Με μια σεμνή εκδήλωση και με τα αποκαλυπτήρια τιμητικής πλακέτας, οι Κλαδικές Οργανώσεις της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ τίμησαν τον Σωτήρη Παρασκευαΐδη, τον πρώτο νεκρό στην Ελλάδα, τον 20ό αιώνα, σε απεργιακή συγκέντρωση της Εργατικής Πρωτομαγιάς του 1925.
Η ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ θα προκηρύξει το επόμενο διάστημα καλλιτεχνικό διαγωνισμό για τη δημιουργία Μνημείου των Αγώνων της εργατικής τάξης στην Αθήνα.
Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στην πλατεία Εθνικής Αντίστασης (πρώην Κοτζιά), στο σημείο που πριν 100 χρόνια ο Σωτήρης Παρασκευαΐδης δολοφονήθηκε από το αστικό κράτος, κατά την «Κόκκινη Πρωτομαγιά» του 1924.
Η τιμητική πλακέτα της ΚΟ Αττικής που τοποθετήθηκε στην πλατεία, θα θυμίζει στους διαβάτες τη θυσία του νεολαίου εργάτη κομμουνιστή. Την ώρα που έγιναν τα αποκαλυπτήρια, ακούστηκαν δυνατά τα συνθήματα «Κόκκινη Πρωτομαγιά – πρωτοπόρα εργατιά» και «Ένας αιώνας αγώνα και θυσία, το ΚΚΕ στην πρωτοπoρία».
Στο πρόσωπο του μέλους της ΟΚΝΕ και του Σωματείου Τεχνιτών Ζαχαροπλαστικής Αθήνας απέδωσαν φόρο τιμής και στους χιλιάδες ήρωες του εργατικού κινήματος που αποτελούν φάρο για τους αγώνες σήμερα. Τίμησαν την ίδια την Εργατική Πρωτομαγιά, μέρα αγώνα και μνήμης για την εργατική τάξη, για την προσφορά της στην κοινωνική πρόοδο, στην πάλη για μια νέα κοινωνία τη σοσιαλιστική – κομμουνιστική.
Όπως τόνισε εξάλλου στην ομιλία του ο Γιώργος Στεφανάκης, μέλος του Γραφείου Περιοχής Αττικής, υποψήφιος ευρωβουλευτής του Κόμματος και πρόεδρος του Συνδικάτου Επισιτισμού – Τουρισμού και Ξενοδοχείων Ν. Αττικής: «Τιμάμε τους νεκρούς μας δυναμώνοντας τη προσπάθεια να μαζικοποιηθούν τα εργατικά συνδικάτα, να φτιαχτούν νέα μέσα στους μεγάλους χώρους δουλειάς. Για να φτιαχτεί ένα ενιαίο πανελλαδικά συντονισμένο εργατικό κίνημα με αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, που θα μπει μπροστά για την κοινή δράση και συμμαχία με τους φτωχούς αγρότες και τους αυτοαπασχολούμενους. Παλεύουμε καθημερινά για να κάνουμε το Κόμμα μας ακόμα πιο δυνατό ακόμα πιο μαζικό, με πολλούς νέους εργάτες να μπαίνουν στις γραμμές του, με κομματικές οργανώσεις παντού».
Παρευρέθηκε αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ με επικεφαλής τον Θοδωρή Χιώνη, μέλος του ΠΓ της ΚΕ και Γραμματέα της ΚΟ Αττικής.
Επίσης οι υποψήφιοι ευρωβουλευτές Γιάννης Τασιούλας και Νίκη Χρονοπούλου.
«Σωτήρης Παρασκευαϊδης: Το παλικάρι που κλαίει όλη η εργατική τάξη»
Ο Γιώργος Στεφανάκης αναφέρθηκε στο χρονικό της δολοφονίας του Σωτήρη Παρασκευαϊδη, ο οποίος ήταν θύμα της κτηνωδίας και του μίσους του αστικού κράτους, στην τότε «φρέσκια» αβασίλευτη δημοκρατία. Συγκεκριμένα, σημείωσε:
«”Σωτήρης Παρασκευαϊδης το παλικάρι που κλαίει σήμερα όλη η εργατική τάξη”: Με αυτόν τον συγκινητικό τίτλο ο ”Ριζοσπαστης” στις 3 Μάη ανακοίνωνε πώς ο 24χρονος Σωτήρης Παρασκευαΐδης, μέλος της ΟΚΝΕ και του Σωματείου Τεχνιτών Ζαχαροπλαστών της Αθήνας, έχασε τη μάχη με το θάνατο. Είχε τρυπηθεί με ξιφολόγχη στο κεφάλι από την επίθεση της χωροφυλακής.
Αυτού του είδους η βία του αστικού κράτους δεν ήταν πρωτοφανής. Είχαν προηγηθεί ανελέητες δολοφονίες και χτυπήματα όπως αυτό των 11 νεκρών και 50 τραυματισμένων εργατών στο Πασαλιμάνι στις 21 Αυγούστου 1923 με πρωθυπουργό τότε τον Γονατά και υπουργό Εσωτερικών τον Γεώργιο Παπανδρέου.
Στην Ελλάδα μετά την Μικρασιατική καταστροφή και την επικράτηση των λεγόμενων αντιμοναρχικών δυνάμεων με επικεφαλής τον Βενιζέλο, όπου υπηρετούσε τον αναγκαίο εκσυγχρονισμό του ελληνικού καπιταλιστικού κράτους, η εργατική τάξη και το ΚΚΕ (τότε ΣΕΚΕ) αντιμετώπισαν από τη πρώτη στιγμή μια λυσσαλέα επίθεση. Παρά τις ψεύτικες προσδοκίες που προσπάθησε να δημιουργήσει τότε η αστική τάξη της χώρας αξιοποιώντας την ανακήρυξη της αβασίλευτης Δημοκρατίας – η πολιτική της σκληρής καταστολής απέναντι στην εργατική τάξη και στο συνδικαλιστικό κίνημα παρέμεινε και ενισχύθηκε.
Στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής, τον Μάη του 1924 απαγορεύτηκε ο εορτασμός της Εργατικής Πρωτομαγιάς στο κέντρο της Αθήνας και του Πειραιά και άλλων πόλεων. Η εντολή της κυβέρνησης ήταν να γίνουν οι συγκεντρώσεις στα χωράφια και στα αγροκτήματα έξω από την πόλη.
Και τότε, όπως και σήμερα οι κυβερνήσεις του αστικού κράτους επεδίωκαν να μετατρέψουν την απεργία σε γιορτασμό, σε αργία. Μάλιστα τότε η κυβέρνηση του Παπαναστασίου ειδικά στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη η προσπάθησε να μετατρέψει την Πρωτομαγιά σε εθνική γιορτή. Προγραμμάτισε και πραγματοποίησε διάφορους γιορτασμούς με αφορμή την έλευση της ”αβασίλευτης δημοκρατίας”, μετατρέποντας την εργατική Πρωτομαγιά σε κρατική εθνική γιορτή. Ο στόχος ήταν ξεκάθαρος. Να δημιουργήσει άλλοθι για να καταστείλει την απεργία και κυρίως για να αντιτάξει την αστική δημοκρατία στη συνείδηση της εργατικής τάξης και του λαού που παρακολουθούσαν με θαυμασμό και αισιοδοξία τα πρώτα αποτελέσματα της σοσιαλιστικής επανάστασης στη Ρωσία, της νέας εργατικής εξουσίας.
Η ιδεολογική πολιτική σύγκρουση εκείνη τη περίοδο ήταν πρώτο καθήκον για το κόμμα μας. Το κόμμα μέσω του ”Ριζοσπάστη” αποκάλυπτε τον πραγματικό ρόλο που έπαιζε η κυβέρνηση Παπαναστασίου όπου προσέγγιζε την εργατική τάξη με το προφίλ του φιλεργατικού αξιοποιώντας μέχρι και ομάδες με επιστήμονες κοινωνιολόγους σπέρνοντας αυταπάτες για το ρόλο του αστικού κράτους, με στόχο να πετύχουν την υποταγή του εργατικού κινήματος.
Αποκάλυψε τα κοινά στοιχεία, την κοινή στρατηγική που είχε η κυβέρνηση Παπαναστασίου με τις προηγούμενες κυβερνήσεις και με τον ίδιο το Βασιλιά, σχετικά με την επίθεση στην εργατική τάξη, με χαρακτηριστικό παράδειγμα ότι είτε με τη χρήση του στρατιωτικού νόμου είτε όχι πάντα βρισκόταν μια δικαιολογία για την άγρια καταστολή των κινητοποιήσεων και των απεργιών.
Παρά τις απαγορεύσεις και τις απειλές, παρά την μεγάλη τρομοκρατία, το Εργατικό Κέντρο Αθήνας, σε έκτακτη ανοιχτή συνεδρίαση του ΔΣ με συμμετοχή και άλλων εργατών κάλεσε σε συγκέντρωση έξω από τα γραφεία του στην πλατεία Δημοτικού Θεάτρου, όπως λεγόταν τότε αυτή εδώ η πλατεία όπου μετέπειτα μετονομάστηκε σε πλατεία Εθνικής Αντίστασης. Το ίδιο έκανε και η ΓΣΕΕ και οι ομοσπονδίες και τα εργατικά κέντρα. Συγκροτήθηκαν πολλές οργανωτικές επιτροπές, όλες με φλογερά καλέσματα και ανακοινώσεις καλούσαν του εργάτες να σπάσουν την απαγόρευση, η κεντρική οργανωτική επιτροπή της πρωτομαγιάς έγραφε:
”Δεν δίνει ψωμί με τα παρακάλια η αστική τάξη στους σκλάβους της που το φκιάνουνε. Καταχτάμε τα δίκαιά μας με την πάλη, σύντροφοι, με τον αμείλικτο αγώνα.
Ενωμένοι όλοι σε μια παράταξη, σε πυκνές φάλαγγες, πρέπει να βγούμε στους δρόμους την Πρωτομαγιά. Ας νοιώσουν οι εκμεταλλευτές μας τη δύναμη του γίγαντα που τον κρατούν δεμένο με τις αλυσίδες τις οικονομικής και πολιτικής σκλαβιάς”. (”Ριζοσπάστης” 30/04/1924)
Σε αυτή εδώ την πλατεία τότε, τη Πρωτομαγιά του ‘24 συγκεντρώθηκαν εργάτες, από τις 9 το πρωί, ενώ κατά τις 10 εμφανίστηκαν δυνάμεις του στρατού και δόθηκε διαταγή να διαλυθεί η συγκέντρωση. Όλη η συγκέντρωση κείνη την ώρα άρχισε να τραγουδά τον ”Ύμνο της Διεθνούς” και να φωνάζουν συνθήματα ταξικά και αντικυβερνητικά.
Εδώ σε αυτή τη πλατεία χτυπήσανε τους συντρόφους μας, χτύπησαν τον Σωτήρη Παρασκευαϊδη. Η αγριότητα χαρακτηρίστηκε από πυροβολισμούς, και επέλαση έφιππων χωροφυλάκων. Την ίδια ώρα γινόταν συγκέντρωση και στο Πειραιά που επίσης χτυπήθηκε με δολοφονική αγριότητα. Έγιναν πολλές συλλήψεις και ακολούθησαν ξυλοδαρμοί και απάνθρωπη μεταχείριση στους κρατούμενους εργάτες και εργάτριες.
Η επίθεση ξεκίνησε με ένα όπλο που ακόμα χρησιμοποιείτε και μάλιστα ευρέως στην Ελλάδα και στις χώρες της ΕΕ, με αντλίες νερού που σήμερα είναι εξελιγμένες στις λεγόμενες ”αύρες” , όπου θυμίζουμε χρησιμοποιήθηκαν για να καταστείλουν την απαγορευμένη συγκέντρωση του Κόμματος στις 17 Νοέμβρη 2020.
Την Πρωτομαγιά του 1925, έγραφε ο ”Ριζοσπάστης”, με την υπογραφή του Σεραφείμ Μάξιμου, ”Η περυσινή πρωτομαγιά απέδειξε πως και οι Δημοκράτες τουφεκάνε τους εργάτες, πως και κάτω απ’ την αστική δημοκρατία οι αντλίες ρίχνουν νερό επάνω τους και τα πολυβόλα σκορπάνε το θάνατο στους κολασμένους της γης” (”Ριζοσπάστης”, 01/05/1925).
Ήταν πολλοί αυτοί που μεταφέρθηκαν στα νοσοκομεία τότε με σοβαρά τραύματα, σύνολο 13 και οι περισσότεροι νεολαίοι κομμουνιστές μέλη της ΟΚΝΕ. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν και ο Σωτήρης Παρασκευαϊδης.
Μετά τη δολοφονία του Παρασκευαϊδη, η άρχουσα τάξη με την προπαγάνδα της άρχισε τη μάχη της συγκάλυψης. Η κυβέρνηση προσπάθησε να αποκρύψει ότι ο Σωτ. Παρασκευαΐδης ήταν κομμουνιστής μέλος της ΟΚΝΕ, απεργός εργάτης και μέλος ενός από τα σωματεία που οργάνωναν την απεργία. Τον παρουσίασαν ως έναν περαστικό που έτυχε να είναι εκεί κατά λάθος και σκοτώθηκε.
Έφτασαν στο σημείο να πιέσουν τον πατέρα του και να πάρουν τη σορό του ώστε να γίνει η ταφή κρυφά, την ίδια ώρα που τα εργατικά συνδικάτα είχαν ξεκινήσει τις προετοιμασίες για να αναλάβουν τα έξοδα της κηδείας και κυρίως να αποχαιρετήσουν τον σύντροφο Παρασκευαϊδη με χιλιάδες εργάτες να τον συνοδεύουν.
Λίγες μέρες μετά στις 7 Μάη, ο ”Ριζοσπάστης” δημοσίευσε την επιστολή του πατέρα του θύματος, Χρυσόστομου, όπου αποκαλύπτονταν οι εκβιασμοί των κρατικών αρχών:
”1) Ο Σωτήρης μου ήταν γραμμένος στην Ένωση Παλαιών Πολεμιστών και στην Κομμουνιστική Νεολαία Αθηνών.
2) Δεν πέθανε περαστικός τάχα και κατά τύχη, όπως θέλησαν να πούνε, αλλά υπέστη επίθεση και έφερε τραύματα ως αναφέρει η ιατροδικαστική έκθεση αγωνιζόμενος στην πρώτη γραμμή.
3) Δεν φταίω καθόλου εγώ αν ο Σωτήρης μου, ο δολοφονημένος, θάφτηκε «εν κρυπτώ και παραβύστω» όπως γράφετε, άκλαυτος και αφίλητος από τη μεγάλη εργατική οικογένεια της οποίας ήτο μέλος.
4) Εγώ μέσα στην παραζάλη μου και μέσα στον πόνο του ξαφνικού θανάτου του γυιού μου δεν ήξερα καλά καλά τι ήθελαν οι κύριοι (ο μάστορής του, κάποιος ζαχαροπλάστης και ακόμα άλλοι δύο) που καταχρώμενοι της ψυχολογικής μου καταστάσεως επήραν το νεκρό του γυιού μου ενώ είχε έρθει και ο αστυνόμος με 10 χωροφύλακας.
5) Εγώ είχα και δύο άλλα παιδιά ακόμη σκοτωμένα στον πόλεμο, τον Γιάννη που σκοτώθηκε στη Θράκη και τον Μανώλη που βρήκε ένα φρικτό πνιγμό μέσα στο πολεμικό καράβι έξω απ’ την Καλαμάτα και
6) Ευχαριστώ τη Γενική Συνομοσπονδία, την Κομμουνιστική Νεολαία και όλη την Εργατική Τάξη για την τόση αγάπη και εκτίμηση που δείξανε στο παιδί μου. Είθε η ακούσια εκ μέρους μου πράξις την οποία καταγγέλλω να μη βαρύνει στην αιώνια τιμημένη μνήμη ενός μάρτυρος της εργατικής Ιδέας, του αδικοσκοτωμένου Σωτήρη μου”.
Οι εργάτες το είπαν και το έκαναν. Συνέχισαν την απεργία μέχρι τα ξημερώματα της άλλης μέρας και αποφάσισαν νέα απεργία με αίτημα την αποφυλάκιση των κρατούμενων, οι οποίοι αντιμετώπισαν ηρωικά τις συλλήψεις και τα βασανιστήρια και οι οποίοι κάτω από την πίεση των κινητοποιήσεων αφέθηκαν ελεύθεροι.
Συγκάλυψη, διαστρέβλωση ακολούθησε και από τις αστικές φυλλάδες, οι οποίες έγραφαν ότι οι κομμουνιστές έβαψαν με αίμα την γιορτή των λουλουδιών, αναφέροντας μάλιστα ότι λόγο πυροβολισμών των εργατών αναγκάστηκε ο στρατός και η χωροφυλακή να επέμβουν.
Το όνομα του Σωτήρη Παρασκευαϊδη στα επόμενα χρόνια ήταν στα χείλη των εργατών που τον γνώρισαν, σύμβολο αγώνα για τις πρωτομαγιές που ακολούθησαν και στίγμα για την κυβέρνηση Παπαναστασίου.
Ο Σωτήρης Παρασκευαϊδης ήταν ο πρώτος νεκρός της πρωτομαγιάς στην Ελλάδα για τον 20ο αιώνα. Προστέθηκε στη λίστα των νεκρών , των αθάνατων η οποία άνοιξε την 1η Μάη 1894, που έγινε ο πρώτος μαζικός απεργιακός γιορτασμός με μαζική εργατική συμμετοχή, όπου σκοτώθηκε από βασανιστήρια στις φυλακές ο Σοσιαλιστής Διονύσης Μάργαρης.
Στα χρόνια που ακολούθησαν το 1924 θα προστεθούν οι νεκροί του Μάη 1936, οι 200 της Καισαριανής και πολλοί άλλοι που εκτελέστηκαν – δολοφονήθηκαν την ίδια μέρα από τους ναζί και κυρίως από τα τάγματα ασφαλείας, σε εφαρμογή αντιποίνων. Οι εκτελέσεις συνεχίστηκαν μέχρι και την Πρωτομαγιά 1955 εκτελέστηκε στο σκοπευτήριο στα Δύο Αοράκια Ηρακλείου ο φυλακισμένος στις φυλακές Αλικαρνασσού , κομμουνιστής Χρήστος Καρανταής».
Η καπιταλιστική εξουσία και οι κυβερνήσεις της δεν είναι παντοδύναμες
Στη συνέχεια, ο Γιώργος Στεφανάκης αναφέρθηκε στον χαρακτήρα του αστικού κράτους, λέγοντας:
«Το Κόμμα μας έχει δώσει μια μεγάλη υπόσχεση και την τηρεί. Ότι όσο θα δυναμώνει ο αντικομουνισμός ως επίσημη πολιτική της ΕΕ και των κομμάτων που την υπηρετούν. Όσο η ΕΕ και τα κράτη μέλη της θα τον υιοθετούν, όσο θα δυναμώνουν την καταστολή και τη τρομοκρατία, όσο θα εντείνουν την επίθεση του κεφαλαίου απέναντι στην εργατική τάξη , τόσο εμείς θα σηκώνουμε ακόμα πιο ψηλά την αιματοβαμμένη σημαία μας! Τόσο εμείς θα βάζουμε τα δυνατά μας για να διαδίδουμε την μια και μοναδική ιστορική αλήθεια. Θα δίνουμε ότι έχουμε και δεν έχουμε για να φτιάχνονται όλο και περισσότερα μνημεία του αγώνα, των νεκρών μας.
Σε αυτή τη κατεύθυνση προς τιμή των ηρωικών αγώνων της τάξης μας, ανακοινώνουμε για το επόμενο διάστημα καλλιτεχνικό διαγωνισμό για τη δημιουργία μνημείου των αγώνων της εργατικής τάξης.
Η 100χρονη πορεία του Κόμματος μας, του ίδιου του εργατικού κινήματος, επιβεβαιώνει ότι η μάχη με την αστική τάξη και το κράτος της ήταν είναι και θα είναι πολύ σκληρή. Παρά τις προσπάθειες που έγιναν από όλες τις κυβερνήσεις να σταματήσουν τη δράση του Κόμματος και συνολικά των εργαζομένων δε τα κατάφεραν.
Δεν το βάζουν βέβαια κάτω. Βλέπουμε και σήμερα τις νομοθετικές ρυθμίσεις που έχουν ψηφιστεί τα τελευταία χρόνια ως οδηγίες της ΕΕ και μάλιστα ως προϋπόθεση για την εκταμίευση δόσεων είτε από την τότε τρόΪκα είτε από το σημερινό ”Ταμείο Ανάκαμψης”.
Η καπιταλιστική εξουσία και οι κυβερνήσεις της δεν είναι παντοδύναμες.
Αντίθετα οι ζωντανές δυνάμεις του κινήματος με τους αγώνες τους, οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα που κοντράρονται καθημερινά σε κλάδους και χώρους δουλειάς, διεκδικώντας αυξήσεις στους μισθούς και σταθερή δουλεία, που παλεύουν για μέτρα προστασίας της εργασίας, οι αγρότες και μικροί επαγγελματίες που αγωνίζονται για την επιβίωση τους, η νεολαία που αναμετράται καθημερινά στους αγώνες για την παιδεία, που συμμετείχε στις κινητοποιήσεις για τα Τέμπη, δείχνουν το δρόμο της ελπίδας και της σύγκρουσης.
Η πολιτική που μας θέλει και καύσιμη ύλη για τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων, που αντιμετωπίζει ως κόστος την ανθρωπινή ζωή, που μας έχει αβοήθητους και ανυπεράσπιστους μπροστά στις φυσικές καταστροφές, οι εμπνευστές της ”ατομικής ευθύνης”, πρέπει να πάρουν αγωνιστική απάντηση.
Για τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων, για τους ανταγωνισμούς των μονοπωλίων κατεδαφίζονται εργατικά δικαιώματα, δυναμώνει η εκμετάλλευση και κυριαρχεί η “βασιλεία” του νόμου της ζούγκλας στις εργασιακές σχέσεις, στο ωράριο, στους μισθούς, πυροδοτούνται νέες πολεμικές εστίες αιματοκυλώντας τους λαούς! Όσο και να πασχίζουν να φορέσουν την προβιά του σύγχρονου και του προοδευτικού στο σάπιο σύστημα της εκμετάλλευσης, αυτό ζέχνει από σήψη.
Για τα ίδια κέρδη βλέπουμε την ένταση της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας που στις ημέρες μας αποτυπώνεται στη γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού από το κράτος – δολοφόνο του Ισραήλ, από την φωτιά που σιγοκαίει ως τη μεγάλη ανάφλεξη στη Μέση Ανατολή και τον πόλεμο που διεξάγεται αμείωτα δύο χρόνια στην Ουκρανία, πρέπει να βρει απέναντί της ολόκληρη την εργατική τάξη, τους λαούς όλου του κόσμου.
Στην απεργία των συνδικάτων την φετινή πρωτομαγιά πρέπει να καταδικαστεί η στάση της κυβέρνησης της ΝΔ και το εργατικό-λαϊκό κίνημα πρέπει να απαιτήσει εδώ και τώρα την άμεση απεμπλοκή της χώρας μας από τα σφαγεία επί της γης, τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Να επιστρέψουν πίσω όλες οι στρατιωτικές και ναυτικές δυνάμεις, η φρεγάτα ”Ύδρα”, να μην υπάρχει κανένας φαντάρος έξω από τα σύνορα μας. Να σταματήσει κάθε είδους παροχή, νερό-γη και εξοπλισμός στα γεράκια του πολέμου. Να κλείσουν όλες οι νατοϊκές βάσεις στη χώρα μας.
Η επίθεση στους λαούς δεν είναι μόνο έξω από τα όρια της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τα σύνορα της Ελλάδας. Στην Ελλάδα είναι σε εφαρμογή ο τρομονόμος που εμμέσως πλην σαφώς φωτογραφίζει το εργατικό κίνημα ως εσωτερικό εχθρό του κράτους. Όπως και ο γνωστός νόμος Χρυσοχοϊδη, για την απαγόρευση των διαδηλώσεων. Με βάση αυτούς τους νόμους η αστυνομία εξοπλίζεται και προσανατολίζεται στη ακόμα πιο άγρια καταστολή του κινήματος με τις ομάδες πρόληψης και καταστολής, τις ομάδες των ΜΑΤ, ακόμα και ομάδες του στρατού να εντάσσονται στο σχέδιο αντιμετώπισης του εργατικού κινήματος.
Στην ΕΕ της ”δημοκρατίας” είναι που απαγορεύεται σε πάνω από 15 χώρες η συνδικαλιστική δράση και η απεργία. Χαρακτηριστικός είναι ο νόμος Χατζηδάκη και ο νόμος Γεωργιάδη, όπως και οι προηγούμενοι νόμοι Βρούτση – Αχτσιόγλου που στην ουσία ποινικοποιούν τη συνδικαλιστική δράση και απαγορεύουν την απεργία. Με αυτούς τους νόμους βγάζουν παράνομες τις απεργίες των συνδικάτων για να τις καταστείλουν, με αυτούς τους νόμους καταδικάζουν με ποινές φυλάκισης τους πρωτοπόρους εργάτες. Δικάζουν συνεχώς τους απεργούς της COSCO, τους υγειονομικούς, τους εργάτες στα εργοστάσια Τύπου – Χάρτου, παλιότερα τους Ναυτεργάτες, τους Χαλυβουργούς, με το κατάλογο να μην έχει σταματημό, εφόσον πλέον σχεδόν όλες οι απεργίες χαρακτηρίζονται παράνομες.
Νόμοι που φτιάχτηκαν για να περιφρουρούν την εξουσία και τη κερδοφορία του κεφαλαίου. Για να συνεχίζουν να ζουν από τη δουλειά μας μια χούφτα κηφήνες, παράσιτα της παραγωγής.
Κανείς δεν θα λύσει τα προβλήματα που έχει δημιουργήσει η κυβερνητική πολιτική, αν δεν οργανωθεί Η καπιταλιστική βαρβαρότητα δεν έχει τέλος, αν δεν την σταματήσουμε με μαζικό, αποφασιστικό αγώνα απέναντι στο κράτος, την ΕΕ και την μεγαλοεργοδοσία. Με το δυνάμωμα της αλληλεγγύης σε όποιον αντιστέκεται και σε όποιον ”σηκώνει κεφάλι”!
Τιμάμε τους νεκρούς μας με νέους αγώνες
Στη συνέχεια, ο Γιώργος Στεφανάκης τόνισε:
«Δε χωράει καμία αμφισβήτηση ότι η εργατική τάξη είναι αυτή που παράγει τον πλούτο, που δημιουργεί τους όρους για την επιστημονική πρόοδο. Χωρίς τις σωματικές και πνευματικές δυνάμεις των εργατών καθετί που κινείται θα μένει στάσιμο, θα απονεκρώνεται.
Σήμερα η πραγματική και η ρεαλιστική διέξοδος προς όφελος του λαού βρίσκεται στο πρόγραμμα του ΚΚΕ. Για την επαναστατική ανατροπή της βαρβαρότητας με τον λαό ιδιοκτήτη του πλούτου που παράγει, σε μία κοινωνία απαλλαγμένη από τις δεσμεύσεις στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ.
Σήμερα υπάρχουν όλες οι αναγκαίες υλικές προϋποθέσεις για μόνιμη και σταθερή εργασία, για μειωμένο ωράριο με 5μερο-7ωρο-35ωρο, για αποκλειστικά δημόσιες και δωρεάν παροχές στην Υγεία και την παιδεία. Υπάρχουν δυνατότητες για φτηνή και ασφαλή λαϊκή στέγη, δωρεάν και ποιοτική πρόσβαση στον πολιτισμό, τον αθλητισμό, για μισθούς, συντάξεις και κοινωνικές παροχές που θα ανταποκρίνονται στο ύψος των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.
Τιμάμε λοιπόν τους νεκρούς μας, με νέους αγώνες προσθέτοντας σε αυτούς την αυριανή πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση των συνδικάτων στις 10.30 π.μ. στο Σύνταγμα, κόντρα στην απόφαση της κυβέρνησης να την μετατρέψει σε αργία.
Τιμάμε τους νεκρούς μας δυναμώνοντας τη προσπάθεια να μαζικοποιηθούν τα εργατικά συνδικάτα, να φτιαχτούν νέα μέσα στους μεγάλους χώρους δουλειάς. Για να φτιαχτεί ένα ενιαίο πανελλαδικά συντονισμένο εργατικό κίνημα με αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, που θα μπει μπροστά για την κοινή δράση και συμμαχία με τους φτωχούς αγρότες και τους αυτοαπασχολούμενους.
Παλεύουμε καθημερινά για να κάνουμε το κόμμα μας ακόμα πιο δυνατό ακόμα πιο μαζικό , με πολλούς νέους εργάτες να μπαίνουν στις γραμμές του, με κομματικές οργανώσεις παντού, μέσα στους κλάδους, στα εργοστάσια, στα καράβια, στα λιμάνια, στα αεροδρόμια, στα γραφεία, στα ξενοδοχεία και τα εστιατόρια.
Είναι υπόσχεση και τιμή στους νεκρούς μας να συνεχίσουμε τη προσπάθεια για να ενισχύονται τα επαναστατικά χαρακτηριστικά του κόμματος. Πιανόμαστε από κάθε ζήτημα, από κάθε μάχη, για να προβάλλουμε τον δρόμο της ελπίδας, της οριστικής νίκης. Μπροστά στη μάχη των ευρωεκλογών υπάρχει η δυνατότητα, με ακόμα πιο δυνατό ΚΚΕ, αυτό το μήνυμα να φτάσει παντού, σε όλη την Ευρώπη και το κόσμο. Για να ανοίξει ο δρόμος, να σπάσουν τα δεσμά της ΕΕ και του κεφαλαίου, για την Ευρώπη των εργαζομένων, των λαών, για την Ευρώπη του Σοσιαλισμού».
Από 902.gr
