρίζει ξέρουμε πως το ακριβώς αντίθετο είναι αυτό που θα πρέπει να υποστηρίζουμε εμείς.
Πάντως -και σε προσωπικό τόνο- εμείς δεν θέλουμε να είμαστε γκαρσόνια (ούτε καν επιτυχημένα). Θέλουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια!
