Η 43χρονη Γεωργία είναι το θύμα της γυναικοκτονίας στην Σαλαμίνα, της τελευταίας σε μία σειρά βίαιων γυναικοκτονιών εντός του 2023 στην χώρα μας. Σύμφωνα με την ανακοίνωση της αστυνομίας, η γυναίκα πήγε στο αστυνομικό τμήμα του νησιού το μεσημέρι της 2ας Δεκεμβρίου για να καταγγείλει πως το βράδυ της 1ης Δεκεμβρίου ο 71χρονος σύντροφός της ξυλοκόπησε την ίδια και τον 15χρονο γιο της και στη συνέχεια διέφυγε παίρνοντας το αυτοκίνητό της. Τα χτυπήματά του ήταν τόσο άγρια που της προκάλεσαν κάταγμα στο πόδι. Υπέβαλε μήνυση. Η αστυνομία συνέστησε στην 43χρονη να φύγει από το σπίτι που διέμενε με τον σύντροφό της και να πάει στο πατρικό της, ενώ εγκατέστησε στο κινητό της το πολυδιαφημισμένο από την κυβέρνηση Panic Button. Οι προσπάθειες να εντοπιστεί ο δράστης στο πλαίσιο του αυτοφώρου απέβησαν άκαρπες. Τρεις μέρες αργότερα, ο 71χρονος βρήκε την 43χρονη στο πατρικό της σπίτι και την σκότωσε πυροβολώντας την με την κυνηγετική του καραμπίνα.
Η γραμμή των αρχών, την οποία έχει υιοθετήσει πολύ πρόθυμα η συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ, είναι πως έγινε ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατό για να γλιτώσει το θύμα της ενδοοικογενειακής βίας από τον κακοποιητή του, αλλά δυστυχώς εκείνη δεν πρόλαβε να ενεργοποιήσει το … θαυματουργό Panic Button που η αστυνομία εγκατέστησε στο κινητό της. Δηλαδή – ούτε λίγο, ούτε πολύ – φταίει κιόλας που αμέλησε να ενεργοποιήσει στο κινητό της μία εφαρμογή, τη στιγμή που έπρεπε να συνέλθει από το σοκ του ξυλοδαρμού, να στηρίξει το επίσης χτυπημένο παιδί της και να δει τι θα κάνει με τον άνθρωπο που την κακοποίησε, ο οποίος παρέμενε άφαντος και άρα, ενεργή απειλή για την ίδια και τον γιο της. Αντί να της παράσχει προστασία μέχρι την σύλληψη του δράστη, αντί να την οδηγήσει σε μία ασφαλή δομή, αντί να την απομακρύνει από μέρη που θα μπορούσε να την βρει ο 71χρονος, αυτο που έκανε η αστυνομία ήταν να της πει να φύγει από το κοινό τους σπίτι (δεν θα το σκεφτόταν, άραγε, η ίδια;) και να της προτείνει μία εφαρμογή για το κινητό της λες και πήγε για ψώνια στο Πλαίσιο!
Το Panic Button, που θα έπρεπε να αποτελεί εργαλείο για τον περιορισμό των περιστατικών έμφυλης βίας, έγινε το νέο όπλο στην φαρέτρα της αστυνομίας και της κυβέρνησης για την αποποίηση των ευθυνών τους. «Σώζουμε ζωές με το πάτημα ενός κουμπιού» είναι το σλόγκαν της κυβέρνησης για το Panic Button, το οποίο εξήραν τόσα και τόσα μέλη της κατά την 25η Νοεμβρίου, Διεθνή Ημέρα Ενάντια στην Βία Κατά των Γυναικών. Αφού νομοθετούν, δρουν και αποφασίζουν αγνοώντας την έμφυλη ανισότητα, κάτι έπρεπε να βρουν να πανηγυρίσουν. Και βρήκαν αυτό. Τι νόημα έχει να πατάς ένα κουμπί όταν ο άλλος απέναντί σου πατάει την σκανδάλη; Από αυτό θα εξαρτάται η ζωή μας, από το πόσο γρήγορα θα πατήσουμε το κουμπί; Και αν αυτή η εφαρμογή είναι τόσο σωτήρια για την έμφυλη βία όσο λέει η κυβέρνηση γιατί δεν είναι ελεύθερα διαθέσιμη για όλες τις γυναίκες και όλες τις θηλυκότητες, αλλά πρέπει να είσαι θύμα ενδοοικογενειακής βίας για να στην εγκαταστήσουν;
Η άγνοια και η αδιαφορία της κυβέρνησης για την αντιμετώπιση ακόμα ενός σοβαρού προβλήματος είναι επικίνδυνη για τις ζωές μας. Για ακόμα μία φορά, καθίσταται οφθαλμοφανής η ένδεια του κοινωνικού κράτους και η πρόθεση της κυβέρνησης να αντιμετωπίζει τα πάντα με όρους επικοινωνιακής διαχείρισης. Δεν δημιουργεί ξενώνες φιλοξενίας κακοποιημένων γυναικών, πανηγυρίζει για τους ελάχιστους και ανεπαρκείς που ήδη υπάρχουν και δεν καλύπτουν ούτε κλάσμα της ζήτησης. Δεν δημιουργεί πλαίσιο ασφαλούς διαφυγής των θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας, που είναι το νούμερο ένα πρόβλημα γι αυτά, αλλά κάνει δακρύβρεχτες τηλεοπτικές καμπάνιες με ατάκες του τύπου «Μίλα, σε ακούμε», «Φύγε, δεν είσαι μόνη». Δημιουργεί μόνο εντυπώσεις. Η Γεωργία έφυγε. Πού την έστειλαν; Στο πατρικό της. Δεν θα σκεφτόταν να πάει εκεί ο άνθρωπος που είχε ήδη προσπαθήσει μία φορά να την σκοτώσει;
Ο τρόπος με τον οποίο προωθεί η κυβέρνηση το Panic Button για να νίψει τα χέρια της και να αποποιηθεί των ευθυνών της για την κατακόρυφη άνοδο της έμφυλης βίας, είναι από άλλο σύμπαν. Ίσως από αυτό της DC. Πατάς το Panic Button και εμφανίζεται ο Μπάτμαν να σώσει την Γκόθαμ Σίτι. Γιατί ακόμα και αν υποθέσουμε ότι η Γεωργία – και η κάθε Γεωργία- πατάει το Panic Button ενώ έχει απέναντί της τον κακοποιητή της, σε πόση ώρα θα φτάσει η αστυνομία;
Επιπλέον, οι κυβερνώντες που θεωρούν το Panic Button λύση «που σώζει ζωές», μάλλον αγνοούν εντελώς τις συνθήκες υπό τις οποίες λαμβάνει χώρα η έμφυλη βία. Δεν κλείνεις ραντεβού με τον κακοποιητή σου για να σε χτυπήσει, να σε βιάσει ή να σε σκοτώσει. Και την ώρα που σε δέρνει είναι λίγο δύσκολο να βγάλεις το κινητό να πατήσεις το κουμπί. Άσε που για πάρα πολλές γυναίκες είναι δύσκολο ακόμα και να χρησιμοποιήσουν την εφαρμογή – ακόμα και αν υποθέσουμε πως όλα τα θύματα έμφυλης βίας έχουν smartphone, διαθεσιμο δίκτυο ίντερνετ και εξοικείωση με τις νέες τεχνολογίες. Έχουν αναρωτηθεί οι αρμόδιοι πόσα θύματα έμφυλης βίας δεν έχουν κινητό γιατί δεν τους το επιτρέπει ο σύντροφός τους; Πόσα θύματα έμφυλης βίας είναι προχωρημένης ηλικίας και δεν ξέρουν από ίντερνετ και κινητά; Πόσα θύματα έμφυλης βίας ζουν σε συνθήκες απόλυτης οικονομικής εξαθλίωσης; Για πολλοστή φορά, τα πιο ευάλωτα μέλη μίας κοινωνικής ομάδας – αυτά τα οποία θα έπρεπε να προστατεύονται περισσότερο – μένουν στην απ’ έξω. Γιατί; Γιατί ο σκοπός δεν είναι η ουσία, αλλά το σόου.
