Εκδήλωση για τα 72 χρόνια από την εκτέλεση του ήρωα κομμουνιστή Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του Ηλία Αργυριάδη, Νίκου Καλούμενου και Δημήτρη Μπάτση πραγματοποίησαν το πρωί της Κυριακής οι Οργανώσεις Α’ Αθήνας του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, τιμώντας τη θυσία τους και υπογραμμίζοντας ότι αυτή παραμένει διαχρονική έμπνευση στον όμορφο και δύσκολο αγώνα για την υπόθεση της εργατικής τάξης και του λαού, για τον σοσιαλισμό – κομμουνισμό.
Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στο πάρκο στο Γουδί, στον τόπο εκείνο όπου πριν τα ξημερώματα της 30ής Μάρτη του 1952 το αστικό κράτος και η κυβέρνηση Πλαστήρα έστησαν το εκτελεστικό απόσπασμα, ημέρα Κυριακή που δεν εκτελούσαν ούτε οι ναζί Γερμανοί κατακτητές…
Ομιλητής στην εκδήλωση ήταν ο Μανώλης Ραπανάκης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και του Γραφείου Περιοχής Αττικής του Κόμματος (διαβάστε παρακάτω ολόκληρη την ομιλία) και χαιρετισμό απηύθυνε η Γεωργία Γκούφα, μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ. Επίσης κατέθεσαν και στεφάνια στο μνημείο.
Παραβρέθηκαν η Λουίζα Ράζου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και ο Κώστας Παπαδάκης, ευρωβουλευτής και μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.
Μετά την ολοκλήρωση της κεντρικής ομιλίας, στο κλείσιμο της εκδήλωσης παρουσιάστηκε το νέο τραγούδι «Περηφάνια» του Γιώργου Κοφινά, εμπνευσμένο από τη θυσία του Μπελογιάννη.
«Ορκιζόμαστε ότι θα συνεχίσουμε τον αγώνα με την ίδια πίστη στον επαναστατικό μας σκοπό, με την ίδια αφοσίωση και αγάπη στον λαό, με την απαίτηση από τον εαυτό μας να γίνουμε πιο ικανοί αγωνιστές, με τη σιγουριά ότι συνεχίζουμε στις σημερινές συνθήκες τον αγώνα για τον οποίο εκείνοι θυσιάστηκαν. Και θα φτάσουμε αυτόν τον αγώνα μέχρι το τέλος, μέχρι να οικοδομήσουμε τον κόσμο που ονειρεύτηκαν και πάλεψαν κι εκείνοι, έναν κόσμο “στο μπόι των ονείρων και των ανθρώπων”» τόνισε στον χαιρετισμό της η Γεωργία Γκούφα.
«Αν ο Μπελογιάννης κατέχει μια ξεχωριστή θέση ανάμεσα στους αλύγιστους της ταξικής πάλης, είναι γιατί έμαθε να συνδυάζει όλα τα καθήκοντα ως μέλος, ως στέλεχος του τιμημένου ΚΚΕ. Και το καθήκον του δεν ήταν μόνο να μπαίνει μπροστά στη δράση με όλες του τις δυνάμεις και σε όλες τις συνθήκες, αλλά και να μελετά αδιάκοπα ως την αυγή του θανάτου του», υπογράμμισε, τονίζοντας ότι και στο Στρατοδικείο ο Μπελογιάννης «ήξερε τι τον περίμενε, ήξερε ότι μπορούσε, αν ήθελε, να κερδίσει τη ζωή του, με μια δήλωση αποκήρυξης του ΚΚΕ και των ιδεών του, αλλά έφτασε συνειδητά μέχρι την υπέρτατη θυσία. Γιατί αγαπούσε την εργατική τάξη, τον λαό, είχε ακλόνητη πίστη στο Κόμμα και στην πάλη για μια κοινωνία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Όπως είπε και ο ίδιος στο Στρατοδικείο: “Για τον σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε και όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας”. Αυτό είναι το ΚΚΕ, αυτή είναι η νεολαία του η ΚΝΕ που μπαίνουμε μπροστά για να μπορέσουμε να φτιάξουμε έναν νέο κόσμο, οργανώνουμε τον αγώνα για κάθε μικρό και μεγάλο πρόβλημα, δίνουμε τη μάχη ώστε η νεολαία να μη συμβιβαστεί, να μην επιλέξει το μικρότερο κακό και τον ατομισμό. Παρόλο που η επίθεση στη συνείδηση της νεολαίας μεγαλώνει, η ΚΝΕ κάνει προσπάθεια ώστε η νέα γενιά να γνωρίσει τα ιδανικά και τις αξίες της συντροφικότητας, της αλληλεγγύης, αλλά και τον άλλο δρόμο. Κάνουμε προσπάθεια ώστε η νεολαία να εκφράσει την αμφισβήτηση, τη δυσαρέσκειά της και στις ευρωεκλογές με την ενίσχυση του ΚΚΕ, με πολλές νέες κόκκινες ψήφους». (Δείτε σε ΒΙΝΤΕΟ τον χαιρετισμό)
Η ομιλία του Μ. Ραπανάκη
«”Εάν έκανα δήλωση αποκήρυξης θα αθωωνόμουν, κατά πάσα πιθανότητα, μετά μεγάλων τιμών… αλλά η ζωή μου συνδέεται με το ΚΚΕ και τη δράση του. Δεκάδες φορές μπήκε μπροστά μου το δίλημμα να ζω προδίδοντας τις πεποιθήσεις μου, την ιδεολογία μου, είτε να πεθάνω παραμένοντας πιστός σε αυτές. Πάντοτε προτίμησα τον δεύτερο δρόμο και σήμερα τον ξαναδιαλέγω”.
Με αυτά τα λόγια ο Νίκος Μπελογιάννης στάθηκε ηρωικά απέναντι στους στρατοδίκες του, εμπνέοντας μέχρι σήμερα όλες τις γενιές κομμουνιστών και κομμουνιστριών, μελών της ΚΝΕ, φίλων του Κόμματος και άλλων λαϊκών ανθρώπων. Ήταν ήρωας γιατί έκανε το καθήκον του. Ήταν συνειδητή η απόφασή του για να πεθάνει. Είχε αρκετό χρόνο για να κάνει πίσω και να σκεφτεί όποια υπαρξιακά διλήμματα.
Στεκόμαστε σήμερα εδώ, τιμώντας τον “άνθρωπο με το γαρύφαλλο” που στο χαμόγελό του αποτυπώθηκε η επαναστατική κομμουνιστική αισιοδοξία απέναντι ακόμα και στον θάνατο. Στάθηκε ήρεμος μαζί με τους συντρόφους του απέναντι στο εκτελεστικό απόσπασμα που τους πήρε τη ζωή, αυτόν εδώ τον τόπο, τη νύχτα της 30ής Μαρτίου του 1952, την Κυριακή, μια μέρα που δεν εκτελούσαν ούτε οι ναζί. Το έγκλημα της κεντρώας κυβέρνησης Πλαστήρα, του Παλατιού, της αστικής τάξης και των Αμερικανών και Βρετανών συμμάχων τους είχε ολοκληρωθεί.
Ο Νίκος Μπελογιάννης μαζί τους συντρόφους Ηλία Αργυριάδη, Δημήτρη Μπάτση, Νίκο Καλούμενο μπορεί να πέρασαν στην αιωνιότητα και να πήραν τη θέση τους δίπλα στους χιλιάδες αγωνιστές και στις χιλιάδες αγωνίστριες, στους κομμουνιστές και στις κομμουνίστριες, δίπλα στους “δικούς μας Χριστούς, τους δικούς μας Άγιους”, όπως έλεγε ο Γ . Ρίτσος στο “Καπνισμένο Τσουκάλι”. Όμως η θυσία τους παραμένει μέχρι σήμερα σπορά και έμπνευση για να βαδίζουν οι επόμενες γενιές, χιλιάδες ακόμα στον δύσκολο και όμορφο δρόμο που περπάτησαν, για την υπόθεση της εργατικής τάξης και του λαού μας!
Έλεγε ο ίδιος πάλι στο Στρατοδικείο…
“Εμείς πιστεύουμε στην πιο σωστή θεωρία, που διανοήθηκαν τα πιο προοδευτικά μυαλά της ανθρωπότητας. Και η προσπάθειά μας, ο αγώνας μας είναι να γίνει η θεωρία αυτή πραγματικότητα για την Ελλάδα και τον κόσμο ολόκληρο! Αγαπάμε την Ελλάδα και τον λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας. Το δείξαμε όταν κινδύνευε η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά της και ακριβώς αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο. Για τον σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε και όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας”.
Με αυτά τα λόγια, ο Νίκος Μπελογιάννης μετέτρεπε την απολογία του στην κατασκευασμένη δίκη που έστησε το αστικό μετεμφυλιακό κράτος, σε δριμύ “κατηγορώ” και σε διακήρυξη υπεράσπισης του ΚΚΕ.
Αυτά τα λόγια δεν κατάφεραν να τα σβήσουν οι σφαίρες που τον δολοφόνησαν.
Γιατί σε αυτά τα λόγια καίει η φλόγα του “Κομμουνιστικού Μανιφέστου” και η πυρκαγιά του μεγάλου Οκτώβρη του ’17, χτυπάει η καρδιά των μεγάλων λαϊκών ανατάσεων, των ταξικών συγκρούσεων, των επαναστάσεων, των εξεγέρσεων, των νικών και των προσωρινών ηττών που γνώρισε και θα γνωρίσει η εργατική τάξη, στη χώρα μας και σε όλο τον κόσμο.
Σε αυτά τα λόγια συμπυκνώνεται η υπόθεση του Κόμματος και της εργατικής τάξης και αυτή δεν μπορούν να την στήσουν σε κανένα εκτελεστικό απόσπασμα, η αστική τάξη, το κράτος της και οι ιμπεριαλιστές σύμμαχοί της.
Γιατί ο σοσιαλισμός – κομμουνισμός παραμένει η πιο μεγάλη και πανανθρώπινη υπόθεση, η μόνη επίκαιρη και αναγκαία απάντηση στον 21ο αιώνα, απέναντι στη σαπίλα και στα αδιέξοδα του βάρβαρου καπιταλιστικού συστήματος της εκμετάλλευσης, της φτώχειας, των πολέμων.
Από την ίδια πεποίθηση πηγάζει ο ηρωισμός που έδειξε ο Νίκος Μπελογιάννης και οι χιλιάδες άλλοι ανώνυμοι αγωνιστές και αγωνίστριες, που γέννησε το ΚΚΕ και το κομμουνιστικό κίνημα. Άλλωστε δεν θα υπήρχε ο ένας Μπελογιάννης, αν δεν υπήρχαν και οι χιλιάδες πολλοί και πολλές που έταξαν τον εαυτό τους στην υπόθεση της εργατικής τάξης, του λαού.
Ο Νίκος Μπελογιάννης ήρθε στην Ελλάδα ως μέλος της ΚΕ, με καθήκον που του ανέθεσε η 7η Ολομέλεια, την ανασυγκρότηση των παράνομων Κομματικών Οργανώσεων. Ήρθε για να συμβάλει στην υλοποίηση του κρισιμότερου παράγοντα στην ανάπτυξη της εργατικής – λαϊκής πάλης. Το δυνάμωμα του Κόμματος με τον εύστοχο συνδυασμό της νόμιμης και της παράνομης δουλειάς, το χτίσιμο γερών και πλατιών δεσμών με τον λαό, την οργάνωση της εργατικής και λαϊκής πάλης ενάντια στην πολιτική του κεφαλαίου, του μετεμφυλιακού κράτους και των κυβερνήσεων.
Με τη δίκη και την εκτέλεση του Μπελογιάννη και των συντρόφων του, η αστική τάξη, το κράτος και οι σύμμαχοί της ήθελαν να στείλουν μήνυμα αδιαλλαξίας απέναντι στην ύπαρξη και δράση του Κόμματος, στην ανάγκη να δυναμώνει και να δρα πρωτοπόρα και επαναστατικά σε οποιεσδήποτε συνθήκες, ακόμα και σε συνθήκες παρανομίας και άγριας καταστολής. Και μάλιστα λίγα χρόνια μετά από τη μεγάλη ταξική αναμέτρηση της δεκαετίας του ’40 που κόντεψε να τους στερήσει την εξουσία. Στην ουσία, η αποστολή του Μπελογιάννη εμπόδιζε και τις στοχεύσεις αστών και οπορτουνιστών για ένα “ΚΚΕ” ενσωματωμένο και συμβιβασμένο στο σύστημα ή τη διάλυση και διάχυσή του μέσα στην ΕΔΑ.
Πολύτιμες υπηρεσίες σε αυτές τις στοχεύσεις της αστικής τάξης προσέφερε πάντα και απλόχερα ο οπορτουνισμός. Οι οπορτουνιστές που ακόμα και σήμερα ισχυρίζονται ότι το Κόμμα δεν έπρεπε να στείλει τον Μπελογιάννη στην Ελλάδα, στην πραγματικότητα αμφισβητούν ότι δεν έπρεπε να δυναμώσει η δράση των παράνομων Κομματικών Οργανώσεων, αμφισβητούν τον ρόλο και το χαρακτήρα του Κόμματος ως επαναστατικής πρωτοπορίας της πάλης της εργατικής τάξης και του λαού. Εκείνα τα χρόνια μιλούσαν για “σεχταρισμό” και ότι προκαλεί αχρείαστους κινδύνους όσον αφορά τη δράση των παράνομων ΚΟ. Οι ίδιοι αρνήθηκαν την απόφαση του ΠΓ της ΚΕ να ενταχθεί ο Μπελογιάννης στους συνδυασμούς της ΕΔΑ, γεγονός που σήμαινε εκλογή του ως βουλευτής και πρόσθετα εμπόδια στο αστικό κράτος για την εκτέλεσή του.
Άλλωστε το ΚΚΕ διαχρονικά βρίσκεται στο στόχαστρο της αστικής τάξης και του οπορτουνισμού. Σε κάθε ιστορική φάση με διαφορετική αναλογία αξιοποιούν και την καταστολή και την προσπάθεια για ενσωμάτωση, ώστε να αντιμετωπίζουν το Κόμμα, την επαναστατική του στρατηγική και την πρωτοπόρα δράση του μέσα στον λαό και τη νεολαία. Και αυτά σε συνδυασμό με τη διαστρέβλωση, τον αντικομμουνισμό και αντισοβιετισμό, την ταύτιση κομμουνισμού – ναζισμού που είναι επίσημη πολιτική της ΕΕ, την “ΚΚΕδολογία”, την καλλιέργεια ηττοπάθειας, ότι οι αγωνιστές του ΕΑΜ και του ΔΣΕ έδωσαν τη ζωή τους “για ένα πουκάμισο αδειανό” κ.ά.
Αυτά τα 72 χρόνια που μεσολάβησαν, πολλοί προσπαθούν να αποσυνδέσουν τον Μπελογιάννη και άλλες ηρωικές μορφές που γέννησε το Κόμμα και το κομμουνιστικό κίνημα, όπως τον Άρη Βελουχιώτη ή τον Νίκο Πλουμπίδη, αποστειρωμένους από την ουσία της δράσης τους, της προσφοράς και της θυσίας τους, ότι έζησαν, αγωνίστηκαν και έπεσαν ως στελέχη του ΚΚΕ, στην πρώτη γραμμή της πάλης για μια καλύτερη κοινωνία. Έτσι ώστε να στέκονται ακίνδυνοι σαν “αγιογραφίες”. Η επιδίωξη αυτή -που συνδυάζεται και με διαστρέβλωση και συκοφαντία- δεν αφορά απλά την ιστοριογραφική καταγραφή. Έχει το βλέμμα στο παρόν και στο μέλλον. Αυτό που επιδιώκει ο αντίπαλος είναι να βάλει εμπόδια στην έμπνευση και ένταξη περισσότερων στην επαναστατική πάλη με το ΚΚΕ, στη στράτευση αυτών που σήμερα αμφισβητούν την κυρίαρχη πολιτική στην πάλη για την ανατροπή, στην πάλη για την εργατική εξουσία. Γιατί η αστική τάξη, τα κόμματά της, οι μηχανισμοί της ξέρουν ότι ο πραγματικός στρατηγικός τους αντίπαλος ήταν και είναι το ΚΚΕ.
Το Κόμμα μας εκτιμά συλλογικά την ιστορική του πείρα και την καταγράφει στα Δοκίμια Ιστορίας , που αποτελούν σημαντικό εφόδιο για κάθε κομμουνιστή και κομμουνίστρια. Μακριά από κάθε εξωραϊσμό ή μηδενισμό, απαντάμε μαχητικά στην προσπάθεια διαστρέβλωσης και συκοφαντίας, διδασκόμαστε από την 100χρονη πείρα του ΚΚΕ, τα θετικά και τα λάθη, επικεντρώνοντας στα ζητήματα της στρατηγικής και των παραγόντων που τα καθόρισαν, αλλά και στην πλούσια σε περιεχόμενο και μορφές πρωτοπόρα δράση του Κόμματος σε όλες τις συνθήκες.
Είναι και το δικό μας βλέμμα μας στο παρόν και στο μέλλον, στην ανάπτυξη της πάλης σήμερα για να νικήσει η υπόθεση της εργατικής τάξης.
Γιατί το Κόμμα είναι ο καθοριστικός παράγοντας σήμερα στην ανάπτυξη της εργατικής – λαϊκής πάλης, στην ανάπτυξη της πραγματικής αντιπολίτευσης, αυτής των αγώνων του λαού μας απέναντι στην κυβέρνηση της ΝΔ και την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που τους βάζει εμπόδια και κρατά αναμμένη τη φλόγα της επαναστατικής ανατροπής.
Γιατί το ΚΚΕ σηκώνει πάνω του την ιδεολογική – πολιτική αναμέτρηση με την κυβέρνηση, το κεφάλαιο και την ΕΕ, κόντρα στη συναινετική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ και των υπόλοιπων αστικών κομμάτων. Γιατί οι κομμουνιστές και κομμουνίστριες μπαίνουν μπροστά στην οργάνωση της εργατικής – λαϊκής πάλης, διαμορφώνοντας μέτωπα και εστίες αντίστασης ενάντια στο κεφάλαιο και την κυβέρνηση.
Για αυτό φτάσαμε σήμερα να αποτελεί μυριόστομη απαίτηση του λαού και της νεολαίας, που εκφράστηκε και στη συγκλονιστική απεργία στις 28 Φλεβάρη, να μη συγκαλυφθεί το έγκλημα στα Τέμπη, να αναδειχθούν οι πραγματικές πολιτικές και ποινικές ευθύνες της ΕΕ, κυβερνήσεων, υπουργών και στελεχών εταιρειών, στην απελευθέρωση των σιδηροδρόμων, την ιδιωτικοποίηση και τη λειτουργία των τρένων με κριτήριο το κέρδος της εταιρείας και των εργολάβων και όχι τις σύγχρονες και ασφαλείς μεταφορές για τον λαό.
Η δράση του ΚΚΕ σπάει την ομερτά που έχουν επιβάλει η κυβέρνηση, τα αστικά κόμματα, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ για την όλο και μεγαλύτερη εμπλοκή της χώρας μας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Εμπλοκή που κλιμακώθηκε με την αποστολή φρεγάτας στην Ερυθρά Θάλασσα, με σκοπό -όπως λένε οι ίδιοι- την προστασία των “εθνικών συμφερόντων” των ομίλων που πλήττονται από το κλείσιμο της Διώρυγας του Σουέζ, για να μην κινδυνεύσει ο “εθνικός στόχος” της αναβάθμισης της Ελλάδας ως διαμετακομιστικού κόμβου και για να υπερασπιστούμε τα στρατηγικά συμφέροντα της ΕΕ! Ενώ, περισσότερο λάδι στη φωτιά ρίχνουν οι προτάσεις του πρωθυπουργού, για ευρωομόλογο, που θα το πληρώσουν οι λαοί της Ευρώπης, για την αναβάθμιση της πολεμικής προετοιμασίας της ΕΕ στην αντιπαράθεση με τη Ρωσία. Για τα κέρδη των ομίλων παίζουν κορόνα – γράμματα τις ζωές του λαού και της νεολαίας, των στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων!
Με την πρωτοπόρα δράση των κομμουνιστών αναπτύχθηκαν οι πιο μαζικοί αγροτικοί αγώνες των τελευταίων χρόνων, που έβαλαν στο επίκεντρο την ΚΑΠ, δηλαδή την αγροτική πολιτική της ΕΕ. Πολιτική που ψήφισαν στο Ευρωκοινοβούλιο και υλοποίησαν ως κυβέρνηση ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ και που πνίγει την αγροτιά στα χρέη και στη φτώχεια στο χωράφι, ενώ καταδικάζει τον λαό στην ακρίβεια στο ράφι, για να κονομάνε οι βιομήχανοι και οι μεγαλέμποροι.
Με μπροστάρηδες τα μέλη της ΚΝΕ αναπτύχθηκαν οι μαζικότατες φοιτητικές κινητοποιήσεις ενάντια στο νομοσχέδιο της ΝΔ για τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια. Αγώνας που έβαλε μετά από πολλά χρόνια μπροστά την ανάγκη για σύγχρονες δημόσιες και δωρεάν σπουδές ενάντια στην πολιτική της εμπορευματοποίησης της Παιδείας από την ΕΕ και τις κυβερνήσεις διαχρονικά.
Η ακούραστη δράση των κομμουνιστών και κομμουνιστριών μέσα στους χώρους δουλειάς και στα συνδικάτα είναι που διαμόρφωσε το μεγάλο απεργιακό ποτάμι στις 28 Φλεβάρη και σε εστίες αντίστασης και διεκδίκησης σε χώρους δουλειάς και κλάδους, που φέρνουν και αποτελέσματα. Σε κόντρα με την εργοδοσία και το κεφάλαιο, την κυβέρνηση, που επικαλείται τις αντοχές της οικονομίας όταν αφορά τις ζωές μας, αλλά δίνει απλόχερα για τις μπίζνες των ομίλων. Σε αντιπαράθεση με τον υπονομευτικό ρόλο της ηγεσίας της ΓΣΕΕ και των συνδικαλιστικών ηγεσιών των δυνάμεων του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ, που βάζουν κάθε λογής εμπόδια στην πάλη της εργατικής τάξης.
Μέσα από αυτή την πρωτοπόρα δράση, μόλις λίγες μέρες πριν οι εργάτες της ΛΑΡΚΟ κέρδισαν ανανέωση των συμβάσεων για 40 ημέρες, με τον δίκαιο αγώνα που δίνουν να συνεχίζεται. Οι εργάτες στη Ζώνη κατέκτησαν νέα ΣΣΕ. Το ίδιο οι οικοδόμοι και οι μεταλλεργάτες σε εργοστάσια Μετάλλου, οι εργάτες σε επιχειρήσεις Τροφίμων και αλλού. Από αυτή τη δράση ξεπήδησαν οι μαζικοί αγώνες Ελλήνων και μεταναστών εργαζομένων στην “Teleperformance” και σε άλλα τηλεφωνικά κέντρα για καλύτερους μισθούς και όρους δουλειάς. Αναπτύσσονται αγώνες των υγειονομικών που τσαλακώνουν το κυβερνητικό αφήγημα για το νόμιμο “φακελάκι” στα απογευματινά χειρουργεία και βάζουν μπροστά την ανάγκη του λαού σε δημόσια και δωρεάν Υγεία. Και των εκπαιδευτικών ενάντια στην αξιολόγηση – κατηγοριοποίηση των σχολείων.
Γιατί κριτήριο της δράσης του ΚΚΕ δεν είναι τα κελεύσματα για τις αντοχές της οικονομίας που επικαλείται η ΝΔ, ο ρεαλισμός της υποταγής στην ΕΕ και το σύστημα, την ώρα μάλιστα που τα κέρδη των ομίλων στην Ελλάδα σπάνε ρεκόρ, ενώ το λαϊκό εισόδημα εξαϋλώνεται από την ακρίβεια στα τρόφιμα, στην Ενέργεια και τους παγωμένους μισθούς.
Κριτήριο της δράσης μας ήταν και παραμένει οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, που σήμερα υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις της παραγωγής, της επιστήμης και της τεχνολογίας για να καλυφθούν και την ίδια ώρα συνθλίβονται για τα κέρδη του κεφαλαίου.
Το ελπιδοφόρο ρεύμα αμφισβήτησης μπορεί και πρέπει να δυναμώσει το επόμενο διάστημα.
Εντείνουμε τη δράση μας μέσα στους αγώνες και μπροστά στην πανελλαδική πανεργατική απεργία στις 17 Απρίλη και την Πρωτομαγιά.
Να δουλέψουμε μέσα στα συνδικάτα, στους συλλόγους και τους φορείς του κινήματος. Για να δυναμώσει η συζήτηση, η οργάνωση, η συμμετοχή εκεί που κρίνονται όλα, εκεί που φαίνεται καθαρά ποιος είναι με ποιον και εκεί που πραγματικά μπορούν να αλλάζουν συνειδήσεις. Μέσα στο εργατικό – λαϊκό κίνημα.
Μέσα σε αυτή τη διαδικασία μπορεί ο καθένας και η καθεμιά να σκεφτεί, να προβληματιστεί και να δει έμπρακτα ότι η σημερινή, όποια άλλη τέτοιου είδους αστική κυβέρνηση και η μεγαλοεργοδοσία, κάθε άλλο παρά άτρωτες είναι.
Εκεί μπορεί να δει ποιες δυνάμεις, με τις θέσεις και τη δράση τους, συμβάλλουν στην αντεπίθεση των εργαζομένων και ποιες είναι αυτές που τους βάζουν εμπόδια και τρικλοποδιές.
Μέσα στο κίνημα υπάρχει χώρος για την κοινή δράση με κάθε τίμιο εργαζόμενο, κάθε συνδικαλιστή που δεν έχει ξεπουληθεί στην εργοδοσία και τις κυβερνήσεις και αυτοί είναι πολλοί, ανεξάρτητα από το τι πολιτικές επιλογές έκαναν μέχρι χτες. Τους απλώνουμε το χέρι να πάρουν τη θέση τους δίπλα μας. Εκεί χτίζονται οι βάσεις, για να δυναμώσει ακόμα περισσότερο η αγωνιστική συμπόρευση με το ΚΚΕ.
Και την πολιτική μάχη για τις ευρωεκλογές θα τη δώσουμε με ανοικτά τα μέτωπα των αγώνων! Με εμβάθυνση της κοινωνικής συμμαχίας σε αντικαπιταλιστική αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση! Με δυνάμωμα του ρεύματος αμφισβήτησης και εναντίωσης στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.
Γιατί στο τέλος κι αυτής της μάχης, πρέπει να αναδειχτεί πολύ πιο ισχυρό συνολικά το ρεύμα αμφισβήτησης της αντιλαϊκής πολιτικής, της κυβέρνησης της ΝΔ και της συναίνεσης που της προσφέρουν τα κόμματα του συστήματος, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ και οι υπόλοιποι.
Στο στόχαστρο πρέπει πιο αποφασιστικά να μπει και η ΕΕ, αυτή η φυλακή των λαών, που υπάρχει για να εξασφαλίζει τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, τσακίζοντας κάθε λαϊκό δικαίωμα, με τις κατευθύνσεις και αποφάσεις της, σε όλους τους τομείς της ζωής μας.
Πλέον υπάρχει μεγάλη πείρα στο λαό για το ρόλο και τον χαρακτήρα της ΕΕ.
Σε τι να πρωτοαναφερθούμε;
Στην εγκληματική διαχείριση της πανδημίας, που φάνηκε καθαρά η γύμνια της πολιτικής των ιδιωτικοποιημένων συστημάτων Υγείας, αλλά και τα κούφια λόγια περί ΕΕ της αλληλεγγύης, όταν κράτη-μέλη “έπαιζαν ξύλο” για την προμήθεια εμβολίων και μασκών…;
Στην ενεργειακή πολιτική της “πράσινης μετάβασης”, που γεμίζει με χρήμα από το Ταμείο Ανάκαμψης και κέρδη τους ενεργειακούς ομίλους και βυθίζει τον λαό στην ενεργειακή φτώχεια…;
Στην επικίνδυνη συμμετοχή στον πόλεμο της Ουκρανίας, με τη στήριξη του αντιδραστικού καθεστώτος Ζελένσκι με χρήμα, όπλα, εκπαίδευση, μέχρι και αποστολή στρατευμάτων όπως έριξε ο Μακρόν…; Αλλά και την εμπλοκή για τα συμφέροντα των ομίλων σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, όπως η αποστολή “Ασπίδες”, όπου συμμετέχει και η ελληνική φρεγάτα; Στην πολεμική προετοιμασία ενός γενικευμένου πολέμου που έγινε στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής;
Στη στήριξη της γενοκτονίας του λαού της Γάζας από το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ;
Στην πολιτική της ευελιξίας στις εργασιακές σχέσεις, που καταδικάζει τους εργαζόμενους σε ζωή -λάστιχο για τα κέρδη των ομίλων;
Και πολλά άλλα…
Πίσω από κάθε πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο λαός και η νεολαία βρίσκεται η πολιτική της ΕΕ, που προωθούν όλες οι κυβερνήσεις, είτε “νεοφιλελεύθερες” είτε σοσιαλδημοκρατικές. Και στη χώρα μας στηρίζουν και προωθούν η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ και τα άλλα κόμματα. Άλλωστε τα ποσοστά σύμπλευσής τους στο Ευρωκοινοβούλιο εκτοξεύονται… 85% ο ΣΥΡΙΖΑ και 95% το ΠΑΣΟΚ ψήφισε τα ίδια με τη ΝΔ…
Μπροστά σε αυτή την πραγματικότητα καταρρέει το παραμύθι που λέει η κυβέρνηση ότι τα προβλήματα είναι “εισαγόμενα”, φέρνοντας ως παράδειγμα την κατάσταση και στις άλλες χώρες της ΕΕ. Αλλά και η προσπάθεια που κάνει το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ να εξωραΐσουν την ΕΕ, για να κάνουν μια συναινετική αντιπολίτευση στη ΝΔ, τελικά συμβάλλοντας στην επέκταση της επίθεσης στα εργατικά – λαϊκά δικαιώματα.
Υπάρχει άλλος δρόμος: Αυτός της τεράστιας πλειοψηφίας των καταπιεσμένων, που παράγουν τον πλούτο, σπάζοντας τα δεσμά από την ΕΕ και κάθε ένωσης του κεφαλαίου. Μόνο ο λαός θα σώσει τον λαό, αποφασίζοντας να απαλλαγεί από τα δεσμά της εξουσίας του κεφαλαίου και των ενώσεών του. Να ξεφορτωθεί όλους αυτούς που κάθονται στον σβέρκο του, παίρνοντας στα δικά του χέρια τα κλειδιά της εξουσίας και της οικονομίας.
Αυτός είναι και ο δρόμος για να έχουμε και κατακτήσεις, να εμποδίσουμε αντιλαϊκά μέτρα, να υπάρξουν κάποιες ανάσες ανακούφισης και κυρίως αισιοδοξίας.
Η ενίσχυση του ΚΚΕ στις ευρωεκλογές είναι η μοναδική επιλογή και σημαντική συμβολή σε αυτή την υπόθεση. Γιατί θα δώσει δύναμη και ελπίδα στον λαό μας, θα δυναμώσει το ελπιδοφόρο ρεύμα αμφισβήτησης της κυρίαρχης αστικής πολιτικής που έγινε διακριτό στις προηγούμενες εκλογικές μάχες.
Θα αποδείξει ότι ο λαός δεν έχει δώσει καμιά λευκή επιταγή στη ΝΔ και τον Μητσοτάκη για να τσακίζει τα δικαιώματά του, κουνώντας το δάχτυλο του 41%.
Η ενίσχυση του ΚΚΕ στις ευρωεκλογές θα δώσει ανάσα σε όλους όσοι βλέπουν πως ο πολιτικός και οργανωτικός εκφυλισμός του ΣΥΡΙΖΑ πέρασε σε άλλο επίπεδο, με πιο αντιδραστικά χαρακτηριστικά. Και σε όλους αυτούς που σωστά δεν βλέπουν τη διέξοδο στο ΠΑΣΟΚ, τον άλλο πόλο της σοσιαλδημοκρατίας, που ό,τι και να κάνει δεν μπορεί να πάρει διαζύγιο από το αμαρτωλό παρελθόν του. Το ΠΑΣΟΚ, βέβαια, παραμένει το καλύτερο στήριγμα της αστικής στρατηγικής στις πιο κρίσιμες στιγμές, και δεν αλλάζει, μόνο χειροτερεύει.
Η ενίσχυση του ΚΚΕ θα δώσει ώθηση σε κάθε εργατικό – λαϊκό αγώνα και διεκδίκηση, στις οποίες πρωτοστατεί το ΚΚΕ με όλες τις δυνάμεις του.
Βαδίζουμε με αισιοδοξία έναν δύσκολο και απαιτητικό δρόμο. Ξέρουμε καλά ότι παρά τον αρνητικό συσχετισμό, το βάρβαρο εκμεταλλευτικό σύστημα, ο καπιταλισμός, έχει μεγάλες αντιφάσεις και δυσκολίες. Διανύουμε μια κρίσιμη δεκαετία, όπου ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός μεταξύ ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ και Ρωσίας με Κίνα έχει ανάψει για τα καλά, έχει πάρει τον χαρακτήρα της ένοπλης αναμέτρησης στο έδαφος της Ουκρανίας, επεκτείνεται στη Μ. Ανατολή και στην Ερυθρά Θάλασσα. Την ίδια ώρα τα σημάδια δείχνουν μια νέα βαθιά γενικευμένη καπιταλιστική κρίση στον ορίζοντα.
Εξελίξεις που αφορούν τη χώρα μας, που είναι βαθιά μπλεγμένη, με ευθύνη της σημερινής κυβέρνησης της ΝΔ και των προηγούμενων του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ, στους ανταγωνισμούς και στην πολεμική προετοιμασία. Όπως με την αποστολή φρεγάτας στην Ερυθρά Θάλασσα, με την πρόταση του πρωθυπουργού για ευρωομόλογο πολεμικών εξοπλισμών, με την πολύμορφη στήριξη στο αντιδραστικό καθεστώς Ζελένσκι και στο κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ. Η μετατροπή της χώρας σε απέραντη αμερικανοΝΑΤΟική βάση, η αξιοποίηση της Σούδας και της Αλεξανδρούπολης μετατρέπουν εκ των πραγμάτων τη χώρα και τον λαό μας σε στόχο αντιποίνων. Το ίδιο συμβαίνει και με την εμπλοκή μας στον οικονομικό και ενεργειακό πόλεμο, τη μετατροπή της χώρας σε κόμβο Ενέργειας και εμπορευμάτων.
Μπροστά στις εξελίξεις είναι πολύ ουσιαστικό να κρατήσουμε το παράδειγμα του Νίκου Μπελογιάννη στη διαρκή αταλάντευτη κομμουνιστική δράση, σε όλες τις συνθήκες. Για να δυναμώνει η λαϊκή πάλη, να ανασυντάσσεται το εργατικό κίνημα, να χτίζεται και να δυναμώνει η κοινωνική συμμαχία, να διαμορφώνεται ένα πανελλαδικό κίνημα ρήξης και ανατροπής, που θα βάζει στο στόχαστρο τον πραγματικό αντίπαλο, το κεφάλαιο και την εξουσία του.
Αυτό σημαίνει αδιάκοπη προσπάθεια παντού, για κάθε κομμουνιστή και κομμουνίστρια, για να ανοίγουν ρήγματα, να βελτιώνονται οι συσχετισμοί που έχουν να κάνουν πρώτα και κύρια με την ένταξη στον συλλογικό αγώνα περισσότερων εργαζομένων, αυτοαπασχολουμένων, νεολαίας. Σημαίνει προσπάθεια να ανάβουμε φωτιές αντίστασης ενάντια στην εργοδοσία, το κράτος και την πολιτική τους. Να δυναμώνει η διεκδίκηση και να αξιοποιούνται όλες οι μορφές πάλης σε αυτή την κατεύθυνση. Σημαίνει ακούραστη δράση για την πολιτική συσπείρωση και συμπόρευση περισσότερων με το ΚΚΕ. Ακόμα και όταν τα αποτελέσματα δεν είναι άμεσα και ορατά διά γυμνού οφθαλμού. Αλλά και ετοιμότητα ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική, για απότομες καμπές γιατί “όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος”, για όξυνση της ταξικής πάλης, για άνοδο της λαϊκής κινητοποίησης, για εξεγέρσεις και συγκρούσεις με το κεφάλαιο, το κράτος και τις κυβερνήσεις του.
Όλη η πορεία της ζωής και δράσης του Ν. Μπελογιάννη φωτίζει υποδειγματικά αυτή την ακούραστη και ανυποχώρητη δράση. Από την επαναστατική του δράση στη Νομική Σχολή που του κόστισε την αποβολή του. Στην Αμαλιάδα να οργανώνει τους μαχητικούς αγώνες των σταφιδοπαραγωγών. Στην παρανομία της μεταξικής δικτατορίας όπου χρεώθηκε από το Κόμμα στην Πάτρα και πρωτοστατούσε στην πάλη. Στη σύλληψή του στον Πύργο από το καθεστώς και την παράδοσή του από τις μεταξικές αρχές στους Ιταλούς κατακτητές. Δραπετεύει το 1943 και συμβάλλει στην ανασυγκρότηση του Κόμματος και του τοπικού ΕΑΜ. Πρωτοπόρος στην οργάνωση του αγώνα του λαού μας ενάντια στον κατακτητή, στην ανάπτυξη της μαζικής λαϊκής πάλης και στη συνέχεια στην πάλη του ΔΣΕ κατά την τρίχρονη ταξική αναμέτρηση στη χώρα μας.
Στο πρόσωπο του Μπελογιάννη αναδείχθηκαν οι πολύπλευρες αρετές του επαναστάτη. Του νεολαίου κομμουνιστή μέλους της ΟΚΝΕ, του μαχητή της Αντίστασης και του ΔΣΕ, του πολιτικού επίτροπου, του διαφωτιστή, του οργανωτή, του κομμουνιστή διανοούμενου.
Οι κομμουνιστές και κομμουνίστριες που δρουν σήμερα σε άλλες συνθήκες εμπνέονται από παραδείγματα σαν αυτό του Μπελογιάννη. Παραδείγματα αγωνιστών που δίδαξαν με πράξεις τι σημαίνει αφοσίωση στον αγώνα, έδειξαν πώς γίνεσαι πρωτοπόρος στην πράξη.
Που βρήκαν τον τρόπο να συνδυάζουν την ένοπλη πάλη στο πεδίο της μάχης με το διάβασμα και τη μελέτη. Συνδύασαν τη ζωή στο κελί με το γράψιμο, την επεξεργασία ακόμα και σύνθετων ζητημάτων.
Τέτοια πρότυπα, που έχει να προσφέρει πολλά η ηρωική ιστορία του Κόμματός μας, βρίσκονται στον αντίποδα των σάπιων προτύπων που πλάσαρε και τότε και σήμερα το σύστημα.
Φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι,
72 χρόνια μετά, το χαμόγελο του “ανθρώπου με το γαρύφαλλο” δεν σβήνει…
Το κρατάνε ζεστό αυτοί που ακολούθησαν, εμείς σήμερα και οι χιλιάδες που θα ακολουθήσουν βαδίζοντας στα χνάρια του…
Το κρατάει ζεστό η πάλη του Κόμματος και της ΚΝΕ για την επαναστατική ανατροπή του συστήματος της βαρβαρότητας, για τον σοσιαλισμό – κομμουνισμό.
Ο κόσμος στο μπόι των ονείρων και των ανθρώπων θα γίνει πραγματικότητα».
Πηγη: 902
