Δύσκολες ώρες αναμένονται για τον – καθόλα ταλαίπωρο και πολλαπλώς εκτεθειμένο- κοινοβουλευτισμό, αν επιβεβαιωθούν τα εκλογικά σενάρια περί 7κομματικής Βουλής. Δηλαδή αν στους ήδη υφιστάμενους κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς προστεθεί η έλευση του ακροδεξιού-σκοταδιστικού κόμματος «Νίκη» και της «Πλεύσης Ελευθερίας» της Ζωής Κωνσταντοπούλου.
Αμφότερα τα κόμματα ήδη καταγράφουν την προδιάθεσή τους να «παίξουν το χαρτί» ενός στείρου και ιδιότυπου αντικοινοβουλευτισμού, προκειμένου να επιβεβαιώσουν έναν υποτιθέμενο «αντι-συστημικό» χαρακτήρα. Με λίγα λόγια ετοιμάζονται να υιοθετήσουν ένα τμήμα της τακτικής που ακολούθησε στο παρελθόν η «Χρυσή Αυγή» και σε έναν βαθμό η Ένωση Κεντρώων του Βασίλη Λεβέντη, προϊδεάζοντας για την πιθανότητα ενός κοινοβουλίου που θα θυμίζει …τσίρκο!
Αντιδραστική βιτρίνα
Είναι αναμφισβήτητο γεγονός πως, ιδίως κατά την περίοδο των μνημονίων αλλά και στην συνέχεια, ο θεσμός του Κοινοβουλίου έχει τρωθεί ανεπανόρθωτα στο συλλογικό συνειδητό. Οι αντιλαϊκές μνημονιακές πολιτικές που περνούσαν διαδοχικά και κατά κύματα, δίχως να τηρούνται έστω τα στοιχειώδη μιας Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας (νομοσχέδια ενός άρθρου, τυπική και όχι ουσιαστική συζήτηση, διαδικασίες εξπρές κ.λ.π) έχουν ήδη εκθέσει για πάνω από 10 χρόνια τον κοινοβουλευτικό θεσμό ως ένα σύστημα «αντιπροσώπευσης», στο οποίο κάθε άλλο παρά «αντιπροσωπεύονται» τα συμφέροντα των πλειοψηφικών λαϊκών στρωμάτων.
Η κρίση αυτή κάθε άλλο παρά έχει τερματιστεί αφού τα φαινόμενα σήψης του πολιτικού προσωπικού είναι συνεχή και κραυγαλέα, ενώ το νομοθετικό παραγόμενο της Βουλής συνεχίζει στην ρότα του περιορισμού του λαϊκού εισοδήματος αλλά και των δημοκρατικών εργασιακών δικαιωμάτων της κοινωνικής πλειοψηφίας. Αυτά ενώ διατηρούνται μια σειρά από «προνόμια» των βουλευτών (ειδικά μισθολόγια, συνταξιοδοτικά δικαιώματα, νόμος περί ευθύνης υπουργών) οι οποίες δεν σχετίζονται με την άσκηση του πολιτικού έργου και αντικειμενικά προκαλούν την κοινωνία.
Στο έδαφος αυτό ο «στείρος αντι-κοινοβουλευτισμός» συνεχίζει να βρίσκει πρόσφορο έδαφος στο εκλογικό σώμα. Ένα στοιχείο που έχει ήδη εκφραστεί αρκετές φορές με την είσοδο στην Βουλή κομματικών σχηματισμών που ήταν «διάττοντες αστέρες» στο πολιτικό στερέωμα, αφού εκλέγονταν μία (άντε 2 φορές) και στην συνέχεια «εξαφανίζονταν» από τον πολιτικό χάρτη, διότι ουσιαστικά δεν είχαν τίποτε ουσιαστικό να κομίσουν. Κατά την διάρκεια της κοινοβουλευτικής τους παρουσίας βέβαια συναινούσαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στην διατήρηση κι ενίσχυση των κυρίαρχων πολιτικών.
Χαρακτηριστική περίπτωση – όπως προαναφέραμε- ήταν το κόμμα του Βασίλη Λεβέντη που, υπό το μανδύα της γραφικότητας, εξέφρασε στο κοινοβούλιο ακραίες νεοφιλελεύθερες απόψεις, όπως π.χ την απόλυση όλων των δημοσίων υπαλλήλων ή άλλες παρόμοιες θέσεις. Το φαινόμενο αυτό έφθασε στο απόγειό του όταν αποτέλεσε έναν από τους λόγους – μάλλον όχι τον κυρίαρχο- για την ανάδειξη της Χρυσής Αυγής σε κοινοβουλευτική δύναμη. Συνολικά η λογική του … «να τους στείλουμε στην Βουλή για να τους τα λένε» αποδείχθηκε περίτρανα (και συνεχίζει να είναι) η «βιτρίνα» των πιο αντιδραστικών επιλογών.
Στον δρόμο αυτό σχεδιάζουν να βαδίσουν, σύμφωνα με τα όσα διακηρύσσουν, δύο από τα κόμματα που βρίσκονται στο «κατώφλι» της εισόδου στην Βουλή, η «Νικη» και η «Πλεύση Ελευθερίας». Οι δημοσκοπήσεις τα θέλουν να κινούνται μεταξύ του 2,5 και 4,5%.
Κοινό στοιχείο αμφότερων των σχηματισμών είναι πως εμφανίστηκαν ξαφνικά και από «το πουθενά» στον προεκλογικό χάρτη. Σαφές δείγμα του ότι «σπρώχθηκαν», είτε μέσω της στήριξής τους από συγκεκριμένα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (Πλεύση Ελευθερίας), είτε από «κατασκότεινους» παρα- εκκλησιαστικούς κύκλους όπως η «Νίκη». Καθόλου τυχαίο φυσικά δεν είναι πως και τα δύο αυτά κόμματα φαίνεται να έχουν συγκεντρώσει ψήφους από το πολιτικό κοινό της Χρυσής Αυγής και μια δεξαμενή ψηφοφόρων με θολό «πατριωτικό» στίγμα.
Τα … trailer
Στο πλαίσιο αυτό η επικεφαλής της Πλεύσης Ελευθερίας, Ζωή Κωνσταντοπούλου, ανακοίνωσε τις προθέσεις της να εισέλθει στην Βουλή και να εστιάσει στα … «παιχνίδια» με τον κανονισμό του κοινοβουλίου, να εξασκήσει δηλαδή έναν ιδιόμορφο «αντι-κοινοβουλευτισμό» που συνίσταται στην καταγγελία ότι η Βουλή δεν τηρεί κατά γράμμα το κανονιστικό της πλαίσιο. Μια προσέγγιση αντάξια της θεωρίας ότι μπορεί κανείς να «αναχαιτίσει» π.χ την ιμπεριαλιστική δράση του ΝΑΤΟ επειδή στο πρωτόκολλο ίδρυσής του αναφέρει ότι μεριμνά για την … «παγκόσμια ειρήνη»!
Επιστρατεύοντας την γνωστή «νομολαγνεία» που τη διακρίνει ήδη από τον καιρό που ήταν Πρόεδρος της Βουλής, η Ζωή Κωνσταντοπούλου δεσμεύθηκε για την αξιοποίηση του άρθρου 97 του Κανονισμού. Αυτό που αναφέρει πώς «οι πρώην Πρωθυπουργοί, που διετέλεσαν Βουλευτές και Αρχηγοί Κόμματος σε Κυβερνήσεις που έλαβαν ψήφο εμπιστοσύνης της Βουλής και δεν μετέχουν στην Κυβέρνηση, ακούγονται όποτε ζητήσουν το λόγο για χρόνο ίσο με αυτόν που διατίθεται κάθε φορά στους αναπληρωτές εκπροσώπους των κοινοβουλευτικών ομάδων για την πρωτολογία τους. Το ίδιο δικαίωμα έχουν και οι διατελέσαντες Πρόεδροι της Βουλής». Πρόκειται για μία γνωστή δυνατότητα που παρέχεται στους πρώην προέδρους του Κοινοβουλίου η οποία παραδοσιακά αξιοποιείται με φειδώ και κυρίως για ζητήματα δημοκρατικής λειτουργίας. Είναι ενδεικτικό ότι την αξιοποίησε δύο φορές στην προηγούμενη κοινοβουλευτική περίοδο ο Νίκος Βούτσης. Μία για να παρέμβει για την υπόθεση των υποκλοπών και μία ακόμη για να καταγγείλει απρόκλητες επιθέσεις των ΜΑΤ σε διαδήλωση και σε βουλευτές που μετείχαν. Αντιθέτως η Ζ.Κωνσταντοπούλου δηλώνει ότι θα εξαντλήσει την συγκεκριμένη διάταξη του κανονισμού ενώ ταυτόχρονα θα παρεμβαίνει στις διαδικασίες ακρόασης φορέων των νομοσχεδίων όπως επίσης ότι θα συμμετάσχει (επιπλέον του εκπροσώπου του κόμματος της) στην Διάσκεψη των Προέδρων της Βουλής. Στην πραγματικότητα η Ζωή Κωνσταντοπούλου έκανε … trailer για καθημερινά κοινοβουλευτικά show που ελάχιστη σχέση θα έχουν – αντικειμενικά- με την ουσία των όσων θα πραγματεύονται. Θα μπορούν όμως να τροφοδοτούν καθημερινά την αδηφάγο επικαιρότητα με κοινοβουλευτικές αντιπαραθέσεις υψηλών τόνων.
Το κόμμα «Νίκη» έχει επίσης στην «αιχμή του δόρατος» την λογική του «στείρου αντικοινοβουλευτισμού». Είναι χαρακτηριστικό πως είναι ίσως το μόνο κόμμα που κατέρχεται στις εκλογές, αφιερώνοντας ένα μεγάλο μέρος των προγραμματικών του θέσεων στην δομή και τις λειτουργίες του κοινοβουλίου, καταθέτοντας προτάσεις που πρακτικά δεν μπορούν να εφαρμοστούν δίχως να ξεκινήσει μια διαδικασία Συνταγματικής Αναθεώρησης.
Μεταξύ άλλων στις θέσεις του αναφέρεται πως, σε αντίθεση με την Ελλάδα, «η Ευρωπαϊκή Ένωση των 27 έχει μόλις 705 ευρωβουλευτές για 450 εκατομμύρια πληθυσμό», ως επιχείρημα για την μείωση του αριθμού των βουλευτών, ως προϋπόθεση για την άσκηση κοινωνικής επιδοματικής πολιτικής. Υποστηρίζεται επίσης πως «η μηνιαία επιβάρυνση του ελληνικού λαού για την κάθε βουλευτική θέση αγγίζει τις 100.000 ευρώ μηνιαίως, συμπεριλαμβανομένων των μισθών, των δωρεάν παροχών, των επιδομάτων, των προνομίων, των εξοδολογίων, του διορισμένου ή αποσπασμένου προσωπικού. Η εξοικονόμηση της μείωσης 100 βουλευτών ισοδυναμεί με 200 ευρώ μηνιαία παροχή σε 50.000 άπορες ελληνικές οικογένειες, όπου ο κόπος του Ελληνικού Λαού θα πιάσει καλύτερον τόπο».
Αντίστοιχου ύφους και τα όσα λέει η «Νικη» όταν συνδέει την ανάγκη ενίσχυσης της αστυνόμευσης (αλίμονο!) με τα μέτρα περιορισμού της φύλαξης των βουλευτών. Όπως αναφέρει «ο βουλευτικός μισθός είναι ικανός για την πρόσληψη σωματοφύλακα, εάν ο βουλευτής κρίνει ότι τον χρειάζεται» υποστηρίζοντας πως «οι πρώην βουλευτές και πολιτικοί δεν έχουν κανέναν παραπάνω λόγο στη δημόσια φύλαξη από τον κάθε Έλληνα πολίτη».
