Ανήμερα της τελευταίας αγίας μισθοδοσίας μου, πήγα για ούζο με τον Αντώνη. Είναι εσχάτως καθιερωμένη συνήθεια. Κάθε τέτοια ημέρα αισθανόμαστε υπερτυχεροί του Τζόκερ... Νιώθουμε βέβαια ότι δεν πιάνουμε ούτε τον λήγοντα, αλλά όσο να΄ναι, ο μισθός είναι ευτυχία, που λέει και ένα σύνθημα γραμμένο σε τοίχο. Είμαστε άλλωστε και εγώ και ο Αντώνης το υλοποιημένο όραμα του Γάμα Παπανδρέου : είμαστε ο ένας εργαζόμενος ανά οικογένεια! Αυτός στη δική του, εγώ στη δική μου! Όλες οι οικογένειες κάπως έτσι είναι τη σήμερον : ο ένας εργαζόμενος, ο άλλος άνεργος...Ben mix καταστάσεις που λένε…Τέλος πάντων, το μόνο κακό μετά από κάθε τέτοια εξόρμηση με τον Αντώνη, είναι πως γυρνάμε πίσω στο σπίτι με λιγότερο μισθό. Όχι γιατί είναι πολύ το ούζο αλλά γιατί είναι λίγος ο μισθός.
Καθίσαμε σε ένα ουζερί στο κέντρο που έμοιαζε κάτι μεταξύ bar στην Καρύτση και του καφενείου στον Θίασο του Αγγελόπουλου. Του εξομολογήθηκα ότι για πολλοστή φορά είχα επιχειρήσει προχτές να κλέψω τη σύνταξη του θείου Ακύλλα. Ο θείος Ακύλλας δε μ΄έπαιρνε ποτέ χαμπάρι, νόμιζα. Αλλά και να το έπαιρνε, δεν μπορούσε να με κυνηγήσει. Αφ΄ενός γιατί ήταν καθηλωμένος σε καροτσάκι, αφ΄ετέρου γιατί ήταν μπλοκαρισμένος ο αριστερά μπροστά τροχός του. Αυτή τη φορά όμως με είχε προλάβει. Λίγο εγώ που κοντοστάθηκα όταν συνειδητοποίησα ότι παίρνει 360 euros, όσα δηλαδή η Ενιαία Εθνική Σύνταξη, λίγο που πρώτη φορά ο αριστερός τροχός ξεμπλόκαρε και να σου…Ο θείος Ακύλλας με γράπωσε! Ντράπηκα τόσο…
Μου αποκάλυψε δε, ότι με είχε μυριστεί καιρό. Με δικαιολογoύσε όμως κάθε φορά, γιατί ήξερε ότι έπαιρνα μόνο 571 ευρώ, όσα δηλαδή ο μισθός ο κατώτατος αν και είχα εμπειρία ανώτατη. Τώρα όμως που άλλαξε το κυβερνητικό παραμύθι και φούντωσε η ελπίδα του, έξυσε τα μολύβια του και άρχισε τα μαθηματικά κατεύθυνσης. Υπολόγισε σε ένα τεφτέρι το χρέος μου από τις κλεμμένες συντάξεις του και μου ανακοίνωσε ότι θα του το ξεπληρώνω μήνα τον μήνα. Όχι από εκδίκηση, αλλά γιατί έιχε έξοδα όπως μου εξήγησε.
– Τι έξοδα έχεις ρε θείε Ακύλλα τώρα; Εσύ κοντεύεις τα 200.
– Σκασμός, ανάγωγε, που θα μιλήσεις κίολας. Όσο εσύ τρωγόπινες τη σύνταξη, εγώ έπρεπε να πληρώνω φάρμακα και γιατρούς … 200 ευρώ per month. Aμ πώς! Αναγκάστηκα και πήρα φαρμακοδάνειο για τα χαίρια σου.
Αντιπαρήλθα το νέαζον αγγλικό του και επιτέθηκα :
– 200 ευρώ; Νόμιζα ότι έιχαμε δημόσια και δωρεάν υγεία.
– Ορίστε, φωνάζει ο κλέφτης! Εμ μας τα χρωστάγανε, εμ…
Δεν πρόλαβε να τελειώσει γιατί με πιάσαν τα χάχανα.
– Γέλα, γέλα άχρηστε, μου αντιγύρισε. Αλλά όλοι φέρονται σαν εσένα και γι΄αυτό η χώρα έχει χρέος.
Μου κόπηκε αμέσως το χάχανο.
– Ρε θείε, δεν έγινε ακριβώς έτσι το χρέος, τα αφεντικά το έκαναν, ψέλλισα.
– Μη μου κάνεις εμένα το ” Μάθε , παιδί μου , γράμματα “, μ΄έκοψε. Αυτά τα λένε οι κομμουνιστές.
– Δεν τα λένε οι κομμουνιστές θείε. Όλος ο κόσμος τα λέει, είπα. Αλλά δεν με άκουσε.
Ο θείος Ακύλλας ήταν ανένδοτος. Κάτι τύποι σαν εμένα δημιούργησαν το χρέος. Καρατσεκαρισμένο. Το ΄χε, λέει, αποδείξει και ” επιστημονικά ” ο Ερνταιντέρης που δεν κατάλαβα αν ήταν το δεξί χαφ του Ολυμπιακού ή ο γνωστός τηλε-δημοσιολόγος. Δεν είχε και νόημα. Ο θείος Ακύλλας μετά τα 75 είχε αποφυράνει. Όλα στο μυαλό του ήταν μίξερ. Τώρα όμως ήταν βέβαιος ότι όλα θα άλλαζαν.
Στα νιάτα του ήταν φιλόλογος στιβαρός, δίδασκε και Ιστορία. Είχε βέβαια ένα αμφιλεγόμενο κόλλημα με το 1821 και τα της επανάστασης αλλά ως εκεί. Καθείς και η πετριά του ή πιο σωστά Ο.C.D. που θα έλεγε και ο εσχάτως εγγλεζοχτυπημένος θείος. Μήπως έπρεπε απλώς να του ταρακουνήσω λίγο την εγκεφαλική του σούπα; Αποφάσισα να του τα χώσω για την άποψη του περί χρέους και να τον τρολάρω. Είχα την ελπίδα ότι ο κάποτε γνωστικός θείος Ακύλλας θα αναδυόταν στην επιφάνεια.
– Ρε θείε, έστω ότι εγώ φταίω για το χρέος. Η δικιά σου η ελπίδα ότι όλα θα πανε καλά, από πού πηγάζει; Πού πήγαν όσα μου έλεγες για το 1821; Έτσι έκαναν δηλαδή και τα εθνικά μας ινδάλματα τότε; Καθόταν ο Κολοκοτρώνης μαζί με τον Δράμαλη στα Δερβενάκια και έκαναν Othoman working group; Πηγαινοέρχονταν οι οπλαρχηγοί στη Βιέννη για σκληρες διαπραγματεύσεις με τον Μέτερνιχ; Ή μήπως ζητούσαν βοήθεια απο τον μηχανισμό στήριξης της Ιερής Συμμαχίας;
Λίγο πριν εισπράξω το πτερόεν παπούτσι του αντί απάντησης, διέκρινα στο σαλόνι του ένα σκάκι. Είχε στημένα τα πιόνια του σε θέση επίθεσης και από τις δύο πλευρές . ” Αν από τη μία πλευρά κινούσε τα πιόνια ο θείος Ακύλλας , ποιος κινούσε τα αντίπαλα; ” , σκέφτηκα. Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια. Άρχισα να οραματίζομαι τον θείο Ακύλλα σαν τον ιππότη στην 7η σφραγίδα του Μπέργκμαν. Αν και πιο πολύ εντύπωση μου έκανε το ασυνήθιστο χρώμα που είχαν τα πιόνια. Τα μεν ήταν βαμμένα κόκκινα, τα δε μπλε. Κι έτσι όπως ήταν στημμένα φαινόταν να…
… – Ναι, ναι, σίγουρα κερδίζαν οι κόκκινοι, είπα στον Αντώνη και γέλασα…
– Ναι, ναι, μουρμούρισε μέσα από τα δόντια του και έπιασε την τσάντα που κρατούσε νευρικά τόση ώρα παρα πόδα... Δεν ξέρω αν με πρόσεχε όσο απεραντολογούσα. Δεν είχε και σημασία.
– Εγώ έχω μια δουλειά, είπε και όπως σήκωσε τη ανοιχτή τσάντα, είδα μέσα προκηρύξεις του Κόμματος… Ή μήπως δεν είδα καλά ; ;
Μπορεί να κάνω και λάθος σκέφτηκα, ήμουν και λίγο ζαλισμένος άλλωστε. Μου φώναξε με ένταση να τον συναντήσω την επόμενη μέρα στο ίδιο μέρος. Η εντολή του μου δημιούργησε μια αίσθηση εκκρεμότητας. Θα νευρίασε σκέφτηκα, δεν τον αφησα να σταυρώσει λέξη. Είμαι και γω ώρες ώρες… Τον είδα να φεύγει βιαστικά και νευριασμένα. Αλλά όπως έφευγε, θα ορκιζόμουν ότι είδα μια πεταλούδα να φτερουγίζει γαλήνια πάνω από το κεφάλι του και να τον συνοδεύει. Μια πεταλούδα με κατακόκκινα φτερά…
Μπα…Πόσο ήπια , αναρωτήθηκα από μέσα μου… Ήμαρτον! Πεταλούδα ; Με κόκκινα φτερά; Ούτε τα μικρά παιδία δεν τα πιστεύουν αυτά. Ή μήπως όχι; Ρε , λες; Μπα… Σηκώθηκα να φύγω σιγοσφυρίζοντας. Λίγα λεπτά αργότερα συυνειδητοποίησα ποιον σκοπό είχα πιάσει να σφυρίζω. Ένα παλιό παιδικό τραγουδάκι: ΜΙΑ– Ω–ΡΑΙΑ ΠΕΤΑΛΟΥΟΥ–ΔΑ, ΜΙΑ–Ω–ΡΑΙΑ ΠΕΤΑΛΟΥΟΥ–ΔΑ…
Λες ;
Συνεχίζεται
