Είναι γνωστό ότι διανύουμε μία προεκλογική χρόνια που ο συνδυασμός των πολιτικών συσχετισμών και των υφιστάμενων εκλογικών νόμων δημιουργεί συνθήκες ρευστότητας. Η ψήφος παραμένει ένας αστάθμητος παράγοντας και τίποτε δεν εγγυάται αυτοδύναμες κυβερνήσεις, ακόμη και αν γίνουν δύο ή περισσότερες εκλογικές αναμετρήσεις. Έτσι λοιπόν το πολιτικό σύστημα (οφείλει να) είναι …έτοιμο για όλα. Ακόμη και για λύσεις που θα ξεφύγουν από την πεπατημένη και σενάρια που θα απαιτήσουν ευρύτερες συγκλίσεις πολιτικών δυνάμεων, ακόμη και μετά από άκρως πολωτικές προεκλογικές διαδικασίες. Άλλωστε είναι δεδομένη η βούληση του «επιχειρηματικού κόσμου», όπως κομψά λέγεται, για συνθήκες σταθερότητας όσον αφορά τις βασικές πολιτικές που εφαρμόζονται.
Τα εναλλακτικά πολιτικά σενάρια όμως απαιτούν συχνά και τα κατάλληλα πολιτικά πρόσωπα. Αυτούς δηλαδή που θα τα εκφράζουν και θα παίξουν καταλυτικούς ρόλους στην πραγμάτωσή τους. Για το 2023 έχουν ήδη ξεχωρίσει στον ευρύτερο χώρο της κεντροδεξιάς 3 πρόσωπα που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν σε αυτή την κατεύθυνση. Έχοντας πετύχει να διαθέτουν μία ευρύτερη αποδοχή από τα τρία κόμματα που δυνητικά θα πρωταγωνιστήσουν στην μετεκλογική σκακιέρα.
Ο Νίκος Δένδιας: Κάθε άλλο παρά κρυφό είναι πως ο νυν υπουργός Εξωτερικών και πρώην υπουργός Δημόσιας Τάξης/Αμυνας/Ανάπτυξης της κυβέρνησης Σαμαρά, όπως και υπουργός Δικαιοσύνης της κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή, αποτελεί έναν διακριτό πόλο στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας. Η έως τώρα θητεία του, του προσδίδει το «πλήρες πακέτο» ώστε να συνιστά έναν εν δυνάμει διεκδικητή της ηγεσίας του κόμματος. Είναι χαρακτηριστικό ότι την προεκλογικού χαρακτήρα εκδήλωση που έκανε στα τέλη Δεκεμβρίου την διοργάνωσε στο γήπεδο Γκόλφ της Γλυφάδας, έναν χώρο που θεωρείται «δεμένος» με τον ιδρυτή της Νέας Δημοκρατίας, Κωνσταντίνο Καραμανλή. Ο συμβολισμός ξεκάθαρος μιας και ο Νίκος Δένδιας φιλοδοξεί να εκφράσει την συγκεκριμένη πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας αν και ουδέποτε έχει λάβει σχετικό «χρίσμα» από τον πρώην πρωθυπουργό που φέρει το «βαρύ» για την Ν.Δ όνομα.
Αξίζει όμως να προσέξει κανείς πως από το 2019 έως σήμερα με πολύ διακριτικό, αλλά σαφή, τρόπο έχει αξιοποιήσει την παρουσία του στο υπουργείο Εξωτερικών ώστε να διαμορφώσει ένα «υπερκομματικό» προφίλ. Στις δημόσιες παρεμβάσεις του αλλά και στις ομιλίες του στην Βουλή ο Νίκος Δένδιας αποφεύγει επιμελώς τις πολώσεις με όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, ακόμη και σε συνθήκες όπου οι αντιπαραθέσεις γίνονται σε πολύ υψηλή ένταση. Είναι χαρακτηριστικό πως ουδέποτε έχει υιοθετήσει την ρητορική του Μεγάρου Μαξίμου που αποκαλεί «εθνική εξαίρεση» τα κόμματα που δεν υπερψηφίζουν συμφωνίες όπως αυτές για τα εξοπλιστικά προγράμματα ή την ανανέωση κι επέκταση της παρουσίας των αμερικανικών βάσεων στην Ελλάδα. Μάλιστα φαίνεται να έχει οικοδομήσει μια «ειδική» σχέση συγκεκριμένα με τον ΣΥΡΙΖΑ. Η αξιωματική αντιπολίτευση πολύ προσεκτικά αποφεύγει τις επικριτικές αναφορές στον Νίκο Δένδια, αντιθέτως τα βέλη της για τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής στρέφονται αποκλειστικά στον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Με βάση τα παραπάνω, είναι ξεκάθαρο ότι ο Νίκος Δένδιας, αποτελεί έναν προσεκτικά προετοιμασμένο «μπαλαντέρ», πανέτοιμο να πρωταγωνιστήσει σε τυχόν σενάρια πολυκομματικών κυβερνητικών σχημάτων, όπως επίσης και σε ευρύτερους σχεδιασμούς συγκλίσεων του πολιτικού σκηνικού.
Ευάγγελος Βενιζέλος: Ο πρώην αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Σαμαρά υποτίθεται πως αποχώρησε από την ενεργό πολιτική το καλοκαίρι του 2019 όταν η τότε ηγεσία του ΠΑΣΟΚ δεν τον συμπεριέλαβε στα ψηφοδέλτια του κόμματος. Όμως …όλο εδώ είναι. Τήρησε – «απολύτως»- την υπόσχεσή του πώς θα διαθέτει παρεμβατικό πολιτικό λόγο ακόμη και δίχως να διεκδικεί κομματικό αξίωμα ή κοινοβουλευτική έδρα. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος μέσω διαφόρων forum πολιτικών συζητήσεων, αλλά και της προνομιακής σχέσης που διαθέτει με διάφορα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας παρέμεινε όλο αυτό το διάστημα στον «αφρό».
Τον τελευταίο όμως χρόνο πιστώνεται στο ενεργητικό του, πως αναβάθμισε ιδιαίτερα την σχέση του και με τα 3 πολιτικά κόμματα που συναποτελούν τους διαχειριστικούς πόλους του πολιτικού σκηνικού. Πιο συγκεκριμένα στις 10 Ιουνίου του 2022 ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρότεινε τον Ευάγγελο Βενιζέλο για να μετέχει εκ μέρους της Ελλάδας στο Council of Europe’s High-level Reflection Group, ένα όργανο για την θεσμική διαμόρφωση της Ε.Ε. Γεγονός που σηματοδότησε ένα ακόμη «άνοιγμα» της Ν.Δ προς το πρόσωπό του. Ταυτόχρονα με αφορμή την υπόθεση των υποκλοπών ο Ευάγγελος Βενιζέλος εξαιτίας των επικριτικών δημόσιων δηλώσεών του για την τακτική της κυβέρνησης κατάφερε να «χαλαρώσει» την σχέση του με τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού για την βάση του εν λόγω κόμματος ήταν μη αποδεκτό πρόσωπο. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην Διεθνή Έκθεση της Θεσσαλονίκης ό Αλέξης Τσίπρας εξήρε την στάση του Ε.Βενιζέλου παρότι μνημόνευσε τις διαφωνίες που υπήρχαν στο παρελθόν, ενώ την περασμένη Πέμπτη αναφέρθηκε στον Ε.Βενιζέλο και στην δημόσια θέση που εξέφρασε για την γνωμοδότηση Ντογιάκου σχετικά με την έρευνα για τις υποκλοπές. Όσον αφορά το ΠΑΣΟΚ και μόνον η έλευση του Νίκου Ανδρουλάκη στη προεδρία του κόμματος σημαίνει καλυτέρευση των σχέσεων, μια και ο νυν πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είχε προταθεί από τον Ευάγγελο Βενιζέλο για την θέση του γραμματέα του κόμματος, όταν ο Ε.Βενιζέλος ήταν πρόεδρος.
Η φημολογία θέλει τον Ευάγγελο Βενιζέλο να προσβλέπει στην θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας όταν λήξει η θητεία της Κατερίνας Σακελλαροπούλου, όμως, φαίνεται να έχει ήδη μετατραπεί σε έναν συγκολλητικό πόλο για όλους τις πλευρές του πολιτικού σκηνικού. Όπως φαίνεται, επίσης, το γεγονός ότι πρόκειται για ένα πρόσωπο που συνδέθηκε άρρηκτα με τις σκληρές πολιτικές των μνημονίων παύει σταδιακά να είναι εμπόδιο.
Όλγα Κεφαλογιάννη: Πρόκειται για κάτι περισσότερο από ένα στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας, προερχόμενη από ένα από τα μεγαλύτερα τζάκια του κόμματος, έχοντας για «πλάτη» ισχυρά επιχειρηματικά στηρίγματα; Το ερώτημα αυτό ίσως απαντηθεί στο άμεσο μέλλον μιας και η πρώην υπουργός Τουρισμού κάνει συχνά-πυκνά αισθητή την παρουσία της, για την ώρα διαφοροποιούμενη απλώς από επιλογές του Μεγάρου Μαξίμου.
Θυμίζουμε ότι το 2019 η Όλγα Κεφαλογιάννη αρνήθηκε την υπουργοποίησή της αφού δεν της δόθηκε – όπως λέχθηκε- το ενιαίο υπουργείο Τουρισμού – Πολιτισμού το οποίο και ζήτησε. Στην συνέχεια διαφοροποιήθηκε από το νομοσχέδιο για το νέο οικογενειακό δίκαιο που κατέθεσε η κυβέρνηση εκφράζοντας έντονες αντιρρήσεις, ενώ συχνά ασκεί κριτική σε υπουργούς για μικρότερης σημασίας ζητήματα. Κορυφαία διαφοροποίησή της αυτή που αφορά το ζήτημα κλειδί για τις μετεκλογικές εξελίξεις: Το θέμα των υποκλοπών. Εδώ η Όλγα Κεφαλογιάννη έχει τηρήσει σαφείς αποστάσεις από την γραμμή του Μεγάρου Μαξίμου αν και δεν επέλεξε την «μετωπική σύγκρουση». Πιο συγκεκριμένα αρνείται την επίκληση του απόρρητου για την δράση της ΕΥΠ ενώ αρνήθηκε την αντικατάστασή της από την Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας όταν επρόκειτο να συζητηθεί εκεί το θέμα. Παρ’ όλα αυτά ψήφισε το νομοσχέδιο για την άρση του απορρήτου των επικοινωνιών που έφερε η κυβέρνηση και δεν διαφοροποιήθηκε στις ψηφοφορίες που έγιναν στην Επιτροπή Θεσμών για διαδικαστικά ζητήματα σχετιζόμενα με τις υποκλοπές.
Αν και με ασαφή τρόπο η Όλγα Κεφαλογιάννη θεωρείται ένα πρόσωπο στο οποίο «συγκλίνουν χώροι», ιδίως αν αναλογιστεί κανείς το ότι συχνά η στάση της μνημονεύεται από τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ η προνομιακή σχέση της με την οικογένεια Βαρδινογιάννη δημιουργεί τις προϋποθέσεις για να έχει ένα επίπεδο αποδοχής και στον χώρο του ΠΑΣΟΚ.
