Από την στιγμή που εκείνο το ναζιστικό ανθρωποειδές δίποδο φύτεψε το μαχαίρι του στην καρδιά του Παύλου πέρασαν 10 χρόνια.
Δέκα χρόνια μετά, ο Παύλος είναι εδώ και είναι σύμβολο, ζει βαθιά στις “φλέβες ολουνών” (Γ. Ρίτσος).
Για κάθε φορά που οι ναζί σηκώνουν το ζοφερό και φρικτό κεφάλι τους, χιλιάδες γροθιές υψώνονται και το “δεν θα περάσει ο φασισμός”, σημαδεύει άλλη μια φορά σαν “στάμπα” τις ζωές μας.
Και αυτό ακριβώς είναι το δράμα εκείνων των ρυπαρών ναζιστικών καθαρμάτων και της ιδεολογίας τους.
Το ανύπαρκτο μυαλό τους είναι αδύνατον να κάνει όλες εκείνες τις αναγκαίες νοητικές διεργασίες μέσω των οποίων θα καταλάβαιναν πως κάθε ματωμένη υποτιθέμενη “νίκη” τους είναι είναι ένα ακόμα βήμα μέχρι την οριστική τους ήττα. Υπάρχει ιστορικό προηγούμενο;
Ναι υπάρχει… Εκείνη η κόκκινη σημαία που καρφώθηκε στο Ράϊχστανγκ τον Μάη του ’45. Εκείνη η κόκκινη σημαία ήταν το αίμα των σκοτωμένων του ναζισμού που καρφώθηκε κατευθείαν στην καρδιά του τέρατος.
Γι’ αυτό και τα περιφερόμενα δίποδα του ναζισμού σκορπώντας τρόμο και θάνατο, τρέχουν – πάντα θα τρέχουν – να γλιτώσουν από τον ιστορικό απόπατο που τους περιμένει και τους αξίζει… Και τρέχουν όχι επειδή καταλαβαίνουν με το μυαλό, τρέχουν λόγω ενός ζωώδους ενστίκτου, διότι έχουν προ πολλού απωλέσει τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά.
Πίσω από τα φασιστοειδή που κραδαίνουν μαχαίρια και κυνηγάνε να πάρουν κεφάλια ξεριζωμένων… Πίσω από τους ναζί που σκότωσαν τον Παύλο, που σκότωσαν τον Λουκμάν, αλλά σκότωσαν και τον Μιχάλη διασχίζοντας ανενόχλητοι τη μισή Ελλάδα…
Πίσω τους, λοιπόν, καραδοκεί ένας ελεεινός εσμός επιχειρηματιών, πολιτικών και πολιτικάντηδων, μηντιαρχών και εφοπλιστών που τους κουνάνε τα σχοινιά της μαριονέτας και τους οπλίζουν τα χέρια…
Η σαπίλα τους, η σαπίλα του καπιταλισμού τους σε όλο της το ζοφερό μεγαλείο βρίσκεται στα λόγια του πρωθυπουργού όταν λέει ότι οι φωτιές στον Εβρο εκδηλώθηκαν εκεί που περνάνε μετανάστες, αλλά και όταν η πρόεδρος της Δημοκρατίας φωτογραφίζεται μπροστά από τους φράκτες που εκτοπίζουν τους απόκληρους και κυνηγημένους. Βρίσκεται στο εφοπλιστικό κεφάλαιο που στήνει φασιστο – δουλεμπορικά. Βρίσκεται στους νόμους που φτιάχνουν για μην μπουν οι ναζί στο κοινοβούλιο από την πόρτα, αλλά μπαίνουν από τα παράθυρα. Κατοικεί εκεί που υποτακτικοί δημοσιογραφίσκοι αναζητούν τη σοβαρή Χρυσή Αυγή.
Ο φασισμός είναι καμουφλαρισμένος στις στολές των δυνάμεων καταστολής που σακάτεψαν τον Β. Μάγγο, είναι δεμένος στις υπουργικές γραβάτες, καλοσιδερωμένος στα κοστούμια των ολιγαρχών όταν δεξιώνονται το κυβερνητικό υπηρετικό προσωπικό τους, προβάλει τρομακτικός στο σοβαροφανές ηλίθιο ύφος σφουγγοκολλάριων της ενημέρωσης, στους λομπίστες που πληρώνονται για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα του αφεντικού, στον αξιωματικό που νόμιζε ότι ο Αντώνης ήταν “μαύρος ή πακιστανός” κι έτσι τον πέταξαν στην θάλασσα.
Ο φασισμός είναι κρυμμένος σε όλα τα “φρόνιμα” ανθρωπάκια, που ποδοπάτησαν τον Ζακ και κατοικούν στην ασφάλεια του τίποτα και στην κατάντια του ανελέητου ατομισμού τους. Επειδή “αν ήρθες σε αυτό τον κόσμο για να μετρήσεις τα χρόνια σου και να ζήσεις μια φρόνιμη ζωή δεν έχεις να φοβηθείς τίποτε. Τους φρόνιμους δεν τους πειράζει κανείς. Μα αν είναι να χαθεί κάποτε ο κόσμος θα χαθεί από τους φρόνιμους. Γιατί αυτοί κάναν τους ισχυρούς ισχυρότερους…” (Μ. Λουντεμης).
Είναι, όμως, κάτι που οι φασίστες δε θα μπορέσουν να κατανοήσουν ποτέ… Και αυτό ακριβώς είναι που τους τρομάζει! Το πως από το αίμα των σκοτωμένων φυτρώνουν χιλιάδες άνθη που τα θρέφει η οργή και τα ψηλώνει η βεβαιότητα μιας άλλης ζωής που να αξίζει στον Ανθρωπο… “Πάνω στα ματωμένα πουκάμισα των σκοτωμένων / εμείς καθόμασταν τα βράδια /και ζωγραφίζαμε σκηνές απ’ την αυριανή ευτυχία του κόσμου / Έτσι γεννήθηκαν οι σημαίες μας” (Τ. Λειβαδίτης), έγραψε ο Ποιητής,
Και γι’ αυτό είναι καταδικασμένοι. Επειδή το άμορφο πρόσωπο του τρόμου και της βαρβαρότητας δεν μπορεί να γεννήσει ποιητές, άρα δεν μπορεί να γεννήσει ζωή, ούτε αναστάσιμα μοιρολόγια (Γ. Ρίτσος, Επιτάφιος):
Και να που ανασηκώθηκα· το πόδι στέκει ακόμα·
φως ιλαρό, λεβέντη μου, μ’ ανέβασε απ’ το χώμα.
Τώρα οι σημαίες σε ντύσανε. Παιδί μου εσύ κοιμήσου
και γω τραβάω στ’ αδέρφια σου και παίρνω τη φωνή σου.
φως ιλαρό, λεβέντη μου, μ’ ανέβασε απ’ το χώμα.
Τώρα οι σημαίες σε ντύσανε. Παιδί μου εσύ κοιμήσου
και γω τραβάω στ’ αδέρφια σου και παίρνω τη φωνή σου.
(…)
Ώ, τι όμορφα σαν σμίγουνε, σαν αγαπιούνται οι ανθρώποι,
φεγγοβολάνε οι ουρανοί, μοσκοβολάνε οι τόποι.
Κι όπως περνάν, λεβέντηδες, γεροί κι αδερφωμένοι,
λέω και θα καταχτήσουνε τη γης, την οικουμένη.
φεγγοβολάνε οι ουρανοί, μοσκοβολάνε οι τόποι.
Κι όπως περνάν, λεβέντηδες, γεροί κι αδερφωμένοι,
λέω και θα καταχτήσουνε τη γης, την οικουμένη.
Δεν ξέρουν και δεν θα εξηγήσουν ποτέ τι είναι αυτό που κάνει το θρήνο να υψώνεται πάνω από τον προσωπικό πόνο και να πλέκεται στα στόματα των ανθρώπων ελπιδοφόρος και νικηφόρος.
Γλυκέ μου εσύ δε χάθηκες, μέσα στις φλέβες μου είσαι.
Γιε μου, στις φλέβες ολουνών, έμπα βαθιά και ζήσε.
Ανάμεσά τους, γιόκα μου, θωρώ σε αναστημένο,
το θώρι σου στο θώρι τους μυριοζωγραφισμένο.
Κι αντίς τ’ άφταιγα στήθεια μου να γδέρνω, δες, βαδίζω
και πίσω από τα δάκρυά μου τον ήλιο αντικρύζω.
Γιε μου στ’ αδέρφια σου τραβώ και σμίγω την οργή μου,
σου πήρα το ντουφέκι σου· κοιμήσου, εσύ, πουλί μου.
Κι αν είναι να δώσουμε μία υπόσχεση στον Παύλο, στον Λουκμάν, στον Ζακ, στον Μιχάλη, στον Αντώνη είναι ότι δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει στιγμή όπου ο αγώνας κατά του φασισμού θα πισωπατήσει.
Δεν θα υπάρξει μέρα όπου η πάλη ενάντια στο σύστημα που τον γεννά θα δειλιάσει.
Κοιμήσου, εσύ, Παύλο…
