Πολιτικό μνημόσυνο για τον Μακρονησιώτη αγωνιστή και κομμουνιστή Λάζαρο Κυρίτση, που πριν 40 μέρες «έφυγε» στα 103 του χρόνια, πραγματοποίησαν οι κόρες του Αγλαΐα και Λεμονιά, τα εγγόνια του, σύντροφοι και φίλοι, στον κινηματογράφο «Αλέκα», στην πλατεία Γαρδένιας στου Ζωγράφου, για να τιμήσουν την μνήμη ενός Ανθρώπου που, με τη στάση ζωής του υπηρέτησε τη λευτεριά και το δίκιο, ενός μαχητή που δεν τον λύγισαν το κολαστήρι της Μακρονήσου, οι φυλακές Αβέρωφ, ο Κορυδαλλός, η Μπουμπουλίνας.
Η τιμητική εκδήλωση για τον Λάζαρο Κυρίτση έγινε χτες, 12 Φλεβάρη, μέρα που συνέπεσε με την επέτειο των 78 χρόνων από την απαράδεκτη για τον λαό και το μεγαλειώδες ΕΑΜικό κίνημα υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας. Ο Λάζαρος Κυρίτσης, πειθαρχώντας παρέδωσε κι αυτός το όπλο του, ένα χρόνο μετά, αλλά δεν παραιτήθηκε ποτέ από τον αγώνα για τα δίκαια του λαού, δεν παραιτήθηκε ποτέ, μέχρι την τελευταία μέρα των 103 χρόνων της ζωής του από τον αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο, έναν κόσμο αντάξιο του Ανθρώπου.
Η κόρη του Αγλαΐα καλωσόρισε τους παρευρισκομένους. Στη συνέχεια αναφερόμενη σε πτυχές της ζωής και της δράσης του Λάζαρου, της αλύγιστης στον αντίπαλο στάσης του, τις αξίες και τα ιδανικά μα και τη φλόγα της ζωής της συνυφασμένης με την αγάπη στους ανθρώπους και την αφοσίωση στο δίκιο, έδινε το λόγο σε φίλους και συναγωνιστές του για να τις φωτίσουν από τη δική τους μεριά.
Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά «40 μέρες απουσίας που μόνο απουσία δεν είναι. Τα 103 χρόνια σου είναι παντού και πάντα, όχι ως ποιότητα αλλά ως ποσότητα. Ως καθημερινή θύμηση και παράδειγμα ζωής, ήθους και προτροπή. “Μην φοβάστε τόσο τον θάνατο όσο μια ανεπαρκή ζωή”, έγραφε ο Μπρεχτ. Και είμαι σίγουρη όπως και όσοι σε γνώρισαν πως αυτά τα λόγια πραγματώθηκαν στην περίπτωσή σου με τον καλύτερο τρόπο». Επίσης διάβασε δυο γράμματα που είχε αποστείλει η μάνα της Τούλα στον πατέρα της, όντας φυλακισμένος.
Στην συγκινητική αυτή εκδήλωση προβλήθηκε ένα βίντεο για τον σύντροφο Λάζαρο με τις μοναδικές αφηγήσεις του για τα μαθητικά του χρόνια, τον ΕΛΑΣ, τη Μακρόνησο, τα μετεμφυλιακά χρόνια με χαρακτηριστική τη μαρτυρία του για το πώς ύψωσαν το φωτεινό σύνθημα «Ο Μπελογιάννης ζει», μετά την εκτέλεσή του, και τα χρόνια της στρατιωτικής δικτατορίας.
Εκ μέρους του ΚΚΕ μίλησε ο Στέφανος Λουκάς, μέλος της ΚΕ του Κόμματος, ο οποίος μεταξύ άλλων τόνισε:
«Σε εμάς τους κομμουνιστές η καρδιά είναι αξεχώριστη από τον νου και τη σκέψη, τη θέληση να αλλάξουμε τον κόσμο και αυτό το ενσάρκωνε ολοκληρωμένα ο σύντροφος Λάζαρος. (…) Την προσωπικότητά του δεν μπορούμε να την προσεγγίσουμε, έξω από την επιλογή του ένταξης στο ΚΚΕ, το γεγονός ότι ήταν κομμουνιστής. Αυτό ήταν που διαμόρφωσε έναν σύντροφο αλύγιστο, μορφωμένο, ανιδιοτελή, πρωτοπόρο στους αγώνες για να αλλάξουμε τον κόσμο, άνθρωπο που αγαπούσε τους ανθρώπους του μόχθου και έδινε όλο του το “είναι” για αυτούς. Βάζοντας πάντα ως στόχο να αποδεικνύει επιστημονικά και εκλαϊκευμένα σε αυτούς του ανθρώπους πως έχουν τη δύναμη να αλλάξουν τη ζωή τους. Πάσχιζε να τους διαμορφώνει συνείδηση συμμετέχοντας στους ταξικούς αγώνες και σε συμπόρευση με το ΚΚΕ. Το ίδιο το παράδειγμά του ήταν πηγή δημιουργίας, σιγουριάς και ανάτασης για το δικό μας μέλλον και ήταν κάλος δάσκαλος σε αυτό. (…) Σκέφτομαι όλα αυτά που μας έλεγε και συζητούσαμε, που ήταν το παράδειγμα για μας, αν τώρα μας μιλούσε εδώ, αυτή την περίοδο και στιγμή, τι άλλο θα μας έλεγε από το να μας προέτρεπε να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις να βγει το ΚΚΕ ενισχυμένο παντού και στις εκλογές. Διότι και ο ίδιος ήταν πρωτοπόρος σε όλες τις μάχες».
Ο Παναγιώτης Τσιρώνης, δάσκαλος της Αγλαΐας στο 3ο Δημοτικό Σχολείο Ζωγράφου αναφέρθηκε στην πρώτη του γνωριμία με τον Λάζαρο μετά την αποφυλάκισή του όπου του χάρισε μάλιστα ένα χειροποίητο μουσικό όργανο που είχε φτιάξει ο ίδιος στη φυλακή. Στάθηκε επίσης στη στήριξη που έδινε ο Λάζαρος σε όσους το είχαν ανάγκη, παρά τις πολιτικές τους πεποιθήσεις, φέρνοντας σαν παράδειγμα ότι ήταν ο μόνος που αντιτάχθηκε σε δυο άδικες απολύσεις ανθρώπων που δεν ήταν αριστεροί από τον δήμο την περίοδο μετά τη δικτατορία.
Ο επιστήθιος φίλος του Μανώλης Φρατζεσκάκης μίλησε για τις κουβέντες που είχε με τον Λάζαρο και οι οποίες σε σημάδευαν καθώς «δεν γινόταν να μην αδράξει κάθε λέξη» αυτής της «αθόρυβης αντάρτικης ψυχής» ενώ απήγγειλε και ένα από τα αγαπημένα ποιήματά του και συγκεκριμένα το «Πατησίων 118».
Η Μαριάννα Οργέττα, πρόεδρος της ΠΕΚΑΜ, αναφέρθηκε στην ανεξίτηλη προσφορά του Λάζαρου που ήταν στην πρώτη γραμμή της λειτουργίας και δράσης της Ένωσης. Ήταν πάντα μπροστά στις διεκδικήσεις να διατηρηθεί η Μακρόνησος ως τόπος ιστορικής μνήμης και να απαλλαγεί από τους καταπατητές της, να ανοίξουν τα αρχεία του Στρατού και να φανεί η ιστορική αλήθεια για τη σφαγή της Μακρονήσου. Πάνω απ’ όλα ήταν η συμβολή του στη διάδοση της ιστορικής αλήθειας στη νέα γενιά, ενώ ξεχωριστές θα είναι πάντα οι αφηγήσεις του για το «Νταχάου της Μεσογείου» και οι ξεναγήσεις στους επισκέπτες του Μουσείου.
Τέλος τον λόγο πήρε η κόρη του Λεμονιά η οποία περιέγραψε τα επισκεπτήρια που έκανε στον πατέρα της στη φυλακή, τις ζωγραφιές που του έδινε μέχρι τελικά να τον υποδεχτεί στο σπίτι όταν ήταν 7 χρονών, περήφανη γιατί γνώριζε πως ήταν ένας ήρωας που βοηθούσε τους ανθρώπους. «Υποκλινόμαστε στον αγώνα όλων αυτών που “έβαλαν στην άκρη” την οικογένεια για τη μεγαλύτερη οικογένεια, αυτή της ανθρωπότητας», ανέφερε.
Αυτή η ξεχωριστή συνάντηση τιμής και μνήμης ήταν διανθισμένη με τραγούδια και μελωδίες, όπως αντάρτικα, μελοποιημένα ποιήματα του Ν. Χικμέτ κ.ά., από τους μουσικούς της «Ρωμιοσύνης».
Με πληροφορίες από 902.gr
