Εκδήλωση – συζήτηση με αφορμή τη γυναικοκτονία της 28χρονης Κυριακής, λίγα μόλις μέτρα έξω από το Αστυνομικό Τμήμα που είχε καταφύγει για να ζήτηση βοήθεια και προστασία από τον πρώην σύντροφό της, οργάνωσε το μεσημέρι της Τετάρτης η Τομεακή Οργάνωση Παντείου Πανεπιστημίου της ΚΝE.
Στον κήπο του Παντείου Πανεπιστημίου συγκεντρώθηκαν φοιτήτριες και φοιτητές, εκφράζοντας την οργή και την αγανάκτησή τους για την εγκληματική αδιαφορία του κράτους για τη ζωή και την προστασία των γυναικών από τη βία, όπως αποτυπώθηκε με τραγικό τρόπο στις τελευταίες στιγμές της Κυριακής.
Στη συζήτηση συμμετείχαν οι:
-Μαρία Κομνηνάκα, βουλευτής του ΚΚΕ.
-Μαρίνα Λαβράνου, δικηγόρος και επικεφαλής του Τμήματος Δικαιοσύνης και Λαϊκών Ελευθεριών της ΚΕ του ΚΚΕ.
-Νατάσσα Μποφίλιου, ερμηνεύτρια.
-Ρόζα Φωτιάδου, μητέρα της Σοφίας Σαββίδου, που δολοφονήθηκε το 2020.
«Παρότι οι μέρες περνούν δε γίνεται να καταλαγιάσει η οργή που καίει μέσα μας», ξεκαθάρισε η Λυδία Βενετοπούλου, γραμματέας της Τομεακής Οργάνωσης Παντείου, συνοψίζοντας το αδιανόητο χρονικό της υπόθεσης της πρόσφατης γυναικοκτονίας. Μετέφερε το κάλεσμα σε αγώνα για «να ζήσουμε χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς αδικία, χωρίς κακοποίηση», ενώ πρόσθεσε πως για την ΚΝΕ είναι «όρκος, υπόσχεση και καθήκον» η δημιουργία ασπίδας προστασίας για κάθε γυναίκα που βρίσκεται αντιμέτωπη με τη βία, την παρενόχληση, την κακοποίηση. «Όρκος σε όσες δεν είναι μια ανάμεσα μας, υπόσχεση στη ζωή και τα όνειρα μας, καθήκον στην αγωνιστική στάση ζωής που έχουμε επιλέξει».
«Την ώρα που “το περιπολικό δεν είναι ταξί” για να προστατέψει τις γυναίκες από την πολύμορφη βία, οι δυνάμεις καταστολής είναι πανταχού παρούσες», σχολίασε η Μαρία Κομνηνάκα, βουλευτής του ΚΚΕ. Οι διμοιρίες των ΜΑΤ που φρουρούσαν, την επόμενη μέρα, το Αστυνομικό Τμήμα από τη νεολαία και το λαό της περιοχής που διαδήλωνε στον τόπο του εγκλήματος, η παρουσία αστυνομικών δυνάμεων στους πλειστηριασμούς και το ξεσπίτωμα βιοπαλαιστών, η καταστολή σε βάρος των φτωχών αγροτών που μάχονται για την επιβίωσή τους, των φοιτητριών και φοιτητών που παλεύουν για δημόσια και δωρεάν πανεπιστημιακή μόρφωση, των συνδικάτων που διεκδικούν δουλειά και ζωή με δικαιώματα, ήταν μερικά ενδεικτικά παραδείγματα που ανέφερε.
«Αποδεικνύεται, με τον πιο δραματικό τρόπο, κάτι πιο βαθύ: Αυτό το κράτος, οι θεσμοί και οι μηχανισμοί του, είναι εχθρικοί απέναντι στο λαό, τη νεολαία, και τις ανάγκες τους. Είναι επιλεκτικά ανίκανοι να προστατέψουν τη ζωή του λαού αλλά άμεσα ικανοί για την προστασία των συμφερόντων των επιχειρηματικών ομίλων», υπογράμμισε.
Με την παρέμβασή της η Μ. Κομνηνάκα ανέδειξε τις διαχρονικές ευθύνες της σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων για τις δραματικές ελλείψεις στο δίκτυο δομών για την πρόληψη και την αντιμετώπιση της βίας, για το γεγονός ότι οι γυναίκες στερούνται της νομικής, ψυχολογικής, κοινωνικής στήριξης και προστασίας που έχουν ανάγκη.
«Ακόμα περιμένουμε την κυβέρνηση και το αρμόδιο υπουργείο να απαντήσει στο ΚΚΕ και στις ερωτήσεις που κάναμε ως Κοινοβουλευτική Ομάδα, από τον περασμένο Νοέμβρη, για όλα αυτά τα κενά και τις ελλείψεις στην Αττική, για τις απλήρωτες εργαζόμενες και εργαζόμενους της γραμμής SOS 15900», επισήμανε. Αντίστοιχα, καμιά απάντηση δεν έχει δοθεί στο αίτημα που έχει διατυπώσει το Κόμμα, αλλά και οι οικογένειες δολοφονημένων γυναικών για ολόπλευρη οικονομική, νομική και συμβουλευτική/ψυχολογική στήριξη των παιδιών των δολοφονημένων γυναικών.
«Μόνες οι οικογένειες, έχοντας υποστεί τη βαριά απώλεια των κοριτσιών τους, παλεύουν αβοήθητες, να καλύψουν τις τεράστιες αυτές ανάγκες των παιδιών που μένουν πίσω», κατήγγειλε η βουλευτής του ΚΚΕ. Και αντί να λάβει στοιχειώδη μέτρα και να ικανοποιήσει επείγοντα αιτήματα, η κυβέρνηση της ΝΔ παρουσιάζει «ως μεγάλη παραχώρηση τη δυνατότητα να προσλαμβάνεται ένα μέλος της οικογένειας στη σχολική καθαριότητα και μάλιστα ακόμα κι αυτό με συμβάσεις με ημερομηνία λήξης. Αυτός είναι ο εμπαιγμός και η υποκρισία της κυβέρνησης!», τόνισε.
Αναφερόμενη η Μ. Κομνηνάκα στην πολιτική αντιπαράθεση μεταξύ της κυβέρνησης και των κομμάτων της σοσιαλδημοκρατίας (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, Νέα Αριστερά) που περιορίστηκε στο θέμα της νομικής αναγνώρισης της γυναικοκτονίας, επισήμανε ότι η αντιπαράθεση αυτή αφήνει έξω από το κάδρο τον πυρήνα του προβλήματος, «τη διαχρονική εγκληματική πολιτική που όλοι τους υπηρετούν, και λογαριάζει ως “κόστος” για το κράτος και τους επιχειρηματικούς ομίλους, τα αναγκαία μέτρα ολόπλευρης στήριξης των κακοποιημένων γυναικών».
Όσο για τις περίφημες κατευθύνσεις της ΕΕ, που όλοι επικαλούνται, ξεκαθάρισε ότι αποτελούν «μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης του». Έτσι, ΕΕ και κυβερνήσεις «αγωνιούν» για το κόστος που έχει η βία κατά των γυναικών στο αστικό κράτος και την καπιταλιστική οικονομία, μετράνε σε ευρώ πόσο «κοστίζει» η αναζήτηση υγειονομικής περίθαλψης, η αυξημένη χρήση της ποινικής Δικαιοσύνης, οι υπηρεσίες προστασίας γυναικών και εγκαταλελειμμένων, τις «απώλειες» των επιχειρηματικών ομίλων από τις αναγκαστικές μέρες απουσίας, τη μειωμένη απόδοση και παραγωγικότητα των γυναικών που αντιμετωπίζουν το αποτρόπαιο φαινόμενο της ενδοοικογενειακής βίας.
Επανέλαβε την απαίτηση του ΚΚΕ να διερευνηθούν οι συνθήκες και να αποδοθούν όλες οι ευθύνες για την πρόσφατη γυναικοκτονία, να αυστηροποιηθεί το ποινικό πλαίσιο και κυρίως η ποινική μεταχείριση των εγκλημάτων βίας κατά των γυναικών, με βάση το κίνητρο του δράστη. «Γνωρίζουμε, όμως, ότι από μόνη της, η όποια αυστηροποίηση των ποινών, δεν αρκεί για να αφοπλίσει το χέρι του δράστη», σημείωσε. Και πρόσθεσε: «Το ΚΚΕ δίνει όλες του τις δυνάμεις για να φουντώσει ο αγώνας σε κάθε χώρο δουλειάς και σπουδών, σε κάθε γειτονιά, απέναντι στους οικονομικούς και κοινωνικούς παράγοντες που διαμορφώνουν τους δράστες-τέρατα και αφήνουν τις γυναίκες απροστάτευτες και ανασφαλείς. Για να δυναμώσει το ρεύμα αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής ΕΕ – κυβερνήσεων, του εχθρικού για το λαό αστικού κράτους, που βάζει τιμοκατάλογο ακόμα και στην ανθρώπινη ζωή».
Τον προβληματισμό της για την ανάγκη να αλλάξουν οι συνειδήσεις και οι αντιλήψεις για τη θέση και τον ρόλο της γυναίκας κατέθεσε η Νατάσσα Μποφίλιου.
Η ερμηνεύτρια στηλίτευσε ιδιαίτερα τις σκοταδιστικές απόψεις για την «αποστολή» της γυναίκας να παντρευτεί και να κάνει παιδιά, τις «συμβουλές» να ανέχεται κακοποιητικές συμπεριφορές, τις προτροπές να κάνει «υπομονή».
«Στους φτωχούς, ούσες γυναίκες, είμαστε οι φτωχότερες», σχολίασε, επισημαίνοντας η ανασφάλεια όσον αφορά τη δουλειά και το εισόδημα ευνοεί τον εγκλωβισμό και την εξάρτηση, δυσχεραίνει την έξοδο από μια κακοποιητική σχέση.
Τέλος, κάλεσε σε καθημερινό, ασταμάτητο και ακούραστο αγώνα για να αλλάξει αυτή η κατάσταση «με τα τραγούδια, με τα χέρια, με όποια μέσα διαθέτουμε».
Την εμπειρία που έζησε και συνεχίζει να ζει η δική της οικογένεια μετέφερε η Ρόζα Φωτιάδου, μητέρα της Σοφίας Σαββίδου, που δολοφονήθηκε το 2020. Η κόρη της, όπως εξήγησε δολοφονήθηκε με 13 σφαίρες, μαζί με μια συνάδελφο της από τον πρώην σύζυγο της δεύτερης.
«Δεν υπάρχει κανένας σεβασμός για εμάς, τις οικογένειες», κατήγγειλε αναφερόμενη στον Γολγοθά που ανεβαίνουν χωρίς κρατική βοήθεια και στήριξη στις μακροχρόνιες και δαπανηρές δικαστικές διαδικασίες.
«Τι κάνει η πολιτεία για να βοηθήσει; Τίποτα, το μηδέν», υπογράμμισε. Μάλιστα, μιλώντας για τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, διεθνή Σύμβαση για την πρόληψη και καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών την οποία έχει υπογράψει η Ελλάδα, παραμένει κενό γράμμα, χωρίς καμία εφαρμογή.
Όσο για τις οικογένειες των θυμάτων, όπως κατήγγειλε, δεν υπάρχει κανένα άρθρο και καμία ρύθμιση, ούτε καν για τα παιδιά των δολοφονημένων γυναικών, εξηγώντας πως οι οικογένειες παλεύουν αβοήθητες να ανταποκριθούν στο μεγάλωμα και τη στήριξη των παιδιών που έχασαν τις μητέρες τους με αυτόν τον τρόπο. «Είναι θέμα που αφορά όλη την κοινωνία», κατέληξε και κάλεσε σε συλλογική δράση και διεκδίκηση.
«Η στάση, η δύναμη, το θάρρος, η αξιοπρέπεια αυτών των γυναικών, των μανάδων που έχασαν τις κόρες τους, αποκαλύπτει πόσο μεγάλη σημασία έχει να ξεπεράσεις τον κόμπο στο λαιμό, να πάψεις να σωπαίνεις, να φωνάξεις», τόνισε η Μαρίνα Λαβράνου, δικηγόρος, επικεφαλής του Τμήματος Δικαιοσύνης και Λαϊκών Ελευθεριών της ΚΕ του ΚΚΕ.
Με την παρέμβασή της ανέδειξε την ευθύνη της σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων, καθώς και της ΕΕ, που διαμορφώνουν την πολιτική τους στον άξονα που ορίζει το «κόστος», που επικαλούνται συνεχώς την ατομική λύση και ευθύνη, που τα ρίχνουν όλα στο «ανθρώπινο λάθος» ως μοναδική πηγή κάθε κακού. Μάλιστα, κατήγγειλε πως η κυβέρνηση με αφορμή το έγκλημα φέρνει νέα αντιδραστικά μέτρα, εντείνει την καταστολή, ανοίγει τη συζήτηση για να γίνει ευκολότερη η χρήση του όπλου από τις αστυνομικές δυνάμεις.
Κόντρα στα παραπάνω αναφέρθηκε στην πραγματική πηγή του κακού: «Στις ρίζες αυτού του συστήματος που προστατεύει με νύχια και με δόντια την ατομική ιδιοκτησία, δηλαδή το “ιερό δικαίωμα” των εκμεταλλευτών να κλέβουν και με τη βούλα του νόμου τον πλούτο που παράγουν οι πολλοί με τα χέρια και το μυαλό τους. Είναι η αποθέωση της ατομικής ιδιοκτησίας, το σύστημα της εκμετάλλευσης που τροφοδοτεί την αδικία», ξεκαθάρισε. Πάνω στη βάση αυτή, πρόσθεσε, ορθώνονται αντιλήψεις που «σήμερα, τον 21ο αιώνα χωρίζουν τους ανθρώπους με βάση το φύλο, το χρώμα του δέρματος, τον σεξουαλικό προσανατολισμό, που θεωρούν τη γυναίκα ιδιοκτησία, κτήμα του άνδρα».
Πάνω στη βάση αυτή «ορθώνεται η αντίληψη, λόγω της σχέσης του δράστη με το θύμα, ότι αυτή του ανήκει, ότι η γυναίκα του, νυν η πρώην, η ακόμα κι αυτή που έχει βάλει στο μάτι, “οφείλει” να συμπεριφέρεται κάπως, ότι δεν μπορεί να έχει δική της γνώμη, ότι δεν μπορεί να πει “όχι”, μέχρι το σημείο να θεωρεί ότι έχει το δικαίωμα να σηκώσει απέναντι της το οπλισμένο του χέρι και να τη σκοτώσει», υπογράμμισε η Μ. Λαβράνου.
Έτσι, ακόμα και σε χώρες που έχει θεσπιστεί η γυναικοτονία στον Ποινικό Κώδικα, όπως επισήμανε, δεν μειώθηκαν οι δολοφονίες γυναικών από άνδρες που θεωρούσαν ότι είχαν δικαίωμα ζωής και θανάτου πάνω τους.
«Τη σφαίρα στο όπλο του κάθε δολοφόνου την έχει βάλει το σάπιο σύστημα της εκμετάλλευσης», ξεκαθάρισε. Το σύστημα αυτό «υπηρετεί και η Αστυνομία», πρόσθεσε, παρά την προσπάθεια κάποιων να ισχυριστούν πως αυτό που λείπει είναι τα πρωτόκολλα και η εκπαίδευση για να «εκσυγχρονιστεί», να «εκδημοκρατιστεί» και να λειτουργεί με «ενσυναίσθηση» και «προς όφελος του πολίτη».
«Η Αστυνομία και οι κατασταλτικοί μηχανισμοί είναι από τη φύση τους η σιδερένια γροθιά του κράτους απέναντι στον εχθρό λαό όταν παλεύει, αγωνίζεται, διεκδικεί», επισήμανε η Μ. Λαβράνου, ανατρέχοντας σε πλήθος από πρόσφατα παραδείγματα.
Το ίδιο σύστημα, συνέχισε, υπηρετεί και η Δικαιοσύνη που «αντί να κινηθεί αυτεπάγγελτα συμβουλεύει από κοινού με την αστυνομία τις γυναίκες να κάνουν μήνυση», μεταθέτει την εκδίκαση των υποθέσεων μετά από μήνες και χρόνια, διαθέτει «ειδικά επενδυτικά δικαστήρια για να τρέχουν οι μεγάλες επενδύσεις» αλλά στερείται τις παραμικρής διάταξης «για την ίδρυση οικογενειακών δικαστηρίων με δικαστές και προσωπικό με την απαραίτητη εξειδίκευση».
«Το σύστημα αυτό υπηρετεί και ο Ποινικός Κώδικας, όπως συνολικά το αστικό δίκαιο», υπογράμμισε η Μ. Λαβράνου και στάθηκε ιδιαίτερα σε μια σειρά σημεία του: Το άρθρο 82Α, δηλαδή ο αποκαλούμενος «αντιρατσιστικός» νόμος» ακόμα και στις ελάχιστες περιπτώσεις που εφαρμόζεται προβλέπει ποινές – χάδια, παρά τις προτάσεις του ΚΚΕ να ενισχυθεί η επιβαρυντική περίσταση και να τιμωρούνται οι δράστες με τη μεγαλύτερη αυστηρότητα και χωρίς «παραθυράκια».
Οι διατάξεις που είχε φέρει η προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν περιλάμβαναν το ζήτημα της έλλειψης συναίνεσης στο έγκλημα του βιασμού, ενώ απάλειφαν από αξιόποινη πράξη τη μαστροπεία σε βάρος ενήλικων γυναικών.
Οι τροποποιήσεις που έκανε, κάτω από τι βάρος των αντιδράσεων, η ΝΔ εξακολουθούν να να μην θεωρούν την έλλειψη συναίνεσης βασικό χαρακτηριστικό κάθε πράξης που συνιστά βιασμό.
Στον νόμο που έφερε η ΝΔ για τη «συνεπιμέλεια» προβλέπεται το «δικαίωμα» του κακοποιητή να έχει επαφές με το παιδί μέχρι την αμετάκλητη καταδίκη του, διαδικασία που κρατά πολλά χρόνια. «Μιλάμε δηλαδή για ένα ποινικό πλαίσιο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των ισχυρών, των εκμεταλλευτών, των λίγων. Και ο κατάλογος δεν έχει τέλος», υπογράμμισε.
«Γι΄ αυτό το ΚΚΕ δίνει όλες του τις δυνάμεις ώστε να καταδικαστεί μαζικά από τους εργαζόμενους, τη νεολαία, αυτό το σύστημα και το κράτος του, οι νόμοι του, με τις σάπιες αξίες, τα σάπια ιδανικά, που φρικιαστικά εγκλήματα συνεχώς γεννά. Αυτός είναι ο δρόμος για να μην υπάρξει άλλος ματωμένος κρίκος, σπάζοντας τις αλυσίδες της ταξικής εκμετάλλευσης, της μισθωτής σκλαβιάς, διαλύουμε την ορατή και αόρατη βία των εκμεταλλευτών, των λίγων απέναντι στους πολλούς, των ανδρών που βλέπουν τη γυναίκα ως κτήμα τους. Τσακίζουμε δηλαδή τη βία των εκμεταλλευτών και όλες τις σιχαμερές ουρές της», τόνισε η Μαρίνα Λαβράνου.
Στον αγώνα αυτό, όπως πρόσθεσε, οι γυναίκες έχουν ξεχωριστή θέση. Από 902.gr
