Του Σπύρου Τζόκα, πανεπιστημιακού – συγγραφέα
Τι λέτε ρε παιδιά; Σοβαρολογείτε; Για ένα τέτοιο ανθρώπινο ποίημα που έγινε και τραγούδι; Τόση φασαρία; Για ένα υπέροχο τραγούδι, βγαλμένο από πόνο και αγάπη για τον συνάνθρωπο. Ένα τραγούδι ύμνο για τους καταπιεσμένους λαούς σε όλη τη Γη! 57 χιλ. προβολές πριν από κάμποσα χρόνια το τραγούδι για την Παλαιστίνη σε στίχους και μουσική που φιλοτέχνησαν οι «Υπεραστικοί». «Μες το χώμα η γη μου, στα χαλάσματα ζω, οι λυγμοί και η κραυγή μου, ρήγματα ανοίγουν στον ουρανό … κάτω από ερπύστριες όλη η ζωή μου, η Παλαιστίνη αιμορραγεί…» είναι κάποιοι από τους στίχους αυτού του υπέροχου τραγουδιού.
Απίστευτο και όμως αληθινό. Μεγάλη φασαρία για το τραγούδι αυτό. Τι ακριβώς έγινε; Εκπαιδευτικοί του 1ου ΓΕΛ Καισαριανής επέλεξαν το προαναφερόμενο τραγούδι στο πρόγραμμα για τη σχολική γιορτή που είναι αφιερωμένη στα 50 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Και προφανώς –και κατά την κοινή λογική– πολύ καλά έκαναν. Τα συνθήματα, αλλά και τα μηνύματα του Πολυτεχνείου είναι διαχρονικά και έχουν πάντα να κάνουν με τους καταπιεσμένους λαούς, με τους λαούς που αιμορραγούν. Δεν περιορίζονται σε μουσειακές εκδηλώσεις, όπως κάποιοι επιθυμούν. Και σήμερα είναι περισσότερο από ποτέ επίκαιρα, όταν επιχειρείται η γενοκτονία ενός ολόκληρου λαού.
* * *
Και όμως… Το «μακρύ χέρι» της προπαγάνδας, της χειραγώγησης και της φίμωσης κάθε αντίθετης φωνής έφτασε μέχρι το συνοικιακό 1ο ΓΕΛ Καισαριανής!!! Όχι μόνο του βέβαια, αλλά με τη συνδρομή –όπως πάντα– των προθύμων και στην προκειμένη περίπτωση εκείνων που απεχθάνονται κάθε κριτική φωνή στις βαρβαρότητες της Γάζας. Εντάξει, λέμε ότι το πρώτο θύμα του πολέμου είναι η αλήθεια, αλλά εδώ το τερματίσατε!! Επιχειρείται φίμωση σε ένα σχολείο που βρίσκεται στο σταυροδρόμι των οδών Ηρώς Κωνσταντοπούλου και Ναπολέοντα Σουκατζίδη. Ένα σχολείο που βρίσκεται δίπλα στο θυσιαστήριο της Λευτεριάς που εκτελέστηκαν Έλληνες πατριώτες από τους ναζί. Τα γνωρίζετε αυτά; Γνωρίζετε την ιστορία αυτής της συνοικίας; Μια τεράστια ιστορία κουβαλάει στις πλάτες του αυτό το σχολείο, σε μια ιστορική πόλη που έδωσε αγώνες και αγώνες για τη λευτεριά και τη δικαιοσύνη.
Και τώρα ποιος νοιάζεται; Οι εκπαιδευτικοί με υπόμνημά τους στη Ζ’ ΕΛΜΕ, όπου είναι και μέλη του ΔΣ, καταγγέλλουν την ωμή παρέμβαση της διεύθυνσης του σχολείου στο πρόγραμμα της εκδήλωσης για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Συγκεκριμένα γράφουν ότι «η διευθύντρια του Σχολείου, επικαλούμενη διαμαρτυρία 2-3 μαθητών (!!!) για το προαναφερόμενο τραγούδι που είχε συμπεριληφθεί στο πρόγραμμα, επιτέθηκε λεκτικά και απαίτησε να αφαιρεθεί το συγκεκριμένο μουσικό κομμάτι». «Ισχυρίστηκε -όπως οι εκπαιδευτικοί γράφουν- ότι η γιορτή είναι μονοθεματική (!!!), δεν μας ενδιαφέρουν οι άλλοι (Παλαιστίνιοι) και ότι το τραγούδι αυτό θα φέρει διχασμό στους μαθητές»!!! ΕΛΕΟΣ.
* * *
«O tempora o mores» θα λέγαμε. Σχετικά με τον «διχασμό», το μόνο σχόλιο που μπορεί να κάνει κάθε εχέφρων άνθρωπος είναι ότι δεν έχει ακούσει το τραγούδι, δεν το ξέρει. Αλλιώς οδηγούμαστε σε νοοτροπίες, συμπεριφορές και απόψεις που ούτε θέλουμε να μνημονεύουμε, ούτε να σκεφτόμαστε. Τώρα αναφορικά με τα υπόλοιπα («μονοθεματική», «δεν μας ενδιαφέρουν οι άλλοι») και ακατανόητα είναι και προσβλητικά για το λειτούργημα του εκπαιδευτικού. Ας ελπίσουμε σε μια παρεξήγηση, αλλιώς είναι σοβαρό και επικίνδυνο το ζήτημα, γιατί δεν θα αιμορραγεί μόνο η Παλαιστίνη, αλλά η ανθρωπότητα…
Από 902.gr
