Με ιδιαίτερα συγκινητικά λόγια οι κόρες του αταλάντευτου κομμουνιστή, του αλύγιστου Μακρονησιώτη Λάζαρου Κυρίτση, η Αγλαΐα και η Λεμονιά αποχαιρέτησαν τον πατέρα τους:

Αγλαΐα Κυρίτση

«Πατέρα, τα λόγια μου σήμερα δεν είναι αποχαιρετισμός.

Γιατί αποχαιρετάμε αυτόν που φεύγει και πολλές φορές ξεχνιέται.

Κι εσύ είσαι εδώ κι είσαι παντού.

Είσαι η ρίζα κι οι στιγμές. Είσαι η σκέψη κι η κρίση.

Η συμβουλή και το παράδειγμα. Η διδαχή κι η απαντοχή.

Το δόσιμο, η καλοσύνη κι η ανθρωπιά.

Η αγκαλιά που πάντα υπήρχε χώρος να κουρνιάσουν η λύπη κι η χαρά.

Είσαι ο «καλός o λόγος» που είχες ακόμη και για τον βασανιστή σου.

Είσαι η ανωτερότητα κι η ηθική, που υποχρέωνε ακόμη και τον ιδεολογικό σου αντίπαλο να σε αποδεχτεί και να σε εκτιμήσει.

Είσαι ο ορισμός της ειλικρίνειας και του δίκιου και γι’ αυτά ακριβώς προτιμούσες να τσαλαπατηθείς, παρά να τα απαρνηθείς…

Είσαι ο ορισμός της πίστης στα ιδανικά και τους αγώνες μέσα από το κόμμα μας, το ΚΚΕ…

Είσαι η αγωνία μας η παιδική, να σε δούμε για λίγο πίσω από τα κάγκελα της φυλακής και να σου πούμε τι κάναμε τη βδομάδα που πέρασε.

Είσαι η προσμονή μας στο προαύλιο των φυλακών Αβέρωφ και Κορυδαλλού, να σου εκμυστηρευτούμε τα μυστικά και τις αγωνίες της αυθόρμητης παιδικής μας σκέψης.

Είσαι το δώρο των γιορτών που έφτιαχνες περίτεχνα για να μας δώσεις.

Είσαι το ρούχο που παίρναμε αγκαλιά για να μας συντροφεύεις τις νύχτες, όταν η μάνα προσπαθούσε να πείσει τους ασφαλίτες ότι δεν ξέραμε που κρυβόσουν.

Είσαι το ίνδαλμα της επαναστατημένης εφηβείας μας και η αφίσα στους τοίχους των υπνοδωματίων μας.

Είσαι η φωνή της συνείδησης και της λογικής, που πάντα μας ορμήνευες το σωστό, αλλά πάντα μας άφηνες να πράξουμε αυτό που η κρίση μας έλεγε.

Γιατί ήθελες να σταθούμε στα πόδια μόνες, να μας κάνεις δυνατές, αποφασιστικές… «Αν πιστεύεις ότι αυτό είναι το σωστό, αυτό κάνε παιδί μου», «σου ‘χω εμπιστοσύνη» έλεγες πάντα σε μένα και τη Λεμονιά και δεν άφηνες περιθώρια δεύτερης σκέψης.

Και μας τα νεύρα μας τσατάλια, γιατί δεν ξέραμε αν ήταν απαγόρευση ή αποδοχή…

Είσαι η φωνή της ανθρωπιάς και της καλοσύνης που δεν ξεχώριζε τους ανθρώπους, που άριστος ήταν ο εργάτης κι ο βιοπαλαιστής γιατί είσαι ο ορισμός του Κομμουνιστή.

Πώς μπορούμε λοιπόν να πούμε «αντίο» σ’ έναν διαχρονικό μαχητή της ζωής και του «πάντα»;

Πώς μπορούμε να πούμε αντίο σ’ έναν άνθρωπο που κατάφερνε να υποτάσσει το εγώ στο εμείς, σ’ έναν άνθρωπο που με το παράδειγμά του, με τη στάση ζωής του κάθε λεπτό, κάθε ώρα, κάθε μέρα, από το μικρό ώς το πιο μεγάλο, αναδείκνυε αξίες και ιδανικά.

Κι όταν σε ρωτούσαν πώς έφτασες στα 102 σου χρόνια, όρθιος, μάχιμος και χαμογελαστός, η απάντησή σου αυθόρμητη και περιεκτική: «έφαγα πολύ αγάπη…»

Κι η σημερινή μας μάζωξη πατέρα το αποδεικνύει…

Δεν ήλθαμε, λοιπόν, εδώ να αποχαιρετήσουμε τον αιώνα σου πατέρα.

Ήλθαμε να δεσμευτούμε για τα επόμενα χρόνια.

Γιατί ήσουν, είσαι και θα είσαι η έμπνευσή μας κι ο φάρος μας, η πυξίδα κι ο δρόμος μας, η αφετηρία, η αναφορά και το μέλλον μας, ο πατέρας κι ο σύντροφός μας…

Λεμονιά Κυρίτση

«Πατερούλη μου,

η ζωή σου ήταν πάντα μια κατάθεση ψυχής που υμνούσε το δίκιο, τον σεβασμό, την ειρήνη, την δικαιοσύνη, τον άνθρωπο.

Αφησες το δικό σου σημάδι στον χρόνο.

Για να αλλάξουμε αυτόν τον κόσμο, πρέπει πρώτα να είμαστε εμείς οι ίδιοι σωστοί άνθρωποι.

Η ζωή μας, να αντικατοπτρίζει τις ιδέες μας «να είστε ωφέλιμοι στην κοινωνία έλεγες, χαρίστε αξίες στα παιδιά σας για να ομορφύνει αυτός ο κόσμος.»

Η ζωή σου… δύσκολη… δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα. Ομως πάντα γεμάτη έντονα συναισθήματα.

Δεν έψαχνες ποτέ τον εύκολο δρόμο αλλά τον σωστό.

Δεν λύγισες ποτέ στις δυσκολίες, ούτε έχασες τον στόχο σου.

Αγωνιστής, δίκαιος, αλτρουιστής, ακέραιος, με σωστές αρχές και ευγένεια ψυχής, με καρδιά μεγάλη για τον άνθρωπο, αληθινός κομμουνιστής.

Τρυφερός σύζυγος. Με την μάνα συνοδοιπόρο γινόσασταν μια γροθιά. Ο ένας συμπλήρωνε τον άλλον. Οταν εκείνη αρρώστησε πολύ, εκείνη την μέρα σε ρώτησα:

— πως είναι η μάνα ;

— όμορφη όπως πάντα, μου είπες.

Στα πέτρινα χρόνια της δικτατορίας, εκείνο το μεγάλο τραπέζι που μας χώριζε στο επισκεπτήριο στον Κορυδαλλό, το έκανες να φαίνεται τόσο δα, μόλις μας άνοιγες την αγκαλιά σου και μας χάιδευες με τα μάτια και το χαμόγελό σου.

Πάντα διάφανος, καθρεφτιζόταν το φως αλλά και ολόκληρος ο κόσμος μέσα σου.

Ονειροπόλος, ευαίσθητος, πλημμυρισμένος με ενσυναίσθηση, καλοσυνάτος, δοτικός, οραματιστής, πάντα ήρεμος και χαμογελαστός.

Λάτρευες την ποίηση και μάθαινες απέξω ποιήματα αγαπημένων σου ποιητών.

Πάλευες να γίνεσαι καλύτερος κάθε μέρα. Δεν το έβαλες ποτέ κάτω.

Σου άρεσε να ζωγραφίζεις και να διαλύεις με τα χρώματά σου τα γκρίζα της ζωής.

Εβαλες τα δυνατά σου να ομορφύνει αυτός ο κόσμος.

Είχες μάθει να ακούς. Με έμαθες να μην βάζω ποτέ ταμπέλες στους ανθρώπους.

Μέχρι και λίγο πριν φύγεις με το μεγαλείο ψυχής σου ευχαρίστησες όλους όσους ήταν δίπλα σου.

Πατερούλη μου, δεν θέλω να σου πω αντίο…

…κάποτε θ’ ανταμώσουμε στους λόφους του ήλιου»