Σε θριαμβολογίες πάνω στα συντρίμμια των εργατικών δικαιωμάτων με το βλέμμα στραμμένο στην απρόσκοπτη διασφάλιση των συμφερόντων της εργοδοσίας τα οποία βαφτίζει «μεταρρυθμίσεις» καταφεύγει και το 2022 ο υπουργός Εργασίας.
Επιχειρώντας να διασκεδάσει τις εντυπώσεις για τη σφοδρή επίθεση που δέχτηκαν, δέχονται και θα δεχτούν και το νέο έτος οι εργαζόμενοι, ο Κωστής Χατζηδάκης, σε ανάρτηση στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook, με αφορμή τη συμπλήρωση ενός χρόνου στο υπουργείο, χαρακτήρισε τo 2021 ως έτος «μεγάλης προσπάθειας και μεταρρυθμίσεων. Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, τα άτομα με αναπηρία, οι ευάλωτοι συμπολίτες μας είναι στο επίκεντρο της πολιτικής μας».
Παράλληλα το γραφείο Τύπου του υπουργείου Εργασίας με βίντεο που συνοδεύει την ανάρτηση του υπουργού παρουσιάζει το «θετικό έργο» της χρονιάς.
Το τι εννοεί ο υπουργός Εργασίας και η κυβέρνηση ως θετικό έργο μπορεί να γίνει κατανοητό από το γεγονός ότι στο βίντεο του υπουργείου ο νόμος-έκτρωμα των απλήρωτων υπερωριών και της 10ωρης δουλειάς προβάλλεται ξανά ως «δύναμη για τον εργαζόμενο». Τα ακούει η ντροπή και ντρέπεται!
Στο βίντεο που αναρτήθηκε, στο πλαίσιο της επικοινωνιακής αποπροσανατολιστικής τακτικής, καταγράφονται οι βασικές πτυχές του έργου του, ενώ το γραφείο Τύπου του υπουργείου Εργασίας επιχειρεί να παρουσιάσει «το θετικό έργο» της χρονιάς.
Στέκεται στο νομοσχέδιο για τον εκσυγχρονισμό του ΕΦΚΑ, που αναμένεται να δοθεί σε δημόσια διαβούλευση σύντομα, με το οποίο εισάγονται νέες μέθοδοι μάνατζμεντ, δηλαδή μέθοδοι με όρους «αγοράς» στην κατεύθυνση της περαιτέρω εμπορευματοποίησης του Φορέα.
Επιχαίρει για το ότι ψηφίστηκε η «Ασφαλιστική Μεταρρύθμιση για τη Νέα Γενιά», αποφεύγοντας να αναφέρει ότι στην ουσία πρόκειται για την περαιτέρω ιδιωτικοποίηση της επικουρικής ασφάλισης και σύνταξης, με τους ασφαλισμένους να βλέπουν τα αποθεματικά και τον ιδρώτα τους να γίνονται «λίπασμα» για την κερδοφορία και την ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων.
Κάνει λόγο για ρεκόρ όλων των εποχών στην έκδοση κύριων συντάξεων, ότι ολοκληρώθηκε η καταβολή των αναδρομικών και ότι αντιμετωπίστηκε το μείζον ζήτημα των εκκρεμών συντάξεων, ζητήματα που ωστόσο είναι σύμφυτα με τη διαχρονική αντιασφαλιστική πολιτική όλων των κυβερνήσεων όπως και της σημερινής, ενώ -αν και αυτονόητα- παραμένουν σε μεγάλο βαθμό ανεπίλυτα, την ώρα που οι συντάξεις δέχονται διαδοχικά χτυπήματα διαρκούς μείωσης. Παράλληλα, τα ζητήματα αυτά, όπως εκκρεμείς συντάξεις κλπ. αξιοποιούνται για να ρίχνεται «στάχτη στα μάτια» των ασφαλισμένων και ως «άλλοθι» για νέα αντιασφαλιστικά μέτρα και για την ακόμη μεγαλύτερη είσοδο ιδιωτών σε βασικές πλευρές της Κοινωνικής Ασφάλισης.
Σε άλλο σημείο επιχαίρει για τη μείωση της ανεργίας, την ενίσχυση του διαθέσιμου εισοδήματος των εργαζομένων και την αύξηση του αριθμού των απασχολούμενων τους τελευταίους μήνες.
Βέβαια και εδώ συνειδητά αποσιωπάται ότι η «μείωση της ανεργίας» γίνεται μέσω του μοιράσματος της μιας θέσης εργασίας σε δύο και τρεις, κακοπληρωμένες, με ημερομηνία λήξης. Με ένταση της εκμετάλλευσης, με την επέκταση των ελαστικών μορφών απασχόλησης και το λαϊκό εισόδημα διαρκώς να συρρικνώνεται μέσα σε συνθήκες γενικευμένης ακρίβειας, φορολογίας και ανατιμήσεων.
Ενδεικτικό του εμπαιγμού σε σχέση με το εισόδημα είναι ότι στη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου τον Ιούλιο του 2021, η κυβέρνηση ανακοίνωσε με τυμπανοκρουσίες συμβολική «αύξηση» 2% (0,52 ευρώ την ημέρα) παρουσιάζοντας το «πάγωμα» του κατώτατου μισθού στα ίδια άθλια επίπεδα ως «αύξηση» για να «τονώσει τους χαμηλότερα αμειβόμενους». Όπως και να έχει, η ουσία είναι ότι από το 2021 και μετά, δηλαδή ενώ έχουν περάσει 9 ολόκληρα χρόνια, ο κατώτερος μισθός παραμένει πολύ κάτω από τα 751 ευρώ που ήταν στις αρχές του 2012, αφού καμία κυβέρνηση ούτε τον επανέφερε στα 751 ευρώ, ενώ όλες διατηρούν σε ισχύ το τερατούργημα Βρούτση – Αχτσιόγλου για τον κατώτατο μισθό και τον καθορισμό του όχι από συλλογικές διαπραγματεύσεις, αλλά με Υπουργική Απόφαση.
Το υπουργείο Εργασίας επίσης θριαμβολογεί για το σύνολο της εφαρμοζόμενης «κοινωνικής πολιτικής» σε ΑμεΑ, οικογένειες, παιδιά, ηλικιωμένους, ευάλωτους πολίτες κλπ. που όμως τα όποια ψίχουλα δίνονται, παίρνονται πίσω ως «καρβέλια» μέσω ελεγκτικών μηχανισμών περικοπής των κοινωνικών δαπανών, ενώ η όποια «κοινωνική πολιτική» ουσιαστικά σημαίνει «οι φτωχοί να πληρώνουν για τους φτωχότερους».
(Πηγή: 902, ΑΠΕ-ΜΠΕ)
