Πέθανες — κι έγινες και συ: ο καλός.
Ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.
Τριάντα έξι στέφανα σε συνοδέψανε, τρεις λόγοι αντιπροέδρων,
εφτά ψηφίσματα για τις υπέροχες υπηρεσίες που προσέφερες.
Α, ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο το ‘ξερα τι κάθαρμα ήσουν,
τι κάλπικος παράς, μια ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα.
Κοιμού εν ειρήνη δε θα ‘ρθω την ησυχία σου να ταράξω.
(Εγώ, μια ολόκληρη ζωή μες στη σιωπή θα την εξαγοράσω
πολύ ακριβά κι όχι με τίμημα το θλιβερό σου το σαρκίο).
Κοιμού εν ειρήνη. Ως ήσουν πάντα στη ζωή: ο καλός,
ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.
Δε θα ‘σαι ο πρώτος ούτε δα κι ο τελευταίος.
“Επιτύμβιον”- Ποιητική συλλογή “Στόχος” – Μανώλης Αναγνωστάκης
Μπορεί ο πρόσφατα αποχωρήσας από τον κόσμο ετούτο να είχε μακρύ ξενικό όνομα που δηλώνει “ευγενική” καταγωγή, μπορεί κατά την εξόδιο ακολουθία να τον συνόδεψαν γαλαζοαίματοι και ο επικήδειος να εξήρε το πατριωτικό αίσθημα του θανόντος, μπορεί τα στέφανα να ήταν πολλαπλάσια εκείνων του απλού Λαυρέντη, ωστόσο όλα τούτα δεν κατάφεραν να καλύψουν την υποκρισία ούτε του θανόντος, ούτε της ομήγυρης.
Σε τούτον, τον πρώην τιτλούχο που μας είχαν επιβάλλει οι προστάτες και τον περιέβαλλαν δόξες λαμπρές, με λαμπρότερη εξ αυτών εκείνο το δημοψήφισμα του ’74, με το οποίο ο λαός τον έστειλε ως έκπτωτο στις σάλες του εξωτερικού να περιφέρει τα θλιβερόν του το σαρκίον, ποιος να του το ‘λεγε ότι θα μοιάζει τόσο στον Λαυρέντη, θα μοιάζει τόσο σε ‘κείνον, που κάποτε τον έγλυφε γονυπετής κι εκλιπαρούσε για εκδουλεύσεις!
Δε θα αναφερθούμε εδώ συνολικά στο ποιόν και τη δράση του εκλιπόντος. Το έχουν κάνει άλλοι πριν από μας και ήταν πολύ ακριβείς και εύστοχοι. Θα αναφερθούμε στην κληρονομούμενη ιδιότητα του έκπτωτου, που απέδειξε την ακριβή σημασία της έκφρασης «σόι πάει το βασίλειο».
Γνήσιος απόγονος των προγόνων του ο εκλιπών, θέλησε να ακολουθήσει τα παραδείγματα εκείνων που σφετερίστηκαν με ψέματα και παρανομίες την περιουσία του Ελληνικού λαού.
Πώς να ξεχάσουμε την περιβόητη διαμάχη για το Μον Ρεπό της Κέρκυρας για το οποίο ο αθεόφοβος ζητούσε ως αποζημίωση 180 δισ. δραχμές! 180.000.000.000 για ένα κτήμα και ένα σπίτι που δε μόχθησε ποτέ για ν’ αποκτήσει, παρά παραχωρήθηκε σ’ αυτόν μέσω μια παραδοσιακής υφαρπαγής και τεχνασμάτων που μόνο οι γαλαζοαίματοι μπορούν να καταφέρουν, ακόμα κι αν η ακίνητος “περιουσία” βρίσκεται σ’ ένα αρχαιολογικό χώρο, όπως αυτό της Παλαιόπολης.
Η Παλαιόπολη προσδιορίζει την έκταση όπου αναπτυσσόταν η αρχαία Κέρκυρα. Μια περιοχή που εκτείνεται από τον κόλπο της Γαρίτσας, όπου κάποτε βρισκόταν το λιμάνι του Αλκινόου (με ίχνη χρήσης από τους αρχαϊκούς χρόνους – 6ος αι.π.Χ.- ), μέχρι τη σημερινή λιμνοθάλασσα του Χαλκιόπουλου όπου κάποτε βρισκόταν το Υλλαϊκό λιμάνι [1]. Στο κέντρο λοιπόν αυτής της περιοχής, όπου τα αρχαιολογικά ευρήματα επιβεβαιώνουν τις ιστορικές αναφορές για την κατοίκηση και ανάπτυξη του νησιού από τον 8ο αιώνα π.Χ. έως τα μεσαιωνικά χρόνια, βρίσκεται το κτήμα του Μον Ρεπό. Αυτό περιλαμβάνει:
– το Ηραίο, ναός αφιερωμένος στην Ήρα, ο οποίος σύμφωνα με μελέτες κτίστηκε το 610 π.Χ..
– το ιερό του Απόλλωνα, με διάρκεια ζωής από τα τέλη του 6ου αι. π.Χ έως τα τέλη του 5ου αι. π.Χ. και
– το ναό του Καρδακίου, που αποτελεί το καλύτερα σωζόμενο δείγμα ναού της αρχαίας Κέρκυρας της υστεροαρχαϊκής περιόδου.
Επί Αγγλοκρατίας, μέσα σ’ αυτόν τον πλούσιο σε ιστορία χώρο, όπου ήδη από το 1822 είχαν τυχαία ανακαλυφθεί αρχαία (ναός Καρδακίου), βρήκε να κτίσει την έπαυλή του ο Άγγλος Ύπατος Αρμοστής των Ιονίων Νήσων σερ Φρειδερίκος Άνταμς με τη σύμφωνη γνώμη του Επαρχιακού Συμβουλίου της Κέρκυρας, που εξακολουθούσε να διατηρεί την ιδιοκτησία. Η ανέγερση του παλατιού ξεκίνησε το 1828, φυσικά με έξοδα του Κερκυραϊκού λαού και παραδόθηκε στον Άνταμς το 1831 όπου και κατοίκησε σ’ αυτό μόνο για ένα χρόνο, καθώς ο ίδιος μας εγκατέλειψε και πήγε στις Ινδίες. Καθόλη την περίοδο, κατά τη διάρκεια της οποίας η Κέρκυρα και όλα τα Ιόνια νησιά τελούσαν υπό την προστασία (sic) της Μεγάλης Βρετανίας, ο χώρος του Μον Ρεπό εμπλουτίστηκε και με άλλα κτίρια, ενώ η έπαυλη αξιοποιήθηκε για να στεγάσει διάφορες δημόσιες λειτουργίες και να φιλοξενήσει γνωστούς εστεμμένους της εποχής, έως το 1864, χρονιά όπου κι επετεύχθη η Ένωση των Ιόνιων νήσων με το τότε Ελληνικό κράτος.
Το 1864 το Επαρχιακό Συμβούλιο της Κέρκυρας με απόφαση απόφαση 278/1864 παραχωρεί το Μον Ρεπό στο βασιλιά που διαδέχθηκε τον Όθωνα, τον Δανό – με αρχικό όνομα “Χριστιανός Γουλιέλμος Φερδινάνδος Αδόλφος Γεώργιος του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν-Σόνντερμπουρκ-Γκλύξμπουρκ” [2] – ο οποίος μετά την ενθρόνισή του είχε πλέον λάβει το όνομα Γεώργιος ο Α’.
Σύμφωνα με τον Μάριο Πλωρίτη, ο οποίος άντλησε στοιχεία από σχετικό φάκελο που δόθηκε στον ίδιο από τον πρώην Πρόεδρο του Δημοτικού Συμβουλίου Κερκυραίων κ. Γιώργο Καλούδη, στον Γεώργιο τον Α’ παραχωρήθηκε χρήση μέρους του αγροκηπίου “Προσοχή: την χρήση, μόνο. Πρόσθετη απόδειξη: συμφωνήθηκε πως ο άναξ θα πληρώνει μίσθωμα πράγμα που, όπως φαίνεται, δεν πληρώθηκε ποτέ. (…) Το υπόλοιπο του αγροκηπίου (…) (όπου και το ανάκτορο) παρέμεινε κρατική ιδιοκτησία, που αργότερα μεταβιβάσθηκε στον Δήμο της Κέρκυρας. Το ψήφισμα Ν’ της 11.4.1864 το λέει ρητά: «Τα ανάκτορα, οι βασιλικοί κήποι, οι σταύλοι παραμένουν εθνική ιδιοκτησία»…” [3]
Σιγά όμως που θα κώλωνε ο Γεώργιος Α’ και δε θα οικειοποιούνταν τα αρχαία! Άλλοι οργάνωσαν σχέδια και ολόκληρη επιχείρηση για να τ’ αποκτήσουν και αυτός θα τ’ άφηνε να του τα πάρουν μέσα από τα χέρια;
“Το 1887, ο Γεώργιος Α’ επέβαλε τον νόμο ΑΦΔ, που α) βαφτίζει το ανάκτορο «Mon Repos» προφανώς για να «ξεχαστεί» η αρχαιότητα του χώρου και να τον οικειοποιηθεί ο ίδιος. β) και καταπληκτικό: θεωρεί πως το μισό κτήμα (όπου και οι αρχαίοι ναοί του Απόλλωνα και της Ηρας) δωρήθηκε (!) στον άνακτα με την απόφαση 278/1864 του Επαρχιακού Συμβουλίου πράγμα ψευδέστατο, αφού η απόφαση εκείνη, όπως προαναφέραμε, παραχωρούσε στην Α.Μ. μόνο τη χρήση, και μάλιστα επί μισθώσει! Για το άλλο μισό, όπου βρίσκεται και το ανάκτορο, ο Γεώργιος ομολογούσε πως είναι ιδιοκτησία του ελληνικού Δημοσίου.” [4]
Μετά από δεκαετίες, κι ενώ οι πολίτες τούτης της χώρας έγλυφαν τις πληγές τους απ’ τους πολέμους, προσπαθούσαν να συνέλθουν από τις μεγαλοϊδεατικές βλέψεις, τις διχόνοιες, τις εκστρατείες και τις καταστροφές και οι Μικρασιάτες πρόσφυγες προσπαθούσαν να επιβιώσουν σε άθλιες συνθήκες, ο βασιλιάς Γεώργιος ο Β’, (εγγονός του Γεωργίου Α’ και υποστηρικτής του δικτατορικού καθεστώτος Μεταξά) χαλκεύει τον αντισυνταγματικό Αναγκ. Νόμο 514/3.3.1937, και παραχωρεί το ανάκτορο κατά πλήρη νομήν και κυριότητα στο θείο του Πρίγκιπα Ανδρέα (παιδί του Γεωργίου Α’ και πατέρα του συζύγου της βασίλισσας Ελισσάβετ, Φίλιππου ).
Τρεις μήνες αργότερα. ο Γεώργιος ο Β’ ” με το υπ’ αριθ. 11.900/5.6.1937 συμβόλαιο του συμβολαιογράφου Αθηνών Π. Καββαδία” αγοράζει το ακίνητο από το θείο του, το οποίο ο ίδιος είχε παραχωρήσει σε κείνον και το πληρώνει με χρήματα που είχαν κερδηθεί από την εξαθλίωση των υπολοίπων! [5]
Συνοψίζοντας λοιπόν, το Μον Ρεπό, με ότι αυτό συμπεριλαμβάνει, «καθαρό» και ξεπλυμένο απ’ τις όποιες ενοχλητικές δεσμεύσεις, παρουσιάζεται ως ιδιοκτησία των Γλύξμπουργκ, αφού πρώτα είχε παραχωρηθεί από τους υποτελείς στον εκπρόσωπο της Μ. Βρετανίας, στη συνέχεια είχε παραχωρηθεί στον τότε βασιλιά της Ελλάδας Γεώργιο τον Α’, εκείνος μετέτρεψε την παραχώρηση σε δωρεά, ο εγγονός του Γεώργιος ο Β’ παραχώρησε τη δωρεά στο θείο του Πρίγκιπα Ανδρέα και στη συνέχεια ο Ανδρέας την επέστρεψε στο θείο πουλώντας τη!
Αυτό που είχε παραχωρηθεί, είχε μετατραπεί ως δώρο, είχε ξανα-παραχωρηθεί και είχε αγοραστεί διεκδικούσε ο τέως και έκπτωτος βασιλιάς Κωνσταντίνος Γλύξμπουργκ από το 1974 έως το 1991, μέχρι που η Δικαιοσύνη αποφάνθηκε ότι το Μον Ρεπό ανήκει στο λαό της Κέρκυρας.
Υπήρξε κανένα μπέρδεμα; ΌΧΙ! Ήταν μια μέθοδος υφαρπαγής με όχημα τη βασιλική ιδιότητα; Ασφαλώς! «Αρα, με την έκπτωση της βασιλείας το 1974, ο τέως (και έκπτωτος) βασιλέας Κων/τίνος απώλεσε την κυριότητα στο ακίνητο». β) Αλλά και αν η βασιλική ιδιότητα δεν ήταν η αιτία της μεταβίβασης, τότε (νόμιμη) αιτία ήταν ο πλουτισμός του λήπτη (κυρίου): Με την έκπτωση της βασιλείας, έληξε η αιτία πλουτισμού «και άρα συντρέχει περίπτωση αδικαιολόγητου πλουτισμού, που πρέπει κατά τις ΑΚ 904 να επιστραφεί». [6]
Αυτά είχε αποφανθεί ο καθηγητής του Αστικού Δικαίου κ. Μιχ. Σταθόπουλος, πρώην υπουργός Δικαιοσύνης, όταν του ζητήθηκε σχετική γνωμάτευση από το Δήμο Κερκυραίων, την περίοδο που σύσσωμος ο λαός της Κέρκυρας διεκδικούσε την επιστροφή του Μον Ρεπό στον κόσμο που ανήκει.
Τώρα, αν κάποιοι, Κερκυραίοι και μη, πήγαν να τιμήσουν τον εκλιπόντα «Πατριώτη» στην Μητρόπολη, να τους θυμίσουμε και τους στίχους του Γεώργιου Σουρή:
«κλεφτες χωρις μια πηχυ γη και κλεφτες με παλατια.
Ο ένας κλεβει όρνιθες και σκάφες για ψωμί,
κι ο άλλος έθνος σύσσωμο για πλούτη και τιμή».
Εμείς πάντως θα κρατήσουμε τον Λαυρέντη, εκείνον που ήθελε και στέμμα!
Πηγη: της Τζίνας Κοντογεώργου, Κέρκυρα 16-01-2023
[1] Πληροφορίες αντλήθηκαν από τον Κόμβο “ΟΔΥΣΣΕΥΣ” του υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού: http://odysseus.culture.gr/h/3/gh351.jsp?obj_id=11383 (14/01/2023)
[2] https://el.wikipedia.org/wiki/Γεώργιος_Α’_της_Ελλάδας
[3]Μάριος Πλωρίτης, Το έπος του “Μον Ρεπό” ,άρθρο δημοσιευμένο και στην ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας το Βήμα στην διεύθυνση https://www.tovima.gr/2008/11/24/opinions/to-epos-toy-mon-repo/ (15/01/2023)
[4] στο ίδιο
[5] Ο Μάριος Πλωρίτης αναφέρει τον Ανδρέα ως αδελφό του Γεωργίου του Β’. Προφανώς έχει γίνει κάποιο λάθος, καθώς ο Ανδρέας ήταν θείος του. Ήταν το τέταρτο παιδί του Γεωργίου του Α’ και την περίοδο στην οποία αναφερόμαστε ο Ανδρέας ήταν εν ζωή.
[6] στο ίδιο
