Η κατάθεση του Κώστα Καραμανλή στην εξεταστική επιτροπή της βουλής για την διερεύνηση του εγκλήματος των Τεμπών δεν προσέφερε τίποτα στην ουσία της υπόθεσης. Ο αρμοδίως υπεύθυνος υπουργός για την ασφάλεια των σιδηροδρομικών γραμμών δεν είχε να πει τίποτα για τις συνθήκες της τραγωδίας, για τις αποδεδειγμένες ελλείψεις του σιδηροδρόμου σε υποδομές, προσωπικό και συστήματα ασφαλείας ή για τα κραυγαλέα λάθη της θητείας του στο υπουργείο Μεταφορών.
Κάθε ερώτηση που του γινόταν από τους βουλευτές της αντιπολίτευσης μεταφραζόταν από τον κύριο Καραμανλή ως απόπειρα να στηθεί πολιτικό παιχνίδι. Σύμφωνα με τον άνθρωπο που ήταν υπουργός Μεταφορών στο έγκλημα των Τεμπών, οι ερωτήσεις για τις εκθέσεις ασφαλείας του σιδηροδρόμου ή για τις καταγγελίες των εργαζομένων περί δημοσίου κινδύνου, είχαν πολιτική σκοπιμότητα. Προφανώς, για τον Κώστα Καραμανλή του Αχιλλέα το γεγονός πως επανεξελέγη βουλευτής Σερρών – τέσσερις μήνες μετά την τραγωδία – λειτουργεί ως απόδειξη αθωότητας. Λες και η κάλπη είναι η Κολυμβήθρα του Σιλωάμ.
Με ύφος θιγμένου, ο κύριος Καραμανλής απαντούσε εριστικά ακόμα και στις πιο απλές ερωτήσεις – αυτές που δεν αφορούσαν σε δικές του ευθύνες και παραλείψεις. Γνωρίζοντας ότι χάρη στην κυβερνητική πλειοψηφία δεν βρίσκεται ενώπιον της δικαιοσύνης, αλλά ενώπιον κοινοβουλευτικής επιτροπής στην οποία το κόμμα του πλειοψηφεί, δεν έδειξε ίχνος μεταμέλειας ή – έστω- αισθήματος ευθύνης. Ακόμα και αν κάποιος είχε αναλάβει το υπουργείο μία ημέρα πριν την εθνική τραγωδία των Τεμπών, θα φρόντιζε να αναλάβει – έστω και για το θεαθήναι – το μερίδιο της ευθύνης που του αναλογεί ως αρμοδίως επικεφαλής του υπουργείου στο οποίο υπάγεται ο σιδηρόδρομος. Αλλά όχι ο κύριος Καραμανλής. Αποδεικνύοντας πως τα δάκρυα κατά την παραίτησή του δεν είχαν να κάνουν με τους 58 νεκρούς, αλλά με την καρέκλα που έχασε, ο κύριος Καραμανλής αποποιήθηκε ακόμα και των τυπικών ευθυνών που φέρει λόγω της υπουργικής θέση που κατείχε.
Ως γνήσιος εκφραστής και εκπρόσωπος μιας αλαζονικής κυβέρνησης που δηλώνει αναρμόδια για τα πάντα – πλην των επενδυτικών βαθμίδων – ο Κώστας Καραμανλής έδινε προκλητικές απαντήσεις στην επιτροπή (με την πλήρη κάλυψη του προέδρου της και βουλευτή της ΝΔ, Δημήτρη Μαρκόπουλου) με ένα ύφος του τύπου «και χάρη σας έκανα που ήρθα». Όσο οι συγγενείς των θυμάτων πασχίζουν να νικήσουν την γραφειοκρατία και κάθε απόπειρα τυχόν συγκάλυψης του εγκλήματος, ο κύριος Καραμανλής ενοχλείτο όταν τον ρωτούσαν για τους εθνικούς και ευρωπαϊκούς κανόνες που διέπουν τις αρμοδιότητες που είχε ως υπουργός Υποδομών και Μεταφορών ή για το εξώδικό (!) που του έστειλαν οι μηχανοδηγοί καταγγέλλοντας τις επισφαλείς συνθήκες λειτουργίας του σιδηροδρόμου.
Ο άνθρωπος που δέκα μέρες πριν το έγκλημα των Τεμπών ωρυόταν στην βουλή πως δεν τίθεται ζήτημα ασφαλείας των επιβατών στα τρένα λέγοντας ότι «διασφαλίζεται η ασφάλεια», μας χάρισε άλλη μία σοφία του χθες στην επιτροπή. «Το εξώδικο των μηχανοδηγών δεν έλεγε ότι ο σιδηρόδρομος δεν είναι ασφαλής. Το εξώδικό έλεγε προχωρήστε γιατί έχουμε ζητήματα ασφάλειας και ολοκληρώστε την 717», είπε ο κύριος Καραμανλής. Θα μπορούσε κανείς να πει πως η συμπεριφορά του κυρίου Καραμανλή δεν είναι ασεβής προς τους νεκρούς και τους συγγενείς τους, αλλά έχει ζητήματα σεβασμού προς τα θύματα της τραγωδίας.
Το μόνο που ενδιαφέρει τον κύριο Καραμανλή είναι το πολιτικό του τομάρι. Χωρίς ενσυναίσθηση, χωρίς την παραμικρή συναίσθηση της κατάστασης και του βάρους της ευθύνης που του αναλογεί, δεν βρήκε μία λέξη συμπόνιας για τις οικογένειες των θυμάτων. Από την πρώτη στιγμή που κάθισε στο έδρανο του μάρτυρα, άρχισε να εξαπολύει επιθέσεις στους βουλευτές της αντιπολίτευσης λέγοντάς τους ότι ελπίζει πως θα τον ακούσουν και πως δεν έχουν έτοιμα πορίσματα. Μάλλον μπερδεύτηκε ο κύριος Καραμανλής. Οι κυβερνητικοί βουλευτές του έκαναν το ανεκτίμητο δώρο να είναι μάρτυρας και όχι κατηγορούμενος στο έγκλημα των Τεμπών, δεν του έδωσαν τον ρόλο το δικαστή.
Βρήκε, όμως, από μόνος του τον τρόπο να αναλάβει αυτόν τον ρόλο. Φρόντισε, μάλιστα, να ξεκινήσει αποφασίζοντας πώς μπορούν να θρηνούν οι γονείς, τα παιδιά, οι συγγενείς και οι φίλοι των επιβατών τους νεκρούς τους. «Αυτές οι υπερβολές είναι απολύτως δικαιολογημένες, όταν έχεις χάσει τον δικό σου άνθρωπο», είπε προκλητικά ο κύριος Καραμανλής για τον τρόπο που κινούνται οι συγγενείς των θυμάτων μετά την τραγωδία και προσέθεσε κουνώντας (κυριολεκτικά) το δάχτυλο: «Εγώ έχω μιλήσει τηλεφωνικά με αρκετούς ανθρώπους και θέλω να σας πω ότι διαπιστώνω ότι σε πολλούς από αυτούς τους ανθρώπους, ο πόνος τους είναι βουβός. Κρατήστε το αυτό».
Έχοντας εμποτιστεί με την (λανθασμένη) αντίληψη ότι απευθύνεται σε ηλίθιους και ότι ως Καραμανλής/ ως πολιτικός / ως πλούσιος έχει το ακαταδίωκτο, προέβη σε μία καθ’ όλα χυδαία και αμετροεπή κατάθεση. Κρύφτηκε πίσω από το ανθρώπινο λάθος. Την επικοινωνιακή τακτική που ακολούθησε σύσσωμη η κυβέρνηση Μητσοτάκη τις πρώτες μέρες της τραγωδίας και αναγκάστηκε να την εγκαταλείψει μετά τα στοιχεία που ήρθαν στο φως σχετικά με τα προβλήματα του σιδηροδρόμου και μετά την μαζική και οργισμένη αντίδραση των πολιτών που ζητούσαν δικαίωση για τον θάνατο των 58 συνανθρώπων μας. Η ένδεια επιχειρημάτων του κυρίου Καραμανλή φαίνεται από την επιστροφή σε αυτή την ιλαρή επιχειρηματολογία της κυβέρνησης.
