Με τον Κώστα Καζάκο και την Τζένη Καρέζη είχαμε φιλική σχέση πάνω από 30 χρόνια. Μια σχέση που ψυχικά και διανοητικά με έκανε πλουσιότερη. Οι ιδέες και οι πράξεις του ήταν τέλεια εναρμονισμένες. Ήταν κομμουνιστής, Μαρξιστής. Δεν κλονίστηκε ποτέ η ιδεολογία του.
Όταν τον συνάντησα πριν από έναν χρόνο στο φουαγιέ του θεάτρου για την τελευταία μας συνέντευξη, φαινόταν κουρασμένος. Ζούσε μέσα στους νοσταλγικούς κόσμους των περασμένων. Όχι, όμως, μέσα από μια θλιβερή απομόνωση. Άλλωστε, από τα έργα του αναδυόταν ένα πάθος για τη ζωή. Αξέχαστη παραμένει η ερμηνεία στην τελευταία του παράσταση «Ματωμένα Χώματα» της Διδώς Σωτηρίου.
Τα χαρακτηριστικά του βρήκαν τέλεια έκφραση την εποχή της Χούντας με «Το μεγάλο μας τσίρκο». Έργο σταθμός στην καριέρα του. Δείχνει πως ενεργούσε επαναστατικά, όχι ξεκομμένα από τους αγώνες τους λαού. Πίστευε ότι η τέχνη δεν λειτουργεί με νομοθετικά διατάγματα αλλά με ευαισθησία στα αιτήματα της εποχής.
Θυμάμαι όταν θα ανέβαζαν με τη Τζένη Καρέζη το έργο «Πρόσωπο με Πρόσωπο» του Ρώσου συγγραφέα Γκέλμαν, πρότειναν στον Σοβιετικό σκηνοθέτη Ολέγκ Εφρέμοφ, διευθυντή του εθνικού θεάτρου Μόσχας, να αναλάβει την σκηνοθεσία του έργου τους. Τότε, με κάλεσαν στο σπίτι για να γνωρίσω τον σπουδαίο σκηνοθέτη και να κουβεντιάσουμε για τη συνεργασία τους. Το συμπέρασμα του Εφρέμοφ ήταν ότι «αν τους γνώριζε ο Στανισλάφσκι, θα ήταν ευτυχισμένος να τους έχει ηθοποιούς».
Ο Κ. Καζάκος μιλούσε με τον Εφρέμοφ, την ίδια θεατρική γλώσσα. Συμφώνησε όταν ο τελευταίος είπε ότι ο Γκέλμαν «μέσα από το έργο του αποδεικνύει ότι βλέπει με θάρρος τη ζωή, την καταλαβαίνει και επεμβαίνει». «Αυτή η συνεργασία – είπε ο Καζάκος – είναι κάτι ασυνήθιστο. Προσπαθούμε να δώσουμε νέα πνοή στα έργα του».
Ενώ όλα στη ζωή του είχαν άπλετο φως και διαφάνεια, η κουρασμένη από τιποτένιες πράξεις των πολιτικών ψυχή του, θα βρίσκεται πια σε αθέατους τόπους, μαζί με κάποια μυστικά του που τα διέκρινες μόνο από τα μάτια στις εξομολογήσεις του, όχι στα λόγια του. Τα διαφύλαξε όμως βαθιά κι αιώνια μέσα του.
