«Η όπερα της πεντάρας» πέρασε για πρώτη και μοναδική φορά στον κινηματογράφο, το 1931, την εποχή που είχαν ξεκινήσει οι πρώτες ταινίες με ήχο. Η κινηματογραφική εκδοχή της Όπερας, βγήκε πέρα από την γερμανική και σε μία γαλλική εκδοχή και παρόλο που ήταν σχεδιασμένη και η αγγλική μεταφορά στην οθόνη, έμεινε στα σχέδια.
Τρία χρόνια νωρίτερα σημείωνε μεγάλη επιτυχία στο θέατρο η παράσταση του Μπέρτολ Μπρεχτ και του Κουρτ Βέιλ, μία αυστηρή κριτική στον καπιταλισμό και την Ηθική της Εκκλησίας. Τα κείμενα και η σκηνοθεσία του Μπρεχτ με την μουσική του Βέιλ συγκλόνισαν το θεατρικό κόσμο του Βερολίνου, και δεν θα μπορούσε να περάσουν απαρατήρητα από τον κόσμο του κινηματογράφου. Έτσι ο Αυστριακός σκηνοθέτης Georg Pabst με την συνεργασία της Warner Bros καθώς και μίας γερμανικής εταιρείας παραγωγής της Tobis Films, προσέλαβε τον Μπρεχτ και τον Βέιλ για τη μεταφορά του θεατρικού έργου στην οθόνη. Ο Μπρέχτ παραιτήθηκε γρήγορα, διαφωνώντας με την απόπειρα της παραγωγής να στρογγυλέψει τις γωνίες των κειμένων του, καθώς ο σκηνοθέτης ήθελε να κάνει το έργο πιο διασκεδαστικό. Αργότερα διαφώνησε και παραιτήθηκε και ο Βέιλ.
Παρόλα αυτά, το έργο σημείωσε μεγάλη επιτυχία όπου και αν προβλήθηκε, ενώ τον Αύγουστο του 1933 απαγορεύτηκε από τους Ναζί που προσπάθησαν να καταστρέψουν και όσες κόπιες μπόρεσαν να βρουν. Ευτυχώς, το 1960 μπόρεσαν να ανασκευάσουν την ταινία, που αργότερα κυκλοφόρησε και προβλήθηκε ξανά.
Πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία είχε μία αυστριακή ηθοποιός, η Lotte Lenya. Η καριέρα της Lenya – κατά κόσμον Karoline Wilhelmine Charlotte Blamauer – όφειλε πολλά στη μεγάλη επιτυχία που είχε σημειώσει ερμηνεύοντας τη Τζένη στη θεατρική παράσταση της Όπερας, ενώ από το 1924 ήταν ήδη ζευγάρι με τον Βέιλ. Μέχρι και τη φυγή από τη ναζιστική Γερμανία, όπου ήταν ανεπιθύμητη λόγω των πολιτικών απόψεών της, συμμετείχε στις περισσότερες παραστάσεις του Μπρεχτ ενώ ερμήνευε τραγούδια του συζύγου της. Είχε ανταποκριθεί με ενθουσιασμό στο όραμα του Μπρεχτ για το νέο θέατρο και η ερμηνεία της στην κινηματογραφική μεταφορά της Όπερας ξεχώρισε.
Αρκετά χρόνια μετά, το 1968, ο Σκοτσέζος τραγουδοποιός Ντόνοβαν, συγκλονισμένος από τη θεατρική έργο του Μπρεχτ, είδε και την κινηματογραφική μεταφορά της Όπερας. Η ερμηνεία της Lenya τον συγκλόνισε:
Ήταν πόρνη, αλλά στην Ιστορία του Κόσμου, σε όλα τα έθνη, οι γυναίκες έχουν πολλούς ρόλους: ιέρειες, πόρνες, μητέρες, παρθένες, σύζυγοι. Η ερωτική δύναμη είναι πολύ έντονη κι εκεί μέσα διέκρινα τη δυστυχία του χαρακτήρα. Οι γυναίκες παίρνουν ρόλους και κάνουν ότι μπορούν για να ανταποκριθούν καλά σε αυτούς. Περιγράφω το χαρακτήρα που ερμηνεύει η Lotte Lenya στο έργο, καθώς και μερικές ακόμα γυναίκες που έχω δει στη ζωή μου. Είναι η σύνθεση χαρακτήρων των γυναικών, που βάζει στο περιθώριο η κοινωνία
Έγραψε τότε το Laléna παίζοντας με το όνομα της ηθοποιού, ανάμεσα στο ρόλο και στον ερμηνευτή του. Αν και εκείνη την εποχή δεν προωθήθηκε ιδιαίτερα, διασκευάστηκε από τους Deep Purple στο ομώνυμο άλμπουμ τους το 1969, ένα χρόνο πριν την έλευση του Ίαν Γκίλαν και του Ρότζερ Γκλόβερ, που άλλαξε την πορεία του συγκροτήματος, φέρνοντάς τους στην καταξίωση.
Η Λένια έζησε με τον Βέιλ τα υπόλοιπα χρόνια της στην Αμερική. Συνέχισε να παίζει στο θέατρο, κυρίως σε παραστάσεις των Μπρεχτ-Βέιλ, ενώ το 1961 προτάθηκε ακόμα και για Όσκαρ. Το 1962 ίδρυσε το Kurt Weill Foundation for Music, για τη διάδοση του έργου του μεγάλου μουσουργού. Πέθανε το 1981 στη Νέα Υόρκη.
