Αγαπητοί συνάδελφοι,
Αυτή τη στιγμή, που γράφω την επιστολή, προς το συμβούλιό σας, πραγματοποιείται γενική συνέλευση των καλλιτεχνών. Δύο μήνες δέχονται καθολική επίθεση, όλοι οι κλάδοι του πολιτισμού, από την κυβέρνηση, χωρίς βέβαια να υπολογίσουν τις συνέπειες.
Το θέατρο είναι η μάνα όλων των τεχνών (υποκριτική, σκηνοθεσία, σκηνογραφία, ενδυματολογία, σενάρια κλπ). Όταν μία μάνα πληγώνεται τότε υποφέρει όλη η οικογένεια της κοινωνίας. Ήμουν 30 χρόνια διαπιστευμένη στο Υπ. Πολιτισμού και διακονώ επί 40 χρόνια το καλλιτεχνικό ρεπορτάζ. Δε θυμάμαι τέτοια εξέγερση, τέτοια κοσμοχαλασιά σε όλους τους χώρους.
Οι υπεύθυνοι, βέβαια, αντί να εκτιμήσουν σωστά το αίτημά των καλλιτεχνών για την αναγνώριση των πτυχίων, έδωσαν μια ελλιπή απάντηση. Επιθυμούν να μοιράσουν ενίσχυση οικονομική, «νίπτοντας τας χείρας» αναφορικά με τα υπόλοιπα αιτήματά τους. Μα οι καλλιτέχνες δεν είναι επαίτες. Αξίζουν τον σεβασμό και τον θαυμασμό μας. Και μόνο οι ρόλοι που μαθαίνουν στις παραστάσεις τους, είναι μαθητείες, μικρά διδακτορικά. Παλεύουν για ν’ αναγνωριστεί η αξία τους, οι κόποι, οι γνώσεις τους. Κι εμείς ως πνευματικό σωματείο πώς εκδηλώσαμε την συμπαράστασή μας έμπρακτα στον αγώνα τους;
Σκεφτείτε να ζούσε ο εκλεκτός Κώστας Νίτσος που δημιούργησε το πολιτιστικό περιοδικό «Θέατρο» και διετέλεσε το ’81-’85 πρόεδρος του Εθνικού Θεάτρου. Ο Μάριος Πλωρίτης, κορυφαίος δημοσιογράφος και δάσκαλος σε θεατρικές σχολές, η αείμνηστη συνάδελφος Σοφία Αδαμίδου, συγγραφέας θεατρικών έργων και πολλοί άλλοι. Όλοι ήταν μέλη μας.
Θεωρώ ότι είναι χρέος μας ν’ αγκαλιάσουμε τα αιτήματά τους ώστε να γίνει και δική μας υπόθεση. Δύναμη στον πολιτισμό, σημαίνει δύναμη στην κοινωνία. Το επιβάλλει, άλλωστε, η δημοσιογραφική μας συνείδηση και εντιμότητα να δείξουμε ευαισθησία και κατανόηση, με δίκαιη κρίση, στα αιτήματά τους, χάριν του δημόσιου συμφέροντος.
Εμείς, που θεωρούμαστε διαμορφωτές του πνεύματος, γι’ αυτό ιδρύσαμε και το «Μορφωτικό Ίδρυμα», αυτήν την ιστορική στιγμή πρέπει να γίνουμε «ένα» με όλους. Όχι με ψυχρές ανακοινώσεις. Έμπρακτα. Ο πολιτισμός πενθεί. Όπως και όλη η κοινωνία μ’ αυτή την τραγωδία που ζούμε.
ΕΥΑ Ν.
