Λευτεριά στην Παλαιστίνη! *
«(…)
Θα χαράξω την ιστορία μου
τις πράξεις της τραγωδίας
τους αναστεναγμούς για τα περβόλια
κι όλα τα αχ πάνω στους τάφους των προγόνων μου.
Θα χαράξω
(…)
Θα χαράξω όλα τα στοιχεία
του κάθε χωραφιού που αρπάχτηκε
του χωριού μου τα σύνορα
τα σπίτια των ανθρώπων του που ανατινάχτηκαν
τα δέντρα που ξεριζώθηκαν
τα’ αγριολούλουδα που πατήθηκαν
(…)
Όσα μου λέει ο ήλιος θα χαράξω
όσα μου λέει το φεγγάρι
κι όσα λαλεί ο κορυδαλλός που κάθεται
σε τούτο το πηγάδι που οι δικοί του έχουν μισέψει
Για να θυμούμαι θα χαράξω πάντα
της τραγωδίας όλες τις πράξεις και τις φάσεις
όλης της συμφοράς
πάνω στον κορμό μιας ελιάς
στην αυλή του σπιτιού μου»
(απόσπασμα από το ποίημα “ Πάνω στον κορμό μιας ελιάς”
του Ταουφίκ Ζαγιάντ)
Όταν ένας λαός εκφράζει μέσω της ποίησης την πολυπόθητη ανάγκη προάσπισης της πατρίδας του, χρησιμοποιώντας εκφραστικά μέσα που υποδηλώνουν τον οικείο τόπο και τη λαχτάρα να μείνει για πάντα στις εστίες του, στα πεζούλια του, δε μπορεί να μη σταθεί κανείς εμπρός του ορθός, ευθυτενής και μ΄όλη τη δύναμη της φωνής και της ψυχής του να βροντοφωνάξει!
Λευτεριά στην Παλαιστίνη!
Να βροντοφωνάξει δίχως ενδοιασμούς, δίχως ναι μεν αλλά. Αλλά με τη σιγουριά και τη δύναμη που του δίνει η δική του ποίηση που ΄ρχεται απ’ τα βάθη της δικής του ιστορίας.
Της ιστορίας που στις σελίδες της έχει καταγραφεί η Επανάσταση του 1821 που φέτος γιορτάζονται 200 χρόνια από την έναρξή της.
Της ιστορίας που στις σελίδες της έχουν καταγραφεί οι αγώνες των ριζοσπαστών Επτανήσιων για απελευθέρωση από τη βάρβαρη Βρετανική κατοχή (1814-1964)
Της ιστορίας που στις σελίδες της έχει καταγραφεί το Μεγάλο ΟΧΙ του λαού μας στη φασιστική εισβολή του 1940 και στη συνέχεια η Εποποιία της Εθνικής Αντίστασης στην τριπλή χιτλεροφασιστική κατοχή.
Ξέρουμε τι σημαίνει να παλεύεις μ’ ότι έχεις εύκαιρο, από τα λιανοτούφεκα, τις σπαθόβεργες και τις χουρχούδες, μέχρι τους αυτοσχέδιους εκρηκτικούς μηχανισμούς και τα λάφυρα πολέμου, για να υπερασπίσεις τη γη που γεννήθηκες και μεγάλωσες, τον τόπο που η κάθε του σπιθαμή είναι ζυμωμένη με τους αγώνες και τις θυσίες για λευτεριά, για εθνική ανεξαρτησία μα και κοινωνική δικαιοσύνη.
Ναι! Έχουμε λόγους να διατρανώσουμε την αλληλεγγύη μας στον Παλαιστινιακό λαό
Γιατί οι πατριώτες πατριώτη σέβονται την πατρίδα κάθε λαού.
Γιατί οι πατριώτες πατριώτη κοιτούν τα παιδιά όλου του κόσμου σα δικά τους παιδιά
Γιατί οι πατριώτες πατριώτη αναγνωρίζουν το δικαίωμα σε κάθε άνθρωπο να παλεύει για το δίκιο του.
Γιατί οι πατριώτες πατριώτη είναι Άνθρωποι
Γιατί οι Άνθρωποι πατριώτη έχουν το δικαίωμα στη μόρφωση
Γιατί οι Άνθρωποι πατριώτη έχουν το δικαίωμα στην υγεία
Γιατί οι Άνθρωποι πατριώτη έχουν το δικαίωμα στη δουλειά
Γιατί οι Άνθρωποι πατριώτη έχουν το δικαίωμα στη χαρά
Γιατί οι άνθρωποι πατριώτη έχουν το δικαίωμα στ΄όνειρο
Γιατί οι Άνθρωποι πατριώτη έχουν το δικαίωμα στην ελευθερία
Και οι Παλαιστίνιοι, αυτοί οι άνθρωποι πατριώτη, αυτό το δικαίωμα δεν το ΄χουν.
Δεν το ΄χουν γιατί το κράτος του Ισραήλ καταπατά κάθε έννοια δικαίου σ΄ αυτόν το λαό με τον πιο βάρβαρο τρόπο. Βομβαρδίζει κατοικημένες περιοχές, δολοφονεί, εκφοβίζει, διώκει, συλλαμβάνει και εποικίζει παράνομα, εκτοπίζοντας πληθυσμούς Παλαιστινίων που ζουν σε κείνα κει τα χώματα αιώνες τώρα.
Μα, Εκείνοι, μικροί-μεγάλοι, ακλόνητοι κι αγέρωχοι και μ΄ όποιο τρόπο μπορούν, αντιστέκονται, αντιστέκονται, αντιστέκονται!
« (…)
Ίσως από τις νύχτες μου να σβήσεις κάθε φως.
Ίσως να στερηθώ της μάνας το φιλί.
Ίσως κι ένα παιδί να βρίσει το λαό μου, τον πατέρα μου.
Ίσως να κλέψεις μια στιγμή απροσεξίας από τον φύλακα των πόνων μου.
Ίσως πλαστογραφήσει την ιστορία μου ένας δειλός, μυθομανής, θρησκόληπτος.
Ίσως στερήσεις στα παιδιά μου καινούριο ρούχο στη γιορτή.
Ίσως με δανεισμένο πρόσωπο τους φίλους μου πλανέψεις.
Ίσως υψώσεις γύρω μου τειχιά…τειχιά…τειχιά…
Ίσως τις μέρες μου καρφώσεις στο σταυρό του εξευτελισμού εχθρέ του ήλιου
αλλά δεν παζαρεύω
κι ως τον ύστατο χτύπο της καρδιάς μου θ΄αντιστέκομαι!
(…)»
(Απόσπασμα από το “Λόγος στην αγορά εργασίας” Σαχίμ Κάσεμ)
Είναι η αντίσταση που εξοργίζει τους «μεγάλους» τούτης της γης, γιατί αυτό που αυτοί θέλουν είναι τους λαούς σε ύπνωση, σε καταστολή. Κι όταν αυτό δεν το μπορούν παίρνουν το μέρος του θύτη μιλώντας για δικαίωμα στην «αυτοάμυνα» ή προσπαθούν να εξισώσουν τους θύτες με τα θύματα.
Ο θύτης στην Παλαιστίνη είναι σφετεριστής πατριώτη και είναι ένας! Είναι το κράτος του Ισραήλ. Κι αν κάποιοι το κανακεύουν ή προσπαθούν να επιβάλλουν μια εκεχειρία προσωρινή και εύθραυστη σε μια περιοχή που βράζει, αν έχουν μπερδέψει την οσμή της καμένης σάρκας που αναδύεται απ’ τα εδάφη της Παλαιστίνης με την οσμή των πετρελαίων που εποφθαλμιούν, κι αν δεκάρα δε δίνουν για το λαό της Παλαιστίνης, τότε θυμήσου πως η αναγνώριση της πατρίδας, της όποιας πατρίδας, δε θα ΄ρθει ποτέ από κει που διαφεντεύει το κεφάλαιο, γιατί το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα.
«Εμείς (έλεγε ο Άρης) το μόνο που διαθέτουμε είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά, αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει όπου βρει κέρδη, δεν μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε.»
«Με τα δόντια
θα υπερασπιστώ την κάθε στιγμή
από το χώμα της πατρίδας μου
με τα δόντια μου.
Γη άλλη για πατρίδα μου δε δέχομαι.
Ακόμα κι αν με κρέμαγαν από τις φλέβες, μένω εδώ
όμηρος της αγάπης για τη μάντρα του σπιτιού μου,
για την πάχνη και το στοργικό ζαμπάκι, μένω εδώ
κι όλα τους τα σταυρώματα δε με συντρίβουν.
Μένω εδώ και υπερασπίζομαι
την κάθε σπιθαμή απ΄το χώμα της πατρίδας μου
με τα δόντια μου.»
(“ Με τα δόντια” Ταουφίκ Ζαγιάντ)
Κι αν ακόμα τα δάκρυα χυθούν και τα Παλαιστινιακά μαντίλια ανεμίσουν, από κείνους που καταδίκασαν το λαό για τον οποίο δακρύζουν με συμφωνίες με το θύτη, μάθε πως η υποκριτική πατριώτη δεν είναι μόνο τέχνη των ηθοποιών μα και των τσαρλατάνων.
Μια υποκρισία που, ενίοτε, στοχεύοντας στο πατριωτικό αίσθημα και το φιλότιμο , χτυπά αλύπητα τη νοημοσύνη μας. Όπως η Ελληνική σημαία που «έντυσε» προσόψεις δημόσιων κτιρίων σ’ όλο τον κόσμο στα πλαίσια του εορτασμού των 200 χρόνων από την ελληνική Επανάσταση. Μια κίνηση που σηματοδοτούσε την αναγνώριση, όπως οι ίδιοι ομολογούσαν, της πρώτης απελευθερωτικής κίνησης για Εθνική Ανεξαρτησία. Αναγνώριση από ποιους; Από τους απογόνους εκείνων των οποίων οι πρόγονοι έβλεπαν με απέχθεια την Ελληνική Επανάσταση, θεωρώντας παράλογες και ανεδαφικές τις εξεγέρσεις, ως αποτέλεσμα του «φιλοτάραχου» πνεύματος των Ελλήνων!!!
Είναι αυτοί οι απόγονοι οι οποίοι Σήμερα δεν αρθρώνουν λέξη για ελεύθερο κράτος της Παλαιστίνης.
Μήπως οι Παλαιστίνιοι είναι παιδιά ενός κατώτερου Θεού;
Μήπως οι Παλαιστίνιοι δεν είναι κάτοχοι της Υψηλής κουλτούρας του λεγόμενου Δυτικού πολιτισμού;
Μήπως οι ίδιοι είναι υπέρμαχοι της άποψης ότι «η Ανατολή στο βαθμό που αντιστέκεται [sic] στη Δύση δε θα σφυρηλατήσει νέες μεθόδους διεθνούς συνεργασίας»; (V . D. Hanson – J.Heath, Ποιος σκότωσε τον Όμηρο, εκδόσεις Κάκτος, Αθήνα, 1999, σελ.122)
Κάτι απ’ όλα αυτά θα είναι ή όλα μαζί, μα κυρίως είναι ότι η στάση τους καθορίζεται από γεωπολιτικά παιχνίδια και από συμφωνίες και εμπορικές συναλλαγές που εξυπηρετούν τα δικά τους συμφέροντα.
«(…)
Γράψε.
Είμαι Άραβας.
Λήστεψες τ΄αμπέλια των προγόνων μου
και τα χωράφια που τα δούλευα με όλα τα παιδιά μου.
Δεν άφισες στους απογόνους μου
παρά αυτές τις πέτρες.
Μήπως θα τις πάρει η Κυβέρνησή σας
όπως λένε;
Λοιπόν
γράψε στην αρχή της πρώτης σελίδας·
εγώ δε μισώ τους ανθρώπους
κανέναν δε κλέβω
μα αν πεινάσω
τρώω τη σάρκα του σφετεριστή μου.
Φυλάξου.
Από την πείνα μου φυλάξου
κι απ΄την οργή μου.
(απόσπασμα από το “Ταυτότητα” Μαχμούντ Νταρουίς)
*Όλα τα ποιήματα είναι από το βιβλίο Παλαιστινιακή Ποίηση, εκδ. Γενική Ένωση Παλαιστινίων Φοιτητών Ελλάδας, Αθήνα, 1988
Τζίνα Κοντογεώργου.
