Στις 11 Γενάρη 1944, οι Αγγλο-Αμερικάνοι σύμμαχοι εξαπέλυσαν μια τεράστια αεροπορική επίθεση στη πόλη του Πειραιά με στόχο να πλήξουν τις υποδομές των γερμανικών κατοχικών δυνάμεων.

Για τρεις ώρες, από τις 12 το μεσημέρι, μαύρισε ο ουρανός της εργατούπολης από τα συμμαχικά αεροπλάνα, που έκαναν στάχτη την πόλη, ρίχνοντας χωρίς διάκριση στις λαϊκές συνοικίες, τόνους βόμβες.

Τους βομβαρδισμούς ξεκίνησαν τα αμερικάνικα τετρακινητήρια Boeing – Β17 Flying Fortress, γνωστά σαν «ιπτάμενα υπερφρούρια», μαζί με τα δικινητήρια μονοθέσια καταδιωκτικά που τα συνόδευαν, κατάφεραν να πλήξουν το ιστορικό κέντρο του Πειραιά, προκαλώντας τεράστιες  καταστροφές σε δομές και υποδομές της πόλης.

Οι Αμερικανοί πιλότοι άδειαζαν το “φορτίο” τους — αυτή τη διαταγή προφανώς είχαν — στα σπίτια των λαϊκών συνοικιών στα Καμίνια, στη Γούβα του Βάβουλα, στο Χατζηκυριάκειο, στο Φάληρο, στην Πειραϊκή, στα Υδραίικα, στου Βρυώνη και στο κέντρο της πόλης.

Ο ακριβής αριθμός των ανθρώπων που σκοτώθηκαν την ημέρα αυτή κι αυτών που θάφτηκαν κάτω απ’ τα γκρεμισμένα κτίρια δεν έχει μέχρι σήμερα γίνει γνωστός. Υπολογίζονται σε πάνω από 700, όλοι Ελληνες και μόνο 8 Γερμανοί στρατιώτες νεκροί.

Εμειναν όμως άθικτες οι γερμανικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις του Ναυστάθμου, το αεροδρόμιο στο Χασάνι, τα ναυπηγεία του Περάματος, όπου κατασκεύαζαν τσιμεντόπλοια. Οι γερμανικές αποθήκες με πολεμικό υλικό δε βομβαρδίστηκαν. Κι αυτό έγινε σκόπιμα. Αντίθετα, οι Αμερικανοί πιλότοι άδειαζαν το “φορτίο” τους — αυτή τη διαταγή προφανώς είχαν — στα σπίτια των λαϊκών συνοικιών στα Καμίνια, στη Γούβα του Βάβουλα, στο Χατζηκυριάκειο, στο Φάληρο, στην Πειραϊκή, στα Υδραίικα, στου Βρυώνη και στο κέντρο της πόλης. Εκεί που το ΕΑΜ είχε την μεγαλύτερη δύναμη.

Σαν αλαφιασμένοι, γυναίκες κι άντρες, έτρεχαν στους δρόμους να βρουν τους δικούς τους. Κι άλλοι, όσοι μπορούσαν, έψαχναν κάτω απ’ τα ερείπια, μήπως και σώσουν όσους ήταν καταπλακωμένοι κι ακόμα ανέπνεαν. Πιο τυχεροί στάθηκαν οι κρατούμενοι στις φυλακές Κάστορος αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, που ο διευθυντής, όταν έπεσε ξυστά στο κτίριο βόμβα και κάτω απ’ τον κίνδυνο να σκοτωθεί αυτός και η φρουρά, άφησε να ανοίξουν τα κελιά και να φύγουν οι κρατούμενοι. Πολλοί απ’ αυτούς, όπως έγινε αργότερα γνωστό, έφυγαν για το βουνό. Ο κόσμος, κρατώντας στα χέρια ό,τι μπορούσε, έπαιρνε με τα πόδια το δρόμο της προσφυγιάς προς την Αθήνα, που είχε χαρακτηριστεί “ανοχύρωτη πόλη”.

Ανάμεσα στις χιλιάδες των θυμάτων της μέρας αυτής συγκαταλέγονται και οι 85 μαθήτριες μαζί με τις 15 δασκάλες τους της Δημοτικής Οικοκυρικής και Επαγγελματικής Σχολής Πειραιά, που καταπλακώθηκαν στο καταφύγιο του κτιρίου της Ηλεκτρικής Εταιρείας στη Λεωφόρο Σωκράτους. Λίγο πιο πέρα στο Εστιατόριο”Αβέρωφ” των Λεων. Τελειώνη και Αφών Βίρβου, η βόμβα σκότωσε τους καταστηματάρχες και όσους πελάτες βρίσκονταν την ώρα αυτή στο εστιατόριο. Στους δρόμους, σκορπισμένα πτώματα, φριχτές εικόνες ακρωτηριασμένων παιδιών και δίπλα τους οι “ταβλάδες” με τις χαρουπόπιτες που πουλούσαν ή οι κούτες με τα τσιγάρα “στούκας”. Ολοι οι δρόμοι, κλεισμένοι από ξύλα, κεραμίδια απ’ τις στέγες, αναποδογυρισμένα αυτοκίνητα και λάκκους που είχαν ανοίξει οι βόμβες.

Στο ταφολόγιο του Δημοτικού Νεκροταφείου της Ανάστασης, αναφέρονται τα ονόματα 492 φονευθέντων, ενώ άγνωστος είναι ο αριθμός αυτών που μεταφέρθηκαν στο Β και Γ Νεκροταφείο Αθηνών. Ακόμη, θα πρέπει να υπολογιστεί κι ένας σημαντικός αριθμός θυμάτων του ίδιου τρομερού βομβαρδισμού, που τάφηκαν χωρίς να δοθούν τα στοιχεία τους, προκειμένου οι συγγενείς να διατηρήσουν τα ατομικά δελτία τροφίμων, με τα οποία δινόταν η μερίδα του συσσιτίου ή τα 30 δράμια ψωμιού.

Οι Βρετανικοί βομβαρδισμοί που ακολούθησαν, το απόγευμα, έπληξαν και κάποιους στρατιωτικούς στόχους από ότι ο αμερικανικός βομβαρδισμός αλλά ανέκοψαν κάθε προσπάθεια να ανασυρθούν εγκλωβισμένοι από τα ερείπια.

Οι «συμμαχικοί» βομβαρδισμοί αποσκοπούσαν στο χτύπημα του λαϊκού κινήματος και όχι των γερμανικών στρατιωτικών εγκαταστάσεων, μιας και η ήττα των ναζί ήταν πια προδιαγεγραμμένη, αυτό φαινόταν πλέον καθαρά. Είχε προηγηθεί η συνθηκολόγηση της Ιταλίας, η ήττα των ναζί στη Μάχη του Στάλινγκραντ και είχε αρχίσει η επέλαση του Κόκκινου Στρατού της ΕΣΣΔ που απελευθέρωνε τη μια χώρα μετά την άλλη.

Τα “κύματα” απ’ τα αμερικανικά σμήνη, που το ένα διαδεχόταν το άλλο, είχαν σκοπό όχι μόνο την επίδειξη της αμερικανικής “ισχύος πυρός”, αλλά κύρια ήταν μέρος του καταχθόνιου σχεδίου των Αγγλοαμερικανών για να σπάσουν το ηθικό του κόσμου, ώστε προοπτικά να επιδράσουν στην αναστολή του αναπτυγμένου εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος του λαού μας.

Αυτή τη σημασία είχε και ο βομβαρδισμός της Δρέσδης με τις χιλιάδες θυμάτων απ’ τον άμαχο πληθυσμό, που όμως άφησε άθικτες τις πολεμικές βιομηχανίες. Το ίδιο έγινε και με το Τόκιο κι αργότερα με τη ρίψη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι.

Οι μαθητές της Γ΄ Τάξη Πληροφορικής του δεύτερου Εσπερινού ΕΠΑ.Λ Πειραιά δημιούργησαν ένα εξαιρετικό και πολύ ενδιαφέρον βίντεο, τον Ιούλη 2013, με θέμα:

«Ο βομβαρδισμός του Πειραιά»

Γκουέρνικα, Πειραιάς, Δρέσδη, Νόβισαντ, Βαγδάτη. Βομβαρδισμοί αμάχων, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, που κανένα διεθνές δικαστήριο δεν δίκασε.

Τα γεγονότα της 11ης Ιανουαρίου του 1943, όπως και εκείνα του Δεκέμβρη του ’44 που διαδραματίστηκαν στον Πειραιά, παραδόθηκαν στη λήθη…

ΠΗΓΕΣ: 

–Δημήτρης ΣΕΡΒΟΣ — Ο τρομακτικός βομβαρδισμός του Πειραιά από τα αμερικανικά ιπτάμενα υπερφρούρια, Ριζοσπάστης 12 Γενάρη 1997

—Εθνική Αντίσταση – ΔΣΕ — Ο συμμαχικός βομβαρδισμός του Πειραιά 11 Γενάρη του 1944